sure about now ... at last

Τελευταία. Και απολογητική. Και χαρούμενη. Και  μουσική. Η τελευταία εκπομπή της σεζόν έχει μια γλύκα παραπάω, γιατί θυμάμαι όλα τα σάββατα στη σειρά και τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, εκείνους που με άκουσαν κι αυτούς που με συμβούλευσαν. Έχει μια παύση για καλοκαίρι και μια υπόσχεση για τη συνέχεια. Και κρύβει πάντα τις μουσικές, όλες εκείνες που στη σειρά είπαν τις ομορφότερές μας ιστορίες. Οι 35 εκπομπές της χρονιάς με συνοδεύουν σε καλοκαιρινά ραντεβού.

Σήμερα πήγαμε ανάποδα στον χρόνο, διαλέξαμε ένα κομμάτι από κάθε εκπομπή και φτάσαμε πίσω. Στην πρώτη σιγουριά Σαββάτου, εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη. Ακούσαμε λοιπόν τα :

Buika - La Bohemia / Patti Smith - Pastime Paradise / Nina Simone - Feeling Good / Shirley Ellis - The Name Game / Zaz - On Ira / Julien Dore - Moi Lolita / Jack White - Love is Blindness / Alex Clare - Relax my beloved / Dido - Go dreaming / Emeli Sande - My kind of Love / Xαρούλα Αλεξίου - Είσαι η νύχτα με τα αινίγματα / Ben E.King - Stand by me / Adriano Celentano - Non esiste l'amor / Asaf Avidan - Different Pulses / OMD -Enola Gay / Vassilikos - You're my destiny / Hooverphonic - Mad about You / Smith & Burrows - When the Thames froze / Genesis - Land of Confusion / The Verve - Bitter Sweet Symphony / Grease ost - We go together / Fun._  ft. Janelle Monae - We are young / The Pierces - Kissing you Goodbye / Queen - I want to break free / Bjork - Hidden Place / Jessie Ware - Wildest Moments / Pet Shop Boys - Love etc. / Dusty Spingfield - I only want to be with you / Imagine Dragons - It's time /Adele - Skyfall / Εdward Sharpe & the Magnetic Zeros - 40 day dream

Bonus: το σημερινό podcast για πριβέ αποχαιρετισμούς, δυστυχώς δεν εγγράφη. πράγμα που σημαίνει η τελευταία εκπομπή δεν έγινε ποτέ και η συνέχεια έρχεται τον Σεπτέμβρη. Φιλώ σας.
Το επόμενο ραντεβού δεν είναι τόσο κοντά :)
Ο σταθμός όμως παραμένει αγαπημένος. Clipartradio.gr ΚΑΙ το καλοκαίρι.

Θερμοκρασία Δωματίου : Γκόλφω *

Δεν έχω βρει ακόμα εφαρμογή σε κινητό πώς ερωτεύεσαι. Δεν έχω ιδέα αν απαιτείται σύνδεση ή καρτοκινητό, αν θέλεις τάμπλετ, φορητό ή επιτραπέζιο πισι, έξυπνο, χαζό ή κάτι που να μοιάζει με ανθρώπινο. Βάζω το κεφάλι μου να θυμηθεί πώς ήταν ο έρωτας τα χρόνια που τα κινητά τα είχαν ένας – δύο στην παρέα και τους κορόιδευες , που κρατούσαν μια παντόφλα με κεραία στο χέρι, δήθεν γιατί έπρεπε πάντα κάποιος πάντα να τους βρίσκει. Από τότε τα κινητά άλλαξαν σχήματα, σχέδια, ονόματα, δεν άφησαν όμως τα χέρια μας ελεύθερα. Τα χέρια μας έγιναν δικά τους και πήραν της αγκαλιάς τους το σχήμα. Αν έπρεπε να πω τι σχήμα έχει ο έρωτας, θα έλεγα ότι πια είναι παραλληλόγραμμος. Ο έρωτας είναι οθόνη αφής, είναι τα φίλτρα ίνσταγκραμ και οι μονάδες που ξοδεύεις, είναι οι μηνιαίοι λογαριασμοί στο πορτοφόλι σου . Ή σ’ αντιδιαστολή, έρωτας είναι όλα αυτά που αποχωρίζεσαι κρατώντας κινητό στο χέρι.

