Το Αντίστροφο

Η πόλη μετράει αντίστροφα λίγες ώρες ακόμα μέχρι την αλλαγή. 
Το αντίστροφο δεν έχει επίγνωση της κατάστασής του 
γι'αυτό και επιμένει να επιταχύνει προς το τέλος 
σε έναν αγώνα δρόμου που μόνο του έχει επιλέξει
και που κανείς δεν θα το προλάβει .
Το αντίστροφο μέλλον μας περιμένει 
γεμάτο από πράγματα που δε θα ζήσουμε ποτέ.
Η πόλη μετράει αντίστροφα και οι άνθρωποι ξεκίνησαν τους απολογισμούς τους.
Εκεί χρειάζεσαι πέρα από το νου κι ένα χαρτί κι ένα μολύβι
ξυσμένο μυτερά να χαρακιάζει τα λησμονηθέντα
να αποφασίσουν πώς θα χαρακτηριστούν.
Ανάμεσα στους απολογισμούς και τους υπολογισμούς ,
πειράζει να κρατήσω τον παραλογισμό;
Αυτή η χρονιά αυτό με τάισε, όπως κι εσένα.
Όλα έχασαν το εφικτό τους περιθώριο λογικής,
ξέφτισε το χρώμα κι έμεινε το ξεθώριασμα 
το κάλπικο, το ανέντιμο, το ανέτοιμο.
Τι να απολογίσω , τι να υπολογίσω, τι να διαλογίσω;
Αναρτώντας τον προϋπολογισμό της ψυχικής μου διάθεσης για το νέον επίτοκον έτος θα καταλήξω πάλι να παραλογίζομαι.
Σιωπώ. Από εκείνη τη σιωπή που μιλάς ακατάπαυστα αλλά δε λες τίποτα παραπάνω δικό σου.
Γιατί αν έλεγα, θα έλεγα για ένα σημαντικό έτος που πέρασε από τη ζωή μου.
Δύσκολο, όπως και για όλους, αλλά από τα σημαντικότερα.
Γιατί το έχω το -κακό;καλό;- συνήθειο τα έτη που με ζορίζουν να τα αγαπώ
να τα εκτιμώ, να τα υπολογίζω.
Πέρασε αυτή η χρονιά με προβλήματα υγείας που ξεπεράστηκαν,
χωρισμούς και επανασυνδέσεις, 
μειώσεις και αβέβαιες τσέπες,
φθορές, απώλειες,
κούραση αλλά και μπόλικα χαμόγελα.
Δεν ζητώ παραπάνω τίποτα, 
όσα αγαπώ είναι δίπλα μου αρκεί να μην το ξεχνώ.
Έξω βρέχει.
Η βροχή στην πόλη δεν προλαβαίνει να γίνει αποτύπωμα.
Στεγνώνει,ξεπλένει, ανασύρει,ίσα που πιάνεις ένα άρωμα και φεύγει πάλι. 
Αυτό που αφήνει δεν είναι κάτι φυσικό, 
είναι θα έλεγες μια σκέψη της,
να σε δει να βρέχεσαι μήπως σε καθαρίσει,
αλλά κι αυτό που προσπαθεί της το στερείς κλεισμένος όπως είσαι,
ντυμένος,προστατευμένος όπως είσαι.
Η βροχή σε θέλει από κάτω δίχως ομπρέλα,για να δεις τον κόσμο καθαρότερο.
Αλλιώς αρκείσαι σε ευχές και στο να κατηγορείς το έτος που φεύγει 
και που δε σ'έκανε να δεις όσα από μόνος σου απέφυγες.
Η βροχή στην πόλη είναι όλα όσα της αρνείσαι.
Οι χρονιές που φεύγουν και οι χρονιές που έρχονται 
είναι όλα όσα δίνουμε και όσα στερούμε από τον εαυτό μας.
Για αυτό είμαι σίγουρος.
Και χαίρομαι που το 2011 έδωσα κάτι παραπάνω από όσα μου στέρησα.
Ας ευχηθούμε να μας γίνει μάθημα.
Να δίνουμε.
Καλή μας χρονιά φίλοι μου.
Καλή μας χρονιά.

