*Χρήστος

«Ζει σ'έναν τόπο - όχι - , σ'ένα σπίτι - όχι - , ζει σ'ένα μπάνιο, όπου μπορεί να περνά ατέλειωτες ώρες χωρίς να την ενοχλούν , καταπίνοντας μικρές ασπιρίνες για να διώξει την καθημερινή ημικρανία, στάζοντας δύο ή περισσότερες σταγόνες κολλύριο σε κάθε μάτι μέχρι να φύγει ο ερεθισμός, βουρτσίζοντας δυνατά τα δόντια, ξεπλένοντας το στόμα με το σωστό διάλυμα, ψεκάζοντας τα ούλα και τον ουρανίσκο με διαφορετικά σπρέι για να εξαφανίσει κάθε μυρωδιά από αλκοόλ, και αποφεύγοντας να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.»

(Η τελευταία εικόνα, εκδ. Κέδρος, 1998)

Αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος που με κέρδισε. Κι ακολούθησαν κι άλλες. Έγιναν τα γραπτά του δικά μου, αγαπημένα. Γεμάτα μνήμες, ήρωες που επιστρέφουν στο παρελθόν τους, για να το αλλάξουν, να το φωτίσουν, να το ανατρέψουν. Ο Χρήστος Αγγελάκος είναι συγγραφέας που αγαπάει τους ήρωές του. Γι'αυτό δεν τους χαρίζεται. Τους τιμωρεί γλυκά.

Και μου έκανε μεγάλη τιμή που μοιράστηκε μαζί μου τον ραδιοφωνικό μου χρόνο, λίγες μέρες πριν. Η κουβέντα μαζί του θα μπει στη βιβλιογραφία του που φτιάχνω στο μυαλό μου. 

Καθώς κοιτάζεις το βυθό μ'ένα γυαλί

και είναι όλα καθαρά και ξοφλημένα

(Τα φώτα απέναντι, εκδ. Ίκαρος, 2008)

*η πρώτη μιας σειράς συζητήσεων που φέτος θα έχω τη χαρά να φιλοξενώ