Θερμοκρασία Δωματίου : Νεράντζι *

Ποτέ δε μ’ άρεσαν οι παρελάσεις. Από παιδί που μ’ έβαζαν πάντα τελευταία σειρά, που δε με έβλεπε κανείς και έπρεπε να καμαρώνω μόνο και μόνο που κατάφερα να μπω στο άγημα. ‘’Κυρία θα ψηλώσω μέχρι την παρέλαση’’, έλεγα στη δασκάλα μου, αλλά εκείνη δε με πίστευε. Γιατί ποτέ δεν ψήλωνα. Αλλά το προσπαθούσα, στο μυαλό μου μέσα το να πατήσω στις μύτες των παπουτσιών μου σήμαινε πως παίρνω αυτομάτως δέκα πόντους ύψος. Μόνο που και τα παπούτσια είχαν άλλη γνώμη, συνωμοτούσαν κι αυτά με το σύστημα που ήθελε τους δασκάλους να παίρνουν χάρακα, μεζούρα, υποδεκάμετρο και να τοποθετούν τα κεφάλια των μαθητών σε φθίνουσα σειρά, ξεκινώντας από τα λελέκια και καταλήγοντας στους κουβάδες. Τα κεφάλια έσερναν μαζί και το σώμα φυσικά. ’’Γιαγιά με είπανε κουβά’’.’’ Αν θες να είσαι κουβάς, μείνε κουβάς’’, μου απαντούσε. Κι εγώ πατούσα πάλι στις μύτες των παπουτσιών μου κι έφευγα απ’ το δωμάτιο.

Κάποτε πήρα μπόι μαζεμένο, έγινα λελέκι, τόσο που αν πήγαινα σχολείο θα με έβαζαν πρώτη σειρά και όχι τελευταία. Εκεί είναι που τρώνε τα πιο πολλά νεράντζια στο κεφάλι, μου έλεγε ένας φίλος μου για να μου γλυκάνει τον πόνο, λες κι εγώ δεν ήθελα να φάω νεράντζι στο κεφάλι για χάρη της πατρίδας. Όμως, δεν το έφαγα. Τουλάχιστον δεν το έφαγα σα μαθητής. Η εμπειρία μου με τις παρελάσεις έληξε έτσι άδοξα. Ούτε που σήκωσα ποτέ τη σημαία, η σημαία ήταν πάντα για τους αριστούχους, αυτούς που ξέρουν να λύσουν εξισώσεις, να φτιάξουν μια περίληψη σε 8,5 γραμμές, να πουν απ’ έξω το Πιστεύω, το Νηστεύω, το Ελπίζω, το Υπομένω, το Αποστηθίζω, το Παπαγαλίζω κι όλα τα ρήματα τα υπόλοιπα που περνώντας απ’ το σχολείο κάνεις κτήμα σου. Η παρέλαση δε σήμαινε ποτέ επαγγελματική αποκατάσταση κι έτσι το Δουλεύω το αφαίρεσαν από τη διδακτέα ύλη. Σήμαινε μόνο καμάρι για τις μανάδες που θα δουν το παιδί τους να σηκώνει την ελληνική σημαία και θα’ ναι σαν να σηκώνει στις πλάτες του το βάρος όλου του κόσμου. Ένας Άτλαντας σ’ ένα ατέρμονο βασανιστήριο. Που ψάχνει έναν Ηρακλή να του φορτώσει την Υδρόγειο. Αν μου ζητούσαν να ντυθώ Ηρακλής, ίσως και να πήγαινα. Θα ρωτούσα όμως πρώτα αν τρώει κι αυτός νεράντζια στο κεφάλι.

Τα στρατιωτάκια μου πάντως δεν έτρωγαν. Κι έτσι όπως μάζευα όλο και περισσότερα, τα άλλαζα θέσεις συνεχώς στο πάτωμα, για να μη μένει κανένα παραπονεμένο. Δεν έβαζα ποτέ σημαιοφόρο ή δεν ξεχώριζα κάποιο απ’ τα υπόλοιπα κι έδινα σε όλους μια μικρή και χάρτινη σημαία. Δεν είχαν μανάδες στο πλάι με τους βαθμούς τριμήνου ανά χείρας, ούτε με αποδείξεις ιθαγένειας, υπηκοότητας ή θρησκευμάτων, ούτε με φωτογραφικές που να συνδέονται στο φέισμπουκ. Και δεν είναι το χρώμα που τα έκανε όλα ίδια. Το πράσινο κυπαρισσί των στρατιωτών μου ήταν κι αυτό μια σύμβαση. Στα μάτια μου ήτανε όλοι ίσοι, όχι όμως και ίδιοι. Είχαν ονόματα, οικογένειες, γονείς αλλοδαπούς ή ντόπιους, φορούσαν σταυρούς, μπούρκες, μπερέδες ή καφτάνια κι όλοι ήταν χαρούμενοι. Γιατί  παρέλαση δε σήμαινε αγγαρεία, αλλά χαρά. Τέτοια έλεγα και στην κυρία μου και με έβαζε πάντα τελευταία σειρά.

Έπαιρνα λοιπόν κι εγώ στην τσέπη μου κάμποσους στρατιώτες και έκανα επίδειξη στους συμμαθητές μου. Τους έδειχνα ότι όλοι σήκωναν τη σημαία, γιατί όλοι το ήθελαν. Κι αυτοί με κοίταζαν με απορία. Χρόνια αργότερα, που βρέθηκα εγώ σε τάξη δάσκαλος και άλλοι από κάτω μαθητές, τους πήγα να δουν από κοντά τα ίδια αυτά στρατιωτάκια, τους είπα την ίδια ιστορία και δε με κοίταξαν με απορία, ούτε οι γονείς τους. Η κοινωνία προοδεύει σκέφτηκα και θα το πίστευα, αν δεν έπρεπε κι εγώ να παραδίδω βαθμολογίες στους γονείς. Που βαθμολόγησα κι εγώ τη σύνταξη, την πίστη, την προσπάθεια, την άμιλλα. Που ο βαθμός συνειρμικά σε πάει στη σημαία. Και που ο κάθε ένας γονιός θέλει να δει παιδί δικό του να τη σηκώνει, γιατί στο βάθος βάθος νιώθει ο ίδιος πως το κάνει. Ίσως πια όλοι αυτοί οι γονείς να κάθονταν κι εκείνοι  τελευταίοι στις δικές τους παρελάσεις και θέλουν κάποτε να φάνε το νεράντζι τους.

