Εκκρηρεμότητα *

Ανοίγοντας τα μάτια μου πρωί
ξεχνώ πόσο πρωί έχω ξοδέψει
και σκέφτομαι πόσο έχω ακόμα.
Είναι δική μου εμμονή
κι αυτός ο χρόνος.
Βήματα που με σηκώνουν και πάτωμα από ξύλο ,
παρκέ που το κοιμήθηκα και δέντρο που για τη ζωή του ευθύνομαι .
Καφές ζεστός - και με τη ζέστη παραπάνω τον χρειάζομαι -
και λέξεις σκόρπιες στο μυαλό μου να τεντώνονται
χέρια και πόδια,
τόνοι και άλλα τους σημεία στίξης
μια στίξη μέσα μου δε βρίσκει αρκετές σελίδες για να ξοδευτεί.
Ανοίγοντας το ραδιόφωνο πρωί
στα αυτιά μου μία πείνα περισσεύει
όχι για ήχους που ξαφνιάζουν,
μια ομιλία απολαμβάνω αυτή του Τζούμα
ένα εστέτ μου πρωινό και μια απόλαυση -
γουλιά καφές ,γουλιά και ραδιόφωνο. 
Οι μελωδίες σαν γυαλί και αλουμίνιο,
μια ανακύκλωση δώρο στο περιβάλλον μου
με καφεΐνη να πατώ σ'ένα πεντάγραμμό τους.
Και να θυμάμαι πάντα λόγους που με φέρνουν στους ανθρώπους δίπλα

κι αν δεν τους ξέρω

τους φαντάζομαι λιγάκι

να μοιραστώ ή να τους δώσω κάτι,
μια γουλιά του εαυτού μου καφεΐνη
να τους τονώσω 

να τους χαρώ ή να προδώσω το δικό μου θέλω.
Κάνουν βουτιά στα ερτζιανά οι διαφημίσεις,
χάνουν τ'αυτιά μου προς στιγμή τις μελωδίες

όπως κι ανθρώπους χάνω από αφορμές και λόγους .
Υπάρχουν στόχοι που με βγάζουν στο μπαλκόνι
ανοίγω έντυπα τα νέα στο τραπέζι,
εφημερίδα με γουλιά και λίγο δυνατότερα το ράδιο

τόσο περίπλοκοι οι στόχοι 
όπως και ανάγκες

όπως ελλείψεις πιο βαθιά μου τυπωμένες απ'τ' ασπρόμαυρο.

Πίσω από την πόρτα που κλειδώνεται,
διαμέρισμα μικρό και ρετιρέ,

υπάρχει μία που φραγμούς δε δέχεται ,

ούτε λουκέτα.
Όσα κλειδιά φοράω επιπρόσθετα στις πράξεις μου 
είναι κι αυτά ένα υλικό ανακυκλώσιμο.
Γουλιά λοιπόν και υποδέχομαι
μια μέρα που με ηρεμότητα από την τέντα μου γλυστρά και κάθεται δίπλα μου.
Ανοίγω πόρτες και γελάω 
ανοίγω πόρτες για να δώσω απαντήσεις.
Και ξεφυτρώνουν ήρωές μου από παντού
σαν να΄ναι αυτές οι εκκρεμότητες που θέλουν για να ταϊστούν
κι εγώ παιχνίδι πλαστικό 
ανακυκλώσιμο κι εγώ δίπλα τους πλάσμα
να ετοιμάζομαι τροφή να τους προσφέρω.  

* λέξη επινοημένη για την ''ηρεμότητα'' ( εκκρεμές και εκκρεμότητα ) πάνω από τις σκέψεις 

Καπαρωμένα * αρ.3 (Το πρόσωπό σου δείξε )

Το πρόσωπό σου δείξε

κι αν θες μπροστά μου ρίξε

την αλήθεια

μπορώ να την αντέξω,

σ'εσένα δεν θα τρέξω

για βοήθεια.

Οι δρόμοι θα με μάθουν

κι αυτοί μαζί μου θα'χουν

ένα λόγο

να μη βρίσκουν το τέρμα,

μ'αγγίζεις και το δέρμα

νοιώθει φόβο...

Έχεις τόσα γιατί

κι απαντάς με σιωπή

περασμένη στα χέρια.

Σώματα δανεικά

κι ένα είμαι απ'αυτά

τα σβησμένα σου αστέρια.

Το πρόσωπό σου νοιώσε,

τα μυστικά σου δώσε...

περιμένω.

Για σένα έχω καπνίσει,

τους πόνους που έχω ζήσει

ανασαίνω ...

Έχεις τόσες πληγές ,

τις κρατάς ανοικτές

σαν παιχνίδι να λάμπουν...

Μα οι άνθρωποι ζουν

και τα λάθη σου αρκούν

στις πληγές σου για νά'μπουν...

Έχεις τόσα γιατί

κι απαντάς με σιωπή

περασμένη στα χέρια.

Σώματα δανεικά

κι ένα είμαι απ'αυτά

τα σβησμένα σου αστέρια...

τα σβησμένα σου αστέρια...

*Τα Καπαρωμένα είναι μια σειρά στιχουργημάτων προς αναζήτηση μελοποιητή. Πληροφορίαι εντός. 

