Δε μας φταίει ο Καβάφης, δε μας φταίει η Ιθάκη, μας φταίει που δεν έχουμε Ιθάκη να φτάσουμε, που ο νους δε φτάνει ως εκεί, που δε θέλουμε ταξίδι να κάνουμε, που δε θέλουμε χρώμα να χορτάσει το μάτι μας, που δε θέλουμε στίχο, που δε θέλουμε ήχο, που δε θέλουμε απόσπασμα, συμπέρασμα ή αποτέλεσμα, γιατί το μάτι μας με τίποτα δε θα χορτάσει και γιατί με όλα πρέπει να είμαστε αντίθετοι και με όλα αρνητικοί, γιατί το χαμόγελο τι να το κάνεις, να το βράσεις να πιεις το ζουμί του, κι αν δεν το βράσεις και πάλι δε θα ξέρεις πώς να το φορέσεις, ενώ τη μιζέρια την έχεις στην τσέπη, κι αν την άφηνες εκεί καλά θα ήταν, ενώ αν την πολλαπλασιάσεις, νιώθεις καλύτερα, ω εσύ πολίτη της Λυπούπολης. Ζωή αγρίως αμήχανη σαν να λέμε και ξαναμπαίνω στο καρουζέλ μου. Και ο Καβάφης θα τρίβει από πάνω του λιγάκη από το γκρίζο που του φορέσαμε, γιατί αυτός είναι ο μέγας αδικημένος, όχι εμείς που ''ανεχόμαστε'' τους στίχους του, έστω και έτσι, αποσπασματικά, τροχήλατα, τροχοπεδηστά.
2 σχόλια:
Νομίζω κανενός δεν του φταίει ο Καβάφης. Αλλά σε πολλούς φταίει η αποσπασματική επιλογή στίχων (όπως το "είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία") με σκοπό την χυδαία (κατ'εμέ) εκμετάλλευση και διαστρέβλωση του Λόγου του ποιητή.
Kαι τι δεν είναι διαστρεβλωμένο, να μου πεις. Κι αν δεχτώ ακόμα κι αυτή τη συνωμοσιολογική σκέψη, μου φτάνει που αισθητικά και οπτικά κάτι έσπασε την άθλια όψη της πρωτεύουσας. Όποιος διάβαζε Καβάφη κάνει τους συλλογισμούς του. Όποιος δε διάβαζε, βλέπει κάτι νέο κι ίσως το ανακαλύψει παραπάνω. Ούτως ή άλλως η αποσπασματική παράθεση στίχων ήταν πάντα πρακτική της προώθησης περιεχομένου, είτε βιβλίου, ταινίας, δίσκου, όλα ένα απόσπασμα είναι κι εμείς το αναπαράγουμε λέγοντας...ξέρεις ποιος είναι ο αγαπημένος μου στίχος; αυτός. φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου