Ήρθε η ώρα

Χρόνια πολλά και ψεύτικα

Μέρα που τόσο ύπουλα ξημερώνει
δεν της αξίζει να λογαριάζεται για μέρα.
Καλύτερα σκοτάδι ύπουλο κ μοχθηρό
ή μήπως να'ναι ήχος απ'όνειρο ξεχασμένο...
Πάντως το φως δεν της αξίζει
κι όσο ο χρόνος της χαρίζει
μια επωνυμία σκάρτη
κανείς δε θα μπορέσει να'χει
αληθινά αυτή τη μέρα για δική του.
Αν είχες γεννηθεί τούτη τη μέρα
θα σε περνούσανε για ψέμα
ή για τρελό ή στο νου σακατεμένο,
πάντως στα σοβαρά κανείς δε θα σε είχε
ούτε θα σε λογάριαζε για σώφρων ή ευυπόληπτο
παρά θα σ'έδειχναν με δείκτη υψωμένο
σαν του χωριού το πιο μεγάλο αξιοθέατο
κι ας είχες μέσα σου το θέατρο
δεν το αξίζεις να σε δείχνουν.
Σκέψου να ζούσες μια μέρα
που όλοι φοβούνται τι θα ακούσουν,
ποιος θα τολμούσε να γιορτάσει την παρουσία σου στον κόσμο
όταν τα αυτιά τα τεντωμένα
μη γελαστούν παραμονεύουν.
Ή ποιο να είναι αυτό το δώρο
που θα στερούσε αυτή την κάλπικη ατμόσφαιρα απ'τους δρόμους
και την οσμή του φόβου απ'τους υπονόμους
ποιο να είναι τάχα μου αρκετό να σου θυμίσει αυτή τη μέρα;
Σκέψου να ζεις όμως στο ψέμα όλο το χρόνο
σαν τα γενέθλια σου να'ναι διαρκείας
κι η εξαπάτηση σου λόγω γοητείας
να σε κρατάει φυλακισμένο αυτή τη μέρα
που όλοι ψεύδονται μα εσύ θα αντιστέκεσαι...
Τι είναι πες μου το χειρότερο απ'τα δύο,
να ζεις στο ψέμα σου κρυφά εγκλωβισμένος
ή μες στο πλήθος να τολμάς να αυθαδιάζεις ;