Ίσως και γενικά ο κόσμος να μην προοδεύει. Να αγκιστρώνεται μόνο στις παραδόσεις , περνώντας απ΄ την Τσικνοπέμπτη στην Αποκριά κι απ’ την Αποκριά στον μπακαλιάρο, δίχως κριτήριο, δίχως ένστικτο προσαρμογής ή ανανέωσης των ίδιων των εθίμων. Να περιμένει βαθμούς και το παιδί του να γίνεται Άτλαντας. Να επιτίθεται, όπως σε κείνη τη δασκάλα από τα Σπάτα που νοσηλεύτηκε πριν λίγες μέρες, ύστερα από ξυλοδαρμό, δαγκωματιές και ύβρεις που δέχτηκε από μάνα και γιαγιά παιδιού. Κι εγώ κυρία στεναχωρήθηκα που δε με έβαλες πρώτη σειρά παρέλαση, αλλά δε σ’ έδειρα ποτέ. Γιατί Κυρία;

 Κατά βάθος γιορτάζουμε εθνικές επετείους όταν τυχαίνει να πέσουν Δευτέρα ή Παρασκευή και μνημονεύουμε τους ήρωες που αγωνίστηκαν για να μας προσφέρουν αυτό το τριήμερο το δοξασμένο. Κατεβαίνουμε στις πλατείες και περιμένουμε να δούμε τα νεράντζια να πέφτουν βροχή. Κι εγώ θα κατέβω στην πλατεία. Και θα πάρω μαζί στην τσέπη μου τα στρατιωτάκια , να δουν σε τι κόσμο γίνονται πια οι παρελάσεις . Και θα πατώ ακόμα στις μύτες των παπουτσιών μου.

* αυτούσιο το κείμενο,όπως δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το ένατο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 13 )

ότι ο γαλλικός κινηματογράφος είναι ο ορισμός του εκλεπτυσμένου και το αντίθετο του μαζικού, χολυγουντιανού. δεύτερη σιγουριά, ότι δε μας φτάνει μια βδομάδα αφιερώματος για να τον εκτιμήσουμε, θέλει και δουλειά κατ'οίκον. Και εκμάθηση της γλώσσας, με τη βοήθεια τραγουδιών όπως τα παρακάτω :

Yann Tiersen - Western / Brigitte Bardot - Moi Je joue / Francoise Hardy - Tout les garcons et les filles / Patrick Bruel - Pour La Vie / Charlotte Gainsbourg - Voyage / Zaz - La Fee / Melody Gardot - Les Etoiles / Edith Piaf - La foule / Jeanne Moreau - Indian song / Yann Tiersen - La Veille / Mirelle Mathieu - Toi et moi / Jacques Brel - Ne me quitte pas / Lara Fabian - Je suis malade / France Gall - Ella elle l'a / Desireless - Voyage Voyage / Benjamin Biolay - Tout ca me tourmente / Les tripletts of Belleville ost - Rendez-vous / Vanessa Paradis - La seine / Mylene Farmer - L'amour n'est rien / Richard Anthony - A present tu peux t'en aller / Julien Dore- Moi Lolita / Patricia Kaas - Mon mec a moi / Yann Tiersen - Kala / Lhasa - La marie haute / Les Surfs - Si j'avais un marteau / Zazie - Je suis un homme / Alison Moyet - La Chanson des vieux amants / Yves Montand - Les Feuilles Mortes / Marie Laforet - Viens viens / Celine Dion - Les jours comme ca / Les parapluies de Cherbourg - main song / Amelie ost - La valse d'Amelie 

Bonus Track : το σημερινό podcast , για εξάσκηση σε τρόπους και αισθήματα.

SURE ABOUT NOW 27 - Clipartradio.gr (06-04-13) 

Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 13/04

Sure About now / clIpartRadio.gr / 18.00 - 20.00

Θερμοκρασία Δωματίου : Αγκίστρι *

Δεν ψάρεψα ποτέ, δεν έπιασα ποτέ στα χέρια μου καλάμι, δίχτυα, αγκίστρια ή δολώματα. Η’ κι αν τα έπιασα, δεν ήξερα μ’αυτά τι ν’απογίνω. Να τα κρατήσω, να μιμηθώ, να τα πετάξω; Κοιτούσα τους άλλους να ψαρεύουν και να το κάνουν καλά, να γεμίζουν τους κουβάδες περηφάνια ή να κρατούν στα χέρια τους τα ζωντανά που σπαρταρούσαν λίγο ακόμη έξω απ΄το νερό, που λαχταρούσαν λίγο ακόμη για νερό. Δεν μπορώ να πω ότι συμμεριζόμουν τη χαρά τους ή πως την καταλάβαινα.  Δεν είναι ότι υποκρινόμουν, πως δε θα φάω από ψάρι που στα μάτια μου μπροστά ξεψύχησε ή ότι ήθελα υπέρμαχος να γίνω των δικαιωμάτων των ψαριών τους. Έχοντας γνώση τι σημαίνει τροφική αλυσίδα, απλώς παρατηρούσα. Και λαχταρούσα μαζί τους λίγο ακόμη για νερό.

Με έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου για ψάρεμα, στην ηλικία που, ήθελα – δεν ήθελα, θα τον ακολουθούσα. Μπορούσε να βρει ψάρι σε κάθε θάλασσα, στέρνα, γούρνα, γουλιά και κουταλιά. Το ένστικτο του κυνηγού ήταν κι αυτό κάτι που αγνοούσα. Εν αντιθέσει με το ένστικτο του κυνηγημένου, που με κάθε αφορμή το συντηρούσα και το επαλήθευα. Καθώς δεν έπιανα ποτέ μου πετονιά να την πετάξω, καθόμουν στη γωνιά μου με τον Ποπάυ στα χέρια,  να διαβάζω το σπανάκι μου, να γίνω δυνατότερος μπροστά στου κόσμου τα ψαρέματα. Και δώστου  πετονιά και δώστου σπανάκι. Κάπως έτσι έμαθα ότι ο κόσμος χτίστηκε σε αντιφάσεις. Κάποιος που τρώει και κάποιος που τρώγεται. Κάποιος που ψαρεύει και κάποιος που ψαρεύεται. Κι εγώ ήθελα να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Σ’αυτούς που τρώγονται. Έτσι έμαθα να μην παίζω ξύλο, ακόμα κι αν με κτυπήσουν, να μην απαντώ, ακόμα κι αν με κατηγορήσουν, να μην αντιδρώ, ακόμα κι αν με αγαπήσουν. Το κλείδωμα σε έναν εαυτό είναι της γενιάς μου σύμπτωμα. Που πολλαπλασιάζεται σαν αμοιβάδα, χωρίζεται στα δυο, στα τέσσερα, στα οκτώ και καταλήγει  να’ναι οι αμοιβάδες που δεν ήθελε ποτέ να γίνει.  Να παρατηρεί, να σκέφτεται, να απορεί και να μη δρα. Να περνά από το γέλιο στο κλάμα και να διχάζεται. Ένα σύμπτωμα που θέλει πολύ σπανάκι για να πετάξεις από πάνω σου.

Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, αλλά δεν είμαστε γεννήτορες. Η κοινωνία αποφασίζει για σένα, πού θα ζήσεις, πώς θα ζήσεις, ποιο κράτος θα πληρώνεις όλη σου τη ζωή. Κι ας μην ψάρεψες, ας μην κολύμπησες δίπλα σε μεγαλοκαρχαρίες. Πληρώνεις την αδράνεια που επέδειξες, που είδες το καλάμι να βουτά στη θάλασσα και πίστεψες πώς θα ψαρέψει μόνο τα απαραίτητα του τραπεζιού, τα καθημερινά, όχι τη θάλασσα ολόκληρη. Και όταν άδειασε η θάλασσα, όταν προσπάθησες να κολυμπήσεις κι έπιασες πάτο, προτίμησες να σκεφτείς ότι τα ψάρια μας εγκατέλειψαν. Όχι ότι δεν έμεινε ψάρι ζωντανό να πεις καμιά κουβέντα, να μιλήσετε περί ανέμων και υδάτων, για τη ζωή στα βρώμικα νερά και στους εξίσου βρώμικους καιρούς. 

Με την ίδια λογική, δεν κατόρθωσα ποτέ να πετάξω χαρταετό. Πότε τα ζύγια δεν ήταν στη θέση τους καλά μετρημένα, πότε ο αετός μου δεν είχε κατάλληλο μέγεθος, πότε ο άνεμος δεν ήταν με το μέρος μου ή εγώ δεν ήμουν στο κατάλληλο υψόμετρο. Ή πιο σωστά, δεν είχα ακόμη φάει το σπανάκι μου, για να επιβληθώ σ’ ένα στοιχείο της φύσης. Τις λίγες φορές που δοκιμάσαμε να υψώσουμε αετό, τον πέταγε ο πατέρας μου κι εγώ τον παρακολουθούσα. Να σκίζει τον αέρα, να κάνει κόντρες με τους γύρω αετούς και δίχως ίχνος σεμνότητας να νομίζει ότι θα φτάσει το σύμπαν. Εγώ όμως ήξερα ότι το σύμπαν δεν είναι για τους αετούς. Και το σύμπαν το ήξερε καλά, γι’ αυτό και φρόντιζε να τους τσακίζει τα φτερά, να τους πηγαίνει για εκτέλεση πάνω σε σύρματα ηλεκτροφόρα ή μέσα σε κενά αέρος να τους πνίγει. Έχει πολλούς τρόπους η φύση να σου δείχνει τα όριά σου. Αρκεί η δική σου αλαζονεία να τους βλέπει.

Αν δεν τους βλέπει, δε σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν. Απλώς εσύ, ματαίως θα κοπιάζεις να ψαρέψεις σύννεφα. Με τον χαρταετό, που χρόνια αργότερα κατάλαβα πως ήταν και αυτός αγκίστρι σου. Αφού πια στέρεψαν οι θάλασσες, αφού η γη δε μας χωρά, ας βρούμε κάπου, κάποιο σύννεφο να κατακτήσουμε. Όχι για να το φέρουμε στη γη, αλλά για να μας ανεβάσει, για να μπορούμε να διαφέρουμε απ’ ότι πια κατηγορούμε. Αν δεν το κάναμε ως τα τώρα, είναι που η φύση αντιστέκεται και τα αγκίστρια μας ξέρει και αποφεύγει. Κι οι ουρανοί αύριο πάλι θα γεμίσουν αγκίστρια κι επίδοξους ψαράδες.

Όσοι δεν πιάσαμε στα χέρια μας ποτέ χαρταετό ή του ψαρέματος καλάμι, θα συνεχίσουμε να τρώμε το σπανάκι μας. Μπορεί μια μέρα να βγούμε στους δρόμους και να τους κάνουμε θάλασσες, με όσα ψάρια δε βρήκαν φωνή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Κι εμείς με την αρμύρα μας, θα κλάψουμε στη γη κι όχι πετώντας. Δεν είναι που δεν έχουμε αγκίστρια να πετάξουμε, είναι που δεν υπάρχουν ουρανοί να μας αντέξουν.

* αυτούσιο το κείμενο,όπως δημοσιεύτηκε στις 17 Μαρτίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το όγδοο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 12 )

ότι τα ψέματα δεν έχουν ανάγκη αντιμετώπισης μέρας ξεχωριστής, είναι όμως πρόθυμα να παίξουν το παιχνίδι μας και να καμώνονται πως μόνο τις πρωταπριλιές γεννιούνται. και καθώς τα πάντα γύρω μας ισόπεδα σωριάζονται, ο έρωτας αναδεικνύεται το πιο τρανό, πρωταπριλιάτικο αστείο. που το μαντεύεις και το συνοδεύεις,ακούγοντας κομμάτια όπως τα:

Ryan Gosling - You always Hurt the ones you love / Χάρις Αλεξίου - Το ψέμα / Florence & the machine - I'm not calling you a liar / The Pierces - It will not be forgotten / The Clash -Should i stay or should i go / Alice Gold - Runaway Love / Vassilikos - If you go away / Harry Nilsson - Without you / Patti Smith - April Fool / Emeli Sandi - Clown / Queen - You don't fool me / Adele - Rolling in the deep / Billie Holiday - I'm a fool to want you / Μελίνα Μερκούρη - Χάρτινο το Φεγγαράκι / David Bowie - The stars (are out tonight) / Michael Buble - Cry me a river / Peggy Lee - Why don't you do right / Melody Gardot - Who will comfort me / Eminem ft. Rihanna - Love the way you lie / Damien Rice - Fuck You / Marina & the Diamonds - Lies / Κωστής Μαραβέγιας - Δεν με πείθεις / Etta James - Seven days fool / Regina Spektor - Don't leave me (Ne me quitte pas) / Ελένη Δήμου - Δεν πιστεύω / Jack White - Love is blindness / Dido -  Day before we went to war / The Irrepressibles - In this shirt

Bonus Track : το σημερινό μας ψέμα σε μορφή podcast για αποστήθιση

SURE ABOUT NOW 26 - Clipartradio.gr (30-03-13) 

Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 06/04

sUre AbOuT Now / cLiparTradIO.gr / 18.00 - 20.00

Θερμοκρασία Δωματίου : Αλίκη *

Κι ύστερα η Αλίκη έπεσε στην κουνελότρυπα. Κι έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε και σίγουρη ένιωθε πως δε θα πιάσει ποτέ πάτο, έτσι που γρήγορα κατέβαινε σε έναν κόσμο στροβιλισμένο, που δε βρίσκει στέρεο έδαφος και που δεν έχει πρόγραμμα στεγνώματος, ούτε καν κύριας πλύσης, μόνο στην πρόπλυση ξανά και ξανά μένει το μηχάνημα και στροβιλίζει τα ρούχα, ούτε που καν τα μαλακώνει, είναι με κρύο νερό που βάζεις γρήγορα την πλύση και ούτε ίχνος μυρωδιάς δε φεύγει κι έχουν μια τσίκνα τα ρούχα, τσάμπα το απορρυπαντικό που χάλασες, για να μην πω για το νερό που θα το πεις νεράκι, αν συνεχίσεις να το σπαταλάς και για το ρεύμα που πάνω απ'το κεφάλι σου καραδοκεί για να στο πάρει , καθώς η βασίλισσα παίρνει κεφάλια σήμερα, όπως και κάθε μέρα, γιατί παίζοντας κρίκετ κάποιοι μπαίνουν στον δρόμο της και πώς να το'βρει το σημάδι.