Λευκή στιγμή

(Benjamin Cottam , White Painting)

Θα μου πεις ακόμα ένα προτού φύγεις ;
Ένα τελευταίο παραμύθι και σου υπόσχομαι να κοιμηθώ μετά.
Λευκό στα μάτια μου σεντόνι
μέρα που πέφτω και νύχτα που σηκώνομαι
λευκό να με κοιμίζει και να με αποξενώνει.
Θα μου πεις για κάποιον ήρωα και γιατί πρέπει να τον ξέρω.
Για μια ζωή που έπρεπε να σώσει , για μια φωτιά που έπρεπε να σβήσει 
ή μια βροχή που ήρθε αναπάντεχη.
Για ένα σκοτάδι που θα έπρεπε να λάμψει ή που σκορπίστηκε απ' τις ακτίνες του ήλιου.
Μην κλείσεις όλα τα φώτα,άσε ένα μικρό να φέγγει στο δωμάτιο.
Θα τυλιχθώ κι εγώ φόβους λευκούς
να γίνω παραμύθι 
να περιμένω το βράδυ το επόμενο να μάθω τη συνέχεια.
Θα μου πεις ακόμα ένα προτού φύγεις ;
Λευκό στα μάτια μου σεντόνι
λάμψη που ξεκινά μικρή και μεγεθύνεται
λευκό να πλησιάζει και να με καταδιώκει.
Θα μου πεις για κάποιον ήρωα με άρρωστη αγαπημένη
για μια ανίατη ασθένεια που έγινε ιατή ,
για μια αγάπη που γεννήθηκε από ξύπνημα .
Μη μου θυμίσεις την καρφίτσα που την τρύπησε , το μήλο μαγεμένο που την έπνιξε,
ή το αδράχτι που την κάρφωσε στο δάκτυλο. 
Θα μείνω εδώ σε μια γωνιά του κρεβατιού να σε ακούσω
με μάτια πάντα καρφωμένα στο μικρό τούτο φωτάκι.
Ένα προς ένα αν τα ζυγίσεις 
έχει ένα βάρος το λευκό τόσ' αλογάριαστο.
Θα μου πεις ακόμα ένα προτού φύγεις;
Λευκό στα μάτια μου σεντόνι
τόνος με χιόνι που άνοιξη πέφτει και σε σκεπάζει μέχρι το λαιμό μια ψύχρα
τόσο λευκή κι αυτή.
Θα κοιμηθώ να γίνω παραμύθι.
Θα μου πεις για κάποιον ήρωα που μου μοιάζει και για το ρόλο του στην ιστορία που έχασα.
Για τις δικές μου περιπέτειες που έκλεψε, 
για άθλους που μου στέρησε και μάχες που στη θέση μου έδωσε.
Κι αν το λευκό 

είναι ένας τρόμος από μόνος του μεγάλος ,
ένα ακόμα παραμύθι πόσο μεγάλο φόβο κρύβει ;


θα σε κοιτώ να με κοιτάς δίχως να βλέπεις
εγώ τα μάτια στο λευκό το φως το ηλεκτρικό θα έχω
κάπως το φις θα τρεμοπαίζει ,ίσα να με τρομάζει
μέχρι που να χαλάσει τελείως η λυχνία του 
και να χυθεί κάμποσο μαύρο παραπάνω πάνω μου. 

Όπως '' μία Θαλασσογραφία που χάλασε όταν Ο ουρανός χύθηκε στη θάλασσα.''*

Θα μου πεις ακόμα ένα προτού φύγεις;
Μέχρι να ακούσω το θα ζήσουνε καλά κι εμείς καλύτερα
θα κάνω διακοπές πολλές στην ιστορία σου
να δώσω λίγο χρόνο παραπάνω η φυγή σου να αργήσει
και να γίνουν πια τα μάτια μου 
ένα με το λαμπάκι το λευκό 
που τρεμοπαίζει.
Όταν θα πεις τη λέξη τέλος
είναι που θα'χω δει κι εγώ αυτή
την ολόδική μου τη Λευκή στιγμή
τη διαρκείας. 

* φράση παρμένη από την ταινία Lola (1961) του Jacques Demy 

Καπαρωμένα * αρ.2 ( Αν με ακούς )

''Αν με ακούς

κάτι απ'το όνειρό σου έχω

Αν με ακούς

υπόσχομαι να σε προσέχω.

Αν με ακούς

είναι γιατί σου τραγουδάω.

Αν με ακούς

ξέρεις ότι θα σε αγαπάω.

Αν με ακούς

μη φοβηθείς να πλησιάσεις

Αν με ακούς

ποτέ σου δε θα με ξεχάσεις...

ποτέ σου δε θα με ξεχάσεις...

Αν με ακούς. ''

*Τα Καπαρωμένα είναι μια σειρά στιχουργημάτων προς αναζήτηση μελοποιητή. Πληροφορίαι εντός. 

Καπαρωμένα * αρ.1 (το χρώμα σου)

''Αναζητώ το χρώμα σου, αντίο λέει το στόμα σου και το φιλώ με κόκκινο να βάψω. Σημάδια ανεξίτηλα, το χάδι έτσι να κυλά, με τη φωτιά το παρελθόν να κάψω. Δε ζήτησα το αύριο, δως μου το τώρα άγριο, ανάγκη έχουν οι μοναξιές να δούνε... ας είναι άλλη μια φορά να ενωθούνε... Ξεθώριασαν τα ονόματα μα μνήμη έχουν τα σώματα και χρώματα που πόθησαν θυμούνται. Τις νύχτες μας τις σκότεινες, τις κόκκινες μας τις σιωπές μοιράζουμε και οι πληγές κοιμούνται... Δε ζήτησα το αύριο, δως μου το τώρα άγριο, ανάγκη έχουν οι μοναξιές να δούνε... ας είναι άλλη μια φορά να ενωθούνε...

              Αναζητώ το χρώμα σου... ''

* τα Καπαρωμένα είναι μια σειρά στιχουργημάτων προς αναζήτηση μελοποιητή . Πληροφορίαι εντός .