ζευγαρώστρα

Έναν καιρό και μια φορά 

ήμουν εγώ και ήσουν εσύ.

Τα μυστικά μας, τα μετέωρά μας.

Από τα τίποτα και τα ελάχιστά μας φτιαγμένοι

εγώ το τίποτα,εσύ το ελάχιστο.

Στο κλουβί μας μέσα

που δεν μας εγκλωβίζει, μας προστατεύει

από τις αλλόκοτες πληγές των άλλων 

κρατώντας τις δικές μας , αυτές που παίζουν με τα χρώματά μας,

τις σκέψεις και το μπλέξιμό τους.

Έναν καιρό και μια φορά

ήμουν το μπλέξιμό σου.

Τα μυστικά μας κι αυτά να ζουν μες στο κλουβί, η τροφή και η ανάσα μας.

να είμαι τα μυστικά σου και να είσαι τα δικά μου.

Χωρίς διαστάσεις το κλουβί,

όπως οι πιο μεγάλες αποστάσεις που αχαρτογράφητες κρύβονται μέσα μας.

Να περπατάμε μέλλον .

γιατί όταν για μέλλον σου μιλώ , μιλώ για δρόμους άφτιαχτους

από αυτούς που ' χεις παρέα και χέρια πλεγμένα

και δεν καταλαβαίνεις για πότε τους περπάτησες.

και που χαζεύεις πού και πού τριγύρω, αλλά τα μάτια σου είναι αλλού δοσμένα.

Σ'αυτά τα αντίστοιχα που δρόμο σου δείχνουν.

Κι ακόμα κι όταν τα μάτια κλείνεις, έχεις εξήγηση

αυτό που πίσω από τη φόδρα των βλεφάρων σου πήγε κι αποτυπώθηκε.

Πόσο μελό που κρύβει ένας δρόμος άφτιαχτος και πόσο δε σε νοιάζει.

Σε νοιάζουν μονάχα η μέρα και η νύχτα

και το ανάμεσα αυτό που δεν ορίζεται,

το χαμόγελο που είναι τόσο ορατό όσο για να το πιάσεις στην παλάμη σου,

που το νομίζεις για κρυφό και που σε φανερώνει,

το μετά που είναι ένα νερό θολό όπως σε λίμνη που πέτρα πετάς

και που μετράς έναν προς έναν τους κύκλους,

τα ομόκεντρα λόγια που ξεκινούν από εσένα ή καταλήγουν σε εσένα,

το ευχαριστώ για τις χαρούμενες στιγμές που δε γεννιούνται 

και που τις αγαπάμε όσο τις περιμένουμε

ή για εκείνες που γεννήσαμε κι αυτές μεγάλωσαν εμάς 

και μας ανέθρεψαν, πόσο περίεργο για γέννα.

Έναν καιρό και μια φορά ήμουν η γέννα σου και ήσουν τα φτερά μου.

''γιατί οι άνθρωποι είναι άγγελοι γεννημένοι χωρίς φτερά, 

και τι πιο όμορφο να γεννιέσαι χωρίς φτερά και να τα κάνεις να φυτρώσουν''.*

Aυτή η τόσο δα μικρή συσκευασία που κλουβί το λέω,κρύβει ένα όνειρο αναλογίας αντίστροφης.

Aκόμα κι αν κάνω λάθος, δε θα το πεις ή δε θα πω για φταίξιμο.

γιατί ακόμα και τα φταιξίματα αγαπώ,

τις μέρες που έχουμε κάτι να διορθώσουμε,

και πάντα να υπάρχουν φταιξίματα να μοιραζόμαστε. 

''Tι σημασία έχει η αρρώστια μου και η συμφορά μου όταν έχω τη δύναμη να είμαι ευτυχισμένος;''**

Υπάρχει πέταγμα και είναι σπουδαίο, 

δίχως αναμονή, ρίσκο και φόβο να μας σταματούν.

Και θα φοβάμαι συνετά , μόνο όσο θα επιτρέπω στη φαντασία μου να ατονεί

και τέτοια περιθώρια δε θα της δώσω, να το θυμάσαι.

Θα προσδοκώ ασύνετα, όπως με ξέρεις

κι ας είναι αμετροέπεια εκ μέρους μου τόσο χαμόγελο

έναν καιρό και μια φορά

ήμουν ο φόβος, τα φτερά, η γέννα ,οι λέξεις ,  το μετέωρο

και ήσουν το νερό, ο χρόνος , ο κύκλος, η ευτυχία και το ελάχιστό μου.

Σήμερα σ 'ένα κλουβί ακόμα στο μπαλκόνι μου ,

εκεί που δυο παπαγαλάκια στο δικό τους το ελάχιστο ερωτεύονται

μπήκε η ζευγαρώστρα,

ένα δωματιάκι να στεγάσει αυτό που σίγουρα φοβούνται στα μάτια μου μπροστά να δείξουν.

Εγώ σαν συνωμότης στεγάζω τη δική τους τη χαρά,

τους μιλώ για την αγάπη και για τα λίγα τετραγωνικά που τη στεγάζουν

κι όμως ο κόσμος τους αυτός είναι ένα σύμπαν.

Για παραπάνω φορές και παραπάνω καιρούς

σ'αυτό τον μικρόκοσμο που μοιάζουν τα φτερά μας.

υ.γ. τυχαίνει η σημερινή να'ναι η 200στή μου ανάρτηση. και στην αφιερώνω.

* Ζοζέ Σαραμάγκου , Το Χρονικό του Μοναστηρίου

** Φίοντορ M.Nτοστογέφσκι , O Ηλίθιος