Τα χρόνια που πρωτοερωτεύτηκα, τα κινητά δεν είχαν ακόμα κατακλύσει την αγορά. Δεν αναφέρομαι στην περίοδο που ήμουν μαθητής δημοτικού και αγαπούσαμε τέσσερα αγόρια την Ελένη. Πια η Ελένη αμφιβάλλω αν το θυμάται το σουξέ της. Αυτά τα χρόνια σε προοικονομούν για της ζωής σου την ανατροπή. Μιλώ για τα εφηβικά, που έπαιρνα κάθε απόγευμα τηλέφωνο στο σπίτι της Μαρίας και περίμενα να το σηκώσει. Όταν το σήκωνε, έβαζα το ακουστικό δίπλα στο κασετόφωνο και έβαζα ν’ ακούει όσα εγώ να πω δεν τόλμαγα. Άλλοτε άκουγε αρκετά, άλλοτε λίγο, ποτέ δε μίλαγε, ποτέ δε μίλαγα, ο έρωτάς μου ήταν δευτερόλεπτα σιωπής μέσα σε σύρματα. Κι η ανταπόκρισή της, στα τραγούδια που αφιέρωνα, ήταν δευτερόλεπτα σιωπής μέσα σε σύρματα. Ήταν η εποχή που, για να γευτείς μια ομοιότητα, δε χρειαζόσουν το μπλουτούθ ή τις υπέρυθρες. Όταν πια έμαθε για μένα, δεν είχα πια λέξεις να της πω πολλές, είχα βλέμματα, είχα ελπίδες κι εκείνη δεν είχε τίποτα. Δεν έγινε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Η σύνδεση διεκόπη. Ξεμείναμε από σήμα. Μας έμειναν όμως τα τραγούδια. Που τα ακούω μέχρι τώρα και θυμάμαι.

Τώρα τι μένει να θυμάσαι; Αναρωτιέμαι μεγαλώνοντας ποιες συμπεριφορές μου και ποιες αναμνήσεις μου θα θεωρούνται ρετρό στις επόμενες γενιές ή αρκετά ξεπερασμένες, όπως τα ραβασάκια που έγραφε ο παππούς μου στη γιαγιά μου και που τα στόλιζε με ζωγραφιές που μόνος έφτιαχνε, λες και τα χέρια του ήταν κι αυτά ερωτευμένα με τον παραλήπτη, λες και τα μάτια της γιαγιάς μου θα διψούσαν για έρωτα. Εμένα αυτό ποτέ δε μου φάνηκε ρετρό. Έχω στα χέρια μου ένα τέτοιο δικό του ραβασάκι και νιώθω την αγάπη του για κείνη να μην έληξε στον χρόνο. Παρέμεινε αφιλτράριστη, δίχως ορδές από λάικ, δίχως σχόλια και ταγκαρίσματα. Ο έρωτας ήταν κατεξοχήν η πιο κρυφή κι ανομολόγητη εφαρμογή του ανθρώπου, κρυφή όχι από ντροπή, αλλά από τον σεβασμό, να μοιραστείς κάτι με κάποιον, που μόνο δικό σας είναι, που δεν το βλέπουν άλλα μάτια, που δεν το αγγίζουν άλλα στόματα, που δεν ρυπαίνουν άλλες λέξεις. Κι έτσι, ηδονοβλεπτικά, δεν πολυκατάλαβα τα ζευγάρια που φιλιούνταν στους δρόμους . Εκτός κι αν δεν είχαν μάτια, παρά μόνο ο ένας για τον άλλον, και δεν έβλεπαν τον κόσμο γύρω τους να τους φωτογραφίζει.

