Κουβέρτα

Συναντηθήκαμε στην ουρά. Κρατούσαμε ο καθένας από μία κουβέρτα. Ζεστή, διπλή, ανθρώπινη, τυλιγμένη σε σακούλες σκουπιδιών. Πιάσαμε την κουβέντα. Ήμουν αυτός. Φορούσα τσαλακωμένο πουκάμισο, κρατούσα στο άλλο μου χέρι τα κλειδιά μου, το κινητό μου το είχα στο αθόρυβο. Ήσουν αυτή. Κρατούσες τη μύτη σου, σε ενοχλούσαν οι μυρωδιές και βιαζόσουν να φύγεις.  Σε ρώτησα αν έρχεσαι συχνά. Μου είπες «μονάχα όταν έχω πολλές τύψεις». Αποφάσισα να σου δώσω μερικές από τις δικές μου, για να έρχεσαι συχνότερα.

Σταθήκαμε στην ουρά περιμένοντας να παραδώσουμε ο καθένας από μία κουβέρτα. Δε τη χρειαζόμουν, μου είπες. Σπίτι είναι ζεστά. Έχεις ανθρώπους; Σε ρώτησα. Έχω κουβέρτες, απάντησες. Κάπου εκεί γελάσαμε για λίγο κι ύστερα παύση. Από εκείνες τις αμήχανες, που εύχεσαι κάποιος τρίτος να έρθει ανάμεσα να σας χωρίσει. Δεν ήρθε κανείς, παρόλο που γύρω μας υπήρχαν τόσοι. Σε ρώτησα πώς σε λένε. Μου είπες πως δεν έχει σημασία. Ήθελα να σου πω πως προφανώς και έχει.

Η ουρά προχωρούσε. Είχα την πλάτη σου μπροστά μου κι εσύ πότε πότε γύριζες και έλεγες ότι θες να φύγεις. Σου έλεγα ‘’κοντεύουμε’’, χωρίς να ξέρω αν θέλω κάπου να φτάσουμε. Υποθέτω έπρεπε κάτι να πω. Σε ρώτησα αν θα πας κάπου τις γιορτές. Μου είπες δεν έχεις αποφασίσει. Για μένα δε ρωτούσες τίποτα. Ήθελα να σου πω ότι και σπίτι μου έχω κουβέρτες, πως δε δουλεύω και δε θα πάω πουθενά. Αντιθέτως, σιωπηλός ήρθα δίπλα σου, να προχωράμε μαζί την ουρά. Κοιτούσες πάνω από τον ώμο σου και το βλέμμα σου όπως πετούσε κατέληγε στο δικό μου.

Φτάσαμε κάποια στιγμή στην αρχή της ουράς. Μας είπαν ότι είχαν ήδη φέρει πολλές κουβέρτες κι αν έχουμε παλιά ρούχα ή άλλα αντικείμενα να φέρουμε. Αποφασίσαμε να αφήσουμε έστω τη μία και να ξαναπεράσει ο ένας από τους δύο μας. Φεύγοντας την κουβέρτα τη μοιραστήκαμε στα δύο.

*το παραπάνω κείμενο γράφτηκε για τις ανάγκες της εκπομπής της Όλγας Λασκαράτου στο radiofono.gr και αναγνώστηκε από τον γράφοντα την Τρίτη 29/12/2015