Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ανυπάκουοι χρόνοι VIII


Xωρίς το τίποτα βρίσκεις ένα χαμόγελο
σε μια τσέπη καταχωνιασμένο,
όπως ψιλά που βρέθηκαν σε σακάκια του χειμώνα
ή αποδείξεις από εξόδους που ξόδεψες στιγμές 
με αντάλλαγμα αναμνήσεις
χαρακιές στου νου τις αυλακιές.
Χωρίς το τίποτα βρίσκεις μιαν αγκαλιά
σε μισοφωτισμένα στενά 
και τη βαπτίζεις Αθήνα 
για τις νύχτες που οι αλλαγές έρχονται 
με μια ψήφο ή περισσότερες
με μια ελπίδα που ξέρεις ότι θα πεθάνει αλλά αρκεί που για λίγο θα ζήσει.

6 σχόλια:

karkinos7 είπε...

Το πιο μεστό σου κείμενο.Και αυτό που εμένα μου άρεσε περισσότερο.Και συμφωνώ στο μεγαλύτερο βαθμό του νοήματος.
Την Καλημέρα μου!!!
Όμορφη Βδομάδα να έχουμε!!!

MYSTELIOS είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις ... Λίγα λόγια με πραγματικά μεγάλο νόημα !!! Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα φίλε μου !!!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Δε θα σχολιάσω το κείμενό σου, φίλε μου, γιατί συμφωνώ κι εγώ.

Σε χαιρετώ!
Να είσαι δυνατός!
Καλημέρα!

Prisoned Soul είπε...

Αρκεί όντως που υπάρχει εκείνη η ελπίδα, έστω και για λίγο να πιστεύεις...
για μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο που όλα καλοδεχούμενα θε να ρθουν από την ίδια σου την πόλη, ή τις αναμνήσεις που μέσα σου κρατάς

marios104 είπε...

@karkinos7 : Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο κείμενο θα αγγίξει περισσότερο όσους τύχει να το διαβάσουν, αυτό όμως σαν μονόλογος στον καθρέφτη μπροστά δεν φαντάστηκα ότι θα αφορούσε κι άλλους. Σε ευχαριστώ για την παρουσία σου φίλε μου.

@ART-TRAVELLER : Λέω πολλά τις περισσότερες φορές αναζητώντας μέσα στη φλυαρία μου τη σκέψη μου. Εδώ με βρήκε εκείνη. Καλή εβδομάδα!

marios104 είπε...

@ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ : Προσπαθώ να είμαι δυνατός όσο τα λόγια που διαβάζω να βγαίνουν από τα χείλη σου, διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου γίνομαι καλύτερος . Σε ευχαριστώ για την παρουσία σου.

@Sweet truth : Οι ελπίδες δεν πεθαίνουν, αλλάζουν χέρια , αυτό μόνο ξεφεύγει από τα χείλη μου. Σε καληνυχτίζω με φιλί.