σιγουριά σαββάτου ( 6 )

ότι το μαύρο αγκαλιάζει όλα τα χρώματα. έτσι μας έμαθαν παιδιά απ'το σχολείο κι έτσι μονάχοι στη ζωή μας διαπιστώνουμε. σε μια αδιάκοπη άσκηση Φυσικής,άλυτη. μαύρες φωνές για συντροφιά σε μαύρες μέρες και σήμερα απόγευμα ακούσαμε τα παρακάτω : 

Louis Armstrong & Ella Fitzgerald - Dream a little dream of me / Billie Holiday - Who loves You / Count Basie -  One o'clock Jump / Sarah Vaughan - Fever /  Ella Fitzgerald - Black Coffee / John Lee Hooker - Boom Boom / Aretha Franklin - I say a little prayer / Otis Redding - Hard to Handle / Dinah Washington - Drinking Again / Aloe Blacc - I need a dollar / Ella Fitzgerald - Somewhere over the Rainbow / Bessie Smith - Need a little Sugar in my bowl / Chuck Berry - Route 66 / Nat King Cole - Nature Boy / Nina Simone - I put a spell on you / Bryn Christopher - The Quest / James Brown - Try me / Chuck Berry - You Never Can tell / The supremes - You Keep me hanging on / Ray Charles - Let the Good times roll / Cassandra Wilson - Fragile / Ben E.King - Stand by me / Louis Armstrong - What a wonderful World / Sammy Davis Jr. - The impossible Dream / Natalie Cole - Love / Ray Charles - Mess Around / The supremes - You can't hurry love / Gnarls Barkley - Crazy / James Brown - I feel Good / Robins - That old Black magic / Ike & Tina Turner - A fool in love / The temptation - My girl / Lena Horne - Stormy Weather / Billie Holiday - Strange Fruit / Nat King Cole - When I fall in love / The Shirelles - Will you still love me tomorrow / Nina Simone - Wild is the wind 

Bonus Track : το σημερινό podcast 

                                                   SURE ABOUT NOW 20 - Clipartradio.gr (09-02-13) 

Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 16/02

sUrE aboUt nOw / ClipArtRadio.Gr / 18.00 - 20.00 

Θερμοκρασία δωματίου:Αφετηρία *

Έκανα πάντα συλλογές. Μάζευα καπάκια από μπύρες, βόλους, ρετάλια υφασμάτων , χρησιμοποιημένους αναπτήρες, κόμικς και πλεϊμομπίλ, τουβλάκια και άδεια σωληνάρια οδοντόπαστας. Δεν είχα λόγο να τα μαζεύω, απλώς τα μάζευα. Τα κουβαλούσα μαζί μου από δωμάτιο σε δωμάτιο , ήταν ο θησαυρός μου και ήμουν ο φύλακάς του και τον μέτραγα με τα χέρια μέσα στις τσέπες. Προσπαθούσα να υπολογίσω πόσα κομμάτια έπιανε το χέρι μου, κάθε φορά που το βουτούσα μέσα στην τσέπη. Σπάνια κατάφερνα να βρω τον αριθμό. Αλλά δεν το έβαζα κάτω. Το βούταγα ξανά.

Στην περασμένη μου ζωή είχα μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά να μετρώ μέχρι το 100, πρωτεύουσες και νομούς, τα θαύματα του κόσμου, τις δέκα εντολές. Δεν ξέρω αν με βοήθησαν όλα αυτά ή αν τα ξέχασα με τη μετάβασή μου στην ενήλικη ζωή. Θυμάμαι όμως με πόσο πείσμα τα έλεγα ξανά και ξανά τα παπαγαλίστικά μου, μέχρι να μάθω εντελώς το μάθημά μου. Όταν το μάθαινα με επιβράβευα με άλλο ένα αντικείμενο για τις συλλογές μου. Ένα τουβλάκι μπορεί να έχτιζε ένα μου μάθημα Θρησκευτικών, ένας μου βόλος να ισοπέδωνε μια χρονική μου αντικατάσταση στη γλώσσα. Όταν δεν  μάθαινα το μάθημά μου όπως έπρεπε, έλεγα στη μάνα μου να κρύψει το πιο αγαπημένο αντικείμενο της συλλογής μου και να μου το φανερώσει μόνο όταν γίνω καλύτερος. Σε τι; Σε όλα.

