Εξώστης

Κάθισα τρίτη σειρά και σε κοιτούσα στη σκηνή
ακόμα μια φορά μονολογούσα όσο τα φώτα έσβηναν, άναβαν, 
νύχτωναν και ξημέρωναν 
πως έχεις δίκιο κάποιες φορές να ονειρεύεσαι.
Μικρός σε μια γωνιά , δίπλα στις ατάκες των ηθοποιών 
και στα αντικείμενα τα σκηνικά και άψυχα 
σε έβλεπα να χαμογελάς
να σκύβεις το κεφάλι σου στο πλάι , 
τα χέρια σου να ιδρώνουν και να τα τρίβεις από αμηχανία,
να αγγίζεις το μέτωπό σου και να το νιώθεις ζεστό κι αυτό.
Κάθισα τρίτη σειρά στον εξώστη
τρεις μέρες στη σειρά είδα το έργο 
όμως εσύ μονάχα χθες μου εμφανίστηκες. 
Σου χαμογέλασα κι εγώ 
και υποσχέθηκα να μην εξαφανίζομαι, είναι ο χρόνος μας λίγος 
για να μην τον μοιραζόμαστε. 
Κάθισα τρίτη σειρά 
αλλά και απέναντι με έβλεπα να σιγοψιθυρίζω ,
ένας κρυμμένος εαυτός που βρήκε θάρρος να φανεί.

(λευκό που μπλέχτηκε στο φως το άλογο και έγινε ξάφνου λογικό)

Θα σε λέω Αργώ (και θα' σαι όνειρο)

Μέσα καλοκαιριού κι εγώ ταξιδεύω για Άνδρο. Στις βαλίτσες μαζί με όλα τα άλλα, διπλωμένα χαρτιά, στίχοι ανολοκλήρωτοι και ιδέες που ανυπομονώ να τις δείξω στο Γιώργο. Το φίλο - συνεργάτη που κάποιους μήνες πριν αποφασίσαμε σχεδόν ξαφνικά να το προσπαθήσουμε. Να γράψουμε από κοινού, στίχο εγώ, μουσική εκείνος. Εντατικά και γεμάτα ενθουσιασμό απογεύματα στο σπίτι με την κιθάρα και το πιάνο, να παίζει εκείνος κι εγώ να γράφω και να σβήνω. Πολλά χαμόγελα, πρώτα δείγματα από λόγια  ντυμένα να μοιάζουν φυσικά. Και ήρθαν οι διακοπές . Φτάνω στην Άνδρο λοιπόν, λίγες μέρες αφού τον είχα αποχαιρετήσει για θερινά μπάνια- μάλλον δεν ήταν να χωριστούμε για πολύ. Μου ανακοινώνει το νέο. Πρόταση να γράψουμε τη μουσική για θεατρική παράσταση. Σοκ. Δεν τον πιστεύω, μάλλον είναι λάθος... Τελικά δεν ήταν. Επιστροφή από Άνδρο, πριν καλά καλά έρθει 15αύγουστος , πρώτα σενάρια, διαβάσματα στο μπαλκόνι, να βρούμε τους χαρακτήρες , τις ψυχές και τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα τους. 

Πρόβες, γνωριμία με τους ηθοποιούς, κλίμα άγνωστο και τόσο γνωστό ταυτόγχρονα. Γράφω ασταμάτητα, σκίζω και διορθώνω, στέλνω του Γιώργου το ένα πίσω από το άλλο. Ότι δεν λάμπει εξ αρχής, περνάει δεύτερο και τρίτο χέρι.Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται αυτό που θέλαμε. Μαζεύουμε κομμάτια, 4, 5, 6, 7, φτάνουμε τα 9 . Οι ηθοποιοί τα αγαπούν, τους δίνουν σάρκα και οστά,  με το πρώτο άκουσμα. Εγώ στις πρόβες γωνία καρέκλα να κοιτάζω, μικρό παιδί που θέλει να τους αγκαλιάσει όλους σαν ευχαριστώ...
Οι μήνες κυλούν με λεπτομέρειες και διαδικασίες. Μπαίνουμε στο στούντιο,φτιάχνουμε το cd, μίξη, ενορχήστρωση, άκουσμα που παίζει ολημερίς στο ηχοσύστημα. Η χορωδία νέων Πεύκης έρχεται να προστεθεί στο αποτέλεσμα. Και μετράμε τις μέρες αντίστροφα και φτάνουμε στο σημείο που το αντίστροφο μηδενίζει σχεδόν. 
Δευτέρα λοιπόν 22 Νοέμβρη, θέατρο Αργώ να μας φωνάξεις να σε ακούσουμε, όλοι εκεί μέσα να συγκεντρώσουμε τις στιγμές μας και τις χαρές μας. 
Τύχη; Όλοι τη χρειαζόμαστε. Για αυτά που ζούμε και για όσα ελπίζουμε να ακολουθήσουν. 
Μοιράζουμε την τράπουλα και παίζουμε. 


