Φόβος του κενού, φόβος της άδειας σελίδας, των απληκτρολόγητων λέξεων που έχουν καιρό να φανούν και κάπως κι εσύ να περάσεις μέσα τους, φόβος για τις κουβέντες που λέγονται για να λέγονται και για την ανάμνηση κάποιας θρησκείας που μάθαμε παιδιά.
Ο φόβος , ον υπερτιμημένο κι αυτό με τη σειρά του , καταφθάνει όταν σε βρίσκει ευάλωτο. Κι ευάλωτος είσαι όταν δεν το υπολογίζεις. Όταν από υπερένταση σταματάς να τρέχεις, όταν παίρνεις άδεια από τα πάντα και βρίσκεις καναπέ να σε αντέχει παραπάνω από δεκάλεπτο. Άδειες ονομάστηκαν αυτές οι περίοδοι, διακοπές κατ'άλλους, γιατί ουσία έχουν να σταματήσεις ό,τι ως πρώτα έκανες. Na αδειάσεις. Κι αν είναι πολλά αυτά που έκανες, τόσο πιο βάναυση η παύση σε τραντάζει όσο αδειάζεις. Εκεί αν πέσεις τη χρειάζεσαι την άδεια ως για να σηκωθείς. Το τι απολαμβάνεις είναι υπόθεση άλλης ανάρτησης. Η δική μας επικεντρώνεται στο άπειρο.Καταργώντας κάθε περίσταση, η άδεια δυστυχώς λίγο ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενσυναίσθησης Θείου Δράματος . Το δράμα το δικό μας είναι ότι ζήσαμε παραπάνω από τη Σταύρωση. Αυτό κρύβει από μόνο του μια δίκοπη παράνοια : να νιώθεις ή να μη νιώθεις τυχερός.
Ο φόβος , ον υπερτιμημένο κι αυτό με τη σειρά του , καταφθάνει όταν σε βρίσκει ευάλωτο. Κι ευάλωτος είσαι όταν δεν το υπολογίζεις. Όταν από υπερένταση σταματάς να τρέχεις, όταν παίρνεις άδεια από τα πάντα και βρίσκεις καναπέ να σε αντέχει παραπάνω από δεκάλεπτο. Άδειες ονομάστηκαν αυτές οι περίοδοι, διακοπές κατ'άλλους, γιατί ουσία έχουν να σταματήσεις ό,τι ως πρώτα έκανες. Na αδειάσεις. Κι αν είναι πολλά αυτά που έκανες, τόσο πιο βάναυση η παύση σε τραντάζει όσο αδειάζεις. Εκεί αν πέσεις τη χρειάζεσαι την άδεια ως για να σηκωθείς. Το τι απολαμβάνεις είναι υπόθεση άλλης ανάρτησης. Η δική μας επικεντρώνεται στο άπειρο.Καταργώντας κάθε περίσταση, η άδεια δυστυχώς λίγο ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενσυναίσθησης Θείου Δράματος . Το δράμα το δικό μας είναι ότι ζήσαμε παραπάνω από τη Σταύρωση. Αυτό κρύβει από μόνο του μια δίκοπη παράνοια : να νιώθεις ή να μη νιώθεις τυχερός.
Αν κρίνεις εαυτόν τυχερό που της σταυρώσεως και της αποκαθήλωσης την ιστορία σου συνέχισες κεφάλαια αμέτρητα μετά, είναι γιατί αμέλησες να δικαιολογήσεις τις πληγές σε χέρια και σε πόδια - μην εξαιρούμε την πληγή εκ της λόγχης στα πλευρά σου φυσικά - και τις συνέπειες αυτών στις χειραψίες που σταμάτησες να κάνεις και τα βήματά που κάπως αβάσιμα έπραξες. Όπως και σκόπιμα αρνήθηκες απάντηση σε ''...αυτό που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, την άνοιξη που δεν έφερες ...''που ο Ελύτης τόλμησε να ομολογήσει.Αν πάλι α-τύχερος είναι αυτό που σου ταιριάζει, είναι γιατί δε γύρισες να δεις σταυρό που αντιμετώπισες και που σε μέγεθος μπορεί να σε ξεπέρασε , όμως Δαβίδ και Γολιάθ έμπρακτα επαλήθευσες.
