ψίχουλα

Δεν είναι πόσο θα μου δώσεις ,

ούτε πότε,

είναι η συνέχεια που ψάχνω πριν την πείνα

κι αδιαφορώντας 

για κανόνες 

τρακάρω με τις εξαιρέσεις

μα απ'τα ψίχουλα

μαζεύεται το γεύμα.

Μια Πορεία ακόμα

Τα λόγια περισσεύουν κι εγώ τα σπαταλώ 

σκυφτός πάνω από μια οθόνη και έξω οι δρόμοι να στάζουν ασφυκτικά ,

τα λέμε και τα ξαναλέμε

οι καιροί αλλάζουν,

κεφάλια που παραπαίουν και σώματα μαριονέτες

και ένας διπλανός που φωνάζει όταν το δίκιο του μαραζώνει

και όχι όταν το δικό μου απειλείται.

Μια απ΄τα ίδια κι εγώ 

να προσπερνώ πλακάτ που δεν τα έγραψα

να μην κοιτώ εκεί που μου είναι άγνωστοι οι κόποι των ανθρώπων

και να μετράω μέρες εργάσιμες και συνταξιοδοτήσιμες .

 Πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι θεωρίες των μαζών

γράφονται για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε

όσο μας χειρίζονται.

Και άλλες πάλι αναρωτιέμαι γιατί τα δέντρα που θα γεννηθούν τετράδια

καύσιμη ύλη δεν τα αφήνουμε να γίνουν .

... μήπως πιάσω κι εγώ ένα σπίρτο

(αφού τα πλήκτρα όλων μας πήραν φωτιά ) .

La théorie des ensembles from juliette hamon damourette 

Π (Ε) Ι Ν Α

Mε τις τροφές δε μάθαμε ακόμα να μιλάμε,

καμιά προσπάθεια να μάθουμε αν έχουν να μας πουν

ή αν βρίσκουν κάτι θετικό στο να τις καταπιούμε,

μόνο το χέρι μας αρπάζει ό,τι ποθεί το στόμα

κι αυτό που κάπου κάπου αντιστέκεται

δεν το ξεχνάμε,

σε ένα ράφι με τα ανέγγιχτα .

Θα σου δώσω ένα χέρι μου

αν μου πεις πόσο μερίδιο θα αντέξεις 

απ'τη σάρκα μου

και αν έχω δύσκολους τους τρόπους να σε πείσω

μπορώ να δοκιμάσω να γευτώ τον εαυτό μου.

Με ένα βλέφαρο

και με τα μάτια που συχνά μου αναφέρεις

θα σε ταΐσω 

να μου πεις αν σου ταιριάζω ως γεύση,

κι αν θρεπτικά είναι τα λόγια μου σαν πράξεις.

Με μια κουβέντα να ανοίγει η όρεξή μας,

ή μια ταινία,

έναν περίπατο με ήλιο και γυαλιά στα μάτια

θα περιμένω να γευτώ ό,τι δε χόρτασα 

κι ό,τι το στόμα μου γυρεύει ως απάντηση.

Θα σηκωθώ από κρεβάτι 

ξένο , δικό μου ή κοινό μας

και όσα ρούχα μου τολμώ πάνω στο σώμα μου

θα είναι και αυτά δειλά ακουμπισμένα,

έχω το σώμα να προσέχω για τους δυο μας.

Θα σε κοιτάζω με τον ύπνο να μη θες να πάψεις

και θα μιλάω ψιθυριστά τις καλημέρες

με το στομάχι μου να νιώθει μία πείνα ακόμη

κλειδώνω πόρτα και αφήνω νηστική τη μέρα.

Πέρα από σάρκα,έχει μυαλό και απειλές ο χρόνος 

σου δίνει κάτι που μπορεί να στο στερήσει 

κι εσύ τραγούδια αφιερώνεις και στιχάκια

να ξεγελάς την πείνα σου γελώντας 

και με τα μάτια σου να ξέρεις

θα έρθεις ή θα έρθω να σε βρω να μοιραστούμε 

αυτή τη γεύση.

Δεν είναι πείνα όταν μοιράζεσαι τα σώματα

είναι αυτό που σου γεννά 

και που μοιράζεσαι.

* Με αφορμή την ταινία, τις σχέσεις, τα σώματα και τις ψυχές, τα τραγούδια, τις συναυλίες και τα Ραντεβού, τα πληκτρολόγια, τα κινητά και τα μηνύματα, τις λήψεις φωτογραφιών και τις αποστάσεις, τα τρένα και τα μετρό, τους Πύργους που κτίζουμε και τα κάστρα που πέφτουν, τα σ'αγαπώ και τα βλέμματα, τις υπομονές και τα γεύματα. 

τασάκι

Μείναμε να κοιτάμε το τασάκι

δίχως καπνό στο χέρι,

μόνο ένα να καίει τα δάκτυλα 

όμως κανείς την κίνηση δεν κάνει να το σβήσει 

είναι ο πόθος μία στάχτη που πολύ μας συντροφεύει

κι όσο θα μεγαλώνει αυτή η απόσταση 

απ'τη φωτιά θα βλέπουμε τι μένει .

Μείναμε να κοιτάμε το τασάκι

και κάπου εκεί που χρήσιμο θα γίνει 

θα το αφήσουμε στην άκρη

άδειο αυτό να μας κοιτάζει,

κι αν η φωτιά στα δάκτυλά μας σβήσει 

τουλάχιστον αιτία να μην ξέρουμε .

Kιμωλία

Διάλεξε χρώμα που να βάφει όλο λιγότερο,

στα δάκτυλά σου αποτυπώματα που φέγγουν ήδη,

βγάζουν μια σκόνη που σε πιάνει αλλεργία 

μ' αυτού του ασβέστη τη μπογιά 

 μέγεθος άγραφων λέξεων 

που ψάχνεις τρόπο κάπου ν'ασπρίσεις.

Κι αν έχεις πίνακα μπροστά σου τόσο άδειο

δε φταίει ποτέ η κιμωλία που δε γράφει,

είναι που τίποτα δεν έχεις για να γράψεις.

Να περιγράψεις μόνο ξέρεις πόσο καίει 

αυτός ο ασβέστης στο δικό σου 

μέγεθος άγραφων σκέψεων