Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Ωκυρρόη (όπως θα λέμε το άφθαστό σου καλοκαίρι)

Είναι ακόμα νύχτα στην Ωκυρρόη, σε ένα μέρος που δε θυμάμαι πάντα το όνομά του, γιατί κι εκείνο, ζούσε ένα μέλλον. Από αυτά τα δικά μας, που νομίζουμε για αγέννητα και που δε δώσαμε όνομα, παρά τα είπαμε γενικευμένα πιθανότητες. Λες κι όλες οι πιθανότητες πρέπει να μείνουν ικανοποιημένες που κουβαλούν το ίδιο όνομα για να συστήνονται.
Ωκυρρόη , 
όπως θα λέμε ήρθε κάποτε ένα σούρουπο 
δίχως ταχύτητα στα πόδια μου για υπόδημα , 
μ'όλα τα επώδυνα της άνοιξης παντρεύτηκα 
κι έτσι γιατρεύτηκα.


Κάπου λοιπόν, σε ένα μέρος που δε θυμάμαι το πότε, γιατί η μνήμη μου και ο χρόνος είναι σαν χωρισμένες από καιρό πραγματικότητες, ζούσαν οι δικές σου πιθανότητες, οι αβάπτιστες.
Που τριγυρνούσαν αδέσποτες, και που σε ξένα χέρια τροφή δε ζητούσαν, κολάρο στο λαιμό τους δε θα έβρισκες από ιδιοκτήτη τρίτο και που κανείς δε θα τις έπαιρνε υπό την προστασία του.
Όπου θα λέμε πως η σκέψη μου λαχάνιασε
και πίσω ασθμαίνοντας να δω που' χει ξαπόσταση,
σε κάποια απόσταση θα κάνω πως ξεχάστηκα
και ότι χάθηκα.

Αυτές οι πιθανότητες είχαν όλα σου τα προσόντα, πίναν νερό στο όνομά σου κι ολημερίς κι οληνυχτίς με τη φωτογραφία σου στο χέρι προσεύχονταν για τη δική σου τύχη και ευημερία. 
Ωκυρρόη , 
όπως θα λέμε τις δουλειές μου που με τρέχουνε
και δεν προφταίνω μια βουτιά μες στον ιδρώτα σου, 
να'μαι στα πρώτα σου ερωτήματα αναπάντητος
και γρίφος άλυτος.

Κάπου επομένως, σε ένα μέρος που δε θυμάμαι το πού γιατί αν στο' λεγα μπορεί και να ' θελες να κλέψεις κάποιου εχθρού σου πιθανότητες, περίμεναν και αγωνιούσαν τη στιγμή που θα γυρνούσες το κεφάλι σου σε ξένο τόπο ή σε άλλες πιθανότητες που γέννησες.  
Πότε θα πάψουν οι δουλειές κι οι υποχρεώσεις μου...;
πότε θα 'ρθουν οι διακοπές και οι δηλώσεις μου...
πως θα'μαι απόγευμα και βράδυ και ξημέρωμα
γέλιο και χάδι στο δικό σου το ημέρωμα.

Στην Ωκυρρόη μου έχω τάξει μια ανάπαυλα, στον εαυτό μου μια φυγή. Εκεί λοιπόν γεννήθηκε ο τόπος μου κι η λέξη του, κι ο τόπος μου γίνεται κάποτε θα δεις κι ο τρόπος μου, να ζω, να διηγούμαι τη ζωή κι εμένα μέσα της.
Ωκυρρόη ,
όπως θα λέμε γι' άλματα προς το ταχύτερο,
που' ναι βραδύτερο όταν το συλλαμβάνουμε, 
ν'απολαμβάνουμε το τώρα είν' αναπόφευκτο
είναι το εγώ μου με το εσύ σου ένα στρατόπεδο.

Στην Ωκυρρόη μου εσύ είσαι το πλοίο μου, 
είμαι μονάδα κι εσύ πάντα είσαι το δύο μου.

3 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Ο καθένας μας χρειάζεται μια Ωκυρρόη νομίζω...
για να αφήσει επιτέλους κατα μέρος τις ευθύνες,
και να γίνει από μονάδα δύο όπως λες στο τέλος...

πολύ πολύ όμορφο...

το έχω ανάγκη

marios104 είπε...

@ Sweet truth : η πατρίδα ή ο τόπος που στη συνέχεια βαπτίζεις πατρίδα, καθώς και όσα αφήνεις πίσω για να τον πατήσεις, το ένα που γίνεται δύο κι εσύ γλυκιά μου αλήθεια που με κατάλαβες εξ αρχής.σε ευχαριστώ.

MYSTELIOS είπε...

Και ποιός δεν έχει την ανάγκη μιας "Ωκυρρόης" φίλε Μάριε !!!
Έτσι για να μπορεί να χάνεται μέσα σε αυτήν , να ελπίζει και να συνεχίζει με πείσμα το ταξίδι της ζωής !!!
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και όμορφο κείμενο.
Καλό Καλοκαίρι και καλή συνέχεια !!!