μεσοτοιχίες *

''Η πόλη αυξάνεται ανεξέλεγκτα και ατελώς. 
Μια πυκνοκατοικημένη πόλη σε μια ερημωμένη χώρα.
Μια πόλη στην οποία χιλιάδες κτίρια υψώνονται στον ουρανό. 
Χωρίς κανένα κριτήριο. 
Δίπλα σε ένα ψηλό, ένα μικρό. 
Δίπλα σε ένα λογικό,ένα παράλογο. 
Δίπλα σε ένα γαλλικό,κάποιο χωρίς κανένα στυλ. 
Αυτές οι ανωμαλίες ίσως μας αντικατοπτρίζουν απόλυτα. 
Αισθητικές και ηθικές ανωμαλίες.

Αυτά τα κτίρια, που δεν ακολουθούν καμία λογική, δείχνουν κακό σχεδιασμό. 
Ακριβώς όπως οι ζωές μας: 
Δεν έχουμε ιδέα πώς θέλουμε να είναι. 
Ζούμε λες και η πόλη μας είναι μια στάση. 
Δημιουργήσαμε μια "κουλτούρα ενοίκων". 

Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο μικρά... για να κάνουν χώρο για ακόμη μικρότερα.
Τα διαμερίσματα μετρώνται από τον αριθμό των δωματίων τους...
και κυμαίνονται από 5 δωμάτια με μπαλκόνια,
παιδότοπους, δωμάτια υπηρεσίας και αποθήκες...
μέχρι διαμερίσματα ενός δωματίου γνωστά και ως "σπιρτόκουτα".
Ακριβώς όπως σχεδόν όλα τα χειροποίητα αντικείμενα,
τα κτίρια κατασκευάζονται για να μας διαφοροποιούν.

Υπάρχει μια μπροστινή και μια πίσω πλευρά.
Ψηλά και χαμηλά διαμερίσματα.
Το υποσχόμενο φως και η θέα...
σπάνια συμπίπτουν με την πραγματικότητα.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη...
που γυρίζει την πλάτη στο ποτάμι της;

Είμαι πεπεισμένος ότι οι χωρισμοί, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία, 
η πληθώρα των καλωδιακών τηλεοπτικών σταθμών, 
η έλλειψη επικοινωνίας, η νωθρότητα, η απάθεια, η κατάθλιψη, 
η αυτοκτονία, οι νευρώσεις, οι κρίσεις πανικού, 
η παχυσαρκία, η υπερένταση,
η ανασφάλεια, η υποχονδρία, το άγχος και η καθιστική ζωή...
οφείλονται σε αρχιτέκτονες και οικοδόμους. 

Υποφέρω από όλες αυτές τις ασθένειες... 
εκτός από την αυτοκτονία. ''

* Medianeras by Gustavo Taretto , 2011

Όταν κάποιος άλλος το λέει καλύτερα από σένα, για σένα. 

τα ανήσυχα βράδια (1)

ανήσυχα γιατί δημιουργούν τόσο συναίσθημα μέσα μου, που είμαι παραπάνω από χαρούμενος για να διευκρινίσω. 

τα βράδια του σαββάτου -που χρόνια τώρα απέφευγα - έρχονται να γεμίσουν με χρώμα και λόγια και φίλους και ήχους. ραδιοφωνικά. διαδικτυακά. 

στο πρώτο ραδιοφωνικό sUrE aBoUt NoW ακούστηκαν -εμπλουτισμένα με καντάρια τρακ και άπειρα σαρδάμ - τα παρακάτω  (ζωή να'χουνε , βρήκαν μπόλικα το χώρο τους ): 

Yann Tiersen - Le quartier / Minor Project - In colors / Broken Bells - The high Road / Slow Club - Two Cousins / Ωροσκόπιο -Αρλέτα / Αbel Korzeniowski - Going Somewhere / Νατάσσα Μποφίλιου - Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει / The Verve - Bittersweet symphony / Barbra Streisand - Don't rain on my parade / Δημήτρης Καρράς -Έχω μια μέρα δροσερή / Mgmt - The youth / John Grant - The Marz / Charlotte Gainsbourg - Heaven can Wait / Kόρε Ύδρο -Εδώ μιλάνε για λατρεία / Regina Spector - Us / Bowerbirds - In our Talons / Imagine Dragons - It's time / Lighting Dust - Never Seen / Soap & Skin - Fall Foliage / Vassilikos - If you go Away / Sigur Ros - Hoppipolla / Ryan Gosling - You always hurt the ones you love / Hooverphonic - Mad about you / Dusty Springfield - You don't have to Say you love me / Χάρις Αλεξίου - Μια πίστα από φώσφορο / Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Σαν παιδί / 

