μια σύγκρουση ακόμα

Το κάθε σκαλοπάτι σε μετρούσε αντί εσύ να το μετράς 

το όνομά σου το άκουγες στη σκάλα

φορές αμέτρητες 

και ζαλισμένο σε έβγαλε στην είσοδο 

η επιμονή σου ανελκυστήρα από παιδί να αποφεύγεις.

Μέρα ή μεσημέρι, 

χαρά στο φως τα μάτια σου και λύπη που δεν είχε κι άλλο φως

να τα τυφλώνει ως το ξημέρωμα τα δάκρυα 

και όσα δε φτάνουν μέχρι έξω να απλωθούν.

Βήματα ακανόνιστα, πότε εδώ και πότε παραπέρα

- κατηγορούν πολλές φορές τα βήματα και όχι τον διαβάτη 

για λάθος πορείες και εσφαλμένους υπολογισμούς -

ποτέ μπροστά και πότε πίσω

στο χρόνο πίσω δε νοείται να γυρίσεις

μόνο την πλάτη στο παρόν σου επιτρέπεται.

Στρίβεις γωνίες , περνάς απέναντι εκεί που συναντάς σκιές σου γνώριμες

και αποφεύγεις να σηκώσεις το κεφάλι σε βιτρίνες

ακούγοντας ακόμα στα αυτιά σου τα σκαλιά 

να ψιθυρίζουν το όνομά σου.

Πεζοδρόμια σαν τρύπια σώματα 

ανοίγματα για δήθεν πράσινο και στόματα 

χώμα που κάτω απ'το τσιμέντο ρέει σαν αίμα 

και να θες να το πιεις αυτό το αίμα, το χώμα που θυμίζει παιδική λασπόπιτα 

και μουσκεμένο ερχομό από βροχή.

Σωροί από ανθρώπων υπολείμματα 

αυτά που μέσα μας δεν έμεινε πολύ 

ή βρήκε γρήγορα διέξοδο να φύγει, ρούχα σε τσάντες που πεινάνε 

σάπια και φλούδες μέχρι πρότινος εδέσματα

όλα μαζί ανάκατα , πληγές , στιγμές και ανώφελα ξοδέματα σε πράγματα 

που όλα μια μέρα θα βρεθούν σε έναν παράδεισο σε τσάντες νάυλον συσκευασμένο.

Με απεργίες ένας παράδεισος όμως ποτέ δε χτίστηκε, παρά σκορπίστηκε.

Και κόρνες τόσο δυνατές που ξεκουφαίνουν τα παιδιά που άλλοτε έπαιζαν με βώλους

και τώρα ρόλους μεταξύ τους τσιλιαδόρους ,

οι πόλεις μοιάζουν ζωντανά νεκροταφεία, 

όλοι σκιές του εαυτού τους περιφέρονται

κι αν ενδιαφέρονται είναι στον τάφο το δικό τους μη λερώσεις.

Τα βήματα σου ακόμα το όνομά σου ψιθυρίζουν και σε μπερδεύουν

νομίζεις χρόνο πως διαθέτεις 

κι εσύ τολμάς να πεταχτείς μέχρι απέναντι

σε πετυχαίνει το καπώ και σε τσακίζει έτσι 

που στόχος γίνεσαι στη γη όταν σωριάζεσαι

με το αυτί ακουμπισμένο να ακροάζεται το χώμα 

μήπως να πάλλεται κι αυτό όπως κι εσύ τρεμάμενο

και τα σκουπίδια κάπου δίπλα να σου μοιάζουν ή όπως θα μοιάσεις κάποτε εσύ σε εκείνα.

Κι όταν θα σε σηκώνουν από το έδαφος να συνεχίσεις να μετράς 

πόσα σκαλιά αναγνώρισες στην κάθοδό σου 

ή πόσα ήταν τελικά που έτσι σου μίλησαν. 