Οι άνθρωποι πλέον φωτογραφίζονται μόνοι τους. Το βλέπεις στις γωνίες των φωτογραφιών τους το παρατεταμένο χέρι που κρατούσε τη φωτογραφική. Και φωτογραφίζονται μόνοι τους. Και χαμογελούν. Και με στεναχωρεί η σκέψη ότι αυτό τους το χαμόγελο δεν το μοιράζονται με κάποιον εκεί γύρω τους, ότι αυτή η ευδαιμονία, αυτό το φροντισμένο κάδρο ή το επιμελώς ατημέλητο δεν έχει άνθρωπο δεύτερο μέσα του. Ίσως κι εγώ παράξενος να γίνομαι και να ελπίζω όλα να γυρνούσαν σε άλλες εποχές , που οι φωτογραφίες ήταν λίγες, ήταν σε φιλμ που δεν μπορούσες να επέμβεις κι ήταν σε πόζες 12, 24 ή λίγο παραπάνω. Τώρα κι αυτές βγαίνουν κατά δεκάδες, ψηφιοποιημένες κι εσύ επιλέγεις τις καλύτερες σου λήψεις, με τις γωνίες, τα χαμόγελα και τ’ αντικείμενα όσο πιο πολύ αν γίνεται να δείχνουν πόσο ευτυχής είσαι τριγύρω τους. Μα δεν είσαι. Γιατί σπάνια άνθρωπος τόσο χαρούμενος έχει ανάγκη άλλοι να επιβραβεύσουν τη χαρά του. Τη ζει και την κρατά ολόδική του. Κι ο έρωτας είναι κατάδικός του. Δε βγαίνει σε πόζες 12, 24 ή λίγο παραπάνω. Βγαίνει σε λίγες, είναι από φιλμ και δε φιλτράρεται. Σε διαφημίζει, αν είναι τελικά αυτό που’ χεις ανάγκη. Μα όταν διαφημίζεται , δεν είναι αυτό που’ χεις ανάγκη να είναι.

Δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου ποια θέλω η δική μου σχέση με την τεχνολογία, τα φέισμπουκ και τα κινητά να είναι, αν χρειάζομαι τη δημοσίευση για να νιώσω κάτι, αν προσθέτουν κάτι τα λάικ  στην ωραιότητα των συναισθημάτων μου, των κειμένων μου, του προσώπου ή των στιγμών μου ή στην ασχήμια τους. Είμαι κι εγώ ένας εγκλωβισμένος άνθρωπος που ζει το σήμερα κι αναπολεί το χθες. Αναπολώ τον έρωτα της Γκόλφως, που την τραντάζει, την κυβερνά, την υψώνει και την καταβαραθρώνει. Που είχε αισθήματα και είχε αποδέκτες. Που είχε θαυμαστές, μα δεν την ένοιαζε. Και θέλω να ελπίζω πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τον έρωτα, με τις εντάσεις, τις υπερβολές, τα ύψη και τα βάθη του. Κι ότι ακόμα και στην τελευταία πράξη, δεν αναρτούν τα δάκρυα του χωρισμού για να μαζέψουν χαρτομάντηλα.

* αυτούσιο το κείμενο,όπως δημοσιεύτηκε στις 14 Απριλίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το δωδέκατο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

μικρά καλοκαιράκια ( 3 )

που δε σ'αντέχει η ζωή, όπως κλεισμένος είσαι σπίτι και δεν μπορείς στον εαυτό σου μιαν εκδρομή να τάξεις. ή που σου τάζουν διακοπές σαββατοκύριακες, με ήλιο πνιγμένες και ουσίες μυστικές, όλο κουβέντα και όλο θέλω. και μέχρι το μικρό καλοκαιράκι το μεγάλο να συναντήσει, οι μουσικές βρίσκουν τα λόγια τα Ισπανόφωνα. προτελευταία εκπομπή για φέτος γεμάτη με τέτοιες μουσικές :