Γιατί ο Ουρανός

Κοίτα εκεί ψηλά 
Ο ουρανός 
είναι μια πάγια συνθήκη ονειροπόλησης
μόνο για σένα
και λίγο για μένα
αν με υπολογίσεις στη γαλαζομοιρασιά σου.


Μην φανταστείς,
μαζεύω ουρανό απ'τα απορρίμματα 
πάντα μου αρκεί το λίγο γιατί 
βρίσκω πάντα μπόλικο πεταμένο
και τον συρράπτω 
ίσα να μην ξηλώνονται τα σύννεφα 
προτού τον σπαταλήσω 
σχεδιάζοντας
αυτά που κάποτε θα γίνουν κατορθώματα.


Πιο πάνω όμως κι από τα κατορθωτά, 
μ'αρέσει που ο ουρανός μου συγκεντρώνει 
όλα μου τα ακατόρθωτα.
Να τα αφήσεις δίπλα στα δικά σου 
κι ίσως ανταμώσουνε τα χέρια τους.
Στα ακατόρθωτα μπορώ πάντα να προσθέσω κι άλλα 
- αυτή είναι η γοητεία τους, δεν παραπονιούνται όσο κι αν στριμώχνονται - 
κι όλα με χέρια έρχονται και σε αγκαλιάζουν.


Κοίτα εκεί ψηλά
η αγκαλιά
είναι μια πάγια συνθήκη ονειραντάμωσης
μόνο για σένα 
και για μένα
αν με υπολογίσεις στους ανοικτούς λογαριασμούς σου.


Μην φανταστείς,
υπάρχουν πάντα ανοικτοί λογαριασμοί 
με παρελθόν, τόσο πολύχρωμοι κι αγαπημένοι.
Κι εγώ τους βρίσκω σ'ένα μου κλάμα 
και τους αντέχω
ίσα να μην βραχούν τα ακατόρθωτά μας.

Ευχετήρια Κάρτα

Μέσα μας παραμονεύει η γιορτή 

και όσοι στην παιδική ηλικία κατασκήνωσαν με καταλαβαίνουν. 

Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να γιορτάσει.

Πάντα υπάρχουν λόγοι,ακόμα και οι πιο προφανείς

αλλά σημαντικότεροι.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Νύχτα αναγκαία

Είναι η νύχτα τελικά μία ανάγκη,

μία κατάσταση και ένα καταφύγιο.

να σβήσεις φώτα και να αρχίσεις την αρίθμηση , 

όχι με πλάσματα τετράποδα 

αλλά με άπιαστά σου αισθήματα 

είτε με αστέρια

ναι,με τ'αστέρια κάνεις πάντοτε την πιο καλή σου γεωμετρία 

Δε μου αρέσει να μετρώ

αλλά , είναι κι αυτό ανάγκη όπως  

η νύχτα τελικά είναι μια ανάγκη.

Να προσθέσεις  λόγια που είπες 

να αφαιρέσεις αυτά που δεν έπιασαν τόπο

να πολλαπλασιάσεις με τις προθέσεις σου 

και να διαιρέσεις με το αποτέλεσμα.

Σ'αυτήν την πρόσθεση πειράζει να μην είμαι το κρατούμενο;

Αν είναι να πετύχεις τον διψήφιο , 

να τον πετύχεις με τα δάκτυλα μετρώντας, όχι με τα κρατούμενα.

Ναι, μετρώ με τα δάκτυλα.

όπως και με τα μάτια γεύομαι τις μνήμες ή σκέφτομαι τις μυρωδιές.
Οι αισθήσεις όλες ανάκατες αλλά υπαρκτές.

Πόσο αγαπώ που οι αισθήσεις διανυκτερεύουν πάντα...

αν μπορούσα να παρασκευάσω ώρες πλεονάζουσες,

θα το έκανα με τις αισθήσεις, με τα μάτια κλειστά και μόνο.

Υπάρχουν τόσες θελκτικές εικόνες να γευτείς

τόσα θελήματα που δεν αρκούν να γίνουν πράξη,

βαπτίζονται θελείμματα από μόνα τους

κι εσύ τα ονειρεύεσαι κατορθωτά , με ανάστημα και χειροκρότημα.

