Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ζευγαρώστρα

Έναν καιρό και μια φορά 
ήμουν εγώ και ήσουν εσύ.
Τα μυστικά μας, τα μετέωρά μας.
Από τα τίποτα και τα ελάχιστά μας φτιαγμένοι
εγώ το τίποτα,εσύ το ελάχιστο.
Στο κλουβί μας μέσα
που δεν μας εγκλωβίζει, μας προστατεύει
από τις αλλόκοτες πληγές των άλλων 
κρατώντας τις δικές μας , αυτές που παίζουν με τα χρώματά μας,
τις σκέψεις και το μπλέξιμό τους.
Έναν καιρό και μια φορά
ήμουν το μπλέξιμό σου.
Τα μυστικά μας κι αυτά να ζουν μες στο κλουβί, η τροφή και η ανάσα μας.
να είμαι τα μυστικά σου και να είσαι τα δικά μου.
Χωρίς διαστάσεις το κλουβί,
όπως οι πιο μεγάλες αποστάσεις που αχαρτογράφητες κρύβονται μέσα μας.
Να περπατάμε μέλλον .
γιατί όταν για μέλλον σου μιλώ , μιλώ για δρόμους άφτιαχτους
από αυτούς που ' χεις παρέα και χέρια πλεγμένα
και δεν καταλαβαίνεις για πότε τους περπάτησες.
και που χαζεύεις πού και πού τριγύρω, αλλά τα μάτια σου είναι αλλού δοσμένα.
Σ'αυτά τα αντίστοιχα που δρόμο σου δείχνουν.
Κι ακόμα κι όταν τα μάτια κλείνεις, έχεις εξήγηση
αυτό που πίσω από τη φόδρα των βλεφάρων σου πήγε κι αποτυπώθηκε.
Πόσο μελό που κρύβει ένας δρόμος άφτιαχτος και πόσο δε σε νοιάζει.
Σε νοιάζουν μονάχα η μέρα και η νύχτα
και το ανάμεσα αυτό που δεν ορίζεται,
το χαμόγελο που είναι τόσο ορατό όσο για να το πιάσεις στην παλάμη σου,
που το νομίζεις για κρυφό και που σε φανερώνει,
το μετά που είναι ένα νερό θολό όπως σε λίμνη που πέτρα πετάς
και που μετράς έναν προς έναν τους κύκλους,
τα ομόκεντρα λόγια που ξεκινούν από εσένα ή καταλήγουν σε εσένα,
το ευχαριστώ για τις χαρούμενες στιγμές που δε γεννιούνται 
και που τις αγαπάμε όσο τις περιμένουμε
ή για εκείνες που γεννήσαμε κι αυτές μεγάλωσαν εμάς 
και μας ανέθρεψαν, πόσο περίεργο για γέννα.
Έναν καιρό και μια φορά ήμουν η γέννα σου και ήσουν τα φτερά μου.
''γιατί οι άνθρωποι είναι άγγελοι γεννημένοι χωρίς φτερά, 
και τι πιο όμορφο να γεννιέσαι χωρίς φτερά και να τα κάνεις να φυτρώσουν''.*

Aυτή η τόσο δα μικρή συσκευασία που κλουβί το λέω,κρύβει ένα όνειρο αναλογίας αντίστροφης.
Aκόμα κι αν κάνω λάθος, δε θα το πεις ή δε θα πω για φταίξιμο.
γιατί ακόμα και τα φταιξίματα αγαπώ,
τις μέρες που έχουμε κάτι να διορθώσουμε,
και πάντα να υπάρχουν φταιξίματα να μοιραζόμαστε. 
''Tι σημασία έχει η αρρώστια μου και η συμφορά μου όταν έχω τη δύναμη να είμαι ευτυχισμένος;''**
Υπάρχει πέταγμα και είναι σπουδαίο, 
δίχως αναμονή, ρίσκο και φόβο να μας σταματούν.
Και θα φοβάμαι συνετά , μόνο όσο θα επιτρέπω στη φαντασία μου να ατονεί
και τέτοια περιθώρια δε θα της δώσω, να το θυμάσαι.
Θα προσδοκώ ασύνετα, όπως με ξέρεις
κι ας είναι αμετροέπεια εκ μέρους μου τόσο χαμόγελο
έναν καιρό και μια φορά
ήμουν ο φόβος, τα φτερά, η γέννα ,οι λέξεις ,  το μετέωρο
και ήσουν το νερό, ο χρόνος , ο κύκλος, η ευτυχία και το ελάχιστό μου.




