Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Θερμοκρασία δωματίου : Μαρκαδόροι *

Ζωγράφιζα ήλιους. Πολλούς. Τον ένα δίπλα στον άλλον, πάνω απ'τον άλλον, σε ομόκεντρους κύκλους ή συστήματα και τους χρωμάτιζα. Οι ήλιοι μου είχαν ακτίνες, ουρές, χεράκια ανοικτά ή φιδωτές άκρες και ανθρώπινα χαρακτηριστικά : χαμόγελα, φακίδες, μουστάκια ή γλώσσα παιχνιδιάρικα κρεμασμένη έξω απ'το στόμα τους. Κι αυτοί οι ήλιοι ζούσαν στη λιακάδα, τη συννεφιά, τη βροχή ή στην άσπρη αλέκιαστη σελίδα τους , χωρίς ποτέ ένας τους να παραπονεθεί, γιατί δεν τον ζωγράφισα σωστά ή σύμφωνα με τις πραγματικές του τις διαστάσεις, αλλά τον έκανα μικρό, να μην μπορεί να κάψει τη σελίδα και να βγει στον κόσμο. Οι ήλιοι μου ήξεραν ότι η δύναμή τους χωρά σε λίγα τετραγωνικά. Όμως σ'αυτά τα λίγα ήταν οι βασιλιάδες. Και ο σκοπός μου ήταν να τους προσφέρω το βασίλειό τους.

Μάζευα, θυμάμαι, όλα τα κίτρινα της τάξης στο θρανίο μου, γιατί ποτέ το κίτρινο δε μου έφτανε. Τα υπόλοιπα παιδιά δε μου έφερναν αντίρρηση, γιατί έφτιαχνα ήλιους και για αυτούς. Αυτός ήταν ο δεύτερος σκοπός μου. Να έχω ήλιο να μοιράζω. Δύσκολη απαίτηση, ήταν όμως και δική μου ανάγκη. Με άφηναν στην ησυχία μου. Ποτέ ένας ήλιος δεν ήταν αρκετός, πάντα κάποια ζωγραφιά θα κρύωνε παραπάνω και τότε ο δημιουργός της θα μου την έφερνε λέγοντάς μου ''θα μου κάνεις τον ήλιο;''.Τον ρωτούσα ''πώς τον θες;''και μου απαντούσε ο καθένας διαφορετικά. Μπορεί να ήταν κλόουν, χαρταετός, αστροναύτης με στολή ή αρλεκίνος, όμως η σελίδα του ανήκε , μαζί και το χαμόγελο μου, καταχωνιασμένο κάπου κοντά του. Μόνο η γιαγιά μου που με έβλεπε ξαπλωμένο στο χαλί της να ζωγραφίζω μου έλεγε ''όσο και να προσπαθείς αγόρι μου, δε θα μπορέσεις ποτέ να τον φωτογραφίσεις''. Δεν καταλάβαινα γιατί να μην μπορώ να το κάνω, έστω περίπου να δω την εικόνα του και να πρέπει μόνο να τον φαντάζομαι.''Γιατί κανείς στην ουσία δεν έχει τη δύναμη να το κάνει'' μου απαντούσε.

Περί δύναμης δεν ήξερα πολλά. Πίστευα όμως ότι αν θες κάτι πολύ το κατακτάς. Το πίστευα και ορκιζόμουν να το θελήσω κάποτε τόσο πολύ, που να το κάνω αληθινό. Ο μύθος του Ίκαρου ήταν το τέλειο παράδειγμα. Δεν πίστεψα το τέλος του, δεν ήθελα ν'ακούσω για την πτώση του στη θάλασσα, για το λιώσιμο των φτερών του και την αποτυχία του. Όταν με ρωτούσε η δασκάλα ''Και τι απέγινε ο Ίκαρος;'' , ''ακόμα πετάει εκεί ψηλά'' της απαντούσα. Μεγαλώνοντας ο κόσμος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο, να τον κατηγορήσει, γιατί ερωτεύτηκε τον ήλιο, γιατί στάθηκε τόσο άμυαλος, γιατί δεν ακολούθησε την εύκολη πορεία. Κανείς δε στέκεται στην τόλμη, την ευφυία και το κίνητρο του. Προσπάθησε να ξεφύγει απ'τον δικό του λαβύρινθο και τα κατάφερε, έτσι δεν είναι; Όσο και να τον γύρευαν μετά, δε θα πήγαινε ανθρώπου νους να τον ψάξει ψηλά. Έχουμε μάθει να μετριάζουμε τα όνειρά μας, αυτό το κατάλαβα. Και να υποτιμούμε των γύρω μας, γιατί δεν έχουμε τόλμη για τα δικά μας. Πάντα κάποιος άνθρωπος κρυώνει παραπάνω. Δίχως ήλιο. Αλλά ο δικός μας γίνεται να σβήσει για χάρη του;

Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι σαν εμένα που το να πας ψηλά και να τον φτάσεις είναι ένα όνειρο. Κρατούν μπαλόνια από ήλιον κι αναρωτιούνται πόσα θα ήταν αρκετά να τους σηκώσουν απ'τη γη, να νιώσουν λίγο σαν τον παιδικό εκείνο ήρωα της ταινίας , που με το κόκκινο μπαλόνι δραπετεύει από την πόλη.  Θυμάμαι ένα μπαλόνι που μου ξέφυγε ένα μεσημέρι από το χέρι, στο παράθυρο της γιαγιάς μου. Ένα μπαλόνι πολύχρωμο, ταϊσμένο από ήλιον και το είδα να φεύγει από το χέρι μου και να ανεβαίνει ψηλά. ''Δεν έπρεπε να το αφήσεις''μου είπε, ''τώρα θα απλωθεί σαν σκουπίδι στο διάστημα. Αν δεν το σκάσει ο ήλιος και καταλήξει ξεφούσκωτο πάλι στη γη''. ''Δεν υπάρχει περίπτωση ''της είπα. Όταν χρόνια μετά πέθανε κι εκείνη, της είπα μυστικά την ώρα της ταφής ''Τώρα γιαγιά, θα βρεις εσύ το μπαλόνι μου.Θα γίνεις κι εσύ πολύχρωμη''. Και το πίστευα. Κι ακόμα θέλω να σκέφτομαι ότι όπου κι αν βρίσκεται, έχει ένα πακέτο μαρκαδόρους κίτρινους στην τσέπη της για μένα.

Χθες άκουσα πάλι για κάποιον άνδρα που ανέβηκε σε μια ταράτσα, απειλώντας να πέσει στο κενό. Δεν έμαθα ο δικός του λαβύρινθος ποιος ήταν, από τι πολεμούσε να ξεφύγει. Από χρέη απλήρωτα, από αβεβαιότητα, ανασφάλεια, φόβο; Ίσως από τίποτα από αυτά ή απ'όλα αυτά μαζί. Αν ήμουν κάπου κοντά, θα έτρεχα να ζωγραφίσω στο κράσπεδο ένα πέρασμα, μια πόρτα που να οδηγεί στο φως , όπως συμβαίνει στα καρτούν, με την ελπίδα να μην τον σταματήσει βίαια. Ευτυχώς ο άνδρας αυτός μεταπείστηκε και κατέβηκε από την ταράτσα του πολυώροφου κτιρίου. Μάλλον κι ο ίδιος κατάλαβε πως δε φορούσε τα φτερά του ή πως δεν τα κόλλησε με το κερί καλά και πως θα λιώσουν. Το πιο πιθανό είναι αυτός ο άνθρωπος να κρύωνε και να μην είχε κάποιον να του ζωγραφίσει έναν ήλιο. Ο ήλιος έχει μάθει να είναι λίγο επιφυλακτικός με τους ανθρώπους. Ζεσταίνει μόνο όσους τον κοιτούν κατάματα. Δε φτάνει να τον ζωγραφίσεις. Και πάω στοίχημα, οι άνθρωποι που φεύγουν από ταράτσες έχουν σημάδια μαρκαδόρου στα χέρια τους.

αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις 2 Φεβρουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το τρίτο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

σιγουριά σαββάτου ( 8 )

ότι η κιβωτός δε θα μας πάρει ποτέ μαζί της. και δε χρειάζεται να μας πάρει, δε θα χωρούσαμε ποτέ σ'ένα δωμάτιο, τόσοι άνθρωποι, τόσα βάρη και τόσες μάσκες. ας σωθούν τα ζώα, όπως ορίζει ο άγραφος νόμος και ας ακούσουμε μουσικές για παρηγοριά, όπως τις ακόλουθες :

