Ολάκερος

Όταν αγαπώ, γίνομαι άλλος.

Κατηφορίζω τους δρόμους,

χωρίς να έχω στον νου μου τη θάλασσα που καταλήγω.

Ανηφορίζω τους ουρανούς,

Δίχως να σκέφτομαι

πόσοι ελεύθεροι σκοπευτές είναι ανέραστοι.

Να μην τα πολυλογώ

Δε σκέφτομαι τον κίνδυνο σου

Δεν τον υπολογίζω ως μειονέκτημα

Ούτε κι εσύ τον σκέφτεσαι.

Ανάμεσα μας όμως

ο κίνδυνος

Υπάρχει

Για να με κάνει να σ’ αγγίζω

Με γνώση των συνεπειών του νόμου.

Αν πότε πότε μ’ ακούσεις να ολιγωρώ

Είναι που κάπου στάθηκα

και μετρώ τις απώλειές μου  

Γιατί

μπορεί να σ’ αγαπώ

Αλλά θέλω κι ολάκερος να φτάσω.

Παραγγελία

 Παραγγείλαμε όνειρα

Κι αυτά άργησαν

Το ήξερα πως έπρεπε να είμαστε σαφείς

Στο σχέδιο

Στο νούμερο

Στα χρώματα

Τι να σου κάνει κι ένας ράφτης

Όταν δεν έχεις ιδέα τι θες να φορέσεις

Χίλιες φορές γυμνός

Ναι

Να φοράς μονάχα υποδήματα

Ή με ρολόι στο χέρι

Έτσι κανείς δε θα σε κρίνει

για τα όνειρα που έχεις

αλλά γι’ αυτό που είσαι

πλαδαρό,

σφιχτό

ή κάτι ανάμεσα.

Σημασία έχει τα όνειρα να έρθουν

Πριν αλλάξει η εποχή

Αλλιώς, τρέχα μετά για μεταποίηση.

Και πώς να κάνεις μεταποίηση στο όνειρο;

Δε φταίει όμως ο ράφτης.

Πρώτα μαλώνουμε τη σκέψη μας

Και ύστερα τις πράξεις.  

κάθισμα

Oι τροχοί δε σταματούν,

αλίμονο αν σταματούσαν 

θα έπρεπε στα χέρια να το σπρώχνω το ταξίδι

κι εγώ δεν είμαι ικανός για τόσα βάρη

Ευτυχώς συνεχίζουν

το τρένο συνεχίζει 

ούτε επιταχύνει

ούτε επιβραδύνει

μία πορεία μονότονη

ίσα που προλαβαίνεις τα παράθυρα 

ν'ανοιγοκλείνεις με τα βλέφαρα

ίσα που προλαβαίνεις να δακρύσεις

κι αυτό να στεγνώσει .

Το έξω περιβάλλον σε χαιρετά

ασθμαίνοντας

ε, εσύ με τις ψευδαισθήσεις,

για πού το βαλες;

Ο οδηγός ονειρεύεται πως είναι καβαλάρης

λες θα το σηκώσει το τρένο στα δυο πίσω πόδια

και θα πρέπει να κάνεις τη μεγάλη τη φιγούρα.

Τελικά βιδώνεσαι στο κάθισμα,

κι ας σ'ενοχλεί

σκληρό και πού να χωρέσεις τα πόδια  

γίνεσαι ένα με το φθαρμένο βελούδο

έχει μια ήρεμη συνείδηση

που τη θαυμάζεις. 

Στο κάτω κάτω, 

μέχρι να δεις τερματικό σταθμό

έχεις δικαίωμα να σαι κι εσύ φθαρμένος. 

