Μεσάνυχτα με ένα κερί...

Τα μεσάνυχτα θα σημάνουν την ανάσταση, με α μικρό και κεφάλια σκυφτά.Θα βάλεις τα καλά σου ρούχα - γιατί πότε άλλοτε θα βρεις την ευκαιρία ; - , θα πιαστείς από το χέρι και θα πας... εκεί που πάντα πήγαινες, είτε από συνήθεια, είτε σε προγραμματισμένο τόπο συνάντησης. Το κερί σου θα ανάψει μόνο για να σου θυμίσει πώς ήρθε η ώρα που περίμενες, η ώρα να επιστρέψεις πίσω στο σπίτι. Έτσι δε γινόταν από παιδί; Αυτά τα φώτα σε τρομάζουν και ο θόρυβος απ'τα βεγγαλικά έρχεται να σου υπενθυμίσει πως το ζεις ξανά αυτό το υπερθέαμα και πρέπει να προλάβεις να χειροκροτήσεις προτού κατέβει η αυλαία και για φέτος.
Πέρασες ωραία ; Ευχήθηκες ; Άπειρες φορές, επαναλαμβάνουμε την ίδια και απαράλλαχτη ευχή, σαν να θέλουμε να την πιστέψουμε... Έχει σημασία αυτό άραγε ; Εμείς έτσι τα βρήκαμε και έτσι θα τα αφήσουμε... Πίστευε και μη ερεύνα ... τότε πώς έχει κολλήσει στο μυαλό μου το ''πίστευε και μη, ερεύνα.''; Αυτό το κόμμα ανάμεσα, σαν άλλο βεγγαλικό πυρπολεί τις συνειδήσεις μας. Ο άνθρωπος οφείλει να σκέφτεται, να αναπαριστά στο νου του ότι δυσκολεύεται να συλλάβει ως θεσπισμένη αλήθεια.
Ακόμα και ένας συγγραφέας οφείλει στον εαυτό του να μην ξεχνά τον κόσμο στον οποίο ζει και να διαδηλώνει. Διαβάζοντας ένα τέτοιο πόνημα, αγαπημένου μου γραφιά , (Ζοζέ Σαραμάγκου - ''Το τετράδιο'', Καστανιώτης), γέμισε η ψυχή μου ελπίδα πως κάποιοι εκεί έξω σκέφτονται. Συγκινούνται. Αναρωτιούνται. Ακόμα και αν δε βρίσκω την ταύτιση μπροστά μου, υποκλίνομαι στην προσπάθεια και θέλω λίγο να τη δοκιμάσω. Όχι πως αρνούμαι τη διαίσθηση ή το ανεξήγητο, αυτό που δε μπορεί να ερμηνευτεί ή που εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε βρει τους όρους να το κάνουμε. Το αντίθετο.
Θέλω όμως τις αποδείξεις πως και γι'αυτό που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, έχουμε μέσα μας απαντήσει γιατί το ακολουθούμε. Όχι γιατί γεννήθηκε μαζί μας, γιατί μας το δήλωσαν σ' ένα χαρτί που λίγη σημασία έχει για μας.
Πολλές σκέψεις και ανακατεμένες ίσως με μυρωδιές πασχαλινές και φλόγες που θα βάψουν το κατώφλι του σπιτιού , να ευλογηθεί και που όλη τη νύχτα θα αφήσουμε , σε ένα καντηλάκι, να σιγοκαίνε για να θυμόμαστε το βράδυ που περάσαμε και προσπεράσαμε.
Δεν έχω τις απαντήσεις, αλλά τις ερωτήσεις τις κουβαλώ και τις βάζω κι αυτές δίπλα στο καντηλάκι να σιγοκαίνε. Όχι όμως μέχρι να σβήσουν τα κεριά, αλλά μέχρι να ξεδιψάσω. Ίσως ακόμα και τότε να μη μπορέσω να τις αποχωριστώ.

Ανυπάκουοι χρόνοι II

Aυτές οι μικρές φλόγες
κι αυτά τα κεριά που δε σβήνουνε
να μπορούσαν να θεριέψουν και να κάψουν
όσα χέρια τις ανάβουνε...
αυτές οι φωνές που δεν παύουν να σχολιάζουν
κι αυτά τα σώματα που τις παράγουν
να τολμούσαν να ισορροπήσουν με την πεζή
και τόσο άπιστη τους πραγματικότητα.
κι όλα να είναι τόσο φυσικά...
Ανάμεσα στο γεύμα και στο δείπνο
Μια τελετή που δεν παρέστη κανείς ειλικρινώς
και μια χαμένη ευκαιρία να σωθεί
αυτός ο κόσμος ο εντός.

