Έλα

Δε μου άρεσαν ποτέ οι Πρωτοχρονιές.

Όπως δε δίνω σημασία και στις πρώτες κάθε μήνα.

Πολλές προσδοκίες, πολλές αυταπάτες, 

κάπου ανάμεσα να πρέπει να γιορτάσεις,

να ευχηθείς,

να βρεις τη σκέψη τη γλυκιά, 

την πρωτότυπη,

που δεν κολλάει στα δόντια και που στην καρδιά στοχεύει,

να την τυλίξεις λίγη απ'τη στοργή που σου λείπει

και να τη δώσεις.

Ανάμεσα σε μας και τις πρωτοχρονιές

είναι οι εαυτοί που δε γνωρίσαμε

που θα θελαν πολύ να μείνουν μόνοι

με τα παράπονα, 

με τα τραγούδια, 

με τους εγωισμούς τους.

Χρόνε, ήσουν καριόλης

που δε μας έδωσες όσα ευχηθήκαμε

και που μας πήρες όσα κι αν είχαμε.

Δε θα σε βάλουμε κριτή αν τα αξίζαμε.

Χρόνε, στα τσακίδια.

Δώσε μας κάτι που δε θα γερνά και δε θα παλιώνει.

Εκεί θα σε παραδεχτούμε όλοι.

Μέχρι τότε μπορείς να αποχωρείς.

Κι εμείς θα κάνουμε ότι χαιρόμαστε.

Δε μου άρεσαν ποτέ οι πρωτοχρονιές

αλλά μετράω κι εγώ τη ζωή μου με τα βράδια εκείνα

που παίρνω αγκαλιά ό,τι πιο πολύ αγαπώ

κλείνουμε πόρτες, παράθυρα και μάτια 

κι ονειρευόμαστε

το παρελθόν που μας έφερε κοντά 

και το παρόν που μας κράτησε.

Καλή μας χρονιά. Σ' αγαπάω να λες.

*Κούπα

Μαζεύω από καιρό και τελειωμό δεν έχουν.

Τα ντουλάπια μου γεμίζουν κούπες. 

Μικρές, μεσαίες, μεγαλύτερες, 

λευκές ή μαύρες ή με χρώματα,

δεν ξέρω τι τις θέλω τόσες, 

ούτε ο κόσμος έρχεται στο σπίτι όσο κι αν θα'θελα.

σερβίρω μόνος μου καφέ ή τσάι ή και γάλα μέσα

μια κούπα όλη κι όλη η συνήθειά μου

και μέσα της εγώ να πνίγομαι.

μη σπάσεις κι εσύ, να λέω

μη σπάσεις κι εσύ, μου απαντά.

η κούπα μου κι εγώ , 

φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό κι οι δυο μας

της ανακύκλωσης ψημένο.

η κούπα μου κι εγώ, 

χερούλια μοιραζόμαστε - 

να με κρατάς με προσοχή 

γιατί έχει σπάσει από καιρό το ένα χερούλι

κι αν σκύψεις θα τη δεις την κόλλα που το κόλλησα το σώμα μου.

να με κρατάς με προσοχή

γιατί έχει πάψει από καιρό να μου αρέσει να'μαι απρόσεκτος 

και τη χρειάζομαι να ξέρεις τη φροντίδα σου.

Μαζεύω από καιρό και τελειωμό δεν έχω.

Η ζωή μου γεμίζει κούπες.

Δεν ξέρω τι τις θέλω τόσες,

αφού τη μία αγάπησα, 

αυτή με το χερούλι το σπασμένο.

Τη βάζω με φροντίδα να κοιμάται,

διαβάζω παραμύθια να την πάρει ο ύπνος

κι όσο αναπαύεται 

στέκομαι δίπλα της βουβός και την κοιτάζω.

Πρόσεχε στον ύπνο σου μη σπάσεις.

Στον ύπνο τα κομμάτια δεν ξανακολλάνε.