'' Είχανε τύχη όσοι πατήσαν στο φεγγάρι
κι όσοι στο διάστημα γυρέψανε μια τύχη, 
μα δεν αρκεί να'χεις καινούργιο μαξιλάρι 
το όνειρό σου για να πετύχει... ''


Θέλεις και φίλους να το μοιραστείς. Και αν ήταν δυνατό να μοιραστώ την ευτυχία που πήρα από τους ''Ηλίθιους'' θα έκοβα κομμάτι κομμάτι να τη δώσω. Έξυπνα και ηλίθια λόγια . Αλλά ζωντανά. Σας περιμένω, όπως κι εγώ θα ανέβω στη σκηνή, έτσι κι εσείς. 


http://www.mytheatro.net/2010/10/blog-post_11.html  


ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ (Από 22 Νοεμβρίου 2010 έως 8 Φεβρουαρίου 2011) :
Δευτέρα : 21:15  Τρίτη : 21:15 

Στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ (Ελευσινίων 15, δίπλα στο Μετρό Μεταξουργείο). 
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : Κανονικό : 15 € Φοιτητικό / μαθητικό : 10 €  ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 85 λεπτά 

Κρατήσεις Θέσεων: 210 5201684, 6947692669

Ανυπάκουοι χρόνοι VIII

Xωρίς το τίποτα βρίσκεις ένα χαμόγελο

σε μια τσέπη καταχωνιασμένο,

όπως ψιλά που βρέθηκαν σε σακάκια του χειμώνα

ή αποδείξεις από εξόδους που ξόδεψες στιγμές 

με αντάλλαγμα αναμνήσεις

χαρακιές στου νου τις αυλακιές.

Χωρίς το τίποτα βρίσκεις μιαν αγκαλιά

σε μισοφωτισμένα στενά 

και τη βαπτίζεις Αθήνα 

για τις νύχτες που οι αλλαγές έρχονται 

με μια ψήφο ή περισσότερες

με μια ελπίδα που ξέρεις ότι θα πεθάνει αλλά αρκεί που για λίγο θα ζήσει.

Ο Διαβάτης

 

Με το φως του ήλιου ξυπνάς και με το φως της σελήνης κοιμάσαι

ανάμεσά τους χωράς σχεδιασμούς ,

βλέφαρα που τρεμοπαίζουν και το φως που δεν κουράζεται να σε θαμπώνει,

μηνύματα που δε φτάνουν στον παραλήπτη τους 

ή φτάνουν , αλλά περιττό να λάβεις την απάντηση ,

σκιές που σε μοιράζονται και τα δικά σου θέλω νυσταγμένα που υποκύπτουν 

που ανυποψίαστα σε βρήκαν και σε πήραν οδηγό τους 

- χωρίς εσένα δε θα ήταν για να γίνουν-

ή σε παρέσυραν στο όχημα συνεπιβάτη τους.

Με ρόδες, μηχανές που έγλυφαν τους δρόμους,

σε θάλασσες, ανάμεσα σε σύννεφα και σε βουνά ανεξιχνίαστα

με φίλους ή κατά μόνας.

Τα όνειρα δεν είναι αρκετά , ούτε τα σχέδια, 

όταν αναμένεις αυτούς τους λίγους να τα ζήσουν κουβεντιάζοντας.

104 θυμάμαι τα δικά μου λόγια

τα ταίριαξα με λέξεις θαρρετές και πράξεις αυτοκτονίας

που δε βελτιώθηκαν στο χρόνο, 

άλλαξα γνώμη στην προσπάθεια να ζήσω με αποφάσεις στεγνές 

που απαιτούν σκληρός να είσαι 

και σώματα που αλλάζουν χέρια όπως και χέρια που αλλάζουν ονόματα.

