Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ανάμεσα

...
ανάμεσα σε μένα και σε σένα μια απέραντη μορφή
με τέσσερα χέρια
τα δικά μου και δικά σου
που άλλοτε αγκαλιάζει εμένα
κι άλλοτε πνίγει εσένα
πότε αφήνει φιλιά κρυμμένα στο λαιμό μου
και πότε στου δικού σου σώματος τις αυλακιές ξαποσταίνει.
Δεν είναι δύναμη αυτό που μας ενώνει , μα ούτε κι αδυναμία
είναι αναίμακτη η μάχη ανάμεσα στα σώματα
και στις καρδιές που ξεκλειδώθηκαν.
Σου αμελώ την προσοχή
ή μου παραπονιέσαι
μα είμαι δίπλα σου χαμένος στις λειψές μου ελευθερίες ...
σου απαιτώ να με ακούς όταν σου δίνομαι
και την απαίτηση σου κάτω απ'τη σάρκα μου κρυμμένη έχω.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Εξώστης

Κάθισα τρίτη σειρά και σε κοιτούσα στη σκηνή
ακόμα μια φορά μονολογούσα όσο τα φώτα έσβηναν, άναβαν, 
νύχτωναν και ξημέρωναν 
πως έχεις δίκιο κάποιες φορές να ονειρεύεσαι.
Μικρός σε μια γωνιά , δίπλα στις ατάκες των ηθοποιών 
και στα αντικείμενα τα σκηνικά και άψυχα 
σε έβλεπα να χαμογελάς
να σκύβεις το κεφάλι σου στο πλάι , 
τα χέρια σου να ιδρώνουν και να τα τρίβεις από αμηχανία,
να αγγίζεις το μέτωπό σου και να το νιώθεις ζεστό κι αυτό.
Κάθισα τρίτη σειρά στον εξώστη
τρεις μέρες στη σειρά είδα το έργο 
όμως εσύ μονάχα χθες μου εμφανίστηκες
Σου χαμογέλασα κι εγώ 
και υποσχέθηκα να μην εξαφανίζομαι, είναι ο χρόνος μας λίγος 
για να μην τον μοιραζόμαστε
Κάθισα τρίτη σειρά 
αλλά και απέναντι με έβλεπα να σιγοψιθυρίζω ,
ένας κρυμμένος εαυτός που βρήκε θάρρος να φανεί.

(λευκό που μπλέχτηκε στο φως το άλογο και έγινε ξάφνου λογικό)

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Θα σε λέω Αργώ (και θα' σαι όνειρο)

Μέσα καλοκαιριού κι εγώ ταξιδεύω για Άνδρο. Στις βαλίτσες μαζί με όλα τα άλλα, διπλωμένα χαρτιά, στίχοι ανολοκλήρωτοι και ιδέες που ανυπομονώ να τις δείξω στο Γιώργο. Το φίλο - συνεργάτη που κάποιους μήνες πριν αποφασίσαμε σχεδόν ξαφνικά να το προσπαθήσουμε. Να γράψουμε από κοινού, στίχο εγώ, μουσική εκείνος. Εντατικά και γεμάτα ενθουσιασμό απογεύματα στο σπίτι με την κιθάρα και το πιάνο, να παίζει εκείνος κι εγώ να γράφω και να σβήνω. Πολλά χαμόγελα, πρώτα δείγματα από λόγια  ντυμένα να μοιάζουν φυσικά. Και ήρθαν οι διακοπές . Φτάνω στην Άνδρο λοιπόν, λίγες μέρες αφού τον είχα αποχαιρετήσει για θερινά μπάνια- μάλλον δεν ήταν να χωριστούμε για πολύ. Μου ανακοινώνει το νέο. Πρόταση να γράψουμε τη μουσική για θεατρική παράσταση. Σοκ. Δεν τον πιστεύω, μάλλον είναι λάθος... Τελικά δεν ήταν. Επιστροφή από Άνδρο, πριν καλά καλά έρθει 15αύγουστος , πρώτα σενάρια, διαβάσματα στο μπαλκόνι, να βρούμε τους χαρακτήρες , τις ψυχές και τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα τους. 




Πρόβες, γνωριμία με τους ηθοποιούς, κλίμα άγνωστο και τόσο γνωστό ταυτόγχρονα. Γράφω ασταμάτητα, σκίζω και διορθώνω, στέλνω του Γιώργου το ένα πίσω από το άλλο. Ότι δεν λάμπει εξ αρχής, περνάει δεύτερο και τρίτο χέρι.Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται αυτό που θέλαμε. Μαζεύουμε κομμάτια, 4, 5, 6, 7, φτάνουμε τα 9 . Οι ηθοποιοί τα αγαπούν, τους δίνουν σάρκα και οστά,  με το πρώτο άκουσμα. Εγώ στις πρόβες γωνία καρέκλα να κοιτάζω, μικρό παιδί που θέλει να τους αγκαλιάσει όλους σαν ευχαριστώ...
Οι μήνες κυλούν με λεπτομέρειες και διαδικασίες. Μπαίνουμε στο στούντιο,φτιάχνουμε το cd, μίξη, ενορχήστρωση, άκουσμα που παίζει ολημερίς στο ηχοσύστημα. Η χορωδία νέων Πεύκης έρχεται να προστεθεί στο αποτέλεσμα. Και μετράμε τις μέρες αντίστροφα και φτάνουμε στο σημείο που το αντίστροφο μηδενίζει σχεδόν. 
Δευτέρα λοιπόν 22 Νοέμβρη, θέατρο Αργώ να μας φωνάξεις να σε ακούσουμε, όλοι εκεί μέσα να συγκεντρώσουμε τις στιγμές μας και τις χαρές μας. 
Τύχη; Όλοι τη χρειαζόμαστε. Για αυτά που ζούμε και για όσα ελπίζουμε να ακολουθήσουν. 
Μοιράζουμε την τράπουλα και παίζουμε. 


'' Είχανε τύχη όσοι πατήσαν στο φεγγάρι
κι όσοι στο διάστημα γυρέψανε μια τύχη, 
μα δεν αρκεί να'χεις καινούργιο μαξιλάρι 
το όνειρό σου για να πετύχει... ''


Θέλεις και φίλους να το μοιραστείς. Και αν ήταν δυνατό να μοιραστώ την ευτυχία που πήρα από τους ''Ηλίθιους'' θα έκοβα κομμάτι κομμάτι να τη δώσω. Έξυπνα και ηλίθια λόγια . Αλλά ζωντανά. Σας περιμένω, όπως κι εγώ θα ανέβω στη σκηνή, έτσι κι εσείς. 


http://www.mytheatro.net/2010/10/blog-post_11.html  


ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ (Από 22 Νοεμβρίου 2010 έως 8 Φεβρουαρίου 2011) :
Δευτέρα : 21:15  Τρίτη : 21:15 

Στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ (Ελευσινίων 15, δίπλα στο Μετρό Μεταξουργείο). 
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : Κανονικό : 15 € Φοιτητικό / μαθητικό : 10 €  ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 85 λεπτά 

Κρατήσεις Θέσεων: 210 5201684, 6947692669

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ανυπάκουοι χρόνοι VIII


Xωρίς το τίποτα βρίσκεις ένα χαμόγελο
σε μια τσέπη καταχωνιασμένο,
όπως ψιλά που βρέθηκαν σε σακάκια του χειμώνα
ή αποδείξεις από εξόδους που ξόδεψες στιγμές 
με αντάλλαγμα αναμνήσεις
χαρακιές στου νου τις αυλακιές.
Χωρίς το τίποτα βρίσκεις μιαν αγκαλιά
σε μισοφωτισμένα στενά 
και τη βαπτίζεις Αθήνα 
για τις νύχτες που οι αλλαγές έρχονται 
με μια ψήφο ή περισσότερες
με μια ελπίδα που ξέρεις ότι θα πεθάνει αλλά αρκεί που για λίγο θα ζήσει.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Ο Διαβάτης

