Back to you

Tα Δειλά μου 
και τα Ανείπωτα
τα λέω με αγγίγματα στο σώμα σου.
Σε προειδοποίησα
ότι γεννιέμαι απ'την αρχή
κι εσύ με καλωσόρισες.
Με βρέφους αγκαλιές ως το ξημέρωμα
φυσήματα πίσω από τα αυτιά σου
εικόνες του εαυτού σου που δεν μπορείς να έχεις
κλειδώσεις και σημεία μυστικά
εκεί Mε τόσα αγγίγματα χειλιών 
μεταμορφώθηκα 
και σε συνάντησα 
γέννα κι εσύ 
μέσα στου κόσμου τους τόσους θανάτους.

γιορτή

γιορτή 
είναι οι φίλοι 
που μαζεύονται στο σπίτι σου
και οι τοίχοι σου τα γέλια τους ρουφούν ...


όταν 
θα φύγουν
τα γέλια θα μείνουν μαζί σου.

''Ψαρεύω το φως...'' *

...Το φως εντός είναι Θεός μου

κι εκεί πιστεύω θα βουτήξω,

να βγω απ'τα σύνορα του κόσμου,

τείχη να ρίξω...

...Να βρεις μιλιά κόσμε στραβέ μου

φωνή να υψώσεις που να στάζει,

σκιά μεγάλη σου σταυρέ μου

και μας τρομάζει...

(Mαρία Λούκα - Της ψυχής το καράβι
στίχοι - μουσική : Δημήτρης Καρράς
*Από το παραπάνω τραγούδι παρμένος και ο τίτλος της ανάρτησης )

Ο χρόνος

(Ο Δημήτρης Πικιώνης αναζητούσε την ψυχή του στις πέτρες. Άλλοι στη θέση του αναζητούν τις πέτρες στην ψυχή τους.)

Χρόνος νέος, νεογεννηθείς
παροντικός ή μελλοντικός
όχι παρελθοντικός - εκεί θα κρύβεται η κάθε αμφιβολία μου τώρα 
και τα πιο μύχια συναισθήματα.
Χρόνος νέος σε τέσσερις αριθμούς απλωμένος
να τους τσακίσεις ,να τους καταπιείς θα σε γεράσουν λίγο παραπάνω ό,τι και να κάνεις 
θα σε γελάσουν κι εσύ αμέτοχος στο παιχνίδι τους
θα σε αριθμήσουν από το τώρα μέχρι το εκεί που είναι να φτάσεις
το πού κανείς τους δεν το ξέρει αριθμός , 
μόνο αναρίθμητος ο φόβος σου μη φύγεις από το παιχνίδι τους νωρίς
κι όμως
δεν παίζεις με αριθμούς, δεν έχουν μάτια να κοιτάξεις 
και τι εμπιστοσύνη να δείξεις σε κάτι που δεν έχει βλέμμα να εντρυφήσεις .
Έγκλιση οριστική.
όχι   ......   υποτακτική,
να σχεδιάσεις και να πράξεις,
να σκοντάψεις και να μη σηκωθείς
ή να σηκωθείς και να σκοντάψεις 
να ερωτευθείς παραπάνω, εκεί θα σκοντάφτεις δίχως όρια
και ποιος να σε κοιτάξει, όλοι στα δικά τους σκοντάφτουν 
και να τρομάξεις με τη μέρα που ξημερώνει πίσω από την πλάτη σου
και τη νύχτα που καβλώνει όποτε θελήσει
να καλοπιάσεις τα ζωντανά σου 
και τα πεθαμένα σου
να...και να...και να...και να 
να συμπληρώνεις τα κενά στη σκέψη που δεν έκανες
και στα πρόσωπα που δεν έμειναν κι άλλο,
σταυρόλεξο με άγνωστους σε σένα ορισμούς,
και όλα τα παραπάνω τα κάνεις και σε έγκλιση προστακτική
γέλα, ζήσε, κλάψε, μέτρα, 
πλήρωσε για να πονέσεις, πόνα για να πληρώσεις,
πλήρωσε ή πόνα σκέτο
όλα τα μαζί, τα βλέπεις και στο χώρια να υπάρχουν 
και οι αριθμοί το ίδιο
το 2 το 0 το 1 το 1
το μαζί λίγο πριν τις μονάδες 
και ανάμεσά τους το μηδέν
μια απόσταση που χάσκει και αντιφάσκει
και μια χρονιά που υπόσχεται και αποθαρρύνει. 
Χρόνος προσευχής και υπομονής 
με απαρέμφατα και μετοχές 
αλλά κι αμέτοχες υπάρξεις.
Πλένεις καλά το τραγούδι σου στη βρύση 
και δροσερό στο πρόσωπό σου απλώνεται 
πετσέτα ο χρόνος 
μα δεν πλένεται. 

