επιστροφή

στο σχολείο και στο ραδιόφωνο

κι ας λες δεν την αντέχω την επιστροφή, δώσε μου άλλες δυο μέρες

μία, τρεις, δώσε ό,τι έχεις ευχαρίστηση

αρκεί να μείνω λίγο παραπάνω στο κρεβάτι, 

στους φίλους, στα κρασιά και στα ξενύχτια τους.

επιστρέφεις

κι είσαι τυχερός αν σε περιμένουν με χαμόγελα

κι αγκαλιές. και μουσικές.

πρώτη εκπομπή της χρονιάς.

συνεχίζουμε. κάθε πέμπτη 18.00 - 20.00

maga.gr/radio . φυσικά.

SuRe aBoUt nOw 3.0.15 - mAga.gr/radio (08.01.15) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

καρουζέλ

γυρίζουμε και γυρίζουμε και γυρίζουμε

ο ένας δίπλα στον άλλον, κι ο καθένας μόνος του

στο δικό του άλογο

που δεν πλησιάζουν, που δεν αγαπιούνται αυτά τα άλογα, 

που δεν έρχονται ποτέ σε επαφή το ένα με το άλλο

γιατί δε θέλουν ή δεν μπορούν

 -πρώτα δε θέλουν κι ύστερα δεν μπορούν- 

μόνο το ένα παίρνει μια μυρωδιά από το άλλο

από τα χνώτα του, από τα σκέλια του, απ'τον ιδρώτα

κι από τις μυρωδιές αυτές κοίτα πώς λάμπουν.

γυρίζουμε και γυρίζουμε και γυρίζουμε

και θέλουμε κι εμείς να λάμψουμε μαζί τους, 

πάνω τους, 

να ανταλλάξουμε μυρωδιές,

να γίνει ο κόσμος όλος μια μυρωδιά

κι εμείς κομμάτι της.

πού και πού κοιταζόμαστε 

έτοιμοι να ανταλλάξουμε δυο λέξεις,

μου λείπει το άλογο που χώραγε και τους δυο μας στη ράχη του,

μου λες,

ζαλίζομαι, σου λέω,

το είδες πουθενά; με ρωτάς

τι να απέγινε; σου απαντώ 

και κανείς δε βγάζει νόημα ή απάντηση σωστή δεν παίρνει

γιατί δεν υπάρχουν νοήματα άλλα

μονάχα γυρίζουμε και γυρίζουμε και γυρίζουμε

και θέλω να σου πιάσω το χέρι 

και φοβάμαι μην πέσω και κτυπήσω

και θέλω να σε πάρω αγκαλιά 

όμως δεν ξέρω πώς σταματά αυτό το καρουζέλ.

άλλαξε ο χρόνος και μαζί του αλλάζουμε κι εμείς,

δε μας κοιτά κανείς, το λούνα παρκ δουλεύει δίχως πελατεία

τα άλογα δε σταματούν να τρέχουν, 

εμείς όμως δε λάμπουμε μαζί τους, 

μονάχα σκονιζόμαστε σε κάθε μας στροφή .

κι όλη αυτή η σκόνη έρχεται σαν χιόνι, σαν κρύο έρχεται

βάζω τα χέρια μου το ένα δίπλα στο άλλο να τα τρίψω

κι εύχομαι

δώσε μου μια με τ'άλογό σου

γκρέμισέ με επιτέλους μια φορά,

κι εγώ σαν πέσω θα συρθώ μέχρι να κάτσω δίπλα σου.

*Γιώργος και Χάρης

Δεν είναι δίδυμοι, δεν είναι συνεργάτες, είναι όμως συνάδελφοι κι έχουν και κάτι παραπάνω να μοιράζονται : την όρεξη και την αγάπη τους γι'αυτό που ασχολούνται. Ήρθαν (με διαφορά μιας εβδομάδας) στο στούντιο και μίλησαν για πολλά. Για το θέατρο, τη ζωή, τα όνειρα σήμερα, τα όνειρα χθες, για όλα εκείνα που φτιάχνουν μια παράσταση και όλα εκείνα που την γκρεμίζουν. Τους ευχαριστώ για αυτές τις ώρες και σας προτρέπω να τους δείτε από κοντά. Ο Γιώργος Νανούρης και ο Χάρης Αττώνης είναι αυτό που λέμε ωραίοι άνθρωποι.

