*Δημήτρης

«Έμπνευση σημαίνει η πνοή μέσα σου. Όπως και κάθε θαύμα, η έμπνευση έχει τη διάρκεια στιγμής. Είναι μια ξαφνική σύλληψη που σου δημιουργεί ευφορία. Δεν σου επιτρέπεται να την αγνοήσεις. Πρέπει να την αρπάξεις, να τη γευτείς, να την αφήσεις να σε παρασύρει. Η ζωή γίνεται συναρπαστική όταν υπάρχει έμπνευση. Όταν έρχεται αυτή η θεία, ιερή πνοή μέσα σου. Μουσικά η έμπνευση για μένα είναι ένα ελάχιστο, μικρό μοτίβο, ένα ηχητικό νεφέλωμα, το οποίο αποτελεί απλά την αρχή για κάτι που θα λάβει αργότερα την οριστική μορφή του.»

Είπε τέτοια κι άλλα πολλά. Είπε όσα έπρεπε και κυρίως όσα ήθελε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν εκεί, ήταν παρών, ένας υπέροχος συνομιλητής που μίλησε για τη μουσική, το πώς βλέπει τη ζωή, τη δουλειά, τους ανθρώπους γύρω του. Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής αποδεινύει τη μεγαλύτερη επιτυχία του με τον χαρακτήρα που ακέραια μεγαλώνει, κινείται, σκέφτεται και κυρίως δημιουργεί. Τον ευχαριστώ για ένα από τα ωραιότερα ραδιοφωνικά μου δίωρα. Ανακαλύψτε τον!

* η δεύτερη μιας σειράς συζητήσεων που έχω τη χαρά φέτος να φιλοξενώ, απογεύματα Πέμπτης, 18.00 - 20.00 στον maga.gr/radio

*Χρήστος

«Ζει σ'έναν τόπο - όχι - , σ'ένα σπίτι - όχι - , ζει σ'ένα μπάνιο, όπου μπορεί να περνά ατέλειωτες ώρες χωρίς να την ενοχλούν , καταπίνοντας μικρές ασπιρίνες για να διώξει την καθημερινή ημικρανία, στάζοντας δύο ή περισσότερες σταγόνες κολλύριο σε κάθε μάτι μέχρι να φύγει ο ερεθισμός, βουρτσίζοντας δυνατά τα δόντια, ξεπλένοντας το στόμα με το σωστό διάλυμα, ψεκάζοντας τα ούλα και τον ουρανίσκο με διαφορετικά σπρέι για να εξαφανίσει κάθε μυρωδιά από αλκοόλ, και αποφεύγοντας να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.»

(Η τελευταία εικόνα, εκδ. Κέδρος, 1998)

Αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος που με κέρδισε. Κι ακολούθησαν κι άλλες. Έγιναν τα γραπτά του δικά μου, αγαπημένα. Γεμάτα μνήμες, ήρωες που επιστρέφουν στο παρελθόν τους, για να το αλλάξουν, να το φωτίσουν, να το ανατρέψουν. Ο Χρήστος Αγγελάκος είναι συγγραφέας που αγαπάει τους ήρωές του. Γι'αυτό δεν τους χαρίζεται. Τους τιμωρεί γλυκά.

Και μου έκανε μεγάλη τιμή που μοιράστηκε μαζί μου τον ραδιοφωνικό μου χρόνο, λίγες μέρες πριν. Η κουβέντα μαζί του θα μπει στη βιβλιογραφία του που φτιάχνω στο μυαλό μου. 

Καθώς κοιτάζεις το βυθό μ'ένα γυαλί

και είναι όλα καθαρά και ξοφλημένα

(Τα φώτα απέναντι, εκδ. Ίκαρος, 2008)

*η πρώτη μιας σειράς συζητήσεων που φέτος θα έχω τη χαρά να φιλοξενώ

Έμαθα πως είσαι ... maga

Να δεις που δεν μπορώ χωρίς τις μουσικές, χωρίς τις ιστορίες τους 
και τα δικά μου τα παράλογα. 
Να δεις που δεν μπορώ να βάλω τους χειμώνες μου σε τάξη, 
αν δε μοιράζομαι μαζί σου σιγουριές. 
Να δεις που οι σιγουριές είναι τα ψίχουλα που αφήνω πίσω μου 
για να μη χάνω τον δρόμο μου.
Να δεις που ο δρόμος μου είναι τα ψίχουλα που δεν άφησα ακόμη.
Για όλα αυτά και για άλλα πολλά, συνεχίζουμε ραδιοφωνικά, 
φέτος από διαφορετική συχνότητα. 
Το Radio Maga ( maga.gr/radio ) φιλόξενα υποδέχεται εμένα και τις σιγουριές που αναζητώ, 
Πέμπτες απογεύματα, 18.00 - 20.00 
για όλα αυτά τα παρόντα που απειλούν να γίνουν παρελθόντα.

