Είναι μέρες που νιώθω σαν τον μικρό πρίγκηπα,
κι ας μην είμαι ούτε μικρός, ούτε πρίγκηπας,
πάντα τα ίδια λόγια με συγκινούν,
οι πλανήτες, οι άνθρωποι ,
οι ατέλειές τους και οι δικές μου
που κατορθώνω λίγο πολύ να φέρνω στα μέτρα μου,
να ατελειοποιούμαι και να επιστρέφω στο ίδιο πάντα λουλούδι,
στα αγκάθια του,
στην αλεπού που με τρομάζει και της βγάζω τη γλώσσα,
στα αεροπλάνα που αρνούμαι να επιβιβαστώ
και στα πλοία που θα ήθελα να έχουν πάντα μια θέση για μένα.
Πήγαμε πάλι εκδρομή στο πλανητάριο
κι ένας πιτσιρίκος κατάλαβε
πώς είχα χωθεί στην καρέκλα και κοιτούσα με το στόμα ανοιχτό
αυτό το πλασματικό σύμπαν ψηλά στον θόλο.
Κύριε, είναι ψεύτικο, μου λέει.
Ναι, αλλά είναι δικό μου, του λέω.
μαζί κι οι δυο. γιατί, αν δεν ποντάρεις στο μαζί, πώς περιμένεις να κερδίσεις; δυο εκπομπές μαζί, καθότι χρόνο δε βρήκα να ανεβάσω τη μία, καθότι ακολουθούν διακοπές χριστουγεννιάτικες και εκπομπές δε θα κάνω και πρέπει κάτι να σας δώσω να φθουρήσει.
η μία της ισλανδίας παιδί κι η άλλη του απολογισμού και του καλού ανταμώματος. το ραντεβού μας πάει για το έτος το επόμενο, εκεί, στις αρχές του γενάρη επιστρέφουμε με νέες σιγουριές, με νέες μουσικές και παλιές κι αγαπημένες και λόγια απλά ή σύνθετα, ή λιτά , ή απέριττα ή ακαταλαβίστικα. την καρδιά ακολουθούμε και ευχαριστώ όσους το κάνουν μαζί μου.
