Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

*Γιώργος και Χάρης

Δεν είναι δίδυμοι, δεν είναι συνεργάτες, είναι όμως συνάδελφοι κι έχουν και κάτι παραπάνω να μοιράζονται : την όρεξη και την αγάπη τους γι'αυτό που ασχολούνται. Ήρθαν (με διαφορά μιας εβδομάδας) στο στούντιο και μίλησαν για πολλά. Για το θέατρο, τη ζωή, τα όνειρα σήμερα, τα όνειρα χθες, για όλα εκείνα που φτιάχνουν μια παράσταση και όλα εκείνα που την γκρεμίζουν. Τους ευχαριστώ για αυτές τις ώρες και σας προτρέπω να τους δείτε από κοντά. Ο Γιώργος Νανούρης και ο Χάρης Αττώνης είναι αυτό που λέμε ωραίοι άνθρωποι.

Από τι ζουν οι άνθρωποι - Θέατρο Πορεία


Τhe Of Fuck moment - BIOS


*η τρίτη και η τέταρτη μιας σειράς συζητήσεων που φέτος έχω τη χαρά να φιλοξενώ. φυσικά στον αγαπημένο μου maga.gr/radio, κάθε Πέμπτω 18.00 - 20.00

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

*Δημήτρης

«Έμπνευση σημαίνει η πνοή μέσα σου. Όπως και κάθε θαύμα, η έμπνευση έχει τη διάρκεια στιγμής. Είναι μια ξαφνική σύλληψη που σου δημιουργεί ευφορία. Δεν σου επιτρέπεται να την αγνοήσεις. Πρέπει να την αρπάξεις, να τη γευτείς, να την αφήσεις να σε παρασύρει. Η ζωή γίνεται συναρπαστική όταν υπάρχει έμπνευση. Όταν έρχεται αυτή η θεία, ιερή πνοή μέσα σου. Μουσικά η έμπνευση για μένα είναι ένα ελάχιστο, μικρό μοτίβο, ένα ηχητικό νεφέλωμα, το οποίο αποτελεί απλά την αρχή για κάτι που θα λάβει αργότερα την οριστική μορφή του.»
Είπε τέτοια κι άλλα πολλά. Είπε όσα έπρεπε και κυρίως όσα ήθελε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν εκεί, ήταν παρών, ένας υπέροχος συνομιλητής που μίλησε για τη μουσική, το πώς βλέπει τη ζωή, τη δουλειά, τους ανθρώπους γύρω του. Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής αποδεινύει τη μεγαλύτερη επιτυχία του με τον χαρακτήρα που ακέραια μεγαλώνει, κινείται, σκέφτεται και κυρίως δημιουργεί. Τον ευχαριστώ για ένα από τα ωραιότερα ραδιοφωνικά μου δίωρα. Ανακαλύψτε τον!



* η δεύτερη μιας σειράς συζητήσεων που έχω τη χαρά φέτος να φιλοξενώ, απογεύματα Πέμπτης, 18.00 - 20.00 στον maga.gr/radio

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

*Χρήστος

«Ζει σ'έναν τόπο - όχι - , σ'ένα σπίτι - όχι - , ζει σ'ένα μπάνιο, όπου μπορεί να περνά ατέλειωτες ώρες χωρίς να την ενοχλούν , καταπίνοντας μικρές ασπιρίνες για να διώξει την καθημερινή ημικρανία, στάζοντας δύο ή περισσότερες σταγόνες κολλύριο σε κάθε μάτι μέχρι να φύγει ο ερεθισμός, βουρτσίζοντας δυνατά τα δόντια, ξεπλένοντας το στόμα με το σωστό διάλυμα, ψεκάζοντας τα ούλα και τον ουρανίσκο με διαφορετικά σπρέι για να εξαφανίσει κάθε μυρωδιά από αλκοόλ, και αποφεύγοντας να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.»
(Η τελευταία εικόνα, εκδ. Κέδρος, 1998)

Αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος που με κέρδισε. Κι ακολούθησαν κι άλλες. Έγιναν τα γραπτά του δικά μου, αγαπημένα. Γεμάτα μνήμες, ήρωες που επιστρέφουν στο παρελθόν τους, για να το αλλάξουν, να το φωτίσουν, να το ανατρέψουν. Ο Χρήστος Αγγελάκος είναι συγγραφέας που αγαπάει τους ήρωές του. Γι'αυτό δεν τους χαρίζεται. Τους τιμωρεί γλυκά.
Και μου έκανε μεγάλη τιμή που μοιράστηκε μαζί μου τον ραδιοφωνικό μου χρόνο, λίγες μέρες πριν. Η κουβέντα μαζί του θα μπει στη βιβλιογραφία του που φτιάχνω στο μυαλό μου. 