Σήμερα σ 'ένα κλουβί ακόμα στο μπαλκόνι μου ,
εκεί που δυο παπαγαλάκια στο δικό τους το ελάχιστο ερωτεύονται
μπήκε η ζευγαρώστρα,
ένα δωματιάκι να στεγάσει αυτό που σίγουρα φοβούνται στα μάτια μου μπροστά να δείξουν.
Εγώ σαν συνωμότης στεγάζω τη δική τους τη χαρά,
τους μιλώ για την αγάπη και για τα λίγα τετραγωνικά που τη στεγάζουν
κι όμως ο κόσμος τους αυτός είναι ένα σύμπαν.
Για παραπάνω φορές και παραπάνω καιρούς
σ'αυτό τον μικρόκοσμο που μοιάζουν τα φτερά μας.



υ.γ. τυχαίνει η σημερινή να'ναι η 200στή μου ανάρτηση. και στην αφιερώνω.

* Ζοζέ Σαραμάγκου , Το Χρονικό του Μοναστηρίου
** Φίοντορ M.Nτοστογέφσκι , O Ηλίθιος

11 σχόλια:

Leviathan είπε...

Γλυκό...πολύ!!!! Χαίρομαι!!!! και εύχομαι οι αναρτήσεις να γίνουν 1200...και βάλεεεεε :) φιλιά!

serenata είπε...

Υπέροχο.!!!!!!
Να μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις να μας χαρίζεις τις αναρτήσεις σου!
Φιλάκια:))

Ανώνυμος είπε...

Εκεί που το ελάχιστο γίνεται άπειρο και το τώρα παρελθόν - παρόν - και μέλλον στα χέρια σου... κρύβεται κάτι πολύ μεγάλο ... που το γνωρίζεις μάλλον πολύ καλά για να περιγράφεις έτσι το ανείπωτο :)))

marios104 είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ φίλε μου! Καταλαβαίνεις νομίζω τη γλυκα, την εχω αναγνωρίσει σε πολλά σου "επετειακα" κομμάτια αγάπης στο blog σου. Δεν ξέρω αν θα φτάσω τις 1200 αλλά όσο σκέφτομαι θα προσπαθώ! Σε φιλώ!

marios104 είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ! Όσο εχω ανθρώπους να μοιραζομαι θα γράφω. Και χαίρομαι που εχω κι εσάς. :-)

marios104 είπε...

Το σχόλιο σου έρχεται και με ορίζει. Και σκέφτομαι πως πάντα το έκανες. Σε ευχαριστώ για τις επισκέψεις σου που μου δίνουν πολλή χαρά!

MYSTELIOS είπε...

Πραγματικά υπέροχη και πολύ ενδιαφέρουσα η επετειακή σου ανάρτηση !!!
Εύχομαι να χιλιάσεις τις αναρτήσεις σου φίλε Μάριε , με την ίδια πάντα ποιότητα γραφής και έμπνευσης !!!

Ρόζα Σελαβή είπε...

"Τον ουρανό κελάηδησα με τ' άστρα
Ταξιδεύοντας τη μουσική του ύπνου
Και δεν μ' αφήσαν τα πουλιά να φύγω
Σε αγέρα πιο κρυστάλλινο να πάγω

Έτσι που τώρα η μουσική του ύπνου
Μαζί μου ανασταίνεται
Με τον ήλιο δεσμεύεται
Με τα λουλούδια αλλάζει γνώμη
Κι όταν εγώ τον άνθρωπό μου βλέπω
Τούτη αφαιρείται απ' όποιο μάταιο τόπο
Κι είναι όλο μάτια στην αφή του νου μου".

Γιώργος Σαραντάρης, "Στη Δόξα των Πουλιών", Ίκαρος, σελ. 29

P.S. http://www.youtube.com/watch?v=qqsOFvQslms

Ange Alexiou είπε...

Υπέροχο...
:)

marios104 είπε...

@ART-TRAVELLER : Κάποτε θα ξεμείνω από λέξεις και θα βάζω δικά σου έργα,τις περισσότερες φορές λένε τα πάντα που θέλω.Σε ευχαριστώ θερμά !

@Ρόζα Σελαβή : Ένα υπέροχο ποίημα που είχα τη χαρά να το διαβάσω τώρα πρώτη φορά.Ευχαριστώ πολύ!

@misoagnosti : Σε ευχαριστώ μισογνωστή κ μισοάγνωστη!

Prisoned Soul είπε...

Πανέμορφο αλήθεια...

να χιλιάσουν οι αναρτήσεις σου και πάντα να ναι τροφή για πολλές άλλες γλυκές σκέψεις!!!