Κι ύστερα η Αλίκη έπεσε. Και βγήκε και περπάτησε στον κόσμο αυτόν τον μικρό, τον μέγα, που Ελύτη γέννησε κι αλήτη επέλεξε, τον κόσμο τον λογικό με τους γάτους του Τσεσάιρ, τους κασιδιάρηδες, που αθωώνονται στα δικαστήρια, γιατί έχουν καλά πια διδαχθεί την τέχνη της εξαφάνισης, δε μένει πίσω ίχνος από έγκλημα, δεν έχουν άλλωστε πατούσες τέτοιοι γάτοι, έχουν το σώμα τους καιρό πια ξεπουλήσει, ένα κεφάλι αναβοσβήνει στο σκοτάδι, όλα τα βλέπει, κρύβεται, γελά κι αφήνει ένα χαμόγελο ένοχο να ξεθωριάζει. Θέλει ο γάτος να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Και περπατώντας η Αλίκη, μικραίνει και μεγαλώνει. Και νιώθει ανόητη που ένα σώμα δεν μπορεί να φέρει βόλτα κι αυτό πεινά και πόσο πια να το ταΐζει παραμύθια. Τη νιώθεις και τη συμπονάς. Ε και λοιπόν, θα μου το πεις. Ε και λοιπόν, θα σου το πω.

Κι ύστερα η Αλίκη για να φάει δε θα βρει εύκολα, μονάχα τσάι θα την κεράσει ο Μαρτιάτικος Λαγός και παντεσπάνι, σ'ένα τραπέζι που, προτού πεινάσουν όσοι κάθονται, αλλάζουν θέσεις κι έτσι ξεγελούν την πείνα τους κι έρχεται η τσίκνα διπλανή και αδιάκριτη να μπαίνει στα ρουθούνια τους. Κάποια Μαρία Αντουανέτα ελαφρόμυαλη φωνάζει με φωνή όλο ειρωνεία ''αφού δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει άλογο'', όμως η Αλίκη προτιμά να μην το ξέρει, κι ας νιώθει μέσα της μια θλίψη παιδική για όλα τα πόνι τα μικρά που είχε κι έπαιζε, για όλα τα άλογα τα πράσινα που της τα έταζαν, μα δεν τα έβλεπε μπροστά της να καλπάζουν, μόνο μια γεύση χλιμιντρίσματος στα χείλη έφτανε. Και με τα άλογα και τα παράλογα θα συνεχίσει η Αλίκη να πορεύεται. Και με την τσίκνα που προέλευση  δεν έχει από κρέατα. Δεν έχει νόημα εξάλλου η τσικνοημέρα σε μία χώρα που νηστεία δε γνωρίζει τι σημαίνει ή που νηστεία όλο το χρόνο επωμίζεται. Κι αυτό το ξέρουνε καλά, τόσες χιλιάδες σουβλατζίδικα που χτίζονται στη Χώρα των Θαυμάτων.

Κι ύστερα η Αλίκη θα συναντήσει τους φρουρούς, βαλέδες, ρηγάδες, φιγούρες απλές, που βία ασκούν και μέρες ανοιξιάτικες ή φθινοπωρινές δε λογαριάζουν, που η παγκόσμια κατά της βίας μέρα τίποτα δεν τους λέει, εξάλλου δε χωρούν αυτιά στα τραπουλόχαρτα, δεν έχουν χώρο αρκετό να τα στηρίξουν. Τσίκνα κι εκεί, σ'ανθρώπων έργα, πολλά τραγούδια, πολλοί χοροί, πολλά τα φώτα, όμως η τσίκνα όλα τα βλέπει, όλα τα σκεπάζει, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Και αν η μύτη σου δεν έχασε ακόμα την οσμή της, θα σε πνίξει. Και οι Τρελοκαπελάδες θα σε συνεφέρουν, μόνο και μόνο για να σε κάνουν δικό τους, να σε μυήσουν στο παράλογο, το αναίτιο, το παράξενο. Και θα σου τραγουδούν, μέχρι να καταφέρουν το δικό τους να περάσει:

«Θα μπεις ή όχι, θα μπεις ή όχι, θα μπεις ή όχι στον χορό; 

Θα μπεις ή όχι, θα μπεις ή όχι, θα μπεις λοιπόν να σε χαρώ; » *

Κι ύστερα η Αλίκη θα νιώσει γυναίκα, θα πει στον εαυτό της Χρόνια καλά, θα ανταλλάξει ευχές, φιλοφρονήσεις και κραγιόν μ'άλλες χαμένες ηρωίδες και θα ξυπνήσει πριν το χάσει το κεφάλι της, στα πόδια ξαπλωμένη ενός δέντρου. Και θα γυρέψει απ'την αρχή την κουνελότρυπα, είναι εθισμένη πια από τη Χώρα των Θαυμάτων, από την τσίκνα που ποτίζει τα όνειρά της. Αν κάπου μέσα της υπάρχει κάτι άκαπνο, είναι η φαντασία της. Κι αυτή Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, είναι ο σύγρονος δικός μας Κεμάλ. Που πέφτει συνεχώς στην κουνελότρυπα, καθώς ο κόσμος αυτός δε θ'αλλάξει ποτέ. Αντιλαμβάνεται, μα πώς ν'αλλάξει παραμύθι. Αν συναντούσε πουθενά τον κάποτε δικό μας, τον Ελύτη, μαζί θ'αναφωνούσανε : ''Θεέ μου τι τσίκνα ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε''.

Ε και λοιπόν, θα μου το πεις. Ε και λοιπόν, θα σου το πω.