 
Με το φως του ήλιου ξυπνάς και με το φως της σελήνης κοιμάσαι
ανάμεσά τους χωράς σχεδιασμούς ,
βλέφαρα που τρεμοπαίζουν και το φως που δεν κουράζεται να σε θαμπώνει,
μηνύματα που δε φτάνουν στον παραλήπτη τους 
ή φτάνουν , αλλά περιττό να λάβεις την απάντηση ,
σκιές που σε μοιράζονται και τα δικά σου θέλω νυσταγμένα που υποκύπτουν 
που ανυποψίαστα σε βρήκαν και σε πήραν οδηγό τους 
- χωρίς εσένα δε θα ήταν για να γίνουν-
ή σε παρέσυραν στο όχημα συνεπιβάτη τους.
Με ρόδες, μηχανές που έγλυφαν τους δρόμους,
σε θάλασσες, ανάμεσα σε σύννεφα και σε βουνά ανεξιχνίαστα
με φίλους ή κατά μόνας.
Τα όνειρα δεν είναι αρκετά , ούτε τα σχέδια, 
όταν αναμένεις αυτούς τους λίγους να τα ζήσουν κουβεντιάζοντας.
104 θυμάμαι τα δικά μου λόγια
τα ταίριαξα με λέξεις θαρρετές και πράξεις αυτοκτονίας
που δε βελτιώθηκαν στο χρόνο, 
άλλαξα γνώμη στην προσπάθεια να ζήσω με αποφάσεις στεγνές 
που απαιτούν σκληρός να είσαι 
και σώματα που αλλάζουν χέρια όπως και χέρια που αλλάζουν ονόματα.

 Πιάνει βροχή όταν τη θες 
όταν διψάς και οι φλέβες σου πηγάδια στερεμένα τη ζητούν.
Περπατάς μόνος, τα πεζοδρόμια γίνονται λίμνες 
και οι φίλοι σου κουπί κάνουν σε αντίθετη κατεύθυνση
απευθύνεις σήματα αλλά το ρεύμα τους τραβά πιο πέρα.
Είναι αμφίβολο αν θα συναντηθείτε, αν αποφεύγουν τη δική σου μοναξιά 
ή τη δική τους
και το απίθανο δικαίωμα μήπως τη μετριάσετε.
Αναρωτιέσαι, αμφιβάλλεις, κλείνεις τα αυτιά 
φως κι εκεί 
Κι ας μουτζουρώνεται η μορφή σου 
είσαι διαβάτης και λίγο θα σε νοιάξει αν βραχείς
αρκεί που νιώθεις το παλτό σου να σε παίρνει αγκαλιά
και το δικό του χρώμα με το άπιαστο νερό να αναμειγνύεται.
Δε σε πληγώνει που δεν έχεις κάτι στεγνό πάνω σου
αλλά που όταν το είχες ελάχιστη φροντίδα έδειξες.
Έδειξες τόση όση είχες ή σου έδωσαν 
ή κάτι παραπάνω απ'όσο είχες συγκεντρώσει.
104 σημαίνει ελευθερία,ένας τυχαίος αριθμός που σήμερα ή αύριο αλλάζει
τον ράβεις στου κορμιού σου τη φόδρα 
μέχρι να τον ξηλώσεις και να δηλώσεις άστεγος
στεγνός αν τύχει ή βρεγμένος
αλλά 
διαβάτης .

Αφορμή και έμπνευση από το φίλο Στέλιο.
Τον Ευχαριστώ θερμά.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Νήματα

Καρφί δεν καίγεται όταν ξηλώνονται ραφές,
όταν υφάσματα αποχωρίζονται το ένα το άλλο, χρώματα ξέχωρα πια λογίζονται και πλένονται, 
μανίκια που περισσεύουν λίγο παρακάτω από τα δάκτυλα... 
και δίχως αυτά μπορούμε να ζήσουμε.
Κλωστές που μαζεύεις από το πάτωμα, τρυπώνουν πίσω από συρτάρια, από καναπέδες και σκουπίζεις σε συνέχειες αγαπημένα σου πουλόβερ και κουβέρτες, 
στου χειμώνα τις αγκαλιές όλα μαδούν κι εσύ να πρέπει να κοιτάς αυτό το ξόδεμα 
το λίγο λίγο τους 
που το δωμάτιο αερίζεις και το φως με σκόνη συνοδεύει την ανάσα που σου δίνει μια λιακάδα.
Και μέσα μας; Και μέσα με κλωστές όλα δε στέκονται;
Άλλες φορές τις σκέφτεσαι σαν να'ναι ανίκητες, βελόνες που τις κέντησαν και δυο και τρεις φορές στη θέση τους 
κι άλλες φορές να νιώθεις να ξηλώνονται
τα όργανα να πέφτουν μες στα σπλάχνα σου
με την αρρώστια ή τη βία
με τη δική σου μοναξιά ή ένα χάδι που δεν έφτασε.
Νήματα ακούς να σκίζονται
και βήματα θες να γίνουν.Να φτάσεις κάπου που οι κλωστές είναι γιορτή
κουβάρι από χρώμα έτοιμο να του δώσεις σχήμα
όπως με κάτι δα κλωστές μία και δυο που έφτιαχνες του μήνα το βραχιόλι
και το φορούσες σαν του κόσμου το πιο πολύτιμο σου δώρο.
Αν το λυπόσουν δε θα το πέταγες ποτέ και θα το είχες ακόμη, 
να έλυνες τα νήματα και να τα έδενες πάλι απ'την αρχή, 
να δέσουν ό,τι στη θέση που του πρέπει αντιστέκεται, 
να στερεώσουν τον μέσα τον πλεχτό σου κόσμο.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Βραδινά σημεία στίξης - απόστροφος