Ennio Morricone - The Braying Mule / The troublemakers - Get misunderstood / Brenda Lee - All alone am i / Broken Bells - Your head is on fire / Irma - I know / Cat Stevens - Here comes my baby / John Legend - Who didi that to you ? / Duffy - Hard for the heart / Thom Hanreich - Shake it / Mika - Rain / Pet Shop Boys - Always on my mind / Hurts - Live like horses / Antony & the Johnsons - Cut the World / Audrey Hepburn - Moon River / Alice Gold - Runaway Love / Edward Sharpe & the Magnetic Zeros - Home / Henry Mancini - It had better be tonight / Charlotte Gainsbourg - Heaven can wait / Jodie Marie - I got you / Minor Project - Great / Aλκίνοος Ιωαννίδης - Μη φοβηθείς τη φωτιά / Dusty Springfield - I only want to be with you / Rolling Stones - She's like a rainbow / Φλέρυ Νταντωνάκη - Manha de Carnaval / Haerts - Wings / Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Όταν χαράζει / Soulsavers & Dave Gahan - Longest Day / Φοίβος Δεληβοριάς - Χωρίς / The civil wars - Dance me to the end of Love / Edith Piaf - Padam padam / Patti Smith - Because the night / Muse - Undisclosed Desires / A fidller on the roof - Sunrise sunset


το επόμενο ραντεβού είναι ήδη κοντά / Σάββατο 02/03
suRE aBoUt Now / clIpaRtradIo.gr / 18.00 - 20.00

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

σιγουριά σαββάτου ( 7 )

ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν από έρωτα μονάχα στις ταινίες. στον έξω κόσμο οι έρωτες πεθαίνουν δίχως να παρασέρνουν θύματα στη νεκρική πομπή τους. όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς κατάλοιπα, μιας καταπιεσμένης μας θεατρικότητας. ακούσαμε και το πήραμε απόφαση : 

Mychael Danna & Rob Simonsen - A story of boy meets girl / Adele - Someone like you / Rufus Wainwright - Oh what a world / An Pierle - Where did it come from / Dan Wilson - Breathless / Nατάσσα Μποφίλιου - Οι ομπρέλες του Demy / Chris Isaak -Can't help falling in love / Bon Iver - Calgary / Abel Korzeniowski - Daydreamers / Florence & the machine - You've got the love / K.Bήτα - Χαζό παιδί / James - Senorita / Bjork - Bachelorette / Beirut - La Llorona / Μελίνα Μερκούρη -  Φαίδρα (Αγάπη μου) / Annie Lennox - No more i Love you's / Sting - Fragile / Anne Hathaway - I dreamed a dream / Damien Rice - The Blowers Daughter / Δημοσθένης Γρίβας - Σώσε με  (Το δηλητήριο) / Les parapluies de Cherburg - Love theme / Mono - Life in mono (Great expectations ost) / Radiohead - Like Spinning plates / Leona Lewis - Bleeding Love / Righteous Brothers - Unchained Melody / Joni Mitchell - A case of you / Άλκηστις Πρωτοψάλτη -Υδρόγειες σφαίρες / Cloud Atlas score - Finale     

Bonus Track : το σημερινό Podcast για επανάληψη

                                       SURE ABOUT NOW 21 - Clipartradio.gr (16-02-13)
Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 23/02
sUre aBouT nOw / cLipArtrAdio.gR / 18.00 - 20.00

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Θερμοκρασία δωματίου:Άσφαλτος*


