Νυσταλγία

Τι όμορφα που ήταν όλα τότε

τι όμορφα που δε θυμάμαι το τότε

αν το θυμόμουν ίσως να μην ήταν όμορφα

αυτό που θυμόμαστε δεν έχει αξία

ενώ αυτό που ξεχνάμε

πόση ομορφιά

το πίστευα πάντα

τι όμορφα που πίστευα τότε

τι όμορφα που δε θυμάμαι τι πίστευα

αν το θυμόμουν τώρα δε θα το πίστευα

αλλάζει κανείς τα πιστεύω του 

χωρίς καλά καλά να καταλάβει ποια είχε

κι αν τα είχε

τι όμορφο και το είχε

μου ταίριαζε πάντα σαν χρόνος 

υπερσυντέλικος

υπερσυντέλεια

υπερσυντελειάζομαι

αν είναι κάπως να καταστραφώ 

να είναι στον τελειότερο βαθμό

και να σκορπίζω γύρω μου ατέλειες

τι όμορφα να ζεις με τις ατέλειες

δεν έχεις άγχος κάτι να αποδείξεις

είναι το μαξιλάρι σου

το αποκούμπι σου

και το μονίμως ανενόχλητο το λάθος σου

τι όμορφα και τα λάθη σου

τι όμορφα που δε θυμάμαι ποια έκανα

που όλα μπερδεύονται 

και δεν μπορείς να βρεις την άκρη στο κουβάρι

και παίρνω τα λάθη σου για δικά μου

και τα δικά μου κάποιος άλλος τα φορτώνεται

τι όμορφο

αυτή η κοινοκτημοσύνη μας στα λάθη

θα έπρεπε να διδάσκεται

και να επικροτείται

έως ότου ν'αποδειχθεί λάθος κι αυτή

τι όμορφο να αποδεικνύεις το λάθος σου

ζώντας το

σχεδόν μαγικό

κι ύστερα να το ξεχνάς

γενικά να ξεχνάς

τι όμορφο κι αυτό

και πόσο άσχημο να είναι όλα όμορφα

και πόσο άσχημο να τα ωραιοποιούμε 

με τόση ομορφιά 

δεν προλαβαίνει καν ο νους να ξυπνήσει

κι έτσι νυσταγμένος

όμορφα που δε σκέφτεται.

οικιακά

Παραμιλώ μέσα στο σπίτι.
Ανοίγω τα συρτάρια και μιλώ στα ρούχα.
Εσένα σε θυμάμαι, σε φορούσα όταν πονούσα.
Είχε ψύχρα και σε άντεχα.
Είχα ψύχρα και με άντεχες.
Εσύ με θυμάσαι;
Είχε ψύχρα και σου έκανα τρύπες.
Έβαλα πλυντήριο και δε λέει να στεγνώσει.
Κάθομαι και το κοιτάζω,
το ταΐζω μανταλάκια
αυτά μου πέφτουν στον ακάλυπτο.
Μου λείπεις. Η ζεστασιά σου.
Δε λέω να στεγνώσω
Νιώθω ακάλυπτος κι εγώ
γεμάτος μανταλάκια που τίποτα δε βαστούν.
Πλένω στους 40. Οικονομία.
Ελπίζω οι 40 να μη διώξουν τις μυρωδιές σου.
Ο καφές κρύωσε. Τον σταμάτησα κι αυτόν.
Είχε πάψει από καιρό να με τονώνει.
Πίνω μόνο ό,τι με νυστάζει.
Γίνομαι η νύστα που δε σε σκέφτεται.
Το μπαλκόνι θέλει πάλι σκούπισμα.
Η ζωή μου θέλει πάλι σκούπισμα.
Θα πάρω το λάστιχο να ρίξω νερό.
Κοίτα που κι αυτό ακόμη κοστίζει.
Από πού κλείνουν οι βρύσες;
Ξέχασα την πόρτα του ψυγείου ανοικτή.
Πάλι η παγωνιά θα έχει δικιολογία.
Θα πλύνω ρούχα, θα πλύνω πιάτα,
θα πλύνω χνάρια, σημάδια και λέξεις
όχι πως φεύγουν ποτέ,
απλώς φθείρονται,
γαριάζουν
θα έρθει μια μέρα που θα μείνω με τα απορρυπαντικά στο χέρι
και δε θα έχω τι να πλύνω.