Adriano Celentano - Non esiste l' amor / Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Λάβα μου / Cris Garneau - Between the Bars / The divine Comedy - Our mutual Friend / Edward Sharpe & the magnetic zeros - 40 day dream / The National fanfare of Kadebostany - Walking with a ghost. 

Αποχαιρετώ με spoiler τραγούδι του επόμενου Σαββάτου 6/10 

sUrE aBoUt NoW / clipartradio.gr / 18.00 - 20.00

sure about clipart

για χρόνια αρκετά κοιμόμουν με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στ ' αυτί . μου ψιθύριζε καληνύχτα, του χαμήλωνα την ένταση και νόμιζα ότι όλο το βράδυ συνωμοτούσε να με κρατά ζωντανό με τα παραμύθια του. είχα ανάγκη από μικρός το παραμύθι και μου το παρείχε. με μελωδίες σαν κουβέρτα ζεστές και με λόγια σαν ξόρκια που σκοτώνουν τους δράκους και τα λάθη μου. 
έκλεινα ραντεβού με τις συχνότητες και ήμουν αυτός που στηνόταν περιμένοντας. γιατί ήθελα βήμα προς βήμα τη συνάντηση να δω.
όταν μεγάλωσα, το ραδιόφωνο παρέμεινε μικρό, να χωράει σε κάθε τσέπη, να γίνεται mp3 ,να γίνεται player, να γίνεται σαΐτα κι εγώ να το χρειάζομαι. ήταν πάντα αυτή η αίσθηση ότι υπάρχει για μένα μόνο, για να μου μιλά στ' αυτί και μόνο εγώ να καταλαβαίνω τα μηνύματα, τον κώδικα , τα ραδιοκύματα. δεν μου πέρασε ποτέ απ'το μυαλό να γίνω κι εγώ ραδιοκύμα. 
όσες φωνές έβγαιναν από το ραδιοφωνάκι ήταν λες και υπήρχαν μόνο μέσα του, δυσκολευόμουν να πιστέψω πως είχαν σάρκα και οστά, πρόσωπο να κοιτάξεις. κι όταν λίγες εβδομάδες πριν ένας φίλος με παρότρυνε να γίνω κι εγώ μια φωνή του ραδιοφώνου , αδυνατούσα να πιστέψω πώς θα αφήσω πίσω μου σάρκα και οστά και θα χωρέσω στο κουτί. θα ' μαι για κάποιον ραντεβού ; θα'μαι η καληνύχτα , το παραμύθι , η σαΐτα και η τσέπη για τη σιγουριά του; δεν έχω απάντηση, έχω τρακ σαν πρωτάκι. γιατί μια φορά πρωτάκι, πάντα πρωτάκι. και με τρακ και με χαμόγελο.
για όσο υπάρχει σιγουριά. μέσα μου. γύρω μου. έστω και προσωρινή. 
ούτως ή άλλως η προσωρινή σιγουριά με οδήγησε στη γέννηση του blog και η ίδια με οδηγεί στο αδερφάκι του, το διαδικτυακό ραδιοφωνικό sure about now. σ' ένα σταθμό που μοιράζεται τη δική του σιγουριά και ουρανό . στη δική μου την περίπτωση , πιο πάνω κι από τα κατορθωτά, μ'αρέσει που ο ουρανός μου συγκεντρώνει όλα μου τα ακατόρθωτα.
σας περιμένω, το μοιράζομαι , το ανυπομονώ , από το σάββατο 29/9 και για κάθε επόμενο.

ο Σωσίας

'' Μ'αυτές τις αποδείξεις σου θα πρέπει να το δω

Ότι Σωσίας είσαι εσύ το δέχομαι, ας λυπάμαι.