Η σχέση μου με την άσφαλτο κρύβει κάτι το μυστήριο. Την αντιπαθούσα από παιδί και με αντιπαθούσε. Καταλαβαινόμαστε. Θα ήθελα να την ξηλώσω, σαν κλωστή να κρέμεται και να την αφαιρέσω, να δω τι κρύβει από κάτω κι αν το χώμα θα μου πει ευχαριστώ για την απελευθέρωση. Η άσφαλτος υπομένει όμως, ατάραχη τα ουτοπικά σχέδιά μου. Δεν θα μπορούσε και πολλά να πράξει δηλαδή, μόνο να υπομένει. Με τη σιγουριά εκείνη που δεν ποτίζεται από τις βροχές, που δεν πλάθεται, που δεν φυτρώνει, που δεν αφήνει χαραμάδα να δεις κάτω από το πάπλωμά της. Και οι βροχές να προσπαθούν, να γλείφουν, να γλιστρούν, να μην μπορούν να ξεκλειδώσουν. Η πόλη έχει δώσει, από καιρό, αντιπαροχή το χώμα της.
Γυρίζοντας σπίτι κλειδώνω την πόρτα και φοβάμαι, μην τυχόν έρθει η άσφαλτος και μου κτυπήσει το κουδούνι, και μου ζητήσει τα ρέστα που την προσπερνώ, που την κατηγορώ πως δεν με ταξιδεύει, που πιάνω πότε-πότε ένα κουτάλι και τη σκάβω (για την ακρίβεια πετάω τα κουτάλια νικημένα). Φοβάμαι η άσφαλτος θα μου ζητήσει τετραγωνικά, να της παραδοθώ και να με καταπιεί. Και θα’ μαι ένα εξόγκωμα ακόμα στις επεκτατικές της διαθέσεις, σώμα σχεδόν αχώνευτο, σαν σαμαράκι να πατούν τα αυτοκίνητα. Να τα καθυστερώ – ούτως ή άλλως πουθενά δεν οδηγούνται, μοναχά πηγαινοέρχονται.
Ατυχώς, κανένα κουδούνι δε κτυπά ποτέ και μένω με τις σκέψεις μου, δίχως να τις ξεσπώ. Το θερμόμετρό μου ανεβάζει θερμοκρασία. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα περπατώ ξυπόλυτος στη λεωφόρο, με τους βόλους μου στο χέρι, έτοιμους για βουτιές και τα βήματά μου λασπωμένα. Και θα με κοιτάζουν και θα με δείχνουν σα γιγάντια κορίνα σε λάθος διάδρομο. Ύστερα, κοιτάζω απ’ το παράθυρο να δω, αν είναι η άσφαλτος στη θέση της ή από μόνη της αν αποφάσισε να με αφήσει στην ησυχία μου. Κι αυτή είναι πάντα εκεί. Αν το καλοσκεφτώ, στο βάθος τη λυπάμαι. Γιατί δεν έχει πουθενά να πάει. Δεν την περιμένει κανείς, δεν την υποδέχεται. Μας μοιάζει και σ’ αυτό.
Σήμερα την είδα πάλι. Πάνω της βρισκόταν ξαπλωμένη μια γυναίκα. Καταγής, καταμεσής, να βάζει τα κλάματα. Η άσφαλτος βρισκόταν σε αμηχανία, περίμενε μόνο τη γυναίκα να σηκωθεί και να πάει σε άλλη άσφαλτο να κλάψει. Παρόλο που είναι τόσες πολλές όμως οι άσφαλτοι, κρατούν την ίδια στάση απέναντι στη ζωή. Η αλληλεγγύη τους είναι ακόμα κάτι που αντιπαθώ. Τι ώθησε τη γυναίκα να ξαπλώσει στην άσφαλτο, αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Δίπλα της δεν βρισκόταν κανείς. Θα περίμενα να έχει δίπλα της, όχι ανθρώπους να την παρηγορούν, αλλά κι άλλους ξαπλωμένους. Να ‘χουν καλύψει κάθε σπιθαμή με τα δικά τους σώματα και η άσφαλτος να ασφυκτιά από το βάρος τους.
Γιατί το βάρος μας είναι το μόνο μας όπλο αν θέλουμε να την εξαφανίσουμε. Τα κιλά που τη ζυγίζουμε τη θλίψη μας και τα γραμμάρια, τα ψίχουλα, η ψυχή μας. Κι αν αναλογιστείς πόσες ψυχές ταΐστηκε η άσφαλτος, θα καταλάβεις γιατί την αντιπαθώ. Εκείνη η γυναίκα όμως, εκείνη, γύρω στα σαράντα, ήταν μόνη της. Και με τα δάκρυά της πάλευε να ποτίσει την άσφαλτο. Απ’ όσο θυμάμαι, η άσφαλτος δεν παίρνει από λόγια, ούτε από δάκρυα. Αυτό το ξέρω.
Δεν την πλησίασα ούτε κι εγώ. Μέσα μου τη θαύμαζα. Κατάφερνε με τον δικό της τρόπο κάτι, που λίγοι είχαν καταφέρει, ν’ αποκτήσει μια πιο προσωπική επαφή με την άσφαλτο. Αν τη ρωτούσα γιατί τώρα, γιατί έτσι, δεν θα μου έδινε απάντηση. Δεν περισσεύει χρόνος για απαντήσεις στη ζωή μας. Μόνο ερωτήσεις. Και η γυναίκα ερωτήσεις απήυθηνε στην άσφαλτο. Πού πάει η ζωή της, όταν αυτή δεν τα κουνάει τα πόδια της. Γιατί να νιώθει φυλακισμένη σε μια χώρα με άπειρους δρόμους, αλλά καθόλου εισιτήρια. Γιατί να έχει βαλίτσες κάτω απ’ το κρεβάτι της, αλλά τίποτα να τις γεμίσει.
Γιατί τα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία, τα ταξί, τα τρένα, γιατί τα μέσα τα μαζικά, τα μεταφορικά να έχουν ρόδες, αφού τίποτα στ’ αλήθεια δεν κυλά. Την ένιωθα. Τις κάνω και στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις. Δε σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω την άσφαλτο. Ίσως, όντως να μην κάνει σφάλματα και να έχει απαντήσεις, πάντως, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα τις μοιραστεί.
Δε φταίει κι αυτή. Έτσι την έφτιαξαν. Αμίλητη, γκρίζα, την άπλωσαν, για να σκεπάσουνε τις ρίζες μας. Την έστρωσαν για να μη βλέπουμε το χώμα που μας κρατά συμπαγείς, να μη διαλυόμαστε απ’ τις βροχές. Λες και δε νιώθουμε τις ρίζες μας να σκάνε κράσπεδα και να γιγαντώνονται. Μας έριξαν τσιμέντο παραπάνω, πουθενά να μην πάμε. Τιμωρημένοι. Όπως και να το δεις, η τιμωρία σου είναι οι δρόμοι σου να είναι ανοιχτοί και να μην έχεις πού να πας.
Να μένεις εκεί που αντέχει η τσέπη σου. Κι εγώ να επιμένω να μένω εκεί που αντέχει η φαντασία μου. Να έχω ένα δυο αυτοκινητάκια τσέπης πάντα μαζί μου, που η άσφαλτος είναι όλος ο κόσμος γι’ αυτά. Να τα’ ακουμπώ πάνω της, τις μέρες που παλεύω να κάνω συμφιλίωση, και να τα οδηγώ δίχως χάρτη. Να καμπουριάζω πάνω τους, ίσα να νομίζω ότι κάπου με πάνε. Κι αν συναντώ καταμεσής κάποιον ή κάποια ξαπλωμένους, να τους γυρίζω το κεφάλι να τους λέω «Μην κλαίτε. Θα βρέξετε με δάκρυα τα καθίσματα.» Και να χαρίζω στον καθένα ένα μικρό τετράτροχο μου ψέμα.
*αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις 27 Ιανουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το δεύτερο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

σιγουριά σαββάτου ( 6 )

ότι το μαύρο αγκαλιάζει όλα τα χρώματα. έτσι μας έμαθαν παιδιά απ'το σχολείο κι έτσι μονάχοι στη ζωή μας διαπιστώνουμε. σε μια αδιάκοπη άσκηση Φυσικής,άλυτη. μαύρες φωνές για συντροφιά σε μαύρες μέρες και σήμερα απόγευμα ακούσαμε τα παρακάτω : 

Louis Armstrong & Ella Fitzgerald - Dream a little dream of me / Billie Holiday - Who loves You / Count Basie -  One o'clock Jump / Sarah Vaughan - Fever /  Ella Fitzgerald - Black Coffee / John Lee Hooker - Boom Boom / Aretha Franklin - I say a little prayer / Otis Redding - Hard to Handle / Dinah Washington - Drinking Again / Aloe Blacc - I need a dollar / Ella Fitzgerald - Somewhere over the Rainbow / Bessie Smith - Need a little Sugar in my bowl / Chuck Berry - Route 66 / Nat King Cole - Nature Boy / Nina Simone - I put a spell on you / Bryn Christopher - The Quest / James Brown - Try me / Chuck Berry - You Never Can tell / The supremes - You Keep me hanging on / Ray Charles - Let the Good times roll / Cassandra Wilson - Fragile / Ben E.King - Stand by me / Louis Armstrong - What a wonderful World / Sammy Davis Jr. - The impossible Dream / Natalie Cole - Love / Ray Charles - Mess Around / The supremes - You can't hurry love / Gnarls Barkley - Crazy / James Brown - I feel Good / Robins - That old Black magic / Ike & Tina Turner - A fool in love / The temptation - My girl / Lena Horne - Stormy Weather / Billie Holiday - Strange Fruit / Nat King Cole - When I fall in love / The Shirelles - Will you still love me tomorrow / Nina Simone - Wild is the wind 

Bonus Track : το σημερινό podcast 
                                                   SURE ABOUT NOW 20 - Clipartradio.gr (09-02-13) 
Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 16/02
sUrE aboUt nOw / ClipArtRadio.Gr / 18.00 - 20.00