Υπάρχουν τόσα περισσότερα να πούμε, 

μου αρέσει όμως που δεν τα λέμε.

Το αύριο που ζήσαμε, το χθες που θα ζήσουμε , 

το σήμερα που βιώνουμε

είναι γεμάτο από λόγια που δε στερεύουν.

Ή περιέχονται σε ένα something stupid που λέει τα πάντα.

Τώρα μιλάω ή κάποιος άλλος με ονειρεύτηκε;

Με μια γλυκιά αναρώτηση να μισοσβήνουν τα βλέφαρα,

τι άλλο να θες για νύχτα;

Να θυμηθώ να ξυπνήσω με χαμόγελο.

Δεν είναι υποχρέωση,μα δίνεις ένα χαμόγελο στον κόσμο σου, έτσι για καλημέρα

όσο πιο συχνά.

Αν είναι μέρα είναι καινούργιο.

Κι αν είναι βήμα είναι υπέροχο.

Τελικά, όντως με ονειρεύονται.

Κάποιος σε αυτή μου τη συσκότιση ιδεών, άναψε σπίρτο. (ευχαριστώ , του είπα; )

Μετρώ και ξαναμετρώ.
Μετρώ και τα δάκτυλά μου ζεσταίνω με σπίρτα.

Η νύχτα τελικά είναι μια ανάγκη 

που ευτυχώς τη μοιραζόμαστε στα δύο.

αυτό που το να στολίσεις δέντρο είναι από μόνο του μια εμπειρία σχεδόν σαν Κυριακή

το στόλισμα του δέντρου είναι σαν να ξυπνάς κάθε μέρα Κυριακή

είναι ραδιόφωνο ανοικτό με μελωδίες Χριστουγέννων 

όπως τις είπε ο Έλβις, η Έλλα και ο Φρανκ καλύτερα απ'όλους 

να σε ζεσταίνουν σαν κουβέρτα παχιά 

είναι καφές αχνιστός και μέσα του να μη σταματάς να βουτάς

ό,τι πιο ζαχαρένιο 

κι είναι και κούτες που μια φορά το χρόνο μόνο βγάζεις σεργιάνι 

απ'το πατάρι  σου να δουν λίγο σαλόνι.

ξεχνάς τους καναπέδες 

και όσα χρειάζεσαι , παρέα συγκεντρώνεις στη φλοκάτη

ανάμεσα στου δέντρου τα στολίδια 

βρήκα και ένα που έβαζε η γιαγιά μου στο δέντρο το δικό της

κι είναι σαν να είδα ένα βλέμμα της απάνω του.

όλο το απόγευμα θύμωνα με τον εαυτό μου 

που είχα ένα βλέμμα της κλεισμένο στο πατάρι.

δεν είναι σπάνιο συναίσθημα ,

γιορτές είναι η παρουσία και η απώλεια 

είναι αυτά που αποχωρίστηκες και όσα κέρδισες,

το βαμβάκι που έβαζα με εκείνη στο δέντρο για χιόνι

και η φάτνη που μ'έβαζε να φτιάχνω για χάρη της φιγούρα φιγούρα

οι ασημένιες λωρίδες της βροχής 

και οι πολύχρωμες οι γυάλινες οι μπάλες 

που κάθε χρόνο θα λιγόστευαν

αλλά κανένας δε σε μάλωνε .

το δέντρο θα στολιστεί, 

οι μπάλες θα είναι πάλι από γυαλί,

η βροχή, το χιόνι, οι φιγούρες όλα στη θέση τους

αλλά κάτι πάντα θα λείπει,

πέρα από την κορυφή του δέντρου που ποτέ δεν φρόντισα να αγοράσω.

ίσως από πείσμα να μην αγόρασα μια κορυφή,

για να μη σκέφτομαι ότι στα χέρια δε με σηκώνουν πια να την τοποθετήσω.

τη θυμάμαι όμως 

όλοι έχουμε ένα άστρο και μια γιαγιά στη μνήμη μας για τα Χριστούγεννα

αυτή τη μνήμη όμως τώρα λιγοστεύουμε

και δυστυχώς πάλι κανείς δε μας μαλώνει.

‎''Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο /
έτσι ενώθηκε η ζωή μας
και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει.''
(Γ.Σεφέρης)