νομοτέλεια

...για κάθε βάρος που σε κρατάει στη γη

υπάρχει ένα θάρρος να κοιτάς ψηλά

για κάθε τείχος που βρίσκεις μπροστά

υπάρχει ένας ήχος πέρα από αυτόν

για κάθε σου νύχτα , υπάρχει μια μέρα

για κάθε σου σκέψη , υπάρχει Δευτέρα

σε κάθε μου πράξη υπάρχει μια ατέλεια 

σε κάθε πιστεύω κρυμμένη μι' αφέλεια...

κι αν είναι υπαρκτή η νομοτέλεια

θα έπρεπε η αυθάδεια να συντρίβεται

κι οι άνθρωποι απ'τα λάθη τους να χαίρονται.

θα έβρισκαν οι φίλοι σου διέξοδο

περίτεχνα η λύση να μην κρύβεται,

ανέξοδα οι ζωές όλων να καίγονται.

αν όμως υπαρκτή είν' η συντέλεια

θα γίνουν όλα θάλασσα και πνίξιμο.

εκεί αν θα φανεί ποτέ το σμίξιμο

θα είσαι τυχερός αν βρεις πτερύγια,

απόγνωση κι αλάτι σε μερίδια. 

ιχθύες με τουπέ και ικανότητες

-βουλιάζουν στα ρηχά τους οι ποιότητες-

διαδίδουν κάτι νέο πως επωάζεται 

κι όλοι ρωτούν το νέο πως ονομάζεται

αυτό που λέμε στη στεριά μας νομοαφέλεια.

κι εγώ σ'αυτήν την υποβρύχια των ρόλων διανομή 

θα είμαι αχινός

να μην ξεχωρίζουν πόδια και κεφάλι

το που κοιτώ και πού πηγαίνω

και αν κοιτώ 

και αν πηγαίνω

μόνο να ξέρουν ότι σπάω σ' αγκάθια αν με πιάσουν.

από αφέλεια δική μου ότι τάχα τους τιμώρησα.

ασέληνος *

απόψε που φεγγάρι ονειρεύτηκες

έρχονται μέρες που τα φώτα δε σου αρκούν

απόψε που η πείνα σου για ασήμι

έχεις τα μάτια σου στραμμένα στο σκοτάδι

απόψε που με ξεπερνάς και με υποδέχεσαι

πότε θα έρθει η νυχτιά

σου φέρνω μπρος στα πόδια σου, όσα εγώ στερούμαι

να βγει λαμπρή εκείνη.

για να σου δώσω να γευτείς 

τάξε μου πρώτα αν στην πείνα σου έχω μέλημα,

εγώ πανσέληνος δε γίνομαι στο πιάτο σου

δικό μου χώμα δεν περπάτησε ο άρμστρονγκ

 - κι αυτός ποτέ του δε συνήλθε από τη μέθη της .

δεν είχα δύναμη

δεν έγινες παλίρροια .

τάξε μου νύχτες και σταλιά σταλιά την έστυψα

- είχα στιγμές που με ξεγέλασε η δίψα σου

μα τον χυμό της δε σπατάλησα αμφιβάλλοντας  

για να σε νιώσω να σκορπάς

κάθε σου κύτταρο να γίνεται ουράνιο

στα τόσα άστρα ξεχωρίζω το δικό σου

κι όλο σε φτάνω

κι όλο σε πιάνω

για να ποτίσεις μυρωδιά

 της δίνω μέντα, πορτοκάλι και αγιόκλημα.

για να μου κόψεις τα σκοινιά

 τι να την κάνω τη βαρύτητα στα εδάφη σου;

κάθε μου μέρα γίνεται αυτή η προσπάθεια

να γίνω κάτι να σου μοιάσω 

μα ασέληνος.

για να με βάψεις με το μπλε

που δίνει θάλασσα σφαιρόσχημη και λάμψασα 

γεύση, αφή,  εσύ από σελήνη

κι εγώ δική σου

για να με κάψεις συντροφιά

για να μας βρούνε τα πουλιά

για να μπορέσω να πνιγώ

για να σε κάνω οδηγό

για να σε βρω, να σου κρυφτώ, να σου μοιράσω εαυτό,

να μου χαρίσεις το φιλί, να ζητιανέψω το πολύ, 

για να μου πεις το σ'αγαπώ κι ας είναι καθημερινό, 

να δείχνεις κάπου το μπορεί, να το βαφτίζουμε μαζί,

να μαρτυράμε τις πληγές, τα λόγια και τις ενοχές, τα βλέμματα, τις προσμονές, 

το φεγγαράκι το λαμπρό να φέγγει για να σ'αγαπώ

γιατί είναι χαράματα 
εκεί ψηλά που θα βουτήξουμε.

