Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ήΛιΟν

ποτέ μου άλλοτε όσο τώρα
δεν είχα τέτοια απορία 
αναπάντητη.
λέω , γι' αυτά μου τα μπαλόνια από ήλιον
είμαι εγώ που τα κρατώ
ή κείνα εμένα μήπως;
  
(το ποτέ άλλοτε της απορίας 
είναι που δε ζητάω απάντηση)


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

κάτω από ένα δέντρο λεμονιάς

Κάθε καλοκαίρι στο νησί 
γέμιζα εικόνες το σακ βουαγιάζ  
κυρίως από μεσημέρια στην πίσω την αυλή 
κάτω από το πεύκο το πελώριο
που ήθελες τέσσερις αγκαλιές για να το σφιχταγκαλιάσεις 
να είμαι καθισμένος σε βουνά πευκοβελόνες που θέλουν μάζεμα
καθάρισμα
και να μην ξέρω αν πρέπει να αρχίσω
αφού θα πέσουν κι άλλες 
και ξάπλωνα πάνω τους
σ'αυτό το μαλακό το στρώμα   
και κέρδιζα μια αίσθηση που τη θυμάμαι ως τώρα 
που πεύκο δε βλέπω συχνά  , όλο αναπνοές όμως το κράτησα
σε μυρωδιά καφέ και υγρή βροχή.
Τα βράδια κοιτούσα την απέναντι πλαγιά την ολοσκότεινη
που κάπου κάπου άναβε ένα μάτι
από δωμάτιο σπιτιού και έλεγες υπάρχει
κι άλλος στη νύχτα κάπου φίλος.
Κι ας μην τον συναντούσες ποτέ, 
εσύ κοιτούσες το δικό του φως μέσα στη νύχτα
κι εκείνος το δικό σου.
Ένα από τα δύο κάποια στιγμή υποχωρούσε
ή έκαιγε όλη τη νύχτα που εσύ αποκοιμόσουν με το ραδιόφωνο ανοιχτό
και το μυαλό ποτέ ξεκούραση δεν έβρισκε 
όσο οι μελωδίες το τριβέλιζαν,
μόνο μάτια κλειστά 
και το φως απ'έξω αναμμένο για παρέα.
Τα πρωινά τα πέρναγα γυρίζοντας στα κτήματα
εκεί οπού μαζεύαμε σταφύλια 
κι εκεί που δεν προφταίναμε να κόβουμε καρπούς και τρόφιμα όλο χρώμα.
Στην ηλικία της εφηβείας 
όσα κι αν ζήσεις καλοκαίρια με γονείς και συγγενείς
δεν είναι εύκολο μετά να ξεχωρίσεις, 
γίνονται ίδια στο μυαλό σου,
μαζί και μ' όσες μυρωδιές τα πλύνεις.
Και τα φυλάς μετά έτσι ανάκατα 
κάποιο ντουλάπι θα ' ναι μέσα σου για εκείνα ιδανικό
και ίσως το κλειδώσεις, 
ίσως αφήσεις το κλειδί απάνω να το βρίσκεις εύκολα 
και ίσως ορθάνοιχτο αν τ'αφήσεις δε σε νοιάζει.
Το δικό μου το νόμιζα κλειστό από καιρό
κι όμως η κλειδαριά που είχε έσπασε 
και μία μία με επισκέπτονται οι σκέψεις.

Και σήμερα που τίποτα δεν είχα περιθώριο να σκεφτώ
μου γέμισε τη μύτη και το νου
η μυρωδιά απ'τα λεμόνια του χωριού
που έτρεχα στο δέντρο μας να κόψω.
Δεν έφτανα και πήδαγα ψηλά, τ'ακούμπαγα στις άκρες των δακτύλων μου
και έσεια τα κλαδιά για όσα πέσουν.
Μία φορά δε θα ξεχάσω πως τρυπήθηκα 
απ'τα κλαδιά τα μυτερά που προσπαθούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους.
Κι έκατσα κάτω από το δέντρο δακρυσμένος
για κάμποσα λεπτά έκλαψα με αναφιλητά
και δε με ένοιαζε που θα με αναζητούσαν.
Δεν έκλαψα γιατί ήταν τόσος ο πόνος, 
αλλά γιατί στα χέρια μου κρατούσα ήδη κάμποσα.

Κίτρινα άστρα μυρωδάτα. 
Που όμως γυαλίζαν. 