Αλλά αν Σωσίας είσαι εσύ, εγώ ποιος θέλεις να' μαι ; 

Γιατί επιτέλους, κάτι πρέπει να'μαι κι εγώ.''

(Αμφιτρύωνας, Μολιέρος, μτφ. Χ. Προκοπάκη)

Δεν ξέρω τι γεννάει τις παύσεις των ανθρώπων, τον χρόνο και τις αποστάσεις που παίρνουν από τα πράγματα, που δεν τους δίνονται, τα κλέβουν από μόνοι τους κι αλλού πέφτουν με τα μούτρα.

Οι δικές μου αποστάσεις συνήθως γίνονται χωρίς να τις καταλάβω. Χωρίς να ξέρω τι μου φταίει, γιατί πάντα κάτι μου φταίει. Αλλά μου κρύβεται.

Στην πόλη η ζωή έχει μάθει να κρύβεται. Είναι το αίνιγμα και η υπεκφυγή της που βιώνουμε κι εσύ κι εγώ. Αυτά που λέμε κι όσα πιο πολλά αποκρύπτουμε, αυτά που αρνούμαστε να παραδεχτούμε κι αυτά που δε μας παραδέχονται τα ίδια. Ποιος λέει μπράβο και να το εννοεί, ποιος λέει ευχαριστώ, ποιος τη συγγνώμη ή το αγαπώ; Το μούδιασμα που κουβαλάμε, είναι αυτό που βλέπουν σε μας κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.  

Οι άνθρωποι διαλέγουν πεζοδρόμια αντικρινά για το περπάτημά τους, να μην ακουμπήσουν , ούτε ξυστά, ούτε κατά τύχη. Το κεφάλι ποτέ να μην ορθώνεται, μη και τυχόν συναντήσουν γνωστό στους δρόμους και με όρεξη για κουβέντα και πώς να του πεις και πώς να τον αποφύγεις, αφού κι αυτός γυρεύει κάπου να κλαφτεί, όχι ν'ακούσει. Όλοι μιλούν, όλοι γκρινιάζουν, κανείς δεν ακούει. Το βλέμμα σκυφτό κι εκείνο, σφαλισμένο, ίσα που βλέπει το τετραγωνάκι που είναι το επόμενο στη σειρά να πατήσεις και τη στροφή του δρόμου ή το φανάρι. Μακάρι το φανάρι για τους πεζούς να είναι πράσινο, ποιος στέκεται τώρα μαζί με ένα σωρό αγνώστους σ' ένα κόκκινο φανάρι. Ένα μάτσο μοναξιές αυτή η πόλη.

Όταν βρέχει μόνο η πόλη παύει να είναι μοναχική. Είναι ελπιδοφόρα. Πάντα η βροχή φέρνει μιαν ελπίδα, στο κομμάτι μέσα του εαυτού μας που δε μελαγχολεί μόνο και με την υποψία της. Μιαν ελπίδα κάποια βρωμιά να φύγει. Μα η δική μας η βρωμιά δεν ξεπλένεται, ας της το πούμε της βροχής να μην παιδεύεται. Είναι από κείνους τους δύσκολους λεκέδες που ποτίζουν το ρούχο, τόσο που να σε κάνουν να σταματήσεις να το φοράς. Αλλά δεν το πετάς, το κρύβεις μήπως και ...

Όταν βρέχει , τα πεζοδρόμια ανοίγουν στα δύο για να περάσουν οι αμαρτίες μας τον ποταμό αλώβητες.Και κολυμπούν όσο κρατά η βροχή κι εσύ τις βλέπεις και λες ''να, τώρα, κοίτα πώς θα βουλιάξουν'', αλλά αυτές με το σωσίβιο στη μέση αγρό ηγόρασαν. Μισοτιμής.

