Μέ (τα) λλον

Στο μέλλον θα μιλάς με τις προθέσεις

όχι τις πράξεις

και όσα σκέφτεσαι θα με ταΐζουν όσο πρέπει για να σε ανέχομαι.

Θα ξεφυτρώνει περιέργεια στο ενδιαφέρον σου

κι εγώ θα κάνω με το χέρι μια κίνηση

από μπροστά μου να τη διώξω όπως τη μύγα.

Κι όπως το χέρι θα σηκώνω

θα ξεγλιστρούν απ΄το ρολόι μου οι δείκτες,

μια κατηφόρα θα περνούν από το μπράτσο μου

και θα τους καταπίνω.

Ο χρόνος θα'χει γεύση από μέταλλο

και δε θα τον χορταίνω.

Κι αυτή σου η πρόθεση

σαν μέταλλο να λιώσω

παίρνει ένα χρόνο και για μένα ακαθόριστο.

Tσιμέντο

Στις βροχές ανυποχώρητος,
σήκωνες τα πόδια σου στις μύτες λες και θα χόρευες

με το τσιμέντο από κάτω να υγραίνεται 
με χίλια στόματα ανοικτά
και να ζητά να καταπιεί ένα χορό σου.
Κι ύστερα τα μάτια σου,
αφού στο μέσα σου τα βούτηξες
έτσι βρεγμένα και αυτά 

κοιτούσαν τα βήματα σου που δεν έβρισκαν προορισμό.
Τι να σου κάνει όμως και ο προορισμός ,

εδώ στο τσιμέντο έχουμε χορό.





Κι από ψηλά να μας κοιτούν τα δάπεδα δε φτάνει πάλι τη βροχή να σταματήσουν,
κάθε ομπρέλα ξέρει πότε μόνη της να κλείνει.

Μία στο τόσο

Να γεμίζουν οι δρόμοι με φωτιές 

και με τα χέρια να τις προστατεύουμε,

μία στο τόσο

ένα ξημέρωμα στη νύχτα.

Κι ας είναι ελεγχόμενο αυτό μας το ξημέρωμα

έχουμε δάκτυλα και κάπως τα ζεσταίνουμε

κι άμα τα μάθουμε στη ζέστη,

μετά για να ξεμάθουν είναι δύσκολο.

Κι άντε μετά να πείσεις και τη νύχτα να σβήσει όλες τις φωτιές.

Ανάσταση

Αν σηκωθείς 

κάνε μεγάλα βήματα 

και απομακρύνσου,

πολύ δε θέλουν οι άνθρωποι 

να σε σταυρώσουν πάλι.

AgnUs Dei

Αρκεί ο τάφος να είναι στη θέση του.