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

πεφταστέρι

Όταν ακούω για πεφταστέρια θυμώνω
νομίζω ότι μια αφορμή ακόμα βρίσκει το σύμπαν 
να με κοροϊδέψει 
που να μετρήσω δεν προφταίνω τα αστέρια του που κρέμονται
κι άλλοτε πλησιάζω
κι άλλοτε τα σκορπά
και τι να προλάβω έτσι που τρέχουν είτε μπροστά στα μάτια μου
είτε χειρότερα ακόμα δίχως καν να τα προφτάσει το λοξό μου βλέμμα.
Θυμώνω που στα μαθηματικά δεν έμαθα πολλά 
όσο κι αν προσπάθησα 
κάποιες φορές το ένα κι ένα 
πάλι ένα μου έδινε αποτέλεσμα
ή το επί 
δεν έβγαζε γινόμενο μα επίθεση 
στους φόβους μου που γίνονται και εκείνοι
πεφταστέρια και περνούν μπροστά απ'τα μάτια μου 
μέχρι που να γεμίσει ο ουρανός με την οργή τους.
Και οι φόβοι μου πιο έξυπνοι περνούν 
και δεύτερη και τρίτη και πολλοστή φορά
να με αποπροσανατολίσουν πιο πολύ από το μέτρημα.
Όταν ακούω για πεφταστέρια απλώνω
το χέρι μου έξω από το παράθυρο μα τίποτα δεν πιάνω.
Αν έρχονται οι νύχτες είναι για να σου πουν την ιστορία σου
και οι δικές μου νύχτες ιστορίες διηγούνται 
και προβλέπουν τη συνέχεια, 
την πιθανολογούν
μα αυτό δεν είναι να ζητά κανείς να το ακούσει,
καλύτερα να μένουμε στα παραμύθια τέτοια βράδια.
Έχω ένα χέρι απλωμένο και όμως αστέρι όχι.
Έχω ένα χέρι μα αυτό ζηλεύει 
γιατί στο άλλο έχω ένα χάδι.
Κι αυτό το χάδι είναι για τους φόβους μου τώρα που αγωνίζεται.
Και όσο πέφτουν τα αστέρια
η ώρα ασπρίζει το σκουρόχρωμό τους αγώνα δρόμου.
Και μένουμε άγρυπνοι. Μήπως βγει λιακάδα
Λίγο πιο κοντά εσύ,λίγο πιο λιακάδα εγώ.
Κι ας μην έχω πεφταστέρι. Κι ας αποκτήσουν όλοι από ένα
και εν δυνάμει μια ευχή προς σύντομη ή μακρά πραγματοποίηση.
Κι ας μην έχω.
Αρκεί να πάρει μαζί και τους φόβους.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ConSensu OmniUm *

Ένα τραγούδι που γεννάει την συγκίνηση στα μάτια του,
και μια εικόνα 
το τραγούδι να παίζει πολλές φορές στο μυαλό του 
και κάθε φορά η τελευταία να είναι η επόμενη.
Απ'την αρχή.
Είπε να βρει λέξη να μοιάσει.
Ένα τραγούδι που γεννάει την συγκίνηση στα μάτια του,
το τραγούδι σχεδόν λευκό.
Μπορούσες να το δεις ή να το αισθανθείς έστω λίγο
αν προσπαθούσες παραπάνω.
Ήταν στα τζάμια του αποτυπωμένο
κι αυτός ένα δάκτυλο να γράφει πάνω του
και να σχεδιάζει.
Ερωτηματικά.
Κι ύστερα το ρεφρέν χωρίς απάντηση.
Απ'την αρχή
και μια εικόνα,
κάτι που θα δουν οι περαστικοί.


Οι περαστικοί ήταν κι αυτοί σχεδόν.
Σχεδόν σκέτο 
να παίζουν πολλές φορές στο μυαλό του.
Με κάθε στροφή, να τους κτυπά. 
Απ'την αρχή 
Γιατί δεν είχαν κάτι ξεκάθαρο πάνω τους
να απομνημονεύσει.
Ήταν σχεδόν άνθρωποι,
σχεδόν παρόντες,
απ'την αρχή
σχεδόν περαστικοί
και σχεδόν καθόλου παρατηρούντες.