 Πιάνει βροχή όταν τη θες 

όταν διψάς και οι φλέβες σου πηγάδια στερεμένα τη ζητούν.

Περπατάς μόνος, τα πεζοδρόμια γίνονται λίμνες 

και οι φίλοι σου κουπί κάνουν σε αντίθετη κατεύθυνση

απευθύνεις σήματα αλλά το ρεύμα τους τραβά πιο πέρα.

Είναι αμφίβολο αν θα συναντηθείτε, αν αποφεύγουν τη δική σου μοναξιά 

ή τη δική τους

και το απίθανο δικαίωμα μήπως τη μετριάσετε.

Αναρωτιέσαι, αμφιβάλλεις, κλείνεις τα αυτιά 

φως κι εκεί 

Κι ας μουτζουρώνεται η μορφή σου 

είσαι διαβάτης και λίγο θα σε νοιάξει αν βραχείς

αρκεί που νιώθεις το παλτό σου να σε παίρνει αγκαλιά

και το δικό του χρώμα με το άπιαστο νερό να αναμειγνύεται.

Δε σε πληγώνει που δεν έχεις κάτι στεγνό πάνω σου

αλλά που όταν το είχες ελάχιστη φροντίδα έδειξες.

Έδειξες τόση όση είχες ή σου έδωσαν 

ή κάτι παραπάνω απ'όσο είχες συγκεντρώσει.

104 σημαίνει ελευθερία,ένας τυχαίος αριθμός που σήμερα ή αύριο αλλάζει

τον ράβεις στου κορμιού σου τη φόδρα 

μέχρι να τον ξηλώσεις και να δηλώσεις άστεγος

στεγνός αν τύχει ή βρεγμένος

αλλά 

διαβάτης .

Αφορμή και έμπνευση από το φίλο Στέλιο.

Τον Ευχαριστώ θερμά.

http://mysteliosart.blogspot.com/

Νήματα

Καρφί δεν καίγεται όταν ξηλώνονται ραφές,
όταν υφάσματα αποχωρίζονται το ένα το άλλο, χρώματα ξέχωρα πια λογίζονται και πλένονται, 
μανίκια που περισσεύουν λίγο παρακάτω από τα δάκτυλα... 
και δίχως αυτά μπορούμε να ζήσουμε.
Κλωστές που μαζεύεις από το πάτωμα, τρυπώνουν πίσω από συρτάρια, από καναπέδες και σκουπίζεις σε συνέχειες αγαπημένα σου πουλόβερ και κουβέρτες, 
στου χειμώνα τις αγκαλιές όλα μαδούν κι εσύ να πρέπει να κοιτάς αυτό το ξόδεμα 
το λίγο λίγο τους 
που το δωμάτιο αερίζεις και το φως με σκόνη συνοδεύει την ανάσα που σου δίνει μια λιακάδα.
Και μέσα μας; Και μέσα με κλωστές όλα δε στέκονται;
Άλλες φορές τις σκέφτεσαι σαν να'ναι ανίκητες, βελόνες που τις κέντησαν και δυο και τρεις φορές στη θέση τους 
κι άλλες φορές να νιώθεις να ξηλώνονται
τα όργανα να πέφτουν μες στα σπλάχνα σου
με την αρρώστια ή τη βία
με τη δική σου μοναξιά ή ένα χάδι που δεν έφτασε.
Νήματα ακούς να σκίζονται
και βήματα θες να γίνουν.Να φτάσεις κάπου που οι κλωστές είναι γιορτή
κουβάρι από χρώμα έτοιμο να του δώσεις σχήμα
όπως με κάτι δα κλωστές μία και δυο που έφτιαχνες του μήνα το βραχιόλι
και το φορούσες σαν του κόσμου το πιο πολύτιμο σου δώρο.
Αν το λυπόσουν δε θα το πέταγες ποτέ και θα το είχες ακόμη, 
να έλυνες τα νήματα και να τα έδενες πάλι απ'την αρχή, 
να δέσουν ό,τι στη θέση που του πρέπει αντιστέκεται, 
να στερεώσουν τον μέσα τον πλεχτό σου κόσμο.