σαν polaroid πουθενά

Σαν τις παλιές φωτογραφίες τίποτα πιο σημαντικό δε βρίσκεις κάτω από τη σκόνη σου. Από αυτή που αλείφει στρώματα αμέτρητα τα ράφια του σαλονιού και σε εμποδίζει να θυμηθείς το χρώμα τους.

Περνάς το δάκτυλο από την άμμο στο σαλόνι που βρέθηκε και σκάβεις τις δικές σου όψεις παρελθόντος. Έπιασα πολλές φορές τις στοίβες με τις εικόνες που τυπώθηκαν και τις αμέτρητες που ηλεκτρονικά κοιμούνται σε νάρκη άνευ εποχών και με τις μάζες τους απόρησα. Στις πόσες λήψεις θα χορτάσει ο καθένας μας την όψη του, στις πόσες του εικόνες θα το δει να λιώνει το προσωπείο του ; 

Έχω στο νου μου παιδικές φωτογραφίες από αγρούς με παπαρούνες κατακόκκινες και παραλίες που στο καθαρό τους ντρέπεσαι να βουτήξεις και φοβάμαι να παραδεχτώ ότι αυτή η αυθόρμητη ζωή μας πέρασε. Και πως περάσαμε στην ξιπασμένα τη στημένη,δεν κατάλαβα. Όλες θα είναι αντιγραφές η μία της άλλης σου εικόνας.Όλες θα είναι με κεριά, με χέρια που ακουμπούν δήθεν τυχαία το πρόσωπο και καμιά να σε δείχνει να τρέχεις προς τη θάλασσα ή να αγκαλιάζεις τον πρώτο φίλο που έκανες ποτέ ή να σβήνεις κεριά γενέθλια. Όλα μαζί μας σοβαρεύουν και τα πόδια βαραίνουν στο έδαφος και τώρα δεν πετάνε ψηλά τα μυαλά αλλά κοιμούνται . Όσα καταργήσαμε λόγω ενήλικου μας τρόπου, είναι όσα μπορούμε ηδονικά και μυστικά να αναζητούμε . Αλλά κι αυτό δε θα το κάνουμε χωρίς ανάλογες μας τύψεις. 

Τα χρόνια τα πολλά

Τα χρόνια τα πολλά τα μοιραζόμαστε
και μέσα τους πληγώνουμε τους φόβους μας...
μόνος δεν μένει όποιος τολμά το μαζί 
στον έρωτα, στη φιλία, στη δημιουργία... το μαζί μας κυβερνά
και το μαζί είναι βαλμένο να μας καθορίζει .
Θυμάμαι γενέθλια φίλων που τα γιόρτασα πιο δυνατά κι απ'τα δικά μου
και γιορτές ονομάτων 
που στα χείλη μου είχαν μεγαλύτερη ηχώ κι απ'το όνομα που με βάπτισαν.
Ίσως γιατί κι από αυτούς τους φίλους γιόρτασα το μέρος της ζωής μου που τους αναλογεί 
και τα όσα μοιραστήκαμε και θέλω να γλυκάνω για να γίνουν περισσότερα.
Όσες ευχές κι αν κάνεις βέβαια έχουν ζωή αυτά τα πρόσωπα 
που διασταυρώνεται με τη δική σου κάποτε 
για κάμποσο και ίσως. 
Δεν ξέρει κανείς το μετά , το πόσο θα κρατήσει η επαφή
το πόσα ακόμα γενέθλια θα μοιραστείτε και πόσες επετείους.
Αλλά τολμάτε να ονειρεύεστε και να ανταλλάσσετε ευχές. 
Εκεί θα βάλεις σε ένα δώρο λίγο από το ευχαριστώ και λίγο από το χαίρομαι που είσαι στη ζωή μου.
Και θα είναι πολλά τα χρόνια που θα έχεις την ίδια χαρά για τη μέρα που θα σου θυμίζει πια γενέθλια. Αυτή η 2η Νοέμβρη, η 25η Απρίλη, η 24η Ιούνη ,η 17η Ιούλη, η 20 Μάρτη... μαζεύονται στην καρδιά σου ημερολόγιο και το ξεφυλλίζεις με ένα πελώριο χαμόγελο. Τώρα κι αυτή η 3η του Οκτώβρη, είναι πια και δική σου.Χρόνια πολλά λοιπόν.

Τίποτα δεν αργεί

Είναι ο κόσμος τόσο αλήτης τελικά. 

Πρώτα οι μαύρες μέρες , οι σκιές , η αντίσταση. 
Τα βέλη των συντρόφων που πέφτουν στο κενό.

Από καιρό φτιαγμένες οι χαρές περιμένουν τη σειρά τους ...
και μια μέρα ξαφνικά αρχίζουν να έρχονται.
Μου λείπουν τα λόγια και η σιγουριά μου για το τώρα, 
αλλά και πάλι το αύριο έχει μια γλύκα να το περιμένεις να ξυπνήσει 
και να τρέξεις να το δεις να συμβαίνει.
Έχω μια σιγουριά μέσα μου πώς δε θα αργήσει να γίνει το όνειρο αληθινό
ίσως γιατί δεν έμεινε στα λόγια, δεν έμεινε όνειρο.
Οι λέξεις πολλαπλασιάζονται και γεμίζουν σελίδες
εσύ παλεύεις να μοιραστείς και οι σκιές φεύγουν. 


Soft Cat - It Won't Be Long from Friends Records on Vimeo.

ο Θερμοσίφωνας

Γεμίζεις την ψυχή σου με νερό,
κρύο νερό για να δροσίζεις όπως λες τις δυσκολίες 
και να πετάς στο πρόσωπο σου το πρωί
-το μάτι για να ανοίξει θέλει κάτι πιο πάνω από συνήθεια 
θέλει το ξύπνημα να συνοδεύει πλύση .
Γεμίζεις την ψυχή σου με νερό,
όπως το έφερε μπροστά σου η παροχή,
πρόσωπα γέλασαν κι εσύ απ'τη δροσιά τους πήρες
την έκανες σταγόνες και την ήπιες
κι όπως κατέβαινε στα σπλάχνα σου ανίκητη η δίψα που κορέστηκε .
Για λίγο κι άρχισε ξανά να σε πονάει.
Γεμίζεις την ψυχή σου με βροχή
μπότες που φτάναν μέχρι ψηλά στο πόδι
παιδί μέσα στις λάσπες τσαλαβούταγες και το νερό το έπινες 
κι ας ήταν λασπωμένο
ή με νερό μ'αυτές τις διάφανες φούσκαλες όπως σε έλουζαν
παιδί σε μια μπανιέρα που το νερό κατέβαινε στα μάτια σου 
και γέλαγες 
κι έκανες γκριμάτσες 
το σαμπουάν σου καταπίνοντας 
κι αφήνοντας μια μέρα παιδική απ'τον φωταγωγό να σου ξεφύγει.
Μάζευες νερό από το χιόνι 
άσπρο σου πάπλωμα στην πόλη που κάποτε περπάτησες 
και δεν λυπήθηκες τα βήματά σου που τη λευκότητά του μαύρισαν.
Τόσο νερό που μέσα θρόνιασε και σου γυρεύει αγωγούς να πλημμυρίσει.
Κι αυτή θερμαίνεται
μια καρδιά του θερμοσίφωνα γεννήτρια
- ο κόσμος μέσα βράζει και στάζει όπως περίμενες να κάνει. 
Άνοιξε εντός μία ζεστή ανατολή που όλα τα καίει
κι ό,τι δεν καίει είναι γιατί καιρό καμένο ήταν
και τώρα μόνο βρέχεται.
Θερμός καρπός ο εαυτός που ένα δέρμα ξεφλουδίζει.

''Kαι σε κάνει να θέλεις να κλάψεις...''

Λύτρωσε με... αυτό φωνάζει η ψυχή σου όταν βαραίνει από σκέψεις τα μεσάνυχτα. 
Απάλλαξε με όταν δεν γίνεται να βρω μόνος τη λύση ή όταν έχω μια ψευδαίσθηση ότι την έχω κρατημένη αυτή τη λύση. Είναι μια σιγουριά αυτή η λύτρωση, όπως με λύτρα θα αντάλλασσες ένα σου όμηρο, είτε για όνειρο που σου άρπαξαν από την αγκαλιά , είτε για πρόσωπο αγαπημένο που δεν χόρτασες να το κοιτάς. Μια σιγουριά που μέσα της αντέχει όλη σου τη θλίψη.
Οι μέρες είναι και νύχτες παράλληλα - πώς εξηγείς το μαύρο σου το χρώμα αν από τα ανοιχτά παράθυρα μπαίνει το φως και όλα σου τα εξουδετερώνει ; - κι έτσι το δέχεσαι γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να υποκρίνεσαι ή να εξηγείς σε φίλους πως είσαι καλά κι ακόμα πιο καλά απ΄ότι εκείνοι βλέπουν σε σένα. 
Κανένας άνθρωπος δεν είναι από πέτρα, μην πέφτεις στην παγίδα των ανθρώπων που δεν δείχνουν εύκολα το μέσα πόνο τους, έχουν τα δάκρυα φυλαγμένα κάπου που δεν μπορείς να δεις κι έχει υγρασία τόση που δεν θα άντεχες να βρίσκεσαι. Να θέλεις να κλάψεις δεν είναι υπόθεση απλή, ούτε σε λίγα σου λεπτά να την χωρέσεις θα μπορέσεις. Είναι του είναι σου ανοιχτός λογαριασμός και έρχεται όταν θελήσει να σε βρει απροετοίμαστο.
Σε μια εικόνα όπως περπατάς και στέκεσαι δυο και τρεις φορές να την κοιτάξεις. Σε ένα τραγούδι που αγγίζει αυτό που δεν περίμενες να νιώσεις . Και μια ταινία που με καρέ θα σε τυλίξει ανεμοστρόβιλος.
Έτσι που βλέποντας τις τύχες των ηρώων, το ξεπερνάς το παραμύθι και αφήνεσαι, ανοίγει ο πόνος σαν  το φρούτο που ωρίμασε και να φας από τη γεύση του περιμένει. Και ξεκινάς όταν ένας λυγμός σου ανεβαίνει προς τα πάνω να κραδαίνεις το κεφάλι σου και να μπορείς να ευχαριστιέσαι που σε λύτρωσε αυτή η ανυπομονησία σου να κλάψεις . 


Εύκολο τίποτα. Αλλά ευλογημένο το τώρα που το βρέχεις.




* O τίτλος της ανάρτησης είναι από το σενάριο της ταινίας  L'ARBRE ET LA FORET (Νύχτες Πρεμιέρας, Απόλλων) που τόσο αναπάντεχα εκπλήρωσε το στόχο της , ενώ ακολούθησε η ταινία ΒLESSED (Aττικόν) και η συγκίνηση έγινε διπλή.