* μετάφραση Παυλίνα Παμπούδη, ''Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων'', εκδόσεις Printa, 2009

αυτούσιο το κείμενο,όπως δημοσιεύτηκε στις 9 Μαρτίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το έβδομο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 11 )

ότι και να χαθεί μια σιγουριά, δε χάθηκε κι ο κόσμος. έτσι, μια εκπομπή λιγότερη, αυτή που το προηγούμενο σάββατο πήρε το κύμα, και μια επανάσταση περισσότερη, αυτή που δεν ξεκινάμε ποτέ, αλλά που θέλουμε να μνημονεύουμε.Ακούγοντας μουσικές για νέα ξεκινήματα κι αρχές, όπως τα παρακάτω, που έπαιξαν απόψε :

Μάνος Χατζιδάκις - Πάροδος (Όρνιθες) / Alex Clare -Relax my Beloved / Dido - Let us move on / Doves - There goes the Fear / Florence & the Machine - No light No light / Hurts - Miracle / Διονύσης Σαββόπουλος - Σαν τον καραγκιόζη /  One Republic - Feel again / Chris Garneau - Between the Bars / Mary Poppins ost - Supercalifragilistic- expialidocious / Marietta Fafouti - Kookoobadi / Ben E. King - Stand by me / The Divine Comedy - Party Fears Two /  Σωκράτης Μάλαμας - Διάφανος / The Artist ost - Peppy & George / Mika - Relax (Take it easy) / Aerosmith - Dream On / Grease ost - We go Together / Les Miserables ost - At the end of the Day / Μαρίζα Ρίζου - Μια άλλη ευτυχία / Asaf Avidn - Love it or leave it / Ορφέας Περίδης - Εθνικό έλλειμμα / John Legend - Who did that to you / Birdy - Young Blood / Scorpions - Wind of change / Jessie Ware - Wildest Moments / Μανώλης Φάμελλος - Ευτυχία είναι αυτό / Of Monsters and Men - Dirty Paws

Bonus track: το σημερινό podcast, ως ιδανικό σε μια παρέλαση που ποτέ δε συνηθίσαμε το βήμα.

SURE ABOUT NOW 25 - Clipartradio.gr (23-03-13) 

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 30/03

Sure AboUt nOw / cLipaRtrAdio.gr / 18.00 - 20.00  

Θερμοκρασία δωματίου: Φλόγες*

Υπήρχε κάποτε μια εποχή που τα γενέθλια είχανε λόγο ύπαρξης. Μαζεύονταν φίλοι απ'το σχολείο, απ'το φροντιστήριο, απ'τη διπλανή τάξη και το διπλανό θρανίο και σου έφερναν δώρα που ποτέ δε χρησιμοποιούσες, μια κορνίζα, ένα ημερολόγιο, αλλά που τα χαιρόσουν ως κίνηση και μαζί με σένα χαιρόταν κι η μητέρα σου που έβλεπε ότι και κοινωνικός είσαι και ξέρεις να συγχρωτίζεσαι και τη Δευτέρα στο σχολείο θα περιγράψεις στην κυρία ότι το πάρτυ σου ήτανε σούπερ, ήτανε σούπερ κυρία γιατί παίξαμε κυρία, γιατί σβήσαμε τα φώτα κυρία, φάγαμε πίτσα κυρία και ήπιαμε ανάμεικτη κόκα κόλα με πορτοκαλάδα και μέσα πετάγαμε φουντούνια κυρία, έτσι για πλάκα. Και τα κορίτσια που ήρθαν κυρία ήταν ξενέρωτα, κάθισαν στον καναπέ και μας κοιτούσαν, όσο εμείς κυνηγιόμαστε με τα σπαθιά κυρία.

Υπήρχε κάποτε εποχή που τα γενέθλια είχανε λόγο ύπαρξης, γιατί δεν περίμενες τίποτα από αυτά. Ζούσες τις μέρες που δεν είχαν στόχους, γιατί δεν ήξερες στόχοι τι σημαίνουν. Ήσουν ακόμα πιτσιρίκος και μόνο κεριά μέτραγες με χαρά να πολλαπλασιάζονται στην τούρτα. Πρώτα σβήναμε τα φώτα. Ύστερα ανάβαμε τα κεριά. Δεν είχε σημασία τι κεριά. Μεγάλα, μικρά, πολύχρωμα, με τη μορφή αριθμών, από αυτά που τα φύσαγες και δεν έσβηναν και έκανες ευχές όσο φυσούσες και δεν έσβηναν και ζοριζόσουν γιατί μπροστά σε φίλους σου έπρεπε να φανείς και λίγο μάγκας και φύσαγες και δεν έσβηναν, μέχρι που έσβηναν. Τα κεριά λίγη σημασία έχουν, η ποσότητα και η ανταμοιβή τους είναι αμελητέα. Οι ευχές τους έχουν σημασία. Που τις φυσάς και δε σβήνουν. Οι ευχές πάντα παραμένουν ευχές.

Δεν ήμουν ποτέ φανατικός των πάρτυ γενεθλίων, ειδικά αυτών που προορίζονταν για μένα. Δεν έβρισκα τον λόγο να σταθώ στο κέντρο μπροστά από ένα γλυκό που πυρπολούμε μέχρι να καταπιούμε. Κυρίως γιατί δε σκεφτόμουν εύκολα ευχές. Είχε χαλάσει ο αναπτήρας τους και δεν ανάβανε ή δεν ήθελα να τις δω να σβήνουν. Κι όσο τα χρόνια δε στις φέρνουν ολοζώντανες, οι τούρτες είναι μονάχα η παρηγοριά στον άρρωστο. Μου άρεσαν όμως πάντα τα κεριά. Όχι ο αριθμός τους, όσα και να βάλεις τίποτα δεν αλλάζει, ούτε αλλοιώνεται, ούτε τρομάζει. Μονάχα βαραίνει. Επιβάλλεται ο αριθμός στη συνείδησή σου που μεγαλώνει και που βλέπει τις φλόγες να σιγοψήνει τα όνειρά σου. Υπήρχε η εποχή που πέταγες πιο εύκολα κέρματα στη λίμνη των ονείρων σου. Τώρα τα κέρματα λιγόστεψαν, μας τα πήραν απ'τις τσέπες και η ανάγκη σου να ευχηθείς είναι ανέξοδη, πιο φειδωλή και πιο προστατευμένη. Εύχεσαι το αύριο να σε έχει υγιή, χαρούμενο και σίγουρο για κάτι.Χαιρόμουν όμως πάντα για τη ζεστασιά τους. Των κεριών η ζεστασιά είναι μια δόση τόση δα αφύπνισης.

Η άνοιξη μπαίνει μια πρώτη Μαρτίου, τυχαίνει μια πρώτη Μαρτίου να γεννήθηκα, και μαζί μου η ανάγκη του φωτός. Μέσα σε όλη αυτή την καταχνιά γύρω μου, ανάβω κεριά σ'ολόκληρο το σπίτι, γίνεται φωταγωγημένη εκκλησία και μέσα του ο Θεός που προσκυνώ, τον λέω αγάπη, τον λέω φιλία, τον λέω οικογένεια ή σκύλο που έρχεται και κουρνιάζει στα πόδια μου όσο πληκτρολογώ τις λέξεις στην οθόνη, σαν να μου λέει ''φτάνει όσο έγραψες, άσε με εμένα τώρα να σου πω μια ιστορία''. Και μου λέει τις ιστορίες του. Όπως θα καταλάβαινε ένας σκύλος την ασπρόμαυρη ζωή μας. Δεν είναι που οι σκύλοι βλέπουν ασπρόμαυρα, είναι που από εμάς λείπει το χρώμα. Οι φλόγες έχουν σβήσει, η μία μετά την άλλη, τα κεριά είναι μονάχα διακοσμητικά ή του ήλιου παραπεταμένα αποπαίδια.