Frida Ost - The floating bed / Estrella Morente - Volver / Connie Francis - Siboney / Agustin Lara - Piensa en mi / Τάνια Τσανακλίδου - Cuando tenga la tierra / Buena Vista Social Club - Chan Chan / Vicky Christina Barcelona Ost - Barcelona / Perez Prado - Mambo No5 / Miranda Martino - Meglio Stasera / Jose Larralde - Quimey Neuquen / Arno Elias feat.Nino - Amor Amor / Astrud Giberto - Agua de Beber / Buika - La Bohemia / Cesaria Evora - Besame Mucho / Lila Downs Y Celso Pina - Zapata se queda / Gotan Project - Una musica brutal / Jun Miyake - Lillies of the valley / Trio Los Panchos - Quizas Quizas Quizas / Cesaria Evora & Ελευθερία Αρβανιτάκη - Sodade / Chavela Vargas - La Llorona / Madredeus - O Pastor / Black Orpheus ost - Manha De Carnaval / Luz Casal - Un ano de amor / Perez Prado - Guaglione / Nat King Cole - Aquellos ojos verdes / Pink Martini - Donde Estas Yolanda / Manu Chao - Me gustas tu / Lhasa de Sela - Con toda palabra / Arno Elias - El corazon / Mercedes Sosa - Gracias a la vida / Lila Downs - La cumbia del mole

 Bonus track : το podcast το σημερινό για επαναλήψεις σε λέξεις κλειδιά

SURE ABOUT NOW 32 - Clipartradio.gr (18-05-13) 

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά και είναι το τελευταίο

Σάββατο 25/05 - 18.00-20.00 / Clipartradio.gr 

μικρά καλοκαιράκια ( 2 )

που περιλαμβάνουν Πάσχα, γιορτή της μητέρας και μπάνια σε παραλίες κοντινές, μέσα στη ρουτίνα βουτηγμένες. ξεφεύγουμε όσο μπορούμε απ'τις εντάσεις και επιδιώκουμε γιορτή να γίνουμε, γιορτή να τιμήσουμε και να τη ζήσουμε. Όπως απόψε που αφιερώσαμε μια εκπομπή στη γιορτή της μητέρας και ακούσαμε τραγούδια για μητέρες, μανούλες, μανίτσες και τέκνα.

 Rosemary's Child - Music theme / Devendra Banhart - I feel Just like a child / MGMT - Kids / The Shirelles - Mamma Said / Harry Belafonte - Mama look-a Boo Boo / Genesis - Mama / Nick Cave & The bad seeds - The Lyre of Orpheus / Χάρις Αλεξίου - Μανούλα μου / Elton John - Mama can't buy you Love / Etta James - Tell Mama / Radiohead - I am a wicked child / Σαββίνα Γιαννάτου - Τα παιδιά κάτω στον κάμπο / Robbie Williams - King of Bongo / Taken by Trees - Sweet child of mine / Kate Bush - The man with the child in his eyes / The Who - The Kids are alright / The Misunderstood - Children of the sun / Μελίνα Μερκούρη - Τα παιδιά του Πειραιά / Marietta Fafouti - The girl who loved the Rain / Antony & the Johnsons (feat. Rufus Wainright) - What can i do / Doris Day - Que sera sera / The Rolling Stones - Mother's little helper / Vassilikos - Nature Boy / Billie Holiday - God bless the child / The Beatles - Mother Nature's son / Odetta - Sometimes i feel like a motherless child / Τάνια Τσανακλίδου - Μαμά Γερνάω / Sinead O' Connor - This is to mother you / Miranda Lambert - Mama's broken Heart / Diana Ross & the Supremes - Love Child / Abba - Mamma Mia

Bonus Track : το αποψινό podcast για να εμπνευστείτε για αυριανές αφιερώσεις.