Καθώς κοιτάζεις το βυθό μ'ένα γυαλί
και είναι όλα καθαρά και ξοφλημένα
(Τα φώτα απέναντι, εκδ. Ίκαρος, 2008)


*η πρώτη μιας σειράς συζητήσεων που φέτος θα έχω τη χαρά να φιλοξενώ

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Έμαθα πως είσαι ... maga

Να δεις που δεν μπορώ χωρίς τις μουσικές, χωρίς τις ιστορίες τους 
και τα δικά μου τα παράλογα. 
Να δεις που δεν μπορώ να βάλω τους χειμώνες μου σε τάξη, 
αν δε μοιράζομαι μαζί σου σιγουριές. 
Να δεις που οι σιγουριές είναι τα ψίχουλα που αφήνω πίσω μου 
για να μη χάνω τον δρόμο μου.
Να δεις που ο δρόμος μου είναι τα ψίχουλα που δεν άφησα ακόμη.
Για όλα αυτά και για άλλα πολλά, συνεχίζουμε ραδιοφωνικά, 
φέτος από διαφορετική συχνότητα. 
Το Radio Maga ( maga.gr/radio ) φιλόξενα υποδέχεται εμένα και τις σιγουριές που αναζητώ, 
Πέμπτες απογεύματα, 18.00 - 20.00 
για όλα αυτά τα παρόντα που απειλούν να γίνουν παρελθόντα.

Υ.γ. η πρώτη εκπομπή προηγήθηκε της ανάρτησης, 
όπως προηγείται συνήθως η σιγουριά του βιώματος.


Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Ούζο

Τον στολίσαμε,
του βάλαμε το καλό του το κοστούμι,
του ξυρίσαμε το πρόσωπο,
εκτός από το μουστάκι που είχε από μικρός ακόμη,
του βάλαμε μαζί να'χει τα στέφανα του γάμου του
για να μπορέσει εύκολα να βρει τη γιαγιά μου
και τον φιλήσαμε
κρύο το μέτωπο
αλλά δικό του.
κρύα και τα χείλη μας μετά.
κάπως έτσι έγινε η ταφή του.
απλά.
με όσα κλάματα αντέξαμε.
τον είδαμε να κατεβαίνει
το χώμα είχε ανοίξει σαν αγκαλιά γύρω του
εμείς μείναμε να τον κοιτάμε
κάμποσες ρίζες λιγότεροι.
ήπιαμε καφέ, ήπιαμε κονιάκ,
φάγαμε παξιμάδι, ψαρόσουπα και κόλυβα
λίγες ημέρες μετά.
το εθιμοτυπικό μας το τηρήσαμε.
το βράδυ της κηδείας
όταν γύρισα πια σπίτι
ήπια μισό μπουκάλι ούζο,
το ποτό σου.
Δεν ξέρω αν ήθελες ,
μέθυσα όμως εγώ για σένα παππού. 

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

προσαρμογή

δώσε μου λίγο τον σεπτέμβρη σου. λίγο, δε θα τον χαλάσω. 
δεν έχω τόση οικειότητα μαζί του. θα τον πιάσω από τις άκρες, να, έτσι, κοίτα
θα τον τυλίξω γύρω από τον λαιμό μου ή θα τον ακουμπήσω δίπλα μου 
να δω αν μπορώ να νιώσω κάτι γι'αυτόν.
μπορείς να μείνεις και να κοιτάς
δεν έχω τίποτα να κρύψω, 
δεν ξέρω αν αυτός θέλει να μας κοιτάς.
αλλά και πάλι, γιατί να μη θέλει.
θα αρχίσω να του μιλάω για τον ιούλη ή τον αύγουστο
δε θα του πω πόσο πολύ τους αγάπησα
γιατί μπορεί στο τέλος να ζηλέψει και να μ' αφήσει μόνο μου.
θα πω ότι με ταλαιπώρησαν, με κούρασε η ζέστη
ψέματα δηλαδή για να μη φύγει
και μόνος δε θα μπορέσω ούτε τα πρωτοβρόχια να δω.
θα έρθουν νωρίς αυτά φέτος;
άλλο κι αυτό πάλι.
δεν τις μπορώ τις προσαρμογές. 
εδώ καλά καλά δεν έμαθα να ντύνομαι ανάλογα τους μήνες
θα πρέπει κι ότι χαίρομαι να προσποιούμαι;
δώσε μου λίγο τον σεπτέμβρη σου, γιατί ο δικός μου δε μου μιλά.
του γκρίνιαξα πολύ, του είπα ότι δεν τον χρειάζομαι,
ότι μπορούμε κατευθείαν στα χριστούγεννα να πάμε και καθόλου να μη μας πειράξει.
αλλά δεν είναι έτσι.
ακόμα κι εμείς που αγαπάμε τον ήλιο, τη θάλασσα, το καλοκαίρι
τη χρειαζόμαστε τη βροχή του.
γιατί μονάχα έτσι θα δούμε να φυτρώνουν όσα σπείραμε.
και υποθέτω η βροχή δεν είναι τόσο κακή από μόνη της.
δώσε μου λίγο τον σεπτέμβρη σου και φύγε.
αν πιάσει βροχή μείνε εκεί που είσαι. θα σου τον προσέχω.
θα τον καθίσω δίπλα μου δίπλα στο παράθυρο
θα του βάλω καφέ
θα πρέπει σιγά σιγά να μάθουμε πάλι στον ζεστό , τον φίλτρου
και θα κοιτάμε μαζί τη βροχή.
για κάθε σταγόνα θα υπάρχει κάποιος που δε θα έρχεται ποτέ να μας δει.
για κάθε μπόρα μια απογοήτευση.
δεν κάνουμε έτσι δουλειά.
αλλά ακόμα κι η δουλειά αρνείται τον σεπτέμβρη.  