* όπως μια από τις μαγικές παραλίες της Σκιάθου που βούτηξα στα χνάρια της σελήνης

κοχύλι

Στην καρδιά του καλοκαιριού γεννιούνται όλα μας τα όνειρα

σκύψε και βάλε το αυτί σου πάνω από ένα κοχύλι

είναι καρδιοκτύπι και λαχτάρα ο ήχος των κυμάτων του

κι ας μη τα βλέπεις , τα ακούς

και ανάμεσα σε κάθε παύση 

η δική σου λαχτάρα

αφρός 

και πού να'σαι το άλλο καλοκαίρι

αφρός και να'μαστε καλά

αφρός και ό,τι κι αν συμβεί σε αγαπώ

αφρός και έλα πιάσε μου το χέρι

αφρός και όλα σου τα συγχωρώ

αφρός και σου υπόσχομαι να γίνω 

αφρός και μου υπόσχεσαι 

αφρός 

κι ας ζήσουμε για κάτι άλλο

και ας το μάθουμε και τελευταίοι.

Ο έφηβος * ( συνομιλίες IV )

Υπάρχει άραγε στιγμή που σταματά να σε απασχολεί η εφηβεία; Υπάρχουν μέρες και νύχτες που δεν την σκέφτεσαι αλλά πόσο σίγουρος είσαι ότι την έχεις αποβάλλει; Έρχεται και σε βρίσκει, ανεπιθύμητη ή επιθυμητή γιατί εκείνη ακόμα δε σε έχει αποβάλλει, σκέψη αναφοράς και ανάμνηση και κάθε φορά με άλλη αφορμή. Αυτή τη φορά στάθηκε ο ''Έφηβος των Αντικυθήρων'' αφορμή και ο καλός φίλος Οδοιπόρος η βοήθεια ή καλύτερα να πω η συνομιλία.

Ο έφηβος των Αντικυθήρων

Ή

 (Ο αιώνιος έφηβος των χιλιάδων ανοίξεων) 

 

Βυθίστηκα σε σκέψεις, παρατηρώντας σε:

Σώμα σμιλευμένο σαν θεού, προσφερόμενο για λατρεία.

Καθάριο βλέμμα, με ξάφνιασμα ν’ αντικρίζει τη ζωή.

Στάση μετέωρη, να ισορροπεί στο μέλλον που βιώνεται τώρα.

 

Εκπέμπεις πνεύμα δημιουργίας, που ξεκλέβει τον χρόνο.

Απορρέεις  ζωντάνια θνητού, που περιγελά την φθορά.

Χαίρεσαι την αθωότητα μιας νιότης, χωρίς στάλα πόνου.

 

Εσύ, ίδιος ο Ερμής, ο Περσέας, ή ο Πάρης.

Κρυφό μυστικό, βυθισμένο, άνευ σημασίας ποια.

Εσύ, ο αιώνιος έφηβος των χιλιάδων ανοίξεων.

 

Αρκεί που είσαι εδώ, τώρα, παρόν.

Να δηλώνεις σε μία εποχή άγνοιας,

ότι η ζωή υπερέχει του θανάτου.

Ότι το σκοτάδι νικιέται με φως.

Οδοιπόρος

Να συστήνεσαι πρώτος, μου είπες

Ο ωκεανός είναι ένα χρώμα που σε ξεβάφει 

κερδίζεις έτσι τη χαρά να ξεχνάς τα ονόματα

κι ότι απομείνει από σένα δεν είναι χρώμα, μόνο αλάτι

κι εγώ σε άκουσα

καμιά πληγή δεν είναι αρκετή για τόσο αλάτι

και ξέχναγα, ξέχναγα όσο μπορούσα

όπως κι εσύ ποτέ δεν είσαι αρκετός

μέχρι και σένα ξέχασα

τα ψέματα πότε θα πάψεις;