Αν είχαμε λίγη παραπάνω ζεστασιά, ένα κερί, μια φλόγα να περισσεύει ή να μην περισσεύει αλλά απ'το υστέρημά μας να προσφέρουμε, ο έχων δύο φλόγες να δίνει τη μία, ο έχων μία συμπόνια να τη μοιράζεται και όχι να την κρατά για κείνον μόνο, δε θα ακούγαμε ειδήσεις όπως αυτή για τα παιδιά στη Λάρισα. Που μέσα στην ανάγκη τους να ζεσταθούν, έχασαν τη ζωή τους, πνιγμένη μέσα στους καπνούς. Ίσως είχαν παραπάνω  ανάγκη από το φως, ίσως είχαν γενέθλια να γιορτάσουν, ίσως η άνοιξη δεν πρόλαβε να τα ζεστάνει ή ίσως ήθελαν το πάρτυ τους να κάνουν. Να'χουν να πούνε στη δική τους τη δασκάλα πώς τα πέρασαν, ήταν ωραία κυρία που δεν κρυώναμε άλλο κυρία, γιατί πετρέλαιο ούτε λόγος να αγοράσουμε κυρία, δεν είχαμε ούτε ευρώ στην τσέπη μας κυρία, το ξοδέψαμε σε ευχές κυρία, να γιορτάσουμε γενέθλια κυρία και να έχουμε κάτι από το μέλλον να περιμένουμε κυρία. Να μεγαλώσουμε, να δουλέψουμε, να κάνουμε οικογένεια κυρία. Και οι φλόγες των κεριών να μη σβήνουν έτσι εύκολα κυρία.

Κάτι τέτοιες ειδήσεις με βρίσκουν ανυπεράσπιστο. Που στη δική μου τούρτα τα κεριά μου δεν τους τα αφιέρωσα. Το κάνω εκ των υστέρων. Μήπως και ζεσταθούν εκεί ψηλά κυρία.

αυτούσιο το κείμενο,όπως δημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το έκτο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 10 )

ότι αυτό που χρειαζόμαστε το λες και άνοιξη, και αναγέννηση, και μεταμφίεση. το λες γυναίκα δηλαδή και με τραγούδια από γυναίκες το γυρεύουμε.

Petula Clark - Downtown / Paloma Faith - Upside Down / Amy Winehouse - You know i'm no good / Emeli Sandi - My kind of Love / Sharon Jones &the Dap Kings - I learned the Hard way / Caro Emerald - That man / Alice Gold - Runaway Love / The Pierces - Kissing you Goodbye / Moulin Rouge ost - Sparkling Diamonds / Madonna - Material Girl / Etta James - Seven day fool / The Puppini Sisters - I will survive / Dido - Go dreaming / Koop Koop - Island Blues / Sade - Smooth Operator / Tania Nassibian - Αν με λέγανε Νατάσσα / Annie Lennox - Walking on Broken glass / Patti Smith - Smells like teen Spirit / Madredeus - Haja O Que Houver / Nina Simone - My baby just cares for me / Bjork - Isobel / Janis Joplin - Piece of my Heart / Marianne Faithfull - I'm on fire / Monika - Over the Hill / Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Μετακόμιση / Marietta Fafouti - Lalala / Cher - The Shoop Shoop song / Tanita Tikaram - Twist in my Sobriety 

Bonus Track :το σημερινό podcast για έναν περίπατο ακόμα σ'αυτό που λέμε άνοιξη.

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 16/03

Sure about Now / ClipArtRadio.gr / 18.00 - 20.00

Θερμοκρασία δωματίου: Σφίγγα *

Θυμάμαι τα πόδια της να μπερδεύονται με των υπολοίπων κι αυτή είναι μία από τις παλαιότερές μου αναμνήσεις από κείνη. Ήμουν παιδί και μέχρι τα πόδια των ανθρώπων έφτανε το βλέμμα μου. Δεν μπορούσες να μου καταλογίσεις ότι δεν πρόσεχα, ότι ο νους μου πήγαινε κι ερχόταν ή πως το έκανα επίτηδες. Για πολλά μπορείς να κατηγορήσεις ένα παιδί, για το ύψος του όμως όχι. Κι έτσι μικροκαμωμένος όπως ήμουν, δεν είχα πολλά περιθώρια βελτίωσης. Είχαμε συμφωνήσει να την κρατώ από το χέρι. Αυτό το χέρι που πότε σε μαλώνει και πότε σε χαϊδεύει, πότε σου κουνά το δάκτυλο και πότε σε σκεπάζει τις νύχτες που πετάς από πάνω σου τα σκεπάσματα. Το χέρι της μητέρας μου έπρεπε κι αυτό να φανεί άξιο εμπιστοσύνης. Να μη γλιστρήσει, να μην ιδρώσει, να μην αφήσει το δικό μου. Κι όμως το έκανε.

 Άφησε το χέρι μου, εκεί, ανάμεσα σε πάγκους λαϊκής, μόνο για λίγα λεπτά, ίσα να βάλει τα ψώνια στη σακούλα, να βγάλει τα κέρματα από το πορτοφόλι της και να φύγουμε. Αυτά τα λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να τη χάσω. Αρκετά για να προχωρήσει μερικά βήματα κι εγώ να μην ακολουθήσω. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα μου ήταν γεμάτο πόδια. Πως το μόνο που μπορούσα να έχω σαν σημείο επαφής με τους ανθρώπους δεν ήταν τα μάτια τους, η φωνή ή το χαμόγελό τους. Αδύνατα, παχουλά, ντυμένα ή έκθετα, του κόσμου τα πόδια γέμιζαν λεπτομέρειες τη σκέψη μου. Η σκέψη μου όμως δεν είχε πόδια να περπατήσει παρακάτω. Πόσα πόδια είδα γύρω μου; Δε θυμάμαι, δεν έχει νόημα να τα μετράς. Μετράνε αυτά για σένα. Τελικά τη βρήκα τη μητέρα μου, μάλλον με βρήκε εκείνη. Πελαγωμένο να ψάχνω στεριά. Έκλαιγα, γύριζα γύρω απ΄τα ίδια σημεία και μουρμούριζα ''εδώ ήταν, εδώ ήταν, πού πήγε;''

