Κ.*

Έρχονται οι άνθρωποι απλά 

και έτσι σε βρίσκουν,

σε κάτι απογεύματα, εκεί που ιδρώνεις να ανεβείς μιαν ανηφόρα

εκεί που έχεις στο μυαλό σου δρόμους που δεν υπολόγισες σωστά

και πήρε ώρα παραπάνω να τους φτάσεις.

Και βρίσκεις άνθρωπο εκεί να περιμένει

δίχως βιασύνη

και να σε κοιτάει στα μάτια

-με τις κουβέντες γνωριμία δε γίνεται

είχε πια γίνει από ψυχές η γνωριμία,

όμως τα λόγια βοηθούν να θυμηθούμε πάντα .

Με γράμματα να πέφτουν στο τραπέζι,

να ψάχνω μήπως συναντήσω αυτό το Μ που με ορίζει,

ονόματα, αγάπες, οικογένεια

στα Μ τα βουτηγμένα ψηλαφίζω,

χωρίς να πάει το μυαλό μου πως αλφάβητο

σωστό δεν εννοείται πριν το Κ

Αν δεν περάσω απ'το Κ δε θα φτάσω.  

Ένα λοιπόν γράμμα απλό που με συνόδευσε

Σταμάτης Κραουνάκης στο Βεάκειο

κι εμείς σε μια κερκίδα γνωριζόμαστε 

και πόσο μέσα ένιωθα ότι σε ήξερα.

''Boήθησε με να αποδείξω ότι δεν είμαι μέσα αυτό που το φοβάμαι'' .

Είπες μια φράση που κατέκτησες

και πήρα δύναμη στις τόσες σου ισορροπίες 

να αποδείξω τα δικά μου μέσα όνειρα.

Ενα ευχαριστώ είναι μεγάλο και μικρό,

ένα φεγγάρι είναι ίσως το αρμόδιο να πει 

πόσο χαρά μου έδωσε αυτό το Κ στο φεγγάρι που μοιράστηκε 

πάνω από τους ήχους,ένα χαμόγελο μια παραμονή πανσελήνου.


* όπως λέμε Kατερίνα