Καθρεφτόμοιο

Με τους καθρέφτες δεν τα βγάζω εύκολα πέρα

Μου δείχνουν κάτι που σπανίως αναγνωρίζω

Γελάω κι αυτοί αναίσθητοι γελούν μαζί μου

Ή όταν κλαίω μου αποσπούν την προσοχή κοιτάζοντας αναίτια το θέαμά Μου 

Να μορφάζεται και να μορφοστρεβλώνει

Είναι όμως μια χρησιμότητα που τους ως τώρα δίνουν

που με αποτρέπει απ’το να τους εξολοθρεύσω

είπα δειλά στον εαυτό μου τον κρυστάλλινο

είσαι μικρός , είσαι φθηνός κι ανακυκλώσιμος

κι αυτός μου το αντιγύρισε

δεν είναι αυτό το αλισβερίσι που με θόλωσε

είναι που μέσα μου το δίκιο του αναγνώρισα

ψημένη άμμος κι εγώ νους ακόμα άψητος

γνωρίζει κάτι από το βλέμμα μου 

που άλυτο μυστήριο μένει

είναι σαν χρώμα να του έδωσαν κι εγώ να είμαι το άχρωμο

εγώ το καθρεφτόμοιο το δικό του

είναι στιγμές που ασυναγώνιστα κινήσεις  αντιγράφουμε

πότε εγώ πότε εκείνος

και αργολαβαίνει το μυαλό πληροφορίες

αν είναι αυτός που πρώτος με οδηγεί 

ή να'μαι εγώ αυτός που εκδηλώνεται.

Κι έχω ακόμα απορία μέγιστη

Αν σπάσω κάμποσα κομμάτια τη ψυχρή του σάρκα

να μάθω κόκκινος  πρώτος ποιος θα βαφτεί.

104

Όροφος έκτος.  Έστω  για τελευταία φορά. 
Το χέρι πάει από μόνο του και πατάει το κουμπί  .
Όροφος έκτος. Που θα πει καταφύγιο . Που θα πει οροφή, δεν πάει παραπάνω. 
Που θα πει πρώην. Χρόνια Τέσσερα.
Τοίχοι περισσότεροι από τα χρόνια. Χρόνια παραπάνω από τοίχοι.

Να μαζέψω κούτες , να θυμηθώ να συσκευάσω κι όσα δε θέλω.
Αν αρχίσω να κάνω απολογισμούς,δε θα μου φτάσει το χαρτί περιτυλίγματος.
Να μαζέψω κούτες, να μαζεύω κι αυτές να μην τελειώνουν.
Πότε χώρεσα τόσο παρελθόν σε λίγα τετραγωνικά;

Αυτό που τώρα εγκαταλείπω είναι κομμάτι μου. 
Σκέφτομαι βιαστικά για να μην με πάρουν τα κλάματα.
Το άγχος μου να γίνει η μετακόμιση γρήγορα με προφυλάσσει .

Όταν το νοίκιασα  4 χρόνια πίσω, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. 
Να αλλάξω, να βρω τον εαυτό μου.Το ρετιρεδάκι το είδε, μάρτυράς μου
το 104 της οδού Πραξιτέλους.