Υ.γ. η πρώτη εκπομπή προηγήθηκε της ανάρτησης, 
όπως προηγείται συνήθως η σιγουριά του βιώματος.

SuRe aBoUt nOw 3.0.01 - Radio Maga (25.09.14) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

Ούζο

Τον στολίσαμε,
του βάλαμε το καλό του το κοστούμι,
του ξυρίσαμε το πρόσωπο,
εκτός από το μουστάκι που είχε από μικρός ακόμη,
του βάλαμε μαζί να'χει τα στέφανα του γάμου του
για να μπορέσει εύκολα να βρει τη γιαγιά μου
και τον φιλήσαμε
κρύο το μέτωπο
αλλά δικό του.
κρύα και τα χείλη μας μετά.
κάπως έτσι έγινε η ταφή του.
απλά.
με όσα κλάματα αντέξαμε.
τον είδαμε να κατεβαίνει
το χώμα είχε ανοίξει σαν αγκαλιά γύρω του
εμείς μείναμε να τον κοιτάμε
κάμποσες ρίζες λιγότεροι.
ήπιαμε καφέ, ήπιαμε κονιάκ,
φάγαμε παξιμάδι, ψαρόσουπα και κόλυβα
λίγες ημέρες μετά.
το εθιμοτυπικό μας το τηρήσαμε.
το βράδυ της κηδείας
όταν γύρισα πια σπίτι
ήπια μισό μπουκάλι ούζο,
το ποτό σου.
Δεν ξέρω αν ήθελες ,
μέθυσα όμως εγώ για σένα παππού. 

προσαρμογή

δώσε μου λίγο τον σεπτέμβρη σου. λίγο, δε θα τον χαλάσω. 

δεν έχω τόση οικειότητα μαζί του. θα τον πιάσω από τις άκρες, να, έτσι, κοίτα

θα τον τυλίξω γύρω από τον λαιμό μου ή θα τον ακουμπήσω δίπλα μου 

να δω αν μπορώ να νιώσω κάτι γι'αυτόν.

μπορείς να μείνεις και να κοιτάς

δεν έχω τίποτα να κρύψω, 

δεν ξέρω αν αυτός θέλει να μας κοιτάς.

αλλά και πάλι, γιατί να μη θέλει.

θα αρχίσω να του μιλάω για τον ιούλη ή τον αύγουστο

δε θα του πω πόσο πολύ τους αγάπησα

γιατί μπορεί στο τέλος να ζηλέψει και να μ' αφήσει μόνο μου.

θα πω ότι με ταλαιπώρησαν, με κούρασε η ζέστη

ψέματα δηλαδή για να μη φύγει

και μόνος δε θα μπορέσω ούτε τα πρωτοβρόχια να δω.

θα έρθουν νωρίς αυτά φέτος;

άλλο κι αυτό πάλι.

δεν τις μπορώ τις προσαρμογές. 

εδώ καλά καλά δεν έμαθα να ντύνομαι ανάλογα τους μήνες

θα πρέπει κι ότι χαίρομαι να προσποιούμαι;

δώσε μου λίγο τον σεπτέμβρη σου, γιατί ο δικός μου δε μου μιλά.

του γκρίνιαξα πολύ, του είπα ότι δεν τον χρειάζομαι,

ότι μπορούμε κατευθείαν στα χριστούγεννα να πάμε και καθόλου να μη μας πειράξει.

αλλά δεν είναι έτσι.

ακόμα κι εμείς που αγαπάμε τον ήλιο, τη θάλασσα, το καλοκαίρι

τη χρειαζόμαστε τη βροχή του.

γιατί μονάχα έτσι θα δούμε να φυτρώνουν όσα σπείραμε.

και υποθέτω η βροχή δεν είναι τόσο κακή από μόνη της.

δώσε μου λίγο τον σεπτέμβρη σου και φύγε.

αν πιάσει βροχή μείνε εκεί που είσαι. θα σου τον προσέχω.

θα τον καθίσω δίπλα μου δίπλα στο παράθυρο

θα του βάλω καφέ

θα πρέπει σιγά σιγά να μάθουμε πάλι στον ζεστό , τον φίλτρου

και θα κοιτάμε μαζί τη βροχή.

για κάθε σταγόνα θα υπάρχει κάποιος που δε θα έρχεται ποτέ να μας δει.

για κάθε μπόρα μια απογοήτευση.

δεν κάνουμε έτσι δουλειά.

αλλά ακόμα κι η δουλειά αρνείται τον σεπτέμβρη.