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

ξεφλουδίζω

πάνω στα ξέφωτα 
έχω χτίσει  όλες μου τις παραισθήσεις.
τις έχω στολίσει 
ονόματα, 
παρονομαστές 
κι αδικιολόγητα πρέπει - 
πρέπει να σε θυμάμαι
πρέπει να σε θαλασσοδέρνω
πρέπει να σε απογειώνω και να με προσγειώνεις.
οι παραισθήσεις μου λιάζονται στον ήλιο 
σαν διαμάντια 
κάνουν κρούστα και ξεφλουδίζουν 
σπάνε σε καράτια 
αποτυπώνουν τα χρόνια μου
με δέρματα που αλλάζουν κάθε τόσο.
τι κι αν στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο,
τα χρόνια είναι τα ωραιότερα φίδια σου
κι ας καίγονται.
όταν ο ήλιος κρύβεται
οι παραισθήσεις μου λαγοκοιμούνται,
με ένα μάτι με προσέχουν κι εγώ αυτές
δεν τις εγκαταλείπω
μου θυμίζουν κάθε καλοκαίρι 
να αλλάζω κι εγώ δέρμα
καράτι καράτι. 

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

αδέσποτα

ζούμε μαζί εγώ κι αυτές, 
οι λεπτομέρειες ξυπνάνε, πριν καλά καλά ξυπνήσω, 
ρουφάνε τον καφέ μου
τονώνουν τα δικά τους πρωινά.
σ'ένα διαμέρισμα χωράμε μ' έναν σκύλο,
εκείνος δεν τις πλησιάζει.
ανοίγουν τα παράθυρα,
κρυφοκοιτάζουν άλλων λεπτομέρειες
κι ύστερα έρχονται μπροστά μου κι όλα τα ξερνάνε.
χωνεύω ό,τι μπορώ.
χρόνο τον χρόνο, ένα ευαίσθητο στομάχι είμαι
μεγαλώνω κι ωριμάζει η πέψη μου.
εκείνες δε γερνούν.
στύβουν τον χυμό μου, πίνουν τις βιταμίνες μου
αθλούνται, κοιμούνται σωστά,
ερωτεύονται.
τις υπηρετώ όσο μπορώ,
μέχρι να γίνω κι εγώ λεπτομέρεια.
κάποτε τις μέτραγα,
τους έδινα ονόματα, τηλέφωνα, αγκαλιές
τώρα μονάχα κέρματα τους δίνω
αν χάνουν πού και πού τον δρόμο
να έχουν για εισιτήρια.
δεν είναι πως τις αγαπώ ή πως τις θέλω μες στα πόδια μου συνέχεια  
αλλά δε θέλω να τις σκέφτομαι αδέσποτες. 

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

διαφανεύω

ξυπνάμε και κοιμόμαστε
ξυπνάμε και θυμόμαστε
βάλε μου καφέ -  έχει στο ψυγείο φαγητό περισσέψει
έχει στην καρδιά μου αγάπη σωθεί 
θα σου βάλω λίγο παραπάνω, έχεις αδυνατίσει
να μου βάλεις λίγο παραπάνω, φρόντισέ με.
θα είμαι αυτό που έχεις ανάγκη
θα είσαι αυτό που έχω κατά νου.
έτσι πηγαίνουν οι ζωές μας, 
αλληλοβαστάζοντας η μία την άλλη.
στις ανηφόρες μπροστά βγάζουμε τα γυαλιά μας
κοιτάμε τον ήλιο και του ζητάμε να μας γεράσει
να μας σπάσει το δέρμα 
να μας ξεθωριάσει
έτσι μπορούμε να βλέπουμε καλύτερα
ο ένας μέσα στον άλλον
διάφανοι
και να πιστέψουμε ίσως ο ένας στον άλλο
ένα βράδυ σαν κι αυτό 
που θα το θυμόμαστε μεγαλώνοντας κι άλλο
μπροστά στον ήλιο
''θυμάσαι τότε που σε πίστεψα;''
''θυμάσαι τότε που με πίστεψες;''
θα θυμόμαστε
και μπροστά μας μονάχα ένας γκρεμός από χρόνια.

ακόμα κι αν αργήσει το ξημέρωμα
άσε με να σε αγαπώ όπως ξέρω.
διαφανεύω κι εγώ, αλλά δε με πειράζει.
εσύ με βλέπεις. 


Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

μπρούμητα

Οι μέρες ζεσταίνουν
κι αρχίζουν τα παράθυρα να ξενοκοιμούνται
πότε στου ενός γείτονα το μπαλκόνι
και πότε στου άλλου.
Δεν τους μιλώ
ξέρω πως στο τέλος θα γυρίσουν σε μένα.
Πλαγιάζω με τα χρόνια μπρούμητα
να μην ξεσκεπάζονται τη νύχτα
να μην κοιτάζουν ταβάνι
να μην τρίβουν τις ανάσες τους στα σεντόνια
κι αυτά δε λένε να καταλάβουν
πως κάνω τα πάντα για να μην το σκάσουν
κι όχι για να τα σκάσω.
Το ταβάνι θα έχει πάντα το ίδιο χρώμα
μόνο που τα καλοκαίρια θα κάνει ρυτίδες
και μία προς μία θα τις ρίχνει πάνω μου.
Δεν είναι που φοβάμαι μη γεράσω,
όμως μου φτάνουν οι δικές μου.
Την ησυχία θα σπάνε τα φύλλα του ανεμιστήρα,
ανακατεύουν τον αέρα
κι ό,τι βγει μου σερβίρουν
ακόμα κι όταν νηστικός θέλω να μείνω.

Οι μέρες ζεσταίνουν
και οι γείτονες μοιράζονται τις εσοχές τους
πότε στη ζωή του ενός
και πότε στου άλλου.
Δεν τους μιλώ,
ξέρω πως θέλουν να τρυπώσουν στη δική μου.
Ξαπλώνω, καμπουριάζω, διπλώνομαι, γραπώνομαι
καμία να μην αφήσω εσοχή εκτεθιμένη.
Θα γίνω ταβάνι ξεφλουδισμένο,
ανεμιστήρας νηστικός και καλοκαίρι της ρουτίνας
και μόνο εξοχές θα δώσω σ' όποιον μάχεται.

Αν με ρωτήσουν τα χρόνια
γιατί μπρούμητα τα βάζω για ύπνο
θα τους μιλήσω για τα παραθυρόφυλλα που ξενοκοιτάζουν.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Παράθυρο

Ένα παράθυρο ανοικτό
Κι απέναντι του ένα δεύτερο
Απ’ το πρωί
Από βραδύς
Από δεν ξέρει κανείς πότε
Συνωμοτούν
Και ανταλλάσουν μυστικά
Ματιές κι αινίγματα
Μιλούν για όταν σφαλιστούν
Όταν πεθάνουν οι ιδιοκτήτες τους
Όταν τους αποχωριστούν μια δια παντός
Και κάνουν τότε τη ζωή τους
Δίχως τα χέρια που τα πασπατεύουν
Δίχως πνοές που τα θολώνουν
Τριξίματα,
Πλυσίματα,
Σπασίματα.
Τότε θα είναι ελεύθερα
Να δείχνουν ό,τι θέλουν
Όποτε θέλουν
Και σε όποιον εκείνα θέλουν.
Σκέψου να τα προλάβει ο παλιατζής
Πόσα παράθυρα θα συναντήσουν να έχουν σπάσει τα δεσμά τους.


Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Ολάκερος

Όταν αγαπώ, γίνομαι άλλος.
Κατηφορίζω τους δρόμους,
χωρίς να έχω στον νου μου τη θάλασσα που καταλήγω.
Ανηφορίζω τους ουρανούς,
Δίχως να σκέφτομαι
πόσοι ελεύθεροι σκοπευτές είναι ανέραστοι.
Να μην τα πολυλογώ
Δε σκέφτομαι τον κίνδυνο σου
Δεν τον υπολογίζω ως μειονέκτημα
Ούτε κι εσύ τον σκέφτεσαι.
Ανάμεσα μας όμως
ο κίνδυνος
Υπάρχει
Για να με κάνει να σ’ αγγίζω
Με γνώση των συνεπειών του νόμου.
Αν πότε πότε μ’ ακούσεις να ολιγωρώ
Είναι που κάπου στάθηκα
και μετρώ τις απώλειές μου  
Γιατί
μπορεί να σ’ αγαπώ
Αλλά θέλω κι ολάκερος να φτάσω.

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Παραγγελία

 Παραγγείλαμε όνειρα
Κι αυτά άργησαν
Το ήξερα πως έπρεπε να είμαστε σαφείς
Στο σχέδιο
Στο νούμερο
Στα χρώματα
Τι να σου κάνει κι ένας ράφτης
Όταν δεν έχεις ιδέα τι θες να φορέσεις
Χίλιες φορές γυμνός
Ναι
Να φοράς μονάχα υποδήματα
Ή με ρολόι στο χέρι
Έτσι κανείς δε θα σε κρίνει
για τα όνειρα που έχεις
αλλά γι’ αυτό που είσαι
πλαδαρό,
σφιχτό
ή κάτι ανάμεσα.
Σημασία έχει τα όνειρα να έρθουν
Πριν αλλάξει η εποχή
Αλλιώς, τρέχα μετά για μεταποίηση.
Και πώς να κάνεις μεταποίηση στο όνειρο;
Δε φταίει όμως ο ράφτης.
Πρώτα μαλώνουμε τη σκέψη μας

Και ύστερα τις πράξεις.  


Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

κάθισμα

Oι τροχοί δε σταματούν,
αλίμονο αν σταματούσαν 
θα έπρεπε στα χέρια να το σπρώχνω το ταξίδι
κι εγώ δεν είμαι ικανός για τόσα βάρη
Ευτυχώς συνεχίζουν
το τρένο συνεχίζει 
ούτε επιταχύνει
ούτε επιβραδύνει
μία πορεία μονότονη
ίσα που προλαβαίνεις τα παράθυρα 
ν'ανοιγοκλείνεις με τα βλέφαρα
ίσα που προλαβαίνεις να δακρύσεις
κι αυτό να στεγνώσει .
Το έξω περιβάλλον σε χαιρετά
ασθμαίνοντας
ε, εσύ με τις ψευδαισθήσεις,
για πού το βαλες;
Ο οδηγός ονειρεύεται πως είναι καβαλάρης
λες θα το σηκώσει το τρένο στα δυο πίσω πόδια
και θα πρέπει να κάνεις τη μεγάλη τη φιγούρα.
Τελικά βιδώνεσαι στο κάθισμα,
κι ας σ'ενοχλεί
σκληρό και πού να χωρέσεις τα πόδια  
γίνεσαι ένα με το φθαρμένο βελούδο
έχει μια ήρεμη συνείδηση
που τη θαυμάζεις. 
Στο κάτω κάτω, 
μέχρι να δεις τερματικό σταθμό
έχεις δικαίωμα να σαι κι εσύ φθαρμένος. 

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Νυσταλγία

Τι όμορφα που ήταν όλα τότε
τι όμορφα που δε θυμάμαι το τότε
αν το θυμόμουν ίσως να μην ήταν όμορφα
αυτό που θυμόμαστε δεν έχει αξία
ενώ αυτό που ξεχνάμε
πόση ομορφιά
το πίστευα πάντα
τι όμορφα που πίστευα τότε
τι όμορφα που δε θυμάμαι τι πίστευα
αν το θυμόμουν τώρα δε θα το πίστευα
αλλάζει κανείς τα πιστεύω του 
χωρίς καλά καλά να καταλάβει ποια είχε
κι αν τα είχε
τι όμορφο και το είχε
μου ταίριαζε πάντα σαν χρόνος 
υπερσυντέλικος
υπερσυντέλεια
υπερσυντελειάζομαι
αν είναι κάπως να καταστραφώ 
να είναι στον τελειότερο βαθμό
και να σκορπίζω γύρω μου ατέλειες
τι όμορφα να ζεις με τις ατέλειες
δεν έχεις άγχος κάτι να αποδείξεις
είναι το μαξιλάρι σου
το αποκούμπι σου
και το μονίμως ανενόχλητο το λάθος σου
τι όμορφα και τα λάθη σου
τι όμορφα που δε θυμάμαι ποια έκανα
που όλα μπερδεύονται 
και δεν μπορείς να βρεις την άκρη στο κουβάρι
και παίρνω τα λάθη σου για δικά μου
και τα δικά μου κάποιος άλλος τα φορτώνεται
τι όμορφο
αυτή η κοινοκτημοσύνη μας στα λάθη
θα έπρεπε να διδάσκεται
και να επικροτείται
έως ότου ν'αποδειχθεί λάθος κι αυτή
τι όμορφο να αποδεικνύεις το λάθος σου
ζώντας το
σχεδόν μαγικό
κι ύστερα να το ξεχνάς
γενικά να ξεχνάς
τι όμορφο κι αυτό
και πόσο άσχημο να είναι όλα όμορφα
και πόσο άσχημο να τα ωραιοποιούμε 
με τόση ομορφιά 
δεν προλαβαίνει καν ο νους να ξυπνήσει
κι έτσι νυσταγμένος
όμορφα που δε σκέφτεται.

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

οικιακά

Παραμιλώ μέσα στο σπίτι.
Ανοίγω τα συρτάρια και μιλώ στα ρούχα.
Εσένα σε θυμάμαι, σε φορούσα όταν πονούσα.
Είχε ψύχρα και σε άντεχα.
Είχα ψύχρα και με άντεχες.
Εσύ με θυμάσαι;
Είχε ψύχρα και σου έκανα τρύπες.
Έβαλα πλυντήριο και δε λέει να στεγνώσει.
Κάθομαι και το κοιτάζω,
το ταΐζω μανταλάκια
αυτά μου πέφτουν στον ακάλυπτο.
Μου λείπεις. Η ζεστασιά σου.
Δε λέω να στεγνώσω
Νιώθω ακάλυπτος κι εγώ
γεμάτος μανταλάκια που τίποτα δε βαστούν.
Πλένω στους 40. Οικονομία.
Ελπίζω οι 40 να μη διώξουν τις μυρωδιές σου.
Ο καφές κρύωσε. Τον σταμάτησα κι αυτόν.
Είχε πάψει από καιρό να με τονώνει.
Πίνω μόνο ό,τι με νυστάζει.
Γίνομαι η νύστα που δε σε σκέφτεται.
Το μπαλκόνι θέλει πάλι σκούπισμα.
Η ζωή μου θέλει πάλι σκούπισμα.
Θα πάρω το λάστιχο να ρίξω νερό.
Κοίτα που κι αυτό ακόμη κοστίζει.
Από πού κλείνουν οι βρύσες;
Ξέχασα την πόρτα του ψυγείου ανοικτή.
Πάλι η παγωνιά θα έχει δικιολογία.
Θα πλύνω ρούχα, θα πλύνω πιάτα,
θα πλύνω χνάρια, σημάδια και λέξεις
όχι πως φεύγουν ποτέ,
απλώς φθείρονται,
γαριάζουν
θα έρθει μια μέρα που θα μείνω με τα απορρυπαντικά στο χέρι
και δε θα έχω τι να πλύνω.


Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

κροτομαγιά

Κοίτα να δεις οι άνθρωποι
πώς λαχταρούν
στολίζουν τα λουλούδια τους
κι αυτά μαραίνονται
και ξεθωριάζουν
δε σε τρομάζουν τα ξεθωριασμένα χρώματα μου λες
κι εγώ δε σε πιστεύω

Κοίτα να δεις οι άνθρωποι
πώς αναλώνουν
τα σφάζουν τα λουλούδια τους
κι αυτά ματώνουν
και ξεψυχαίνουν
δε μου ταιριάζουν τέτοια χρώματα σου λέω
κι εσύ δε με πιστεύεις

Θα ανταμώσουν οι σκέψεις μας
θα κρατάς τα λουλούδια που σιχαίνομαι
θα κρατώ τα προσχήματα
κόψε λουλούδι
κρέμασε λουλούδι
πέθανε λουλούδι
όταν δε θα'χει μείνει λουλούδι ζωντανό
θα ζωγραφίσω ένα να σου μοιάζει.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

συννεφιές


















πολλές φορές με βάζεις να διαλέξω
ανάμεσα σε μένα και σε μένα 
κι επιλέγω εσένα
γιατί είσαι αυτό που είμαι εγώ
σε μια καλύτερη εκδοχή μου

δε σου το λέω συχνά για να μη σε τρομάξω
εγωιστής ο έρωτας
να βλέπεις τη μορφή σου σ'άλλον
αλλά κι αυτός ο μυστικός
ο καμωμένος από σύννεφα μου κόσμος
έχει ανάγκη εγωισμού 
για να μην ξεφουσκώσει.

τον είδα να γερνά
να μπαίνει στο ψυγείο ή και στο τζάκι μέσα
ν'αλλάζει την επένδυση
και τ' ακροδάκτυλά του
αλλά στο τέλος τέλος
μία κατάχρηση τον έσωσε
γιατί τις πέρασε τις βλάβεις, τις ιώσεις του
και μαραμένος έκατσε στη θέση του.

δεν τα φοβάμαι τα κατσιασμένα λόγια 
τα χέρια ή τα σώματα
στα ατσαλάκωτα μπροστά είναι που έχω φόβους
δεν έχω τις γυαλάδες που ζητάς 
έχω μόνο ζαλάδες να σου δώσω
αιώνιες
και μέσα απ΄αυτές διώχνω τον πονοκέφαλο
γιατί κεφάλι μου εσύ, ζωή μου και αγάπη μου
ο πόνος δεν είναι αρκετός 
να φοβερίσει τις στιγμές μας.

μη μου ζητάς λοιπόν να επιλέξω
τους αγαπώ τους δισταγμούς
γιατί με συννεφιάζουν.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

εκκρεμές

Σε πέρασα για παράδεισο
είδα τις πύλες, τα κλειδιά
τα μήλα, τα δέντρα, τη γνώση
Άτιμοι καρποί,
η μυωπία μου αυξάνει στην ηδονή σας.
Είδα τις λέξεις,
τα μείνε μέχρι να σε βαρεθώ,
τα ήδη μου λείπεις ,
τα καμιά συμφορά δεν είναι αρκετή
και πάνω τους κρεμάστηκα
όπως το εκκρεμές θέλει το σύννεφό του.
Με πέρασες για πιστό σκυλί
είδες τα βλέμματα, τα ακούνητα
τα σούζα, τα ξύπνια, τα πάντοτε
Άτιμες εντολές,
με τη συνήθεια ξεχνάς να'σαι ελεύθερος.
Είδες τα τρέχω,
τα σε προσέχω όσο κανείς,
τα είμαι για σένα,
τα εννοείται σ'αγαπώ
και πάνω τους κρεμάστηκες
όπως το εκκρεμές θέλει το συνεχές του.

Άτιμα προαισθήματα
θα έπρεπε κι εσείς να συλλαμβάνεστε
για την παράδεισο που πήρα για παράδοση.
Τώρα συχνά
πιστεύω στα ξεκρέμαστα.