Ανάμεσα

...
ανάμεσα σε μένα και σε σένα μια απέραντη μορφή
με τέσσερα χέρια
τα δικά μου και δικά σου
που άλλοτε αγκαλιάζει εμένα
κι άλλοτε πνίγει εσένα
πότε αφήνει φιλιά κρυμμένα στο λαιμό μου
και πότε στου δικού σου σώματος τις αυλακιές ξαποσταίνει.
Δεν είναι δύναμη αυτό που μας ενώνει , μα ούτε κι αδυναμία
είναι αναίμακτη η μάχη ανάμεσα στα σώματα
και στις καρδιές που ξεκλειδώθηκαν.
Σου αμελώ την προσοχή
ή μου παραπονιέσαι
μα είμαι δίπλα σου χαμένος στις λειψές μου ελευθερίες ...
σου απαιτώ να με ακούς όταν σου δίνομαι
και την απαίτηση σου κάτω απ'τη σάρκα μου κρυμμένη έχω.

Εξώστης

Κάθισα τρίτη σειρά και σε κοιτούσα στη σκηνή
ακόμα μια φορά μονολογούσα όσο τα φώτα έσβηναν, άναβαν, 
νύχτωναν και ξημέρωναν 
πως έχεις δίκιο κάποιες φορές να ονειρεύεσαι.
Μικρός σε μια γωνιά , δίπλα στις ατάκες των ηθοποιών 
και στα αντικείμενα τα σκηνικά και άψυχα 
σε έβλεπα να χαμογελάς
να σκύβεις το κεφάλι σου στο πλάι , 
τα χέρια σου να ιδρώνουν και να τα τρίβεις από αμηχανία,
να αγγίζεις το μέτωπό σου και να το νιώθεις ζεστό κι αυτό.
Κάθισα τρίτη σειρά στον εξώστη
τρεις μέρες στη σειρά είδα το έργο 
όμως εσύ μονάχα χθες μου εμφανίστηκες. 
Σου χαμογέλασα κι εγώ 
και υποσχέθηκα να μην εξαφανίζομαι, είναι ο χρόνος μας λίγος 
για να μην τον μοιραζόμαστε. 
Κάθισα τρίτη σειρά 
αλλά και απέναντι με έβλεπα να σιγοψιθυρίζω ,
ένας κρυμμένος εαυτός που βρήκε θάρρος να φανεί.

(λευκό που μπλέχτηκε στο φως το άλογο και έγινε ξάφνου λογικό)

Θα σε λέω Αργώ (και θα' σαι όνειρο)

Μέσα καλοκαιριού κι εγώ ταξιδεύω για Άνδρο. Στις βαλίτσες μαζί με όλα τα άλλα, διπλωμένα χαρτιά, στίχοι ανολοκλήρωτοι και ιδέες που ανυπομονώ να τις δείξω στο Γιώργο. Το φίλο - συνεργάτη που κάποιους μήνες πριν αποφασίσαμε σχεδόν ξαφνικά να το προσπαθήσουμε. Να γράψουμε από κοινού, στίχο εγώ, μουσική εκείνος. Εντατικά και γεμάτα ενθουσιασμό απογεύματα στο σπίτι με την κιθάρα και το πιάνο, να παίζει εκείνος κι εγώ να γράφω και να σβήνω. Πολλά χαμόγελα, πρώτα δείγματα από λόγια  ντυμένα να μοιάζουν φυσικά. Και ήρθαν οι διακοπές . Φτάνω στην Άνδρο λοιπόν, λίγες μέρες αφού τον είχα αποχαιρετήσει για θερινά μπάνια- μάλλον δεν ήταν να χωριστούμε για πολύ. Μου ανακοινώνει το νέο. Πρόταση να γράψουμε τη μουσική για θεατρική παράσταση. Σοκ. Δεν τον πιστεύω, μάλλον είναι λάθος... Τελικά δεν ήταν. Επιστροφή από Άνδρο, πριν καλά καλά έρθει 15αύγουστος , πρώτα σενάρια, διαβάσματα στο μπαλκόνι, να βρούμε τους χαρακτήρες , τις ψυχές και τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα τους. 