Το τραγούδι από την άλλη είχε αναπτύξει
ένα μηχανισμό να τον παρατηρεί
Απ'την αρχή 
και κάθε φορά η τελευταία να είναι η επόμενη
πότε τυλίγεται και πότε αφήνεται
πότε ντυμένος
και πότε γδυτός
πότε μόνος και πότε διπλός.
Εκείνος και το τραγούδι γίνονταν ένα ώρα με την ώρα.
Μπορούσες να δεις 
απ'την αρχή 
το τραγούδι σχεδόν λευκό
στίχοι να κρέμονται απ ' τα μάτια του
και στις φλέβες του ο μετρονόμος να δίνει ρυθμό.
Το τραγούδι είχε την ληξιαρχική του πράξη γέννησης 
κι εκείνος τη μελωδία του.


* Κοινή συναινέσει. 


Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Le silence éternel de ces espaces infinis...*

Φόβος του κενού, φόβος της άδειας σελίδας, των απληκτρολόγητων λέξεων που έχουν καιρό να φανούν και κάπως κι εσύ να περάσεις μέσα τους, φόβος για τις κουβέντες που λέγονται για να λέγονται και για την ανάμνηση κάποιας θρησκείας που μάθαμε παιδιά. 


Ο φόβος , ον υπερτιμημένο κι αυτό με τη σειρά του , καταφθάνει όταν σε βρίσκει ευάλωτο. Κι ευάλωτος είσαι όταν δεν το υπολογίζεις. Όταν από υπερένταση σταματάς να τρέχεις, όταν παίρνεις άδεια από τα πάντα και βρίσκεις καναπέ να σε αντέχει παραπάνω από δεκάλεπτο. Άδειες ονομάστηκαν αυτές οι περίοδοι, διακοπές κατ'άλλους, γιατί ουσία έχουν να σταματήσεις ό,τι ως πρώτα έκανες. Na αδειάσεις. Κι αν είναι πολλά αυτά που έκανες, τόσο πιο βάναυση η παύση σε τραντάζει όσο αδειάζεις. Εκεί αν πέσεις τη χρειάζεσαι την άδεια ως για να σηκωθείς. Το τι απολαμβάνεις είναι υπόθεση άλλης ανάρτησης. Η δική μας επικεντρώνεται στο άπειρο.Καταργώντας κάθε περίσταση, η άδεια δυστυχώς λίγο ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενσυναίσθησης Θείου Δράματος . Το δράμα το δικό μας είναι ότι ζήσαμε παραπάνω από τη Σταύρωση. Αυτό κρύβει από μόνο του μια δίκοπη παράνοια : να νιώθεις ή να μη νιώθεις τυχερός.

Αν κρίνεις εαυτόν τυχερό που της σταυρώσεως και της αποκαθήλωσης την ιστορία σου συνέχισες κεφάλαια αμέτρητα μετά, είναι γιατί αμέλησες να δικαιολογήσεις τις πληγές σε χέρια και σε πόδια - μην εξαιρούμε την πληγή εκ της λόγχης στα πλευρά σου φυσικά - και τις συνέπειες αυτών στις χειραψίες που σταμάτησες να κάνεις και τα βήματά που κάπως αβάσιμα έπραξες. Όπως και σκόπιμα αρνήθηκες απάντηση σε ''...αυτό που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, την άνοιξη που δεν έφερες ...''που ο Ελύτης τόλμησε να ομολογήσει.Αν πάλι α-τύχερος είναι αυτό που σου ταιριάζει, είναι γιατί δε γύρισες να δεις σταυρό που αντιμετώπισες και που σε μέγεθος μπορεί να σε ξεπέρασε , όμως Δαβίδ και Γολιάθ έμπρακτα επαλήθευσες.

Αναντίρρητα θα μου πεις,το να κρίνουμε είναι μια πολυτέλεια που δυστυχώς στερούμαστε. Όχι συλλήβδην , αλλά σε ποσοστό συντριπτικό. Είτε αυτό αφορά το ποιοι στερούμαστε , είτε το πόσο τη στερούμαστε. Αλλά το γεγονός αδιαμφισβήτητο. Δηλώνω χρόνια την απορία μου περί ιστορικότητας του προσώπου του Χριστού. Κάποτε λίγο παραπάνω σαν έφηβος που τα πάντα αμφισβητούσε, στη συνέχεια σαν ενήλικας που τα πάντα δεν έχει αποδείξεις να πιστέψει.Όχι ότι  η απόδειξη στάθηκε ποτέ επιχείρημα αρκετό σε όσα πίστεψα. Η πίστη η δική μου όμως , όπως μετουσιώθηκε από αυτό που τυφλά μου απεδόθη με τη γέννησή και τη βάπτισή μου σε αυτό που τώρα αγνωστικιστικά σχεδόν πορεύεται μέσα μου, έχει κάποιους δικούς της άγραφους κανόνες. 

Να απαριθμήσω ως το δέκα, αξία ίσως δεν έχει για σένα που διαβάζεις και πώς μπορώ με παραδείγματα να πείσω για την αθωότητα των λέξεων που χρησιμοποιώ. Κοινή κλωστή στα όσα νιώθω όμως που τα δένει, είναι η τάση να ζήσω το μυστήριο σε εικόνες, σε κομμάτια. Να βάψω κόκκινα τα αυγά, πιο κόκκινα από τις σκέψεις , για να τσουγκρίσουμε αυτά κι όχι τις λέξεις . Να χαμηλώσω κάθε ένταση , σε μέσα και φωνές, να βρω τις φράσεις που ζητώ σε νότες χαμηλές. Να φάω μαζί με συγγενείς και να ευχηθώ, προσέχοντας να μην προσβάλλω αυτά που αρνιέμαι χρησιμοποιώντας τα επί Ματαίω. Να πάρω το κερί και να το ανάψω, να δω μέσα στη φλόγα του να σιγοκαίει ελπίδα. Και άλλοτε να σβήνει, άλλοτε να κρατάει. Να πάρω θέση και εγώ στον Επιτάφιο, να οδηγηθώ σε μία τέλεση που η εκτέλεση της πάντοτε σκοντάφτει. 

Το πού σκοντάφτει, όλοι μας το γνωρίζουμε. Στους χριστιανούς και στη μερίδα χριστιανών που αδικούν τον όρο. Που συνταιριάζουν το πνεύμα των ημερών με κλασικές μουσικές, αποφθέγματα και στίχους, το ανά χείρας i-phone για λήψεις κοντινές στον επιτάφιο, στον παπά και στα κεριά, σε στόματα που νηστεύουν και καταριούνται, σε χέρια που προσεύχονται και κλέβουν παράλληλα, σε μάτια που δακρύζουν και ύστερα το δάκρυ το στεγνώνουν ή το αφήνουν διαφημίζοντάς το. Σε όλους αυτούς που τουητάρουν την Ανάσταση και περιμένουν το 00:01 να το κάνουν. Θα μου πεις κι εγώ κάνω κάτι από αυτά. Το είπα όμως πρωτύτερα , τη δήλωσα την αμφισβήτησή μου για την ιστορικότητα. Και κάτι επιπλέον, δεν έχω τουήτερ να σας ανακοινώσω την Ανάσταση. Βρείτε τη μόνοι σας.

Όπως κομμάτι-κομμάτι την ταιριάζω κάθε χρόνο. Έστω με το φόβο για  τους άπειρους χώρους που ίσως ποτέ δεν φτάσω να πατήσω ή τις αιώνιες σιωπές που να απαντήσω δεν καταφέρω. Με κομμάτια να λείπουν και άλλα να είναι διπλά, από ποιο ξένο παζλ ανακατεύτηκαν και βρέθηκαν στο δικό μου το κουτί; Αλλά το ταίριασμα που κάθε χρόνο γίνεται είναι μια κάποια απάντηση. Σε νόημα που να συμπληρώνεται δεν παύει.Για τον καθένα διαφορετικό,έτσι δεν είναι; Κάποτε μπορεί να βρούμε και τον Θεό, εκεί που πάμε. Αρκεί να ψάξουμε.
''Και θα τον βρούμε,όχι όπως τον παριστάνουν όσοι δεν τον είδαν ποτέ τους, ένα ροδομάγουλο γέρο, που κάθεται μακάρια σε πουπουλένια σύννεφα και προστάζει.
Μα σα μικρή φωνή που τινάζεται από τα σωθικά μας και σηκώνει πόλεμο.'' (Ν.Καζαντζάκης)


* Le silence éternel de ces espaces infinis m'effraie


(όπερ μεθερμηνευόμενον '' η αιώνια σιωπή αυτών των άπειρων χώρων με τρομάζει '' - Β.Pascal )