Απο-λογισμός

Όταν θα φεύγεις θα σε κλάψω,

όπως θα έκανα νεκρό αν αποχαιρετούσα,

όπως θα τόλμαγα να σου εξομολογηθώ τον έρωτά μου 

λίγο προτού επιβιβαστείς στην αμαξοστοιχία

και το τρένο θα σφύριζε τη λήξη και την τελευταία σκηνή ταινίας.

Όταν θα φεύγεις θα σου χαμογελώ,

όπως θα είχα χείλη τεντωμένα σε γιορτή

ανάμεσα σε παρέα φίλων που περιμένουν το αστείο από μένα

κι όταν δεν έρχεται βαθαίνει ένα ρήγμα.

Όταν θα φεύγεις θα σε φορτώσω δώρα , 

να έχεις κι εσύ μια αγωνία ξετυλίγοντας το περιτύλιγμα

και διαβάζοντας την κάρτα...

όποιος σε θυμηθεί με δώρο υπενθυμίζει μια υποχρέωση

ή μια βαθιά ευγνωμοσύνη προς εσένα...αν και τα δώρα τα δικά μου τα δωρίζω σκεπτόμενος πόσο καλό σε μένα κάνουν να τα δίνω σε αυτούς που αγαπώ.

Μην περιμένεις να σου πω να μείνεις κι άλλο, 

ήταν αρκετό όσο έμεινες κι έφερες τόσα στη ζωή μου.

Έκανες τραγούδια με τα λόγια μου, έκανες παράσταση το θέλω μου, 

έκανες δεσμό την ελευθερία μου και με συντάραξες.

Μέσα σε λίγο μόνο χώρο να χωρέσω το άπειρο δε θα κάνω την απόπειρα.

Σε αγαπώ παλιέ μου χρόνε γιατί με έφερες εδώ να δω και τον επόμενο

με άλλα μάτια , με τόσες συγγνώμες στην καρδιά 

και τόσα ευχαριστώ

και με αυτό που προσδοκώ να επαναφέρω

το ανθρώπινο, το απλό, το καθημερινό, 

την επικοινωνία όταν εκεί που η κοινωνία βλέπει το επί-

όπως επί-θεση , επί - πλαστο,  επι-λήψιμο,   επι - κίνδυνο. 

Γεμίσαμε με πολλαπλασιάσμο τη μέρα μας εκεί που θα έπρεπε να επαναφέρουμε τις απλές πράξεις,

με τα δάκτυλα που κάνεις από αγνότητα , 

να μην φανείς θρασύς να φανταστείς τους αριθμούς πέρα από τα δέκα δάκτυλά σου. 

Επανέρχομαι λοιπόν στις πράξεις τις απλές, 

μια αφαίρεση και μια πρόσθεση, εκεί η ζωή με συγκινεί

όταν εκεί που αφαιρείς προσθέτεις..

κι αυτό που βγαίνει , ο απολογισμός είναι απόσταγμα, κλάμα, ευχαρίστηση, ανυπαρξία ή κοινωνία.

Μη μένεις άλλο παλιέ μου χρόνε, άκουσες πολλά. 

Σε χαιρετώ και κάνω εξάσκηση στα δάκτυλα για νέα πρόσθεση

- οι αφαιρέσεις θα έρθουν όταν τα δάκτυλα τελειώσουν.

Καλή μας χρονιά.

(Edvard Munch - Das kranke Madchen 

από την έκθεση με χαρακτικά του καλλιτέχνη στο μουσείο Ηρακλειδών. Εκείνος ονόμασε το συγκεκριμένο έργο του ''Το άρρωστο κορίτσι''...εγώ πάλι το κοιτάζω ως το Κορίτσι δίχως δάκτυλα για απολογισμό)