Μέρα μεσημέρι χαιρετάς όσα έχουν πια γίνει παρελθόν στη μέρα
και όσα περιμένουν στην ουρά να γεννηθούν για νύχτα
και με το χέρι απλωμένο νόημα απευθύνεις,
ελάτε, λες
και έρχονται πότε υποτακτικά , πότε αγέρωχα
και σε σπαταλούν.
Τα μεσημέρια ακολουθούν τη δική τους τροχιά
την επαναλαμβανόμενη που δεν προσπάθησες να σπάσεις
-γιατί δεν πρόλαβες, γιατί δεν έβαλες το νου σου να δουλέψει
τα ένσημά του να τα δικαιολογήσει-
και σαν δεσμίδες από όνειρα στοιβάζονται.
Κάνεις τον κόπο να τα δεις κι όμως καλύφθηκαν στη σκόνη.
Και είσαι αλλεργικός στη σκόνη
όπως αλλεργικός και στα όνειρα.
Περιμένεις τις πραγματικότητες 
που ίσως κι από σένα μόνο να μην εξαρτώνται, εσύ όμως περιμένεις
την ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ και όχι την αποστροφή στο βλέμμα, 
το φρύδι το ανασηκωμένο που σου θυμίζει απόμερο σημείο στίξης και αγενές σημάδι αποστρόφου
-όνομα δηλωτικό και άκακο, όχι όμως και το περιεχόμενο του.
Η συντροφιά (λες και είναι θεμιτό να αναζητάς στην τροφή το συν, το παραπάνω να μοιράζεσαι στην κινητήριο δύναμη της θρέψης)
θέλει κι αυτή την ΠΡΟΣΟΧΗ της, το χρόνο να της μιλήσεις, να της απαντήσεις , να της χαιδέψεις τα μαλλιά.
Αν θα το κάνεις θα είναι εκεί να το δει ή όταν θα είναι δε θα θες εσύ.
Όλα είναι πιθανά και όταν το φεγγάρι πέφτει μέχρι το ύψος των ματιών, 
τότε είναι που πλαγιάζουν οι λέξεις παρέα
το Σε αγαπώ γίνεται Σ'αγαπώ
το Σε έχω Ανάγκη γίνεται Σ'έχω ΑΝΆΓΚΗ
Και τονίζουν κάθε συλλαβή τους έτσι αγκαλιασμένες που κοιτάζονται. 
Ειδάλλως ανακαλύπτεις τις δεύτερες αναγνώσεις των πράξεων, εκείνες που θέλουμε να λέμε 
σωστικές λέμβους με σημαία το Όλα έπρεπε να γίνουν έτσι.
Μα όλα τα έτσι δεν αρκούν να απαντήσουν στο γιατί. 
Γι 'αυτό ξεφεύγεις απ'το τέλος σου και γίνεσαι απόστροφος.


Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Στάση να κατέβω

Ξυπνάω πάλι στο παρά πέντε - χρόνια τώρα να ξυπνάς στις 6, στις 7 σε εκπαιδεύουν και δεν εμπιστεύεσαι ποτέ πια ξυπνητήρια - και ξέρω τι θα ακολουθήσει. Ελάχιστα λεπτά για πλύσιμο, βιαστικό πρωινό, τσάντα και φύγαμε. Για λεωφορείο . Το οποίο σημαίνει αν είσαι τυχερός και δεν το χάσεις. Γιατί μην κοιτάς τι ώρα λέει το πρόγραμμα της γραμμής σου ( αν καταφέρεις να το δεις δηλαδή κάτω από τα αυτοκόλλητα για τους κλειδαράδες, τα ενοικιαστήρια και τα χαρτάκια για ιδιαίτερα μαθήματα, που όσο καλή θέληση και να έχεις όταν ψάχνεις δρομολόγιο δε θέλεις να πάρεις κλειδαρά.Με την ίδια λογική που όταν ψάχνεις κλειδαρά δε θα πάρεις λεωφορείο).  Εκείνο θα περάσει όταν : α ) ο οδηγός δεν πιάσει την κουβέντα στην αφετηρία με τους υπόλοιπους για θέματα όπως ποιος έχει το καλύτερο πρόγραμμα, πόσα ρεπό του έσπασαν -μαζί με τα νεύρα μας , πότε έχουν απεργία, πότε αλλάζει η ώρα και τι καφές είναι αυτός, α να αλλάξουν καφετιέρα πάραυτα.
β) ο οδηγός δεν γκαζώσει τη μηχανή γιατί σήμερα βρήκε άδειους δρόμους και θυμήθηκε τα νιάτα του, περνώντας από τις στάσεις όπως ο Ηλιόπουλος κάνοντας θαλάσσιο σκι, χαιρετώντας στα γρήγορα και βουτώντας το κεφάλι κατευθείαν στο νερό (ποιον έβρεξε, ποιος τον έσωσε, ποιος πρόλαβε να του μιλήσει ψιλά γράμματα).
γ) ο οδηγός δεν παρεκκλίνει της πορείας του γιατί πρέπει να μαζέψει άλλους 12 συναδέλφους που πιάνουν βάρδια και τι να κάνουν, με ταξί να μετακινηθούν για την αφετηρία; Περνά το λεωφορείο με όλα τα κομφόρ, χωρίς ταρίφα και χωρίς σημαία και τους μαζεύει, αυτοί κάθονται γύρω από τον οδηγό,πιάνουν όλο το χώρο και σε στραβοκοιτάζουν όταν πας να τους μετακινήσεις  - πειράζει που θέλω να κατέβω από αυτή την πόρτα; -  του πιάνουν την κουβέντα, εκείνος χάνει τις στάσεις, εσύ είτε είσαι μέσα (τυχερός, τουλάχιστον κάπου πας ) είτε είσαι έξω και στις 2 περιπτώσεις όμως φωνάζεις ''Στάση! Στάση! '' . Αν σε πάρει χαμπάρι μπορεί να σε αφήσει έστω δέκα μέτρα παρακάτω. Αν όχι θα σε αγριοκοιτάξει και θα σου πει ''Δεν είχατε πατήσει κουδούνι'' . Εσύ θα πεις ότι το πάτησες και έχεις και μάρτυρες , υποκειμενικούς έστω- που τα'χουν μαζεμένα στον οδηγό και θα του την πουν  ,οπότε κάνετε συμμαχία . Αν όμως είσαι έξω από το λεωφορείο το βλέπεις να σε προσπερνά , ρίχνεις και ένα φάσκελο και περιμένεις το επόμενο.
δ) δε τους έρθει έμπνευση να μετακινήσουν τη στάση ή να καταργήσουν δρομολόγιο ή να αφαιρέσουν οχήματα ή να το παίξουν κορόνα γράμματα κι εσύ να το μάθεις στο τέλος, γιατί κακομοίρη μου θα το μάθεις αγωνιώντας πότε θα περάσει το όχημα το κατάλληλο
ε) δεν κάνουν απεργία για ένα σωρό ευφάνταστους λόγους όπως 1 ) χορήγηση δωρεάν από το κράτος εικονίτσας Παναγίας για τον καθρέπτη του οδηγού, 2 ) μεγαλύτερα καθίσματα για τους οδηγούς που να χωράνε τα πόδια σε στάση ''τα αφήνω ανοιχτά γιατί με στενεύει το παντελόνι της επίσημης στολής-τι ήθελα κι εγώ να το φορέσω σήμερα'' με λίγο από ''ετοιμάζομαι να βάλω το χέρι μέσα και να ξύσω ότι βρω'',  3) κατάργηση της επίσημης στολής που έτσι κι αλλιώς λίγοι τη φορούν ή όταν τη φορούν την προσαρμόζουν με ασημένια καδένα να αχνοφαίνεται από το ανοικτό πουκάμισο , το οποίο σαφώς είναι έξω από το παντελόνι , 4) δικαίωμα καπνίσματος μόνο για τον οδηγό που διαθέτει το ειδικό παράθυρο και βγάζει το τσιγάρο έξω οπότε δεν ενοχλεί τάχα μου κανέναν, 5) παροχή επιλεγμένων cd με όλες τις επιτυχίες που χρειάζεσαι 4 ουίσκι για να εκτιμήσεις και 3 χρυσές καδένες και του λόγου σου - κάθονται και ψάχνουν στα ερτζιανά κάθε λογής σταθμό , 6 )εφημερίδα να τους περιμένει δίπλα στο τιμόνι για όταν βρουν φανάρι κόκκινο , ίσα που αρκεί να διαβάσουν ένα τρίστηλο , 7) ασύρματο δίκτυο και δωρεάν χρόνο ομιλίας γιατί θα τους πάρει κατά τη διάρκεια της βάρδιας κατά αναλογία 3 φορές η γυναίκα, 4 η γκόμενα, 2 ο κουμπάρος, 3 ο κουμπάρος αφού δει τη γυναίκα  και άλλες 2-3 ο κολλητός. Εκείνες τις στιγμές ο κόσμος δυσανασχετεί γιατί φοβάται μην κολλήσει το λεωφορείο με το μπροστινό και γίνουν ένα,οπότε 8 ) ειδικό διαχωριστικό που να απομονώνει τον οδηγό από τους επιβάτες, τις φωνές, τους καυγάδες και τις ερωτήσεις τους (οι ταμπέλες ''ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΕΙ'' δεν έπιασαν, γιατί μιλούσε και ο οδηγός και τους έδινε θάρρητα).