Ήταν τόσο σοφά δομημένος ο κόσμος μου  που απορώ πώς σήμερα κατέρρευσε. Ή σχεδόν κατέρρευσε. Θυμάμαι τους δασκάλους μου να πιστεύουν σε μένα, να μου χαϊδεύουν το κεφάλι και να λένε πώς κάποτε θα τους μοιάσω κι εγώ να χαίρομαι γιατί το να τους μοιάσω ήταν πιο πολύτιμο κι από τους βόλους μου. Θυμάμαι τη βροχή που ήταν παιχνίδι και ποτέ μπελάς και απορώ πώς σήμερα δεν βγαίνω στον δρόμο να την γιορτάσω. Θυμάμαι να κάθομαι στο πάτωμα και να κοιτάζω τη γιαγιά μου πάνω απ’ τη ραπτομηχανή της να στενεύει και να φαρδαίνει ρούχα και διαθέσεις. «Γιαγιά, σήμερα δεν έχω όρεξη. Δε με χωράν τα ρούχα μου» της έλεγα. Και μου χαμογελούσε λέγοντάς μου : «Τα ρούχα δεν είναι για να σε χωράνε, είναι για να τα χωράς .» Δεν καταλάβαινα πολλά από τα λόγια της. Πέρασαν χρόνια μέχρι να μπω τυχαία στο νόημά τους. Εγώ μάζευα τα κουρελάκια από τα υφάσματά της και σκεφτόμουν ότι κάποτε με όλα αυτά θα φτιάξω ένα σκέπασμα , να μπαίνω κάτω απ’ αυτό και να ζεσταίνω τη ζωή μου. Ευτυχώς τώρα δε ζει να δει αυτό που δεν κατάφερα.

Δεν είμαι ο μοναδικός. Κανείς γιατρός δεν θα με δεχτεί στα σοβαρά , γιατί τα συμπτώματά μου δεν είναι ατομικά, είναι συλλογικά. Βγαίνω απ’ το σπίτι και σκέφτομαι πόσες χιλιάδες σκεπάσματα έμειναν στη μέση και πόσες ζωές κρυώνουν. Έραψα στο πέτο του σακακιού μου ένα θερμόμετρο να βλέπω κάθε στιγμή τις συμπεριφορές των γύρω μου και πώς αυτό επηρεάζεται. Τις περισσότερες στιγμές ζούμε τον καύσωνα. Το θερμόμετρο πιάνει 40 , το νιώθω να ζεσταίνει το στήθος μου. Κουβέντες , νεύρα και πίεση. Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τις λέξεις που ξεστομίζουν, οι λέξεις τους θα ξεχάσουν τους ανθρώπους που πληγώνουν. Θα τσακωθούν στην ουρά, στο ταμείο, στο λεωφορείο, στη λαϊκή, στο σούπερ μάρκετ, για τις τιμές, για τις αυξήσεις, για το μέλλον, για το παρόν, για το απόν, για τη δική σου την ευθύνη και τις δικές σου οφειλές, κάποτε θα μιλήσουν και για τις δικές τους πράξεις, μόνο όμως όταν ξεμείνουν απ’ τις δικές σου. Βλέπω τα χέρια τους να κινούνται, έτοιμα να πιαστούν, να κρεμαστούν, να γρονθοκοπήσουν, να κολυμπήσουν στη θάλασσα που στεριά δεν έχει. Τα δικά μου τα χέρια τα κολλάω στο σώμα και σκέφτομαι «αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θησαυρούς στις τσέπες τους να κρατήσουν;» και πιάνω άλλη μια φορά σφιχτά τους βόλους στις δικές μου.

Γυρίζω σπίτι και έχω τόσα στο κεφάλι μου. Τις περισσότερες φορές θέλω η πόρτα να κλειδώσει και να μη μ’ αφήσει άλλη φορά έξω να βγω. Να μείνω μέσα στον μικρόκοσμό μου, τον αυτιστικό, με τα πλέιμομπιλ και το βιουμάστερ και να κοιτάζω τις ζωές απ’ το παράθυρο. Αυτές που καίγονται από οργή κι από θυμό. Δεν έχω ακόμα κατορθώσει την απόφαση. Ίσως γιατί μου λείπουν ακόμα ρετάλια για το σκέπασμα , ίσως γιατί στο σπίτι καταφέρνω το θερμόμετρο να το γλυκάνω, να το πάρω με το καλό και να υποχωρήσει, να φτάσει στα επιτρεπτά μου όρια. Αυτή η θερμοκρασία δωματίου, είναι που με κρατά ζωντανό. Να σκεφτώ αυτά που έξω με ξεπερνούν. Να απαντήσω σε αυτά που με αφήνουν άφωνο. Σήμερα που η ζωή απαξιώθηκε, μόνο με τους δικούς σου θησαυρούς μπορείς πια να την αγοράσεις. Τα απλώνω όλα στο πάτωμα λοιπόν. Και πιάνω ένα προς ένα τα παιχνίδια μου, να δω σε ποια θερμοκρασία ζωντανεύουν.

*αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις19 Ιανουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το πρώτο μιας σειράς άρθρων μου στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 5 )

ότι τα τραγούδια είναι πάνω απ'όλα αισθήματα, είναι χαρά , είναι πληγές ανοικτές και άλλες κλειστές, είναι παιχνίδια που ακόμα και χωρίς τις οδηγίες χρήσης τους βρίσκεις την άκρη να τα κάνεις να δουλέψουν. σήμερα λοιπόν ακούσαμε ιταλικά κομμάτια (και μόνο) και ξεκλειδώσαμε τις οδηγίες χρήσης τους. αναπολώντας. 

Nino Rota - 8 1/2 / Gino Paoli - Sapore di sale / Patty Bravo - La Bambola / Little Tony - Cuore matto / Milva - La vita e rosa / Umberto Tozzi - Ti amo / Rita Pavone - Zucchero / Luccio Battisti - Anna / Adriano Celentano - Non esiste l'amore / Nada - Ma che freddo fa / Tony Renis - Quando, quanto, quanto / Sophia Loren -Americano / Edoardo Vianello - O mio signore / Έλλη Πασπαλά - Canzone Arrabiata / Edoardo Vianello - Guarda come dondolo / Ricchi E Poveri - Sara perche ti amo / Nico Fidenco - A casa d' Irene / Raffaela Carra - A far l'amore comincia tu / Bruno Lauzzi - E penso a te / Caterina Casseli - Nesumo mi puo' gioudicare / Jovanotti - Baciami Ancora / Ornella Vanoni - L'appuntamento / Rocky Roberts - Stasera mi butto / Laura Pausini - La solitudine / Nico Fidenco - Con te sulla spiaggia / Ricchi E Poveri -- Canzone d'amore / Pink Martini - Una notte a Napoli / Dean Martin - Mambo italiano / Adrianmo Celentano - Azzurro / Laura Pausini & James Blunt - Primavera Anticipada / Dalida - Bang bang / Claudio Villa - Luna Rossa / Jimmy Fontana - Il mondo / Al Bano & Romina Power - Felicita / Fergie - Be Italian 

Bonus Track : το podcast για εξάσκηση ιταλικών και αναμνήσεων

                                                             SURE ABOUT NOW 19 - by Μάριος Μάζαρης 

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 09/02

sUre AboUt nOw / cLiParTRadIo.Gr / 18.00 - 20.00 

σιγουριά σαββάτου ( 4 )

ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις απεργίες τους, δε μας κρατούν μονάχα μακρυά απ'τους προορισμούς μας, αλλά μας κάνουν να περνάμε χρόνο από κοντά,στο σπίτι μας, περιορίζοντας τις άσκοπες μετακινήσεις και χρησιμοποιώντας πόδια ανέξοδα και φαντασία.

σήμερα βγάλαμε εισιτήριο και ταξιδέψαμε με συντροφιά τα παρακάτω :  

Τhe Puppini sisters - In the Mood / Elizabeth Mitchell - You 're my sunshine / Peggy Lee - Why don't you do Right / Asaf Avidn - Different Pulses / Iggy Pop - The passenger / Τάνια Τσανακλίδου - Ηλιαχτίδα / The Verve - Bittersweet symphony / Imelda May - Big bad Handsome man / Maia Vidal - Follow me / Lila Downs - La cumbia Del mole / Hurts - Miracle / Δήμητρα Γαλάνη - Αν / Michael Buble - Haven't met you yet / Oasis - Wonderwall / Lana Del Rey - Ride / Rita Hayworth - Amado mio / Jose Larralde - Quimey Neuquen (Chancha via Circuito remix) / Γιώργης Χριστοδούλου - Φάβα / Hazmat Modine - Bahamut / My head is an animal - Dirty Paws / Sixto Rodriguez - I wonder / Jack White - Love is Blindness / Jessie Ware - Wildest Moments / The Strokes -  One way trigger / The Vaccines - I always Knew / Μαρίζα Ρίζου - Μια άλλη ευτυχία / Sophia Loren - Americano / Tareq ft.Marietta Fafouti - Cin Cin / Morrissey - Moon River / Soulsavers & Dave Gahan - Longest Day   

Bonus Track : το σημερινό podcast προς γνώση και ακρόαση

SURE ABOUT NOW 18 - Clipartradio.gr (26-01-13) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 02/02