Δεν έκανα κάτι κακό,

Δεν έκανες κάτι κακό

είμαι το αγόρι που σου έχω ξαναγράψει

είσαι το αγόρι που δε λέει να με ξεγράψει

χωρίς να ξέρω αν πρέπει σ' ενικό ή σε πληθυντικό να σου μιλήσω

κι εγώ ανάγκη να στο πω

δώσε μου κάτι να σε ξεχάσω

δώσε μου κάτι να σε θυμηθώ

Δεν έκανα κάτι κακό,

Δεν έκανες

απλώς βούτηξα στο νερό,

απλώς έπεσες στο κενό

δεν φταίω εγώ που πνίγηκες, 

και μ έπνιξες

ας είχες κάπου το μυαλό να σε προσέξει

εγώ σε είδα μόνο όταν χανόσουν

χαιρόσουν που μ ΄αποχωριζόσουν

εκεί , κάτω από το νερό

στη στάθμη του που έκανα για πήχη

για τα αστάθμητα τα λάθη σου που βούλιαζαν 

τα λάθη μου επέπλεαν

βγαίνοντας απ’τη θάλασσα δεν είχα πια κάστρο να χτίσω

είχες ξεμείνει από άμμο

και ανακοίνωσα σε τρίτους το χαμό σου

κι άρχισες κάστρα μικρότερα να χτίζεις

Δεν έκανα κάτι κακό,

σου δάνεισα ένα σώμα ,

 το σκότισα, το καύλωσα , το ανέτρεψα 

εσύ ο λεπτοδείκτης μου

εγώ η φθορά σου

Δεν έκανα κάτι κακό, εσύ το έκανες 

τα χέρια σου έβαλες

και έβγαλα τα μάτια σου

μια ολόκληρη εφηβεία

κάμποσα χρόνια παρακάτω.

μάριος

(στο βίντεο , φτιαγμένο με φροντίδα από τον Οδοιπόρο , συμπεριλήφθηκαν στίχοι από το ποίημα της Ζωής Καρέλλη ΄΄Έφηβος των Αντικυθήρων '' )

* λίγα blog έχουν δικό τους χαρακτήρα κι ακόμα λιγότερα αυτά που ο γράφων συμμετέχει με το είναι του. ένα από αυτά ,  το http://a-kakies.blogspot.gr/ με κέρδισε γιατί εκπλήρωσε και εκπληρώνει αυτό που ακριβώς μου έταξε : τα ασταμάτητα ταξίδια. Ευχαριστώ τον φίλο Οδοιπόρο που με δέχτηκε σ΄αυτό του το ταξίδι συνΟδοιπόρο.

Ω Δύτης

...καμιά σου λέξη δε βουλιάζει όσο οι δικές μου

τις έχω μάθει σε γουλιές μικρές να πνίγονται 

και σε πελάγη μέσα να χαροπαλεύουν.

δίχως καλά καλά να ξέρω την απάντηση

γιατί μ'αρέσει να τις βλέπω να πεθαίνουν.

έπαιρνα δόλωμα στο χέρι μου , μια φράση μου

και για αγκίστρι το χαμόγελό μου 

κι αγωνιούσα 

σε ποια θάλασσα το μπάνιο τους να πάρουν -

με το μαγιό τους το αμφίσημο -

ποτέ ξεκάθαρες μην είναι , τις συμβούλεψα 

γιατί το θάμπωμα είναι που φέρνει ψάρια. 

και κολυμπούσαν κατευθείαν στα βαθιά,

εκεί που μόνος μου να φτάσω αποκοτάω 

κι έβλεπα μέσα τους όλα σου τα κοράλλια

που προσφορά καμιά δεν έφτανε για να τις καμακώσεις.

μα στα κοράλλια εγώ το έβρισκα το νόημα

σ'αυτά που έσπερνες 

και δήθεν αγνοούσα.

καμιά φορά φοράω το μαγιό μου

και στα νερά που οι λέξεις μου ταξίδεψαν βουτάω

εσύ μπορεί να είσαι αλλού,

αλλά αυτό για χάρη του που αντέχω όλο το αλάτι  

είναι εκεί .

μια απουσία σου μα τόσο από κοράλλι 

κι εγώ ο δύτης 

που με λέξεις αναπνέω

μ' αυτές που πέθαναν του κόσμου τα κοράλλια.