Αν καταφέρεις λοιπόν να υπερκεράσεις τα παραπάνω εμπόδια σε περιμένει ανταμοιβή, όπως αυτή που περίμενε εμένα όταν τρέχοντας να το προλάβω είδα την Πέγκυ Ζήνα. Και τη Βανδή. Και το Ρέμο, το Μητροπάνο, τα Καλουτάκια. Είναι πλέον μόδα οι ΄΄΄σταρ'' να παίρνουν λεωφορείο. Που καλά καλά δε θυμούνται πως γράφεται, τώρα το παίρνουν δις ημερησίως μετά το γεύμα. Δεν είναι κακό, είναι δημόσιες σχέσεις . Από αυτές που έκαναν τη θειά μου να παίρνει όλες τις ταινίες των εφημερίδων γιατί τις διαφημίζουν ως τα αριστουργήματα (πόσα αριστουργήματα έκαναν πια κι αυτοί οι δόλιοι σκηνοθέτες, δεν τα προλαβαίνουμε), να βλέπει το Νησί και να θέλει να κολυμπήσει μέχρι να φιλήσει τα χώματά του, να ακούει για τις απόλυτες σταρ και να δακρύζει με τα πάθη τους , γιατί και αυτές είναι ψυχές και όσο πιο πλούσιες ψυχές τόσο πιο βασανισμένες, τα είπε και ο Φώσκολος χρόνια πριν, να χορεύει με τους σταρ, να τραγουδάει με τους σταρ, να παίζει τέτρις με τους σταρ και τώρα να μοιράζεται το ίδιο λεωφορείο .


Όπιον λοιπόν σε περιμένει στη στάση, το καταπίνεις αμάσητο και συνεχίζεις τη δουλειά σου
Αλλά όσο όπιο και να πάρεις η απορία μένει : τι δουλειά έχει η Μαρινέλλα να παίρνει λεωφορεία ; Γιατί αν παίρνει είτε θα κάθεται πάνω από το κεφάλι μου σαν όλους τους ηλικιωμένους που αν δεν τρέξουν να πιάσουν κάθισμα σαν Ντέρεκ Τζόνσον κατοστάρι, θα έρθουν να σε καρφώσουν με το βλέμμα τύπου ''Ντροπή σου να με αφήνεις όρθιο, ενώ εγώ πολέμησα με τον εχθρό για σένα, έχτισα την Ακρόπολη και αγόραζα Αρλέτα με το τσουβάλι΄΄  είτε θα πιάσει ένα στασίδι κάνοντας βόλτες το λεκανοπέδιο όσο εμείς μαλλιοτραβιόμαστε για τα υπόλοιπα καθίσματα. Άντε να την αφήσω να κάτσει. Μην τραγουδήσει όμως και μερακλώσει ο οδηγός και έχουμε πάλι τα ίδια. Στάση λοιπόν . Στάση!