SURE ABOUT NOW 31 - Clipartradio.gr (11-05-13) 

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 18/05

SurE aboUt noW / clipARtraDio.gr / 18.00 - 20.00 

Θερμοκρασία Δωματίου : Συναπάντημα *

Κατέβαινα δυο και τρεις φορές τη μέρα. Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου ήταν ανοιχτό από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ και με περίμενε. Κατέβαινα από το σπίτι όπως-όπως, με τις παντόφλες, με τις πυτζάμες, δίχως φανελάκι ή με αχτένιστα μαλλιά. Σαν όλα τα πιτσιρίκια που δεν έχουν μάθει ακόμα να σιδερώνονται, να κάνουν τσάκιση σε ρούχα και εμφάνιση, που οι τρόποι τους είναι άγαρμποι, όπως και οι κινήσεις τους. Κι ήμουν κι εγώ ένα από τα άγαρμπα. Δε χτύπαγα πόρτα για να μπω, γιατί τις περισσότερες φορές ήταν ήδη ανοικτή. Λες και ήξερε πότε θα πήγαινα. Δε με περίμενε όμως, απλώς ήταν πάντα παρόν, στη θέση του, μια σιγουριά που αγάπησα και μοιράστηκα μαζί με άλλα πιτσιρίκια που συναντιόμασταν εκεί. Αγοράζαμε βόλους, τσίχλες σε σχήμα μπάλας ποδοσφαιρικής, αυτοκόλλητα με τον μπούμερ για τα άλμπουμ μας ή γόμες σε διάφορα σχήματα, που ένας Θεός ξέρει γιατί αγοράζαμε, αφού ποτέ δε χρησιμοποιούσαμε. Μας άρεσαν πολύ τα λάθη μας για να τα σβήσουμε.

Το ψιλικατζίδικο είχε όσα ένα παιδί της ηλικίας μου επιθυμούσε και το να βρίσκεται δυο μέτρα απ’ το σπίτι μου σ’ απόσταση ήταν τόσο πολύτιμο, όσο και το περιεχόμενό του. Ο ιδιοκτήτης του μας είχε μάθει με τον καιρό, ήξερε τα χούγια και τις ορέξεις μας και τις ώρες που ξυπνούσαν μέσα μας, κυρίως τα μεσημέρια που βάζαμε τους μεγάλους για ύπνο και ξαμολιόμασταν στη γειτονιά. Ήξερε τα μικρά μας ονόματα και επίτηδες τα μπέρδευε, για να δει τις αντιδράσεις μας και να γελάσει μαζί μας. Πότε γινόμουν Ανδρέας, πότε Κώστας, πότε Αχιλλέας και πότε Δημήτρης. Σαν επανόρθωση στα λάθη του, μας κέρναγε τσίχλες ροζ πάνθηρα, βουτύρου ή καραμέλες ούζου. Κι εμείς, δήθεν θιγμένοι, του κουνάγαμε το δάκτυλο λέγοντάς του να μην ξαναγίνει. Και γινόταν. Κι εμείς γελάγαμε και πηγαίναμε στο παρκάκι παραδίπλα και συνεχίζαμε το παιχνίδι μας, με αλλαγμένα ονόματα. Τι σημασία να είχαν τα ονόματα, αφού ο ένας τον άλλον τον φώναζε φίλε. Περνώντας τα χρόνια μόνο γυρέψαμε ονόματα και επανήλθαμε στα βαφτιστικά μας. Ήταν οι μέρες του αποχωρισμού.

Αποχωριστήκαμε ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί το πάρκο και το ψιλικατζίδικο. Ο ιδιοκτήτης με είπε πρώτη φορά με τ’ όνομά μου και με αποχαιρέτησε ένα μεσημέρι που πήγα με τις σαγιονάρες. Εγώ δεν ξέχασα ποτέ το δικό του. Τη θέση των ψιλικών πήρε ένα άλλο, πιο μοντέρνο μίνι μάρκετ. Με μεγαλύτερα ράφια και πιο γεμάτα σε πράγματα που ποτέ δε θα μπορούσες να αγοράσεις, με δεκάδες περιοδικά που ποτέ δε θα διάβαζες και υπαλλήλους που δε θα θυμούνταν ποτέ τι αγαπάς και τι διαλέγεις. Με φώτα πιο δυνατά και πόρτες που ασφάλιζαν, ακόμα και μέρα μεσημέρι. Δε σε περίμενε ποτέ κανείς, δεν μπέρδευε κανείς το όνομά σου, γιατί απλώς το αγνοούσε. Ίσως και τις περισσότερες φορές να μη σε κοίταζε κανείς πια στα μάτια, αλλά στα πόδια που έμπαιναν και έβγαιναν ή στα χέρια που έπρεπε να παραδώσουν σωστά το αντίτιμο. Μπορεί να φαίνεται χαζό ή απλοϊκό, όμως αυτή η απώλεια είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή ενός ανθρώπου. Τουλάχιστον με μένα έτσι συνέβη, όταν κατάλαβα ότι κι οι χώροι ζουν και πεθαίνουν, πριν προλάβεις να τους πεις αντίο. Ο θάνατός τους σε βρίσκει γυμνό ή φορώντας ένα ζευγάρι σαγιονάρες.