Τα δικά μου πόδια δεν έμαθα, ούτε θα μάθω, αν καθοδήγησαν ποτέ κανέναν. Ψηλώνοντας σταμάτησα να τα προσέχω, αφέθηκα κι όπου με πάνε. Έμαθα να χάνομαι, πολλές φορές ακόμα, αλλά με ψίχουλα να βρίσκω δρόμο επιστροφής. Υπάρχει όμως ένας μύθος που μιλά για επιστροφή, αυτός του Οιδίποδα που απ'τα πόδια του κρίθηκε. Όποτε άκουγα την ιστορία του ή όποτε έβλεπα παράσταση για κείνον, δεν εστίαζα στην μετέπειτά του περιπέτεια, τον ανόσιο γάμο με τη μάνα του και τα παιδιά που φορτώθηκαν τις αμαρτίες του στο διηνεκές. Μου έκανε εντύπωση το όνομά του και ό,τι αυτό συμβόλιζε : τα πρησμένα πόδια του, τους τρυπημένους αστραγάλους που του καθόρισαν τα βήματά του. Στο βάθος βάθος της σκέψης μου, αναρωτιόμουν αν με δίχως τρυπημένα πόδια θα βρισκε τον δρόμο της επιστροφής στο πατρικό του σπίτι. Λες και οι τρύπες του έγιναν για να μην μπορεί να πάει παραπέρα, να τα σέρνει μέχρι εκεί που άφησε τα ίχνη του. Δεν κατάλαβα πολύ την ιστορία του. Τον θαύμασα πολύ όμως, γιατί στην τύφλωσή του μέσα ήταν χαρούμενος. Έζησε κάμποσα χρόνια δίχως απορίες.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί σαν τον Οιδίποδα. Όχι που να τελούν τις αμαρτίες τις δικές του, αλλά που με πρησμένα πόδια έχουν μάθει να πορεύονται. Κι ας έχουν χώρο, δεν έχουν τρόπο να περπατήσουν μακρυά. Τους βλέπω ξαπλωμένους στα πεζοδρόμια της Αθήνας και σαν αυτούς είναι δεκάδες στις γωνιές της χώρας μου. Τόσοι που δεν αρκούν οι Σφίγγες, τα αινίγματα που πρέπει να απαντήσουν για να κερδίσουν μια θέση ξανά στην πόλη που τους γέννησε. Σκεπασμένοι με χαρτόκουτα και λιωμένες κουβέρτες να κοιτάζουν κι αυτοί τα πόδια των περαστικών.Δε χρειάζεται πολύ να πλησιάσεις, βλέπεις τα μάτια τους να ξεχωρίζουν μέσα απ'τις κρυψώνες τους. Μου θυμίζει αυτή τους μόνο η συνθήκη τον εαυτό μου. Ίσως περιμένουν μόνο και μόνο να αναγνωρίσουν, ένα ζευγάρι πόδια γνώριμα να τους γυρέψει, να τους φέρει έναν λόγο να υπάρχουν. Δεν είναι μόνο το φαϊ, η στέγη ή τα ρούχα. Είναι για τη σιωπή τους που πιο πολύ αναρωτιέμαι. Πώς θα μπορούσα στη θέση τους να σιωπώ. Και πώς θα μπορούσα στη θέση τους οι γύρω να με αποσιωπούν.

Η Σφίγγα τότε ήταν το τέρας. Ρωτούσε ποιο είναι το ζώο εκείνο που μικρό ακόμα στηρίζεται σε τέσσερα πόδια, μεγαλώνοντας στηρίζεται σε δύο, ενώ στα γεράματά του πια χρειάζεται τρία πόδια. Η πόλη σήμερα έχει τόσα τέρατα και τόσους γρίφους. Και λιγότερους μύθους να πιστέψεις. Αυτό που είναι ίδιο είναι τα βήματα των ανθρώπων και αυτά που σου μαθαίνουν. Έφτασα πάλι να τα προσέχω, όπως έκανα τότε. Όχι για να μη χαθώ. Αλλά γιατί νιώθω ήδη χαμένος και αναρωτιέμαι αν κάπου οδηγούνται αυτά τα βήματα. Αν υπάρχουν ίχνη πατρογονικά να μας τραβούν, ασυναίσθητα σε κάποιες ρίζες. Αν υπάρχει συναίσθημα στοιβαγμένο σε αποθήκες κι αν υπάρχει ανάγκη να το ξεκλειδώσουμε. Αν χρειάζεται γρίφος ή αν τον παίρνουμε ελεύθερο. Γιατί ακόμα και τον ίδιο γρίφο αν είχαμε να απαντήσουμε, αυτόν του Οιδίποδα, πολύ παραπάνω θα δυσκολευόμασταν. Γιατί πλέον οι άνθρωποι είναι στα τέσσερα σ'όλη τους τη ζωή.

* (σχεδόν) αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το τέταρτο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 9 )

ότι τα γενέθλια χρειάζονται παρέες και μουσικές και λόγια ελληνικά κι αφιερώσεις. και πως η άνοιξη θέλει προσαρμογή σε νέες συνθήκες. που θα τον νοιάζεσαι τον διπλανό σου και που τον ήλιο που μοιράζεστε θα τον κρατήσετε ζεστό και θα ταιριάξετε τα θέλω με τα πρέπει, τους στόχους με τα ιδανικά. γιορτάζοντας λοιπόν γενέθλια με τραγούδια ελληνικά, δηλαδή σαν να λέμε ψυχοθεραπεία : 

Μάνος Χατζηδάκις - Το κοντσέρτο / Ελευθερία Αρβανιτάκη - Σε εσπερινό του Νότου / Μανώλης Λιδάκης - Για να σε συναντήσω / Δήμητρα Γαλάνη - Ατομική μου ενέργεια / Δημήτρης Καρράς & Αρετή Κατιμέ - Ηλεκτρισμένη μου ματιά / Χάρις Αλεξίου - Είσαι η νύχτα με τα αινίγματα / Γιάννης Παλαμίδας - Το τυχερό μου αστέρι / Νίκος Κυπουργός - Οι φρουροί της Αχαΐας / Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Post Love / Ε.X.Δράκος - Tα ήσυχα βράδια / Τάνια Τσανακλίδου - Ας ήτανε / The Boy - Δαγκωματιά / Βίκυ Μοσχολιού - Γεια μας καρδιά / Μανώλης Μητσιάς - Λάμπα Θυέλλης / Ελένη Βιτάλη - Του έρωτα μέγα κακό / Αλκίνοος Ιωαννίδης - Γιατί δεν έρχεσαι / Νατάσσα Μποφίλιου - Συνέχεια στα όρια / Γιώργος Νταλάρας - Ένας κόμπος η χαρά μου / Έλλη Πασπαλά - Η ρίζα του Ιεσσαί / Χρόνης Αηδονίδης - Βλεφαρό μου / Κόρε.Ύδρο. -  Όχι πια έρωτες / Λένα Πλάτωνος - Το κοπερτί / Μελίνα Μερκούρη - Χάρτινο το φεγγαράκι / Ευανθία Ρεμπούτσικα - Η αίθουσα του θρόνου / Δήμητρα Γαλάνη - Πώς περνούν οι άνθρωποι / Σαβίνα Γιαννάτου - Το βράδυ / Φλέρυ Νταντωνάκη - Αθανασία / Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου - Τα καντήλια / Δήμητρα Παπίου - Αυτή η νύχτα μένει / Φοίβος Δεληβοριάς - Ο καθρέφτης 

Βonus track : το σημερινό podcast για μεθεόρτιο κέρασμα. Καλή μας άνοιξη.

