Ανυπάκουοι χρόνοι VIII

Xωρίς το τίποτα βρίσκεις ένα χαμόγελο

σε μια τσέπη καταχωνιασμένο,

όπως ψιλά που βρέθηκαν σε σακάκια του χειμώνα

ή αποδείξεις από εξόδους που ξόδεψες στιγμές 

με αντάλλαγμα αναμνήσεις

χαρακιές στου νου τις αυλακιές.

Χωρίς το τίποτα βρίσκεις μιαν αγκαλιά

σε μισοφωτισμένα στενά 

και τη βαπτίζεις Αθήνα 

για τις νύχτες που οι αλλαγές έρχονται 

με μια ψήφο ή περισσότερες

με μια ελπίδα που ξέρεις ότι θα πεθάνει αλλά αρκεί που για λίγο θα ζήσει.