SURE ABOUT NOW 2.0.28 - Clipartradio.gr (05.05.14) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

κροτομαγιά

Κοίτα να δεις οι άνθρωποι
πώς λαχταρούν
στολίζουν τα λουλούδια τους
κι αυτά μαραίνονται
και ξεθωριάζουν
δε σε τρομάζουν τα ξεθωριασμένα χρώματα μου λες
κι εγώ δε σε πιστεύω

Κοίτα να δεις οι άνθρωποι
πώς αναλώνουν
τα σφάζουν τα λουλούδια τους
κι αυτά ματώνουν
και ξεψυχαίνουν
δε μου ταιριάζουν τέτοια χρώματα σου λέω
κι εσύ δε με πιστεύεις

Θα ανταμώσουν οι σκέψεις μας
θα κρατάς τα λουλούδια που σιχαίνομαι
θα κρατώ τα προσχήματα
κόψε λουλούδι
κρέμασε λουλούδι
πέθανε λουλούδι
όταν δε θα'χει μείνει λουλούδι ζωντανό
θα ζωγραφίσω ένα να σου μοιάζει.

συννεφιές

πολλές φορές με βάζεις να διαλέξω

ανάμεσα σε μένα και σε μένα 

κι επιλέγω εσένα

γιατί είσαι αυτό που είμαι εγώ

σε μια καλύτερη εκδοχή μου

δε σου το λέω συχνά για να μη σε τρομάξω

εγωιστής ο έρωτας

να βλέπεις τη μορφή σου σ'άλλον

αλλά κι αυτός ο μυστικός

ο καμωμένος από σύννεφα μου κόσμος

έχει ανάγκη εγωισμού 

για να μην ξεφουσκώσει.

τον είδα να γερνά

να μπαίνει στο ψυγείο ή και στο τζάκι μέσα

ν'αλλάζει την επένδυση

και τ' ακροδάκτυλά του

αλλά στο τέλος τέλος

μία κατάχρηση τον έσωσε

γιατί τις πέρασε τις βλάβεις, τις ιώσεις του

και μαραμένος έκατσε στη θέση του.

δεν τα φοβάμαι τα κατσιασμένα λόγια 

τα χέρια ή τα σώματα

στα ατσαλάκωτα μπροστά είναι που έχω φόβους

δεν έχω τις γυαλάδες που ζητάς 

έχω μόνο ζαλάδες να σου δώσω

αιώνιες

και μέσα απ΄αυτές διώχνω τον πονοκέφαλο

γιατί κεφάλι μου εσύ, ζωή μου και αγάπη μου

ο πόνος δεν είναι αρκετός 

να φοβερίσει τις στιγμές μας.

μη μου ζητάς λοιπόν να επιλέξω

τους αγαπώ τους δισταγμούς

γιατί με συννεφιάζουν.

εκκρεμές

Σε πέρασα για παράδεισο
είδα τις πύλες, τα κλειδιά
τα μήλα, τα δέντρα, τη γνώση
Άτιμοι καρποί,
η μυωπία μου αυξάνει στην ηδονή σας.
Είδα τις λέξεις,
τα μείνε μέχρι να σε βαρεθώ,
τα ήδη μου λείπεις ,
τα καμιά συμφορά δεν είναι αρκετή
και πάνω τους κρεμάστηκα
όπως το εκκρεμές θέλει το σύννεφό του.
Με πέρασες για πιστό σκυλί
είδες τα βλέμματα, τα ακούνητα
τα σούζα, τα ξύπνια, τα πάντοτε
Άτιμες εντολές,
με τη συνήθεια ξεχνάς να'σαι ελεύθερος.
Είδες τα τρέχω,
τα σε προσέχω όσο κανείς,
τα είμαι για σένα,
τα εννοείται σ'αγαπώ
και πάνω τους κρεμάστηκες
όπως το εκκρεμές θέλει το συνεχές του.

Άτιμα προαισθήματα
θα έπρεπε κι εσείς να συλλαμβάνεστε
για την παράδεισο που πήρα για παράδοση.
Τώρα συχνά
πιστεύω στα ξεκρέμαστα.