Από τι ζουν οι άνθρωποι - Θέατρο Πορεία

Τhe Of Fuck moment - BIOS

*η τρίτη και η τέταρτη μιας σειράς συζητήσεων που φέτος έχω τη χαρά να φιλοξενώ. φυσικά στον αγαπημένο μου maga.gr/radio, κάθε Πέμπτω 18.00 - 20.00

*Δημήτρης

«Έμπνευση σημαίνει η πνοή μέσα σου. Όπως και κάθε θαύμα, η έμπνευση έχει τη διάρκεια στιγμής. Είναι μια ξαφνική σύλληψη που σου δημιουργεί ευφορία. Δεν σου επιτρέπεται να την αγνοήσεις. Πρέπει να την αρπάξεις, να τη γευτείς, να την αφήσεις να σε παρασύρει. Η ζωή γίνεται συναρπαστική όταν υπάρχει έμπνευση. Όταν έρχεται αυτή η θεία, ιερή πνοή μέσα σου. Μουσικά η έμπνευση για μένα είναι ένα ελάχιστο, μικρό μοτίβο, ένα ηχητικό νεφέλωμα, το οποίο αποτελεί απλά την αρχή για κάτι που θα λάβει αργότερα την οριστική μορφή του.»

Είπε τέτοια κι άλλα πολλά. Είπε όσα έπρεπε και κυρίως όσα ήθελε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν εκεί, ήταν παρών, ένας υπέροχος συνομιλητής που μίλησε για τη μουσική, το πώς βλέπει τη ζωή, τη δουλειά, τους ανθρώπους γύρω του. Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής αποδεινύει τη μεγαλύτερη επιτυχία του με τον χαρακτήρα που ακέραια μεγαλώνει, κινείται, σκέφτεται και κυρίως δημιουργεί. Τον ευχαριστώ για ένα από τα ωραιότερα ραδιοφωνικά μου δίωρα. Ανακαλύψτε τον!

* η δεύτερη μιας σειράς συζητήσεων που έχω τη χαρά φέτος να φιλοξενώ, απογεύματα Πέμπτης, 18.00 - 20.00 στον maga.gr/radio

*Χρήστος

«Ζει σ'έναν τόπο - όχι - , σ'ένα σπίτι - όχι - , ζει σ'ένα μπάνιο, όπου μπορεί να περνά ατέλειωτες ώρες χωρίς να την ενοχλούν , καταπίνοντας μικρές ασπιρίνες για να διώξει την καθημερινή ημικρανία, στάζοντας δύο ή περισσότερες σταγόνες κολλύριο σε κάθε μάτι μέχρι να φύγει ο ερεθισμός, βουρτσίζοντας δυνατά τα δόντια, ξεπλένοντας το στόμα με το σωστό διάλυμα, ψεκάζοντας τα ούλα και τον ουρανίσκο με διαφορετικά σπρέι για να εξαφανίσει κάθε μυρωδιά από αλκοόλ, και αποφεύγοντας να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.»

(Η τελευταία εικόνα, εκδ. Κέδρος, 1998)

Αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος που με κέρδισε. Κι ακολούθησαν κι άλλες. Έγιναν τα γραπτά του δικά μου, αγαπημένα. Γεμάτα μνήμες, ήρωες που επιστρέφουν στο παρελθόν τους, για να το αλλάξουν, να το φωτίσουν, να το ανατρέψουν. Ο Χρήστος Αγγελάκος είναι συγγραφέας που αγαπάει τους ήρωές του. Γι'αυτό δεν τους χαρίζεται. Τους τιμωρεί γλυκά.

Και μου έκανε μεγάλη τιμή που μοιράστηκε μαζί μου τον ραδιοφωνικό μου χρόνο, λίγες μέρες πριν. Η κουβέντα μαζί του θα μπει στη βιβλιογραφία του που φτιάχνω στο μυαλό μου. 

Καθώς κοιτάζεις το βυθό μ'ένα γυαλί

και είναι όλα καθαρά και ξοφλημένα

(Τα φώτα απέναντι, εκδ. Ίκαρος, 2008)

*η πρώτη μιας σειράς συζητήσεων που φέτος θα έχω τη χαρά να φιλοξενώ