Αναντίρρητα θα μου πεις,το να κρίνουμε είναι μια πολυτέλεια που δυστυχώς στερούμαστε. Όχι συλλήβδην , αλλά σε ποσοστό συντριπτικό. Είτε αυτό αφορά το ποιοι στερούμαστε , είτε το πόσο τη στερούμαστε. Αλλά το γεγονός αδιαμφισβήτητο. Δηλώνω χρόνια την απορία μου περί ιστορικότητας του προσώπου του Χριστού. Κάποτε λίγο παραπάνω σαν έφηβος που τα πάντα αμφισβητούσε, στη συνέχεια σαν ενήλικας που τα πάντα δεν έχει αποδείξεις να πιστέψει.Όχι ότι η απόδειξη στάθηκε ποτέ επιχείρημα αρκετό σε όσα πίστεψα. Η πίστη η δική μου όμως , όπως μετουσιώθηκε από αυτό που τυφλά μου απεδόθη με τη γέννησή και τη βάπτισή μου σε αυτό που τώρα αγνωστικιστικά σχεδόν πορεύεται μέσα μου, έχει κάποιους δικούς της άγραφους κανόνες.
Να απαριθμήσω ως το δέκα, αξία ίσως δεν έχει για σένα που διαβάζεις και πώς μπορώ με παραδείγματα να πείσω για την αθωότητα των λέξεων που χρησιμοποιώ. Κοινή κλωστή στα όσα νιώθω όμως που τα δένει, είναι η τάση να ζήσω το μυστήριο σε εικόνες, σε κομμάτια. Να βάψω κόκκινα τα αυγά, πιο κόκκινα από τις σκέψεις , για να τσουγκρίσουμε αυτά κι όχι τις λέξεις . Να χαμηλώσω κάθε ένταση , σε μέσα και φωνές, να βρω τις φράσεις που ζητώ σε νότες χαμηλές. Να φάω μαζί με συγγενείς και να ευχηθώ, προσέχοντας να μην προσβάλλω αυτά που αρνιέμαι χρησιμοποιώντας τα επί Ματαίω. Να πάρω το κερί και να το ανάψω, να δω μέσα στη φλόγα του να σιγοκαίει ελπίδα. Και άλλοτε να σβήνει, άλλοτε να κρατάει. Να πάρω θέση και εγώ στον Επιτάφιο, να οδηγηθώ σε μία τέλεση που η εκτέλεση της πάντοτε σκοντάφτει.
Το πού σκοντάφτει, όλοι μας το γνωρίζουμε. Στους χριστιανούς και στη μερίδα χριστιανών που αδικούν τον όρο. Που συνταιριάζουν το πνεύμα των ημερών με κλασικές μουσικές, αποφθέγματα και στίχους, το ανά χείρας i-phone για λήψεις κοντινές στον επιτάφιο, στον παπά και στα κεριά, σε στόματα που νηστεύουν και καταριούνται, σε χέρια που προσεύχονται και κλέβουν παράλληλα, σε μάτια που δακρύζουν και ύστερα το δάκρυ το στεγνώνουν ή το αφήνουν διαφημίζοντάς το. Σε όλους αυτούς που τουητάρουν την Ανάσταση και περιμένουν το 00:01 να το κάνουν. Θα μου πεις κι εγώ κάνω κάτι από αυτά. Το είπα όμως πρωτύτερα , τη δήλωσα την αμφισβήτησή μου για την ιστορικότητα. Και κάτι επιπλέον, δεν έχω τουήτερ να σας ανακοινώσω την Ανάσταση. Βρείτε τη μόνοι σας.
Όπως κομμάτι-κομμάτι την ταιριάζω κάθε χρόνο. Έστω με το φόβο για τους άπειρους χώρους που ίσως ποτέ δεν φτάσω να πατήσω ή τις αιώνιες σιωπές που να απαντήσω δεν καταφέρω. Με κομμάτια να λείπουν και άλλα να είναι διπλά, από ποιο ξένο παζλ ανακατεύτηκαν και βρέθηκαν στο δικό μου το κουτί; Αλλά το ταίριασμα που κάθε χρόνο γίνεται είναι μια κάποια απάντηση. Σε νόημα που να συμπληρώνεται δεν παύει.Για τον καθένα διαφορετικό,έτσι δεν είναι; Κάποτε μπορεί να βρούμε και τον Θεό, εκεί που πάμε. Αρκεί να ψάξουμε.
''Και θα τον βρούμε,όχι όπως τον παριστάνουν όσοι δεν τον είδαν ποτέ τους, ένα ροδομάγουλο γέρο, που κάθεται μακάρια σε πουπουλένια σύννεφα και προστάζει.
Μα σα μικρή φωνή που τινάζεται από τα σωθικά μας και σηκώνει πόλεμο.'' (Ν.Καζαντζάκης)
* Le silence éternel de ces espaces infinis m'effraie
(όπερ μεθερμηνευόμενον '' η αιώνια σιωπή αυτών των άπειρων χώρων με τρομάζει '' - Β.Pascal )