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Τάξε μου

Οι άνθρωποι είτε αγαπούν τα ψέματα 
είτε δεν αγαπούν τις σκληρές αλήθειες. 
Δηλαδή, ένα και το αυτό. 
Χωρίζουν τα ψέματά τους σε εποχιακά, 
όπως τα ρούχα, 
τα κοντομάνικα, τα φθινοπωρινά. 
Πού και πού ρίχνουν καμιά ναφθαλίνη, 
μη και τρυπήσουν και τους αφήσουν εκτεθιμένους. 
Γιατί μετά, 
με τι θα αγοράζουν τη συμπάθεια;
Ναι, σωστά, δεν αγοράζονται όλα. 
Η αγάπη ας πούμε. 
Την κατακτάς με την αλήθεια σου. 
Και τις γενναίες πραγματικότητες που τάζεις. 

Τάζεις, για να απογοητεύσεις. 
Εμπιστευόμαστε, γιατί μας αρέσει να απογοητευόμαστε.
Ταιριάζει με τις νύχτες μας, με το ποτό μας. 
Πιστεύουμε στην αγάπη, για να έχουμε κάτι να παρακαλάμε.
Υπάρχω για να σε παρακαλώ.
Για όλα σου τα ενδεχόμενα. 
Δε στο ζητώ σαν χάρη, το απαιτώ.
Θα με πιστέψεις. 
Για να μπορώ να σ'εκπληρώσω.
Σε θέλω, για να μπορείς να μ' εκπληρώσεις.
Σε θέλω, για να μπορώ να σε συνηθίσω.
Εύκολο πράγμα την έχεις τη συνήθεια; 

Αναζητούμε αλήθειες, ενώ θα έπρεπε να αναζητούμε αληθινούς.
Δεν είναι ότι δεν πιστεύουμε ο ένας στον άλλον, 
αλλά να, είναι τα λόγια που δεν πιστεύουν σε μας.

Έτσι είναι η ζωή. Μια διαρκής προσπάθεια να φας τα μούτρα σου.  

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Δεν απαντά

Πιάνω τη στεριά και τη ρωτώ
στα πόσα όνειρα απογειώνεται
στα πόσα πρέπει πεισμώνει
στα πόσα όχι το βάζει στα πόδια.
Δεν απαντά.
Τι περιμένεις η στεριά να δεχτεί,
Αφού υπάρχουν ουρανοί για τέτοια θέματα. 

Πιάνω τον ουρανό και τον ρωτώ
με τόσα άστρα πώς κοιμάται
με τόσες ευχές πώς ξεκουράζεται
με τόσα κοίτα πώς αντιστέκεται .
Δεν απαντά.
Τι περιμένεις ο ουρανός να δεχτεί,
αφού υπάρχουν θάλασσες για τέτοια θέματα.

Πιάνω τη θάλασσα και τη ρωτώ
για πόσα καράβια έκλαψε
για πόσους ναυαγούς ξαγρύπνησε
για πόσους προορισμούς καρδιοκτύπησε.
Δεν απαντά. 
Τι περιμένεις η θάλασσα να δεχτεί,
αφού δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Πιάνω εσένα, 
πιάνω εμένα, 
όποιον κι αν πιάσω
δεν απαντά το συναίσθημα.
Βρίσκει πάντα μια αφορμή 
μια δικιολογία να φύγει.

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

λεπτονύχτες




















κάθομαι και τους κοιτώ
το βλέμμα μου τους κοιτά
εγώ κουβαλώ το βλέμμα που τους κοιτά
εσύ γεννάς το βλέμμα
ο λεπτοδείκτης είναι το βλέμμα που μας κοιτά
μετρά αντίστροφα τις γέννες μας
όσο εμείς κουβαλάμε τους θανάτους μας.
πότε πότε απλώνω το χέρι
και ψηλαφίζω
σε ψηλαφίζω
σε ψηλαφήνω να πέφτεις
και τρέχω να σε πιάσω από χάμω
και ψηλαφήνομαι στα χέρια σου
να γίνω δείκτης να κοιτάς
να σου μετρώ τις ώρες
τα λεπτά
τα δεύτερα
τα κλάσματα
τα συμπεράσματα
να εξαφανίζω τον χρόνο
κι εσύ να μου ζητάς κι άλλον
να καταπίνω τον χρόνο και να χωνεύω τον χρόνο
όσο εκείνος δε μας χώνεψε ποτέ
να ξεδιαλύνω τον χρόνο και ν'απαλύνω τον πόνο
όσο εκείνος δε μας απάλυνε ποτέ
ν' ανακυκλώνω τον χρόνο
κι από κύκλο να τον τετραγωνίζω
και μέσα στα τετράγωνα να υποτάσσομαι
να με κατέχεις
να με συντρέχεις
μόνο τον χρόνο αργοκίνητο να ζούμε
με των ωρών τον δείκτη λαβωμένο
γιατί 'χες μάθει
όλα τα δύσκολα σε σένα ν'αναθέτω.
και να σου δίνω όσο χρόνο θες να τα εκπληρώσεις.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Bέλος εποχής