Πρόβες, γνωριμία με τους ηθοποιούς, κλίμα άγνωστο και τόσο γνωστό ταυτόγχρονα. Γράφω ασταμάτητα, σκίζω και διορθώνω, στέλνω του Γιώργου το ένα πίσω από το άλλο. Ότι δεν λάμπει εξ αρχής, περνάει δεύτερο και τρίτο χέρι.Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται αυτό που θέλαμε. Μαζεύουμε κομμάτια, 4, 5, 6, 7, φτάνουμε τα 9 . Οι ηθοποιοί τα αγαπούν, τους δίνουν σάρκα και οστά,  με το πρώτο άκουσμα. Εγώ στις πρόβες γωνία καρέκλα να κοιτάζω, μικρό παιδί που θέλει να τους αγκαλιάσει όλους σαν ευχαριστώ...
Οι μήνες κυλούν με λεπτομέρειες και διαδικασίες. Μπαίνουμε στο στούντιο,φτιάχνουμε το cd, μίξη, ενορχήστρωση, άκουσμα που παίζει ολημερίς στο ηχοσύστημα. Η χορωδία νέων Πεύκης έρχεται να προστεθεί στο αποτέλεσμα. Και μετράμε τις μέρες αντίστροφα και φτάνουμε στο σημείο που το αντίστροφο μηδενίζει σχεδόν. 
Δευτέρα λοιπόν 22 Νοέμβρη, θέατρο Αργώ να μας φωνάξεις να σε ακούσουμε, όλοι εκεί μέσα να συγκεντρώσουμε τις στιγμές μας και τις χαρές μας. 
Τύχη; Όλοι τη χρειαζόμαστε. Για αυτά που ζούμε και για όσα ελπίζουμε να ακολουθήσουν. 
Μοιράζουμε την τράπουλα και παίζουμε. 


'' Είχανε τύχη όσοι πατήσαν στο φεγγάρι
κι όσοι στο διάστημα γυρέψανε μια τύχη, 
μα δεν αρκεί να'χεις καινούργιο μαξιλάρι 
το όνειρό σου για να πετύχει... ''


Θέλεις και φίλους να το μοιραστείς. Και αν ήταν δυνατό να μοιραστώ την ευτυχία που πήρα από τους ''Ηλίθιους'' θα έκοβα κομμάτι κομμάτι να τη δώσω. Έξυπνα και ηλίθια λόγια . Αλλά ζωντανά. Σας περιμένω, όπως κι εγώ θα ανέβω στη σκηνή, έτσι κι εσείς. 


http://www.mytheatro.net/2010/10/blog-post_11.html  


ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ (Από 22 Νοεμβρίου 2010 έως 8 Φεβρουαρίου 2011) :
Δευτέρα : 21:15  Τρίτη : 21:15 

Στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ (Ελευσινίων 15, δίπλα στο Μετρό Μεταξουργείο). 
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : Κανονικό : 15 € Φοιτητικό / μαθητικό : 10 €  ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 85 λεπτά 

Κρατήσεις Θέσεων: 210 5201684, 6947692669

Ανυπάκουοι χρόνοι VIII

Xωρίς το τίποτα βρίσκεις ένα χαμόγελο

σε μια τσέπη καταχωνιασμένο,

όπως ψιλά που βρέθηκαν σε σακάκια του χειμώνα

ή αποδείξεις από εξόδους που ξόδεψες στιγμές 

με αντάλλαγμα αναμνήσεις

χαρακιές στου νου τις αυλακιές.

Χωρίς το τίποτα βρίσκεις μιαν αγκαλιά

σε μισοφωτισμένα στενά 

και τη βαπτίζεις Αθήνα 

για τις νύχτες που οι αλλαγές έρχονται 

με μια ψήφο ή περισσότερες

με μια ελπίδα που ξέρεις ότι θα πεθάνει αλλά αρκεί που για λίγο θα ζήσει.