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που έμεινα εκεί. Kοιμήθηκα στο πάτωμα του σαλονιού ακούγοντας μουσική.Θυμάμαι και το κομμάτι.Όλα τα πρωινά για μήνες που σηκωνόμουν και δεν πίστευα ότι  έκανα πραγματικότητα αυτό που έγινε απόφαση ένα βράδυ στην Κεφαλλονιά,ύστερα από κουβέντα με τον Νίκο.Θυμάμαι που με ρώτησε η Γιώτα ποιο θα΄ναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν μπω και της απάντησα θα βάλω ένα cd κ θα μείνω να το ακούσω.Το έκανα.Της το είπα.Όταν κάμποσους μήνες ανάμεσα στους τοίχους αυτούς ξεκινήσαμε να μαλώνουμε της είπα να βγούμε έξω να συνεχίσουμε τον τσακωμό γιατί δεν ήθελα το σπίτι μου να με δει να μαλώνω.Και το προσπάθησα.Θυμάμαι τον Σπύρο που παραλάμβανε και έστηνε τα έπιπλα όταν εγώ ήμουν σχολείο. Θυμάμαι  τη Μαρία πρώτη μου φιλοξενούμενη για τριήμερο , να τρέχουμε Θησείο – Μοναστηράκι κι ύστερα πίσω για το πρώτο μου πάρτυ. Θυμάμαι το αναμένο κεράκι πάνω στο γιαούρτι τοτάλ που μου άναψε όταν άρχισε να ξημερώνει η μέρα των γενεθλίων μου και τα τσιγάρα που με παρακάλαγε να κάνει μέσα στο δωμάτιο ενώ  εγώ μη καπνιστής την αγριοκοίταζα. Θυμάμαι  το μπαλκόνι που έβαψα και τον γείτονα που μαστορεύαμε παράλληλα.Θυμάμαι τα αμέτρητα βράδια με  την Αγαθή και τον Σπύρο να παίζουμε κουν καν κ να μη σταματάμε να γελάμε. Θυμάμαι το καλοκαίρι που είδαμε ολόκληρο το Lost με το laptop στο μπαλκόνι. Θυμάμαι όλα τα Χριστούγεννα ,ακόμα κι αυτό που με βρήκε άρρωστο με πυρετό 40 χωμένο στις κουβέρτες.Θυμάμαι το τραπεζάκι που έκαψα με τα κεριά που δεν σταματώ να γεμίσω το χώρο μου, το έπιπλο της τηλεόρασης που έκανα 3 ώρες να στήσω, τις κουρτίνες που κρέμασα ξηλωμένες, τους τοίχους που γέμισα κάδρα και φωτογραφίες, τον καναπέ που δε μας χώραγε ποτέ αλλά πώς καταφέρναμε και στριμωχνόμαστε, θυμάμαι το blog που ξεκίνησα ύστερα από προτροπή του Αντώνη, θυμάμαι τον Γιώργο που ήρθε να μου ενώσει τον θερμοσίφωνα και προς τιμήν του ονόμασα Τάκη, το πώς κατεβάσαμε με τον Σπύρο τον παλιό απ’το πατάρι γεμάτο με νερά να τρέχουν πάνω μας, τη μάνα μου να μας λέει τα χαρτιά,τα τραγούδια που γράψαμε με τον Γιώργο, τα τραπέζια που έκανα σε φίλους,  την Κάτια να τη φωτογραφίζω γιατί το μαλλί της πόσο ταίριαζε με τον τοίχο του σαλονιού, την πόρτα του μπάνιου-σαλούν, τον κισσό στο μπαλκόνι και πόσο με παίδεψε να πιάσει, τα φυτά που όλο έφτυνα μην τα ματιάσω, τα χέρια, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους έρωτες, τα πρόσωπα , τα κορμιά, τα λόγια, τα όνειρα, τα τώρα, τα πριν, τα μετά, τα ποτέ, τις μουσικές, τις αναρτήσεις, τα δώρα και τα ξενύχτια, τη Μαίρη, την Ελευθερία, τον Μάνο,τη Μαρία, τα τραπέζια, τα ατέλειωτα βράδια με πίτσες και σουβλάκια και μαραθώνιους νουάρ φιλμ, τα βιβλία που ποτέ δεν έφταναν οι βιβλιοθήκες να τα χωρέσουν, οι μουσικές  που παραδόξως χωρούσαν τόσες πολλές και ανόμοιες, τα πρωινά,τα μεσημέρια, τα βράδια,εμένα, εσένα, όλα, τίποτα.

Δε φτάνει τελικά το περιτύλιγμα.τα πιάνω όλα χύμα μια αγκαλιά και φεύγω. Άλλο διαμέρισμα, άλλες συνθήκες.Κλειδώνω πίσω μου τον άδειο χώρο.Καθάρισα τα πάντα.τα πήρα μαζί μου.Μετακομίζω Άλλος αριθμός.
δεν είμαι πια ο 104.ή μήπως θα είμαι πάντα αυτός που έγινα εκεί;

Το παρόν μετοικίζεται

Δεν έχω πολλά να πω,
αλλάζω σπίτι.
από τις φορές εκείνες που τίποτα δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.
μόνο κούτες ανοίγω,συσκευάζω,κλείνω.
σκέφτομαι θα κάνω σύντομα τον απολογισμό
του διαμερίσματος που αφήνω,
ήταν πλούσιο σε αναμνήσεις κι οι περισσότερες ευχάριστες.
θέλω να μοιραστώ αυτόν τον αποχαιρετισμό
και να τον κρατήσω σφιχτά.
Μπήκα μυστικά απόψε στον εαυτό μου

δεν ήθελα να τον ξυπνήσω , 

δεν ήθελα όμως και να τον κουβαλήσω νυσταγμένο 

μου είπα στο αυτί ψιθυρίζοντας '' σπάσε''
και έσπασα.


Νέα χρονιά λοιπόν,με νέα ξεκινήματα.
Τα λέμε σύντομα .

2012 τώρα

Αυτό το Τώρα που αξίζει δεν έχει αριθμό 

είναι ένα Τώρα αναρίθμητο, αβάπτιστο

κι εμείς αυτοί που τρέχουμε να το ονοματίσουμε.

το λέμε 2012

το λέμε καλορίζικο ή όχι

το λέμε δίσεκτο Τώρα 

το λέμε Τώρα και μετά το ξεχνάμε, το αντικαθιστούμε  αναζητώντας τον διάδοχό του 

στις δικές μας μικρές και μεγάλες ανασφάλειες.

Τα 2012 Τώρα που μαζεύτηκαν ξέχειλα στου κόσμου τη μνήμη

από καταβολής των Τώρα

ποτίζουν στάλα στάλα τις ευχές μας 

κι όσες σε γόνιμο έδαφος φυτεύτηκαν,θα γίνουν δέντρα

και τους καρπούς θα μοιραστούμε.

Όλες οι άλλες,θα μείνουν σκεπασμένες περιμένοντας ένα άλλο Τώρα

θαυματουργό να τις φροντίσει.   

Το Τώρα και το Μετά ας είναι υγιές και δυνατό 

για όλους αυτούς που δεν σταματούν τα χαμόγελα και το φύτεμα.

Καλή χρονιά.

Με μια ορμή για τη Ζωή που να μη μοιάζει δεδομένη.