Κοίτα πώς ξεψυχούν οι υπερδυνάμεις : 
πρώτα τα γέλια μας,
μετά τα χάδια μας,
τ'αφορολόγητά μας σ'αγαπώ στο τέλος
και τα πατάμε
ξεψυχισμένα
και την πατάμε συνεχώς
ξεγυρισμένα ,
μη μείνει έλξη ούτε για ίχνος ,
μη μείνει λέξη 
ούτε καν ίσως. 
Κοίτα πώς ξεπηδούν οι αντιστάσεις : 
πλένεις το πρόσωπο,
γελώ χαιρέκακα , 
μ'ασάφεια στεγνώνω τα χαράματα
και τη χαζεύω τη συνήθεια 
στην αφιλόξενη αλήθεια μας 
πιστεύω.
Σου είμαι απαραίτητος
μου είσαι κι εσύ ,
αλλά εγώ δε στόχευα ποτέ στο απαραίτητο,
στ' αδιαμφισβήτητο είχα επενδύσει. 

Κοίτα πώς ξεγλιστρούν τα πεπρωμένα,
πετάς το βέλος κι έχει μάθει 
ν' αγνοεί τις εντολές σου
κρατάω τον στόχο κι έχω μάθει
τις μικρές τρυπούλες να χαϊδεύω 
απ'τα βέλη 
που τον πλήγωσαν αδίκως.
Μια μέρα μεταξύ τους θα τα δέσω τα κορδόνια σου
πριν καν τα βέλη σου τα πιάσεις 
όπως δεν μπόρεσα εμάς να δέσω , 
θα πέσεις με τα μούτρα κάτω
θα δεις τους στόχους μου κάτω κι αυτούς
και θα σου γίνω μάθημα, 
να περπατάς ξυπόλυτος.  


Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

δευτέρα ... μπορείς #4

έλα να κλείσουμε την τηλεόραση. να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει κόσμος έξω. κι αυτός να προσποιηθεί το ίδιο. και να τον πείσουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα. αν δεν μπορείς, έλα να μαζέψεις τα κομμάτια μου. μάλωσέ με που διαλύθηκα. μπάλωσέ με. και βάλε να παίζουν οι ωραιότερες μελωδίες, ακόμα κι αν είναι τηλεοτπική τους η προέλευση. θα βρούμε κι εκεί μια παραλία.

μέχρι την επόμενη δευτέρα, θα ψάχνω τρόπους η δική μας θέαση να παραμείνει ιδιωτική. φυσικά στον clipartradio.gr, φυσικά κάθε δευτέρα στις 20.00


Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

δευτέρα ...μπορείς #3

κι εγώ θα φέρω μουσικές. και καλεσμένο. να μας πει κι αυτός τα μυστικά του, να ξεχαστούμε. να πούμε καλό μήνα, να κάνουμε τα σχέδια που ποτέ δε θα τηρήσουμε. στου ταραντίνο τα μπουζούκια να με πας. ναι. εκεί. και μέχρι την άλλη δευτέρα, θα παραμυθιάζομαι με τις μουσικές του και θα νομίζω η ταινία του μας έκανε να ζούμε.

ραντεβού την ερχόμενη δευτέρα, 10.02.14 , με άλλους τόπους, τρόπους και κόπους. μουσικούς και λεκτικούς. φυσικά στον clipartradio.gr


Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

δευτέρα...μπορείς; # 2

να με κρατήσεις; δε με νοιάζει αν θες. θέλω εγώ. πάρτο εγωιστικά, πάρτο πατριωτικά, πάρτο απόφαση, αλλά κράτα με. να μαζέψουμε ήλιους, να μαζέψουμε φίλους και απορίες. να τις βάλουμε τη μία δίπλα στην άλλη, να τις ταρακουνήσουμε μη τυχόν κλείσουν τα μάτια τους και να τολμήσουμε. οι μουσικές είναι οι μόνες πυξίδες που ανέχομαι.
δευτέρα , 20.00-22.00, στον clipartradio.gr φυσικά.

Ραντεβού την ερχόμενη δευτέρα, 27/01/14, όπου θα πρέπει να αποδείξω ότι σε χρειάζομαι. λες και υπάρχει ένας τρόπος μόνο.


Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

δευτέρα...μπορείς; #1

να γελάς; να ονειρεύεσαι; να πέφτεις με τα μούτρα στο αδύνατο; δεν ξέρω αν μπορείς, ούτε για μένα δεν μπορώ να μιλήσω. αλλά, όταν δεν έχω σκέψεις καθαρές, έχω τραγούδια. κι αυτά δε σταματούν να έρχονται. 
νέα χρονιά, οι σιγουριές επιστρέφουν.
δευτέρες, 20.00-22.00,
στον clipartradio.gr φυσικά. Και με τις μουσικές σίγουρα μπορώ παραπάνω.

ραντεβού την ερχόμενη δευτέρα, 20/01
και θα φέρω μαζί και τα αδύνατα.