Κάποτε, γυρίζουν μουσκεμένες οι μοναξιές στο σπίτι τους και παραδίδονται στον ύπνο, φορώντας τα καλά τους ρούχα, νομίζοντας ότι εκεί κρυμμένη είναι η ζωή τους η αληθινή, ότι αυτή που ζουν είναι το όνειρο, το άσχημο, αυτό που κάποτε ξυπνάς,με νεύρα που δεν έχεις λέξεις να περιγράψεις και πρόσωπα να ξεσπάσεις . Γιατί ποιος είναι αυτός που θα αντέξει το θάνατο τόσων πολλών ονείρων, μέρα με τη μέρα, μέσα στα φτηνά, μετρήσιμα εικοσιτετράωρα. Ας τα κοιμίσει τουλάχιστον τα όνειρα τώρα που ακόμα αναπνέουν. Χωρίς επαλήθευση. ''Το βασικό που πρέπει να επαληθεύσουμε είναι άλλο. Αν ένας είναι αυτός που ονειρεύεται ή δύο που ο ένας ονειρεύεται τον άλλον ''*

Ίσως δε μάθω τόσο εύκολα αν είμαι ο Σωσίας μου. Αν Ζω το ονειρό μου ή Ονειρεύομαι τη ζωή μου.Μπορεί να μην είναι δική μου αρμοδιότητα να ξέρω.Να κρατώ μονάχα κι εγώ τις αποστάσεις μου, όποτε κι όταν μπορώ, μέχρι να μπει η άγραφη κασέτα στο μηχάνημα.

*Jorge Luis Borges

πρωτοχρονιά

οι πρώτες μέρες του σχολείου είναι εξίσου ποτισμένες με τρακ, όπως κάποτε, όπως τότε.
κι έχεις την χαρά να βλέπεις το προαύλιο να γεμίζει σιγά σιγά πλάσματα και βλέμματα,
όσο το ρολόι πλησιάζει την ώρα του αγιασμού.
ξέρεις τι θα δεις, τι θα ακούσεις, κάποιους τους θυμάσαι από την περασμένη χρονιά
σ'αυτούς θα προστεθούν νέα πρόσωπα γεμάτα αγωνία.
ο ήλιος θα ανέβει πάνω απ'τα κεφάλια μας όσο στεκόμαστε σε σειρές
και όσο κι αν μας προστάζουν για προσοχή ο νους μας είναι να γυρέψουμε γύρω μας γνωστούς μας φίλους ή έστω βλέμματα παρόμοια με τα δικά μας, 
που να λένε '' βαριέμαι'', ''δε θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι'', '' γιατί να είμαστε εδώ και όχι σπίτι;'', ''θα γίνουμε φίλοι;'', ''πώς θα περάσει κι αυτή η χρονιά;''.
Τα βρίσκουν. Εμείς σαν μεγαλύτεροι κρυφογελάμε, σκουντιόμαστε μεταξύ μας και χαμηλόφωνα λέμε ο ένας στον άλλο ''για κοίτα τα πώς μεγάλωσαν σε τρεις μήνες; άντε τώρα να τα μαζέψεις! μήπως κι εμείς έτσι δεν ήμασταν στην ηλικία τους;''.
Για τους εκπαιδευτικούς ο Σεπτέμβρης είναι σαν την αρχή του έτους, 
μια χρονιά ξεκινά και χτίζεις πάνω της όλες τις προσδοκίες που ψάρεψες από τις διακοπές σου. Ντύνεσαι άγιος βασίλης και ελπίζεις να έχεις δώρα μέχρι να έρθουν πάλι τα χριστούγεννα, για τα παιδιά που είναι το ταξίδι σου κι η έννοια σου. 
Και είναι κάθε σχολική χρονιά σαν μια παράσταση που μέχρι να έρθει η μέρα της πρεμιέρας προβάρουμε τους ρόλους μας. εμείς ηθοποιοί με το χαμόγελο να πείσουμε γονείς και αγγελούδια πως όλα πάνε καλά σ'αυτόν τον τόπο.
κι αν δεν πάνε, εμείς δεν έχουμε άλλο σενάριο να παίξουμε. ζούμε με το χαμόγελο και τα παιδιά αυτό περιμένουν από εμάς. αλλιώς δεν έχει νόημα κανένας άη βασίλης.
ευχόμαστε, φιλιόμαστε, τσουγκρίζουμε και ονειρευόμαστε 
σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. με τους γκρινιάρηδες, τους μελένιους, τις στρουμφίτες και τους παπα στρουμφ όλου του σύμπαντος. στο στρουμφοχωριό δεν υπάρχει κρίση.
καλή μας χρονιά.