Νυσταλγία

Τι όμορφα που ήταν όλα τότε

τι όμορφα που δε θυμάμαι το τότε

αν το θυμόμουν ίσως να μην ήταν όμορφα

αυτό που θυμόμαστε δεν έχει αξία

ενώ αυτό που ξεχνάμε

πόση ομορφιά

το πίστευα πάντα

τι όμορφα που πίστευα τότε

τι όμορφα που δε θυμάμαι τι πίστευα

αν το θυμόμουν τώρα δε θα το πίστευα

αλλάζει κανείς τα πιστεύω του 

χωρίς καλά καλά να καταλάβει ποια είχε

κι αν τα είχε

τι όμορφο και το είχε

μου ταίριαζε πάντα σαν χρόνος 

υπερσυντέλικος

υπερσυντέλεια

υπερσυντελειάζομαι

αν είναι κάπως να καταστραφώ 

να είναι στον τελειότερο βαθμό

και να σκορπίζω γύρω μου ατέλειες

τι όμορφα να ζεις με τις ατέλειες

δεν έχεις άγχος κάτι να αποδείξεις

είναι το μαξιλάρι σου

το αποκούμπι σου

και το μονίμως ανενόχλητο το λάθος σου

τι όμορφα και τα λάθη σου

τι όμορφα που δε θυμάμαι ποια έκανα

που όλα μπερδεύονται 

και δεν μπορείς να βρεις την άκρη στο κουβάρι

και παίρνω τα λάθη σου για δικά μου

και τα δικά μου κάποιος άλλος τα φορτώνεται

τι όμορφο

αυτή η κοινοκτημοσύνη μας στα λάθη

θα έπρεπε να διδάσκεται

και να επικροτείται

έως ότου ν'αποδειχθεί λάθος κι αυτή

τι όμορφο να αποδεικνύεις το λάθος σου

ζώντας το

σχεδόν μαγικό

κι ύστερα να το ξεχνάς

γενικά να ξεχνάς

τι όμορφο κι αυτό

και πόσο άσχημο να είναι όλα όμορφα

και πόσο άσχημο να τα ωραιοποιούμε 

με τόση ομορφιά 

δεν προλαβαίνει καν ο νους να ξυπνήσει

κι έτσι νυσταγμένος

όμορφα που δε σκέφτεται.

οικιακά

Παραμιλώ μέσα στο σπίτι.
Ανοίγω τα συρτάρια και μιλώ στα ρούχα.
Εσένα σε θυμάμαι, σε φορούσα όταν πονούσα.
Είχε ψύχρα και σε άντεχα.
Είχα ψύχρα και με άντεχες.
Εσύ με θυμάσαι;
Είχε ψύχρα και σου έκανα τρύπες.
Έβαλα πλυντήριο και δε λέει να στεγνώσει.
Κάθομαι και το κοιτάζω,
το ταΐζω μανταλάκια
αυτά μου πέφτουν στον ακάλυπτο.
Μου λείπεις. Η ζεστασιά σου.
Δε λέω να στεγνώσω
Νιώθω ακάλυπτος κι εγώ
γεμάτος μανταλάκια που τίποτα δε βαστούν.
Πλένω στους 40. Οικονομία.
Ελπίζω οι 40 να μη διώξουν τις μυρωδιές σου.
Ο καφές κρύωσε. Τον σταμάτησα κι αυτόν.
Είχε πάψει από καιρό να με τονώνει.
Πίνω μόνο ό,τι με νυστάζει.
Γίνομαι η νύστα που δε σε σκέφτεται.
Το μπαλκόνι θέλει πάλι σκούπισμα.
Η ζωή μου θέλει πάλι σκούπισμα.
Θα πάρω το λάστιχο να ρίξω νερό.
Κοίτα που κι αυτό ακόμη κοστίζει.
Από πού κλείνουν οι βρύσες;
Ξέχασα την πόρτα του ψυγείου ανοικτή.
Πάλι η παγωνιά θα έχει δικιολογία.
Θα πλύνω ρούχα, θα πλύνω πιάτα,
θα πλύνω χνάρια, σημάδια και λέξεις
όχι πως φεύγουν ποτέ,
απλώς φθείρονται,
γαριάζουν
θα έρθει μια μέρα που θα μείνω με τα απορρυπαντικά στο χέρι
και δε θα έχω τι να πλύνω.

SURE ABOUT NOW 2.0.28 - Clipartradio.gr (05.05.14) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud