Καθρεφτόμοιο

Με τους καθρέφτες δεν τα βγάζω εύκολα πέρα

Μου δείχνουν κάτι που σπανίως αναγνωρίζω

Γελάω κι αυτοί αναίσθητοι γελούν μαζί μου

Ή όταν κλαίω μου αποσπούν την προσοχή κοιτάζοντας αναίτια το θέαμά Μου 

Να μορφάζεται και να μορφοστρεβλώνει

Είναι όμως μια χρησιμότητα που τους ως τώρα δίνουν

που με αποτρέπει απ’το να τους εξολοθρεύσω

είπα δειλά στον εαυτό μου τον κρυστάλλινο

είσαι μικρός , είσαι φθηνός κι ανακυκλώσιμος

κι αυτός μου το αντιγύρισε

δεν είναι αυτό το αλισβερίσι που με θόλωσε

είναι που μέσα μου το δίκιο του αναγνώρισα

ψημένη άμμος κι εγώ νους ακόμα άψητος

γνωρίζει κάτι από το βλέμμα μου 

που άλυτο μυστήριο μένει

είναι σαν χρώμα να του έδωσαν κι εγώ να είμαι το άχρωμο

εγώ το καθρεφτόμοιο το δικό του

είναι στιγμές που ασυναγώνιστα κινήσεις  αντιγράφουμε

πότε εγώ πότε εκείνος

και αργολαβαίνει το μυαλό πληροφορίες

αν είναι αυτός που πρώτος με οδηγεί 

ή να'μαι εγώ αυτός που εκδηλώνεται.

Κι έχω ακόμα απορία μέγιστη

Αν σπάσω κάμποσα κομμάτια τη ψυχρή του σάρκα

να μάθω κόκκινος  πρώτος ποιος θα βαφτεί.