Απόρρητος ο ήχος

''...Συνήθιζα να προσεύχομαι... Λέω ότι συνήθιζα να προσεύχομαι... Ναι, πρέπει να το ομολογήσω πως το έκανα. Όχι τώρα. Τότε...όχι...τόσες δυσκολίες τώρα για το μυαλό. Το να είμαι πάντα αυτό που είμαι- και τόσο όμως αλλαγμένη από αυτό που ήμουν...'' Λίγες φράσεις της Winnie που επαναλαμβάνονται στα αυτιά μου ως οι μόνες αρμόζουσες στο σήμερα. Ποιος πιστεύει ειλικρινά και πόσοι το υποκρίνονται... Ένα τραπέζι όπως του δείπνου του μυστικού δεν είναι αρκετό για να μας φέρει πιο κοντά με τις ψυχές μας. Αυτό το βαρυφορτωμένο γεύμα και αυτά τα λαίμαργα στόματα... φάτε λοιπόν από το σώμα του Εσταυρωμένου, πιείτε από το αίμα Του, σε γενναίες ποσότητες και δίχως τύψεις. Μην το τσιγκουνευτείτε γιατί ποιος ξέρει πότε θα έρθει το επόμενο τραπέζι να σας ενώσει.

Αυτές οι καμπάνες από το πρωί τριγυρίζουν στα δωμάτια και χτυπούν πάνω στις πόρτες, στους τοίχους και στα πατώματα, εξοστρακίζονται και καταλήγουν πάνω μου. Εγώ δεν έχω όμως τη δύναμη να τις γυρίσω πίσω, παρά τις καταπίνω. Καμπάνες για πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο, πλήρες πρόγραμμα διατροφής. Μια διατροφή όμως που θες και δε θες να κάνεις, που ζορίζεις να καταπιείς μία προς μία τις μπουκιές της... Κι αν αυτές οι μπουκιές μέσα σου γίνουν ένα σώμα και σε καταπιούν οι ίδιες; Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και νομίζω η όψη μου αρχίζει να μοιάζει μπρούτζινη, γυαλισμένη, έτοιμη να γεννήσει ήχους ή να με καταπιεί.

Είναι η εβδομάδα των παθών και των λαθών,αυτή που τρέχει. Γίνονται όμως τόσα πολλά μέσα στο χρόνο μας που αυτές οι μέρες χάνονται μέσα στο πλήθος των ομοίων τους. Τα πάθη έγιναν συνηθισμένα και τώρα δεν προλαβαίνει να τους δώσει κάποιος σημασία. Ούτε κι εγώ το κάνω. Δεν το αρνούμαι πως αυτές οι μέρες με θλίβουν για τη σημασία που δεν μπορώ να τους δώσω. Γίνομαι στεγνός κι όμως τις απορροφώ σαν σφουγγάρι. Γίνομαι μεταλλικός και κουνάω το κεφάλι στο ρυθμό που μου δίνει η πλησιέστερη θρησκευτική εμποροπανήγυρις... όπως όταν βρίσκεσαι σ'ένα χωριό, τυχαίνει ή επιδιώκεις να βρεθείς σε κάποιο πανηγύρι και εκεί ακούς τους ξύλινους και τους πνευστούς τους ήχους , τα κλαρίνα και τις κιθάρες που έχουν σκοπό να σε τραβήξουν κοντά τους, να σε προσελκύσουν σαν Σειρήνες... έτσι κι αυτές οι καμπάνες. Σειρήνες που φωνάζουν και νομίζουν πως ξεκουφαίνουν... έμαθαν πια όμως οι ταξιδευτές και έβαλαν μπόλικο κερί στα αυτιά τους .

Μια μικρή εύθραυστη χορογραφία

Αλήθεια πίστεψα πως θα μπορούσα να χορέψω απόψε . Είχα το χώρο δικό μου, είχα το χρόνο με το μέρος μου. Ήταν οι κινήσεις των σωμάτων ελάσματα στα χέρια μου πλασμένα και τους απέδωσα μορφές ... όπως και αυτές σε μένα απέδωσαν σημάδια στο μυαλό μου. Φτάνουν οι απεικονίσεις μιας κάμερας για να θυμάμαι ή μήπως η δική μου προσπάθεια κρίνεται περισσότερο αναγκαία; Όσο τα κλικ ακούγονται, τόσες φιγούρες θα ζωντανέψουν κάτω απ'τα μάτια μου. Κι ύστερα... Η μουσική ενός πλανόδιου που θέριεψε μέσα μου σαν μπάντα από τα όνειρα που θα έκανα αν ήμουνα παιδί ακόμα... ή μήπως είμαι; Οι ήχοι από τις φωταγωγημένες εκκλησίες και τα φώτα των κεριών. Αυτή η σταύρωση έγινε στα αλήθεια; Ή χόρεψε κι αυτή η φήμη ως τα σήμερα; Δεν έμαθα ποτέ, ούτε και ρώτησα. Μόνο περπάτησα σ' έναν πεζόδρομο διόλου πεζό και ήμουν ο άνεμος ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων. Αυτή η μέρα τα είχε όλα, αλήθειες όμως, όχι ψέματα.

Ανυπάκουοι χρόνοι

Είναι κι αυτός ο χρόνος κλέφτης είτε ψεύτης

όπως θες τον λες

δε σου κρατάει κακία

αλλά σε βρίσκει όταν μπορεί

να δώσει τη δική του απάντηση...