Από τότε είδα πολλούς χώρους μου αγαπημένους να πεθαίνουν. Να ανοίγουν και να κλείνουν. Να ανασαίνουν και να ξεψυχούν. Και άλλους να μαραζώνουν, να καταλήγουν σκιές του εαυτού τους και να βαραίνουν. . Ιστορικά καφέ και βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία και κινηματογράφοι, η ζωή μου ως τώρα είναι γεμάτη μέρες και αναμνήσεις από βιτρίνες, αίθουσες και πλατείες, ράφια, καθίσματα και τραπεζάκια, βιβλία και cd και καφέδες και εισιτήρια ταινιών σε τσέπες και κουβέντες και διάδρομοι και συζητήσεις με υπαλλήλους. Και όλα αυτά, στενό στενό στην Αθήνα και στον Πειραιά, στα σημεία που εγώ τουλάχιστον ναυάγησα, ερωτεύτηκα, περπάτησα ή σκόνταψα. Έβαζα σημάδια στο μυαλό μου και στους αριθμούς των δρόμων και ήξερα ότι είναι πάντοτε εκεί οι αναμνήσεις μου και τα κτίσματα που τις έκρυψαν. Ακόμα με πονά που οι κρυψώνες μου κάηκαν ή γκρεμίστηκαν, ακόμα έχω το κάψιμο στον λαιμό από τον εμπρησμό στο Αττικόν – Απόλλων στα περσινά επεισόδια της Σταδίου. Και ονειρεύομαι τον εαυτό μου να κάθεται σε κάθισμα βελούδινο, στα αγαπημένα εκείνα σινεμά, ανάμεσα σε πέτρες, καδρόνια και αποκαΐδια και να κοιτάζει στη σκισμένη πια οθόνη τις προβολές, τις αναμνήσεις μου με τα ασιδέρωτα, τα άγαρμπα και τ’ ατημέλητά μου αισθήματα.

Δε με ξάφνιασε το κλείσιμο της Εστίας. Δε με ξαφνιάζει τίποτα πια σ’ αυτή την πόλη. Με ξαφνιάζει μόνο πόσο εύκολα ξηλώνουμε μία μία τις φόδρες της, τις κάνουμε ένα σωρό κουρέλια και τις πετάμε. Πως ακόμα οι γόμες μάς είναι άχρηστες, ακόμα κι αν τα λάθη κραυγαλέα μάς προδίδουν. Θα έλεγε κανείς πως λαχταράμε να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας, πως έχουμε κάτι νέο να κτίσουμε και θέλουμε να το κάνουμε γυμνοί, πατώντας μόνο στις δυνάμεις μας, κάτω από έναν καθαρό ουρανό. Ίσως να έχουμε κάτι να χτίσουμε κι ίσως όντως ο ουρανός να περιμένει το συναπάντημα να γίνει επί ίσοις όροις, γυμνοί κι οι δύο. Κι ίσως εγώ μόνο να νοσταλγώ της γειτονιάς μου το ψιλικατζίδικο. Αλλά αν δεν υπήρχε αυτό, ποτέ μου δε θα μάθαινα να έχω τόσα ονόματα. Ποτέ μου δε θα ήξερα πόσο εύκολα θα ανταλλάζαμε τον ουρανό, για κάποιον με ράφια μεγαλύτερα για εμπόρευμα.

* αυτούσιο το κείμενο,όπως δημοσιεύτηκε στις 07 Απριλίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το ενδέκατο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.