planitarium

Είναι μέρες που νιώθω σαν τον μικρό πρίγκηπα, 
κι ας μην είμαι ούτε μικρός, ούτε πρίγκηπας, 
πάντα τα ίδια λόγια με συγκινούν, 
οι πλανήτες, οι άνθρωποι , 
οι ατέλειές τους και οι δικές μου 
που κατορθώνω λίγο πολύ να φέρνω στα μέτρα μου, 
να ατελειοποιούμαι και να επιστρέφω στο ίδιο πάντα λουλούδι, 
στα αγκάθια του, 
στην αλεπού που με τρομάζει και της βγάζω τη γλώσσα, 
στα αεροπλάνα που αρνούμαι να επιβιβαστώ 
και στα πλοία που θα ήθελα να έχουν πάντα μια θέση για μένα. 

Πήγαμε πάλι εκδρομή στο πλανητάριο 
κι ένας πιτσιρίκος κατάλαβε 
πώς είχα χωθεί στην καρέκλα και κοιτούσα με το στόμα ανοιχτό 
αυτό το πλασματικό σύμπαν ψηλά στον θόλο. 
Κύριε, είναι ψεύτικο, μου λέει. 
Ναι, αλλά είναι δικό μου, του λέω.