αναπαλαίωση

ξεσκονίζω τις λεπτομέρειες

απ'το πρωί έχω τα μάτια μου να τρέχουν 

οι λεπτομέρειες στη θέση τους 

ατάραχες ή σοβαρές, απαρατήρητες περνούν 

από το βράδυ ως το ζενίθ μου, 

απ' το πρωί ως το ναδίρ μου, 

μια κλίμακα μέσα μου γεμάτη λεπτομέρειες

να πιάνουν σκόνη

κι ένας ανελκυστήρας εγώ

ισόγειο με ρετιρέ

σκάλες, φεγγίτες, ένοικοι

 - μέχρι να φύγει η σκόνη απ'την ταράτσα , 

σκεπάζονται τα πόδια μου 

άλλοι το λένε αλλεργία κι άλλοι αργοπορία 

οι λεπτομέρειες εμένα με γεμίζουν τύψεις 

συρτάρια οι τύψεις 

ντουλάπες οι τύψεις 

κι εγώ μια ναφθαλίνη γίνομαι 

μη με φας σκώρε 

θα σε ταΐσω ρούχα , δέρματα, αγκαλιές 

άσε με να γεράσω στο συρτάρι μου 

να δω τη σκόνη να παίρνει το μπόι μου • 

το επιπλάκι μου δεν αντιλέγει 

κάθε Σεπτέμβρη ανοίγει μια σταλιά τα φύλλα του 

και μπαίνει φως

ξεσκονίζω το φως 

δε θέλω άλλο να με γδέρνει η επιφάνεια 

θέλω να σκάψω από μέσα το επιπλάκι μου 

άσε με σκώρε 

να δω το φως χορτάτος 

κι ύστερα θα ανεβοκατεβαίνω τα σκαλιά 

θα λαχανιάζω 

κι οι λεπτομέρειες μαζί μου 

άμαθες να τρέχουν πίσω μου 

στη θάλασσα θα πέφτουν για νερό • 

οι θάλασσες με συμπαθούν 

για μένα θα τις πνίξουν 

στη θέση τους θα βάλω κάδρα 

όλες εκείνες οι πληγές που έκανα στο πάτωμα σκουπίζοντας 

θα γίνουν έργα τέχνης .