SuRe aBOut Now / cLipArtRadio.gr / 18.00 - 20.00

Μελοδύνη *

Μέρες πολλές μια μελωδία είχε κολλήσει στο μυαλό του. Του έβγαζε τη γλώσσα σαν σκανταλιάρικο παιδί. Δεν ήξερε ποια είναι, αν έχει όνομα, αν έχει ταυτότητα , πώς βρέθηκε εκεί, πού την άκουσε και πώς θα μπορούσε να τη διώξει. Γεννούσε μόνο συγκίνηση στα μάτια του και μια εικόνα. Εδώ και μέρες το μυαλό του είχε κολλήσει στη μελωδία, την έπαιζε πολλές φορές και κάθε φορά η τελευταία ήταν η επόμενη. H μελωδία γιγαντώνονταν και κατάπινε το μυαλό του. Τον κυνηγούσε επίμονα, διεκδικούσε όλο και περισσότερο την προσοχή του. Η προσοχή του ξέφευγε. Η μελωδία τον περίμενε σε κάθε γωνία. Έπαιζε ύπουλα.

Άλλαζε σταθμούς , έπεφτε συνεχώς πάνω σε διαφημίσεις. Παιχνιδοκαταστήματα, αντικλεπτικά αυτοκινήτου,διακοποδάνεια και σαλόνια ομορφιάς. Πάλευε να βρει κάτι να της μοιάζει. Τίποτα δεν τον βοηθούσε να την αναγνωρίσει, τα περισσότερα μάλλον τον απομάκρυναν . Κολυμπούσε, η Ιθάκη ξεμάκραινε. Οι σειρήνες τραγουδούσαν κι αυτές την ίδια μελωδία. Και του φώναζαν ''πιάσε μας,αν μπορείς''. Δεν τις έπιανε, ούτε καν τις πλησίαζε. Μπορούσε να τις δει ή να τις αισθανθεί μονάχα. Η μελωδία θέλει γερά πνευμόνια για κολύμπι.

Αποφάσισε να μην ανοίξει άλλο το ραδιόφωνο. Όχι από εκδικητικότητα, δεν ήξερε τι θέλει να εκδικηθεί. Ξεχνούσε πάντα ως και να το κλείσει στο παρελθόν. Άλλαζε σταθμούς με ταχύτητα δευτερολέπτων, άκουγε σκόρπιες φράσεις και σκοπούς, έπιανε στίχους και σχόλια και τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αφήσει να αφήσει τη βελόνα σταθερή σ'ένα σημείο.  Το άφηνε όλο το βράδυ ανοικτό κι αυτό του έταζε νανουρίσματα και όνειρα γλυκά. Τώρα του έταζε ερωτηματικά και έπαιρνε εκδίκηση.

Βγήκε στο δρόμο, σχεδόν υποφέροντας. Γύρω του δεκάδες περαστικοί κι αυτοί σχεδόν να παίζουν ρόλο στο μυαλό του. Δεν είχαν κάτι ξεκάθαρο επάνω τους , να το απομνημονεύσει. Σχεδόν άνθρωποι, σχεδόν παρόντες, σχεδόν περαστικοί, σχεδόν καθόλου παρατηρούντες. Η μελωδία από την άλλη είχε αναπτύξει έναν μηχανισμό να τον παρατηρεί , πότε τυλίγεται και πότε αφήνεται, πότε ντυμένο και πότε γδυτό, πότε μόνο και πότε διπλό. Εκείνος κι αυτή γίνονταν ένα ώρα με την ώρα. Και κάθε φορά ήταν η τελευταία. Μπορούσες πλέον να το δεις, το τραγούδι σχεδόν λευκό, στίχοι να κρέμονται απ'τα μάτια του και στις φλέβες του ο μετρονόμος να δίνει ρυθμό.

Η ζωή του όλη εκεί , να ερμηνεύει το κομμάτι του. Κανείς δε βρήκε λίγο κουράγιο ή λίγη θέληση να τον πλησιάσει, εκεί στο πεζοδρόμιο που στάθηκε, ξάπλωσε και άρχισε να τραγουδά. Κανείς δε βρήκε το κουράγιο να τον κάνει να σταματήσει. Το τραγούδι είχε την ληξιαρχική του πράξη γέννησης και εκείνος τη μελωδία του. Τραγουδούσε ώρες ατελείωτες, μέχρι που σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση πια το τραγούδι του. Τα βήματά τους δίπλα του δεν έσβηναν τη φωνή του.Δεν υπήρχαν μπαταρίες να αδειάσουν. Του κόσμου όλου οι μπαταρίες δεν αρκούσαν να πάψουν τη μελωδία του.

* όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού

http://clipartradio.gr