Είναι η νύχτα τελικά μία ανάγκη,
μία κατάσταση και ένα καταφύγιο.
να σβήσεις φώτα και να αρχίσεις την αρίθμηση ,
όχι με πλάσματα τετράποδα
αλλά με άπιαστά σου αισθήματα
είτε με αστέρια
ναι,με τ'αστέρια κάνεις πάντοτε την πιο καλή σου γεωμετρία
Δε μου αρέσει να μετρώ
αλλά , είναι κι αυτό ανάγκη όπως
η νύχτα τελικά είναι μια ανάγκη.
Να προσθέσεις λόγια που είπες
να αφαιρέσεις αυτά που δεν έπιασαν τόπο
να πολλαπλασιάσεις με τις προθέσεις σου
και να διαιρέσεις με το αποτέλεσμα.
Σ'αυτήν την πρόσθεση πειράζει να μην είμαι το κρατούμενο;
Αν είναι να πετύχεις τον διψήφιο ,
να τον πετύχεις με τα δάκτυλα μετρώντας, όχι με τα κρατούμενα.
Ναι, μετρώ με τα δάκτυλα.
όπως και με τα μάτια γεύομαι τις μνήμες ή σκέφτομαι τις μυρωδιές.
Οι αισθήσεις όλες ανάκατες αλλά υπαρκτές.
Πόσο αγαπώ που οι αισθήσεις διανυκτερεύουν πάντα...
αν μπορούσα να παρασκευάσω ώρες πλεονάζουσες,
θα το έκανα με τις αισθήσεις, με τα μάτια κλειστά και μόνο.
Υπάρχουν τόσες θελκτικές εικόνες να γευτείς
τόσα θελήματα που δεν αρκούν να γίνουν πράξη,
βαπτίζονται θελείμματα από μόνα τους
κι εσύ τα ονειρεύεσαι κατορθωτά , με ανάστημα και χειροκρότημα.
Υπάρχουν τόσα περισσότερα να πούμε,
μου αρέσει όμως που δεν τα λέμε.
Το αύριο που ζήσαμε, το χθες που θα ζήσουμε ,
το σήμερα που βιώνουμε
είναι γεμάτο από λόγια που δε στερεύουν.
Ή περιέχονται σε ένα something stupid που λέει τα πάντα.
Τώρα μιλάω ή κάποιος άλλος με ονειρεύτηκε;
Με μια γλυκιά αναρώτηση να μισοσβήνουν τα βλέφαρα,
τι άλλο να θες για νύχτα;
Να θυμηθώ να ξυπνήσω με χαμόγελο.
Δεν είναι υποχρέωση,μα δίνεις ένα χαμόγελο στον κόσμο σου, έτσι για καλημέρα
όσο πιο συχνά.
Αν είναι μέρα είναι καινούργιο.
Κι αν είναι βήμα είναι υπέροχο.
Τελικά, όντως με ονειρεύονται.
Κάποιος σε αυτή μου τη συσκότιση ιδεών, άναψε σπίρτο. (ευχαριστώ , του είπα; )
Μετρώ και ξαναμετρώ.
Μετρώ και τα δάκτυλά μου ζεσταίνω με σπίρτα.
Η νύχτα τελικά είναι μια ανάγκη
που ευτυχώς τη μοιραζόμαστε στα δύο.