SURE ABOUT NOW 23 - Clipartradio.gr (02-03-13) 

Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 09/ 03

Sure About Now / cLipaRtradIo.gr / 18.00 - 20.00  

Θερμοκρασία δωματίου : Μαρκαδόροι *

Ζωγράφιζα ήλιους. Πολλούς. Τον ένα δίπλα στον άλλον, πάνω απ'τον άλλον, σε ομόκεντρους κύκλους ή συστήματα και τους χρωμάτιζα. Οι ήλιοι μου είχαν ακτίνες, ουρές, χεράκια ανοικτά ή φιδωτές άκρες και ανθρώπινα χαρακτηριστικά : χαμόγελα, φακίδες, μουστάκια ή γλώσσα παιχνιδιάρικα κρεμασμένη έξω απ'το στόμα τους. Κι αυτοί οι ήλιοι ζούσαν στη λιακάδα, τη συννεφιά, τη βροχή ή στην άσπρη αλέκιαστη σελίδα τους , χωρίς ποτέ ένας τους να παραπονεθεί, γιατί δεν τον ζωγράφισα σωστά ή σύμφωνα με τις πραγματικές του τις διαστάσεις, αλλά τον έκανα μικρό, να μην μπορεί να κάψει τη σελίδα και να βγει στον κόσμο. Οι ήλιοι μου ήξεραν ότι η δύναμή τους χωρά σε λίγα τετραγωνικά. Όμως σ'αυτά τα λίγα ήταν οι βασιλιάδες. Και ο σκοπός μου ήταν να τους προσφέρω το βασίλειό τους.

Μάζευα, θυμάμαι, όλα τα κίτρινα της τάξης στο θρανίο μου, γιατί ποτέ το κίτρινο δε μου έφτανε. Τα υπόλοιπα παιδιά δε μου έφερναν αντίρρηση, γιατί έφτιαχνα ήλιους και για αυτούς. Αυτός ήταν ο δεύτερος σκοπός μου. Να έχω ήλιο να μοιράζω. Δύσκολη απαίτηση, ήταν όμως και δική μου ανάγκη. Με άφηναν στην ησυχία μου. Ποτέ ένας ήλιος δεν ήταν αρκετός, πάντα κάποια ζωγραφιά θα κρύωνε παραπάνω και τότε ο δημιουργός της θα μου την έφερνε λέγοντάς μου ''θα μου κάνεις τον ήλιο;''.Τον ρωτούσα ''πώς τον θες;''και μου απαντούσε ο καθένας διαφορετικά. Μπορεί να ήταν κλόουν, χαρταετός, αστροναύτης με στολή ή αρλεκίνος, όμως η σελίδα του ανήκε , μαζί και το χαμόγελο μου, καταχωνιασμένο κάπου κοντά του. Μόνο η γιαγιά μου που με έβλεπε ξαπλωμένο στο χαλί της να ζωγραφίζω μου έλεγε ''όσο και να προσπαθείς αγόρι μου, δε θα μπορέσεις ποτέ να τον φωτογραφίσεις''. Δεν καταλάβαινα γιατί να μην μπορώ να το κάνω, έστω περίπου να δω την εικόνα του και να πρέπει μόνο να τον φαντάζομαι.''Γιατί κανείς στην ουσία δεν έχει τη δύναμη να το κάνει'' μου απαντούσε.

Περί δύναμης δεν ήξερα πολλά. Πίστευα όμως ότι αν θες κάτι πολύ το κατακτάς. Το πίστευα και ορκιζόμουν να το θελήσω κάποτε τόσο πολύ, που να το κάνω αληθινό. Ο μύθος του Ίκαρου ήταν το τέλειο παράδειγμα. Δεν πίστεψα το τέλος του, δεν ήθελα ν'ακούσω για την πτώση του στη θάλασσα, για το λιώσιμο των φτερών του και την αποτυχία του. Όταν με ρωτούσε η δασκάλα ''Και τι απέγινε ο Ίκαρος;'' , ''ακόμα πετάει εκεί ψηλά'' της απαντούσα. Μεγαλώνοντας ο κόσμος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο, να τον κατηγορήσει, γιατί ερωτεύτηκε τον ήλιο, γιατί στάθηκε τόσο άμυαλος, γιατί δεν ακολούθησε την εύκολη πορεία. Κανείς δε στέκεται στην τόλμη, την ευφυία και το κίνητρο του. Προσπάθησε να ξεφύγει απ'τον δικό του λαβύρινθο και τα κατάφερε, έτσι δεν είναι; Όσο και να τον γύρευαν μετά, δε θα πήγαινε ανθρώπου νους να τον ψάξει ψηλά. Έχουμε μάθει να μετριάζουμε τα όνειρά μας, αυτό το κατάλαβα. Και να υποτιμούμε των γύρω μας, γιατί δεν έχουμε τόλμη για τα δικά μας. Πάντα κάποιος άνθρωπος κρυώνει παραπάνω. Δίχως ήλιο. Αλλά ο δικός μας γίνεται να σβήσει για χάρη του;

Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι σαν εμένα που το να πας ψηλά και να τον φτάσεις είναι ένα όνειρο. Κρατούν μπαλόνια από ήλιον κι αναρωτιούνται πόσα θα ήταν αρκετά να τους σηκώσουν απ'τη γη, να νιώσουν λίγο σαν τον παιδικό εκείνο ήρωα της ταινίας , που με το κόκκινο μπαλόνι δραπετεύει από την πόλη.  Θυμάμαι ένα μπαλόνι που μου ξέφυγε ένα μεσημέρι από το χέρι, στο παράθυρο της γιαγιάς μου. Ένα μπαλόνι πολύχρωμο, ταϊσμένο από ήλιον και το είδα να φεύγει από το χέρι μου και να ανεβαίνει ψηλά. ''Δεν έπρεπε να το αφήσεις''μου είπε, ''τώρα θα απλωθεί σαν σκουπίδι στο διάστημα. Αν δεν το σκάσει ο ήλιος και καταλήξει ξεφούσκωτο πάλι στη γη''. ''Δεν υπάρχει περίπτωση ''της είπα. Όταν χρόνια μετά πέθανε κι εκείνη, της είπα μυστικά την ώρα της ταφής ''Τώρα γιαγιά, θα βρεις εσύ το μπαλόνι μου.Θα γίνεις κι εσύ πολύχρωμη''. Και το πίστευα. Κι ακόμα θέλω να σκέφτομαι ότι όπου κι αν βρίσκεται, έχει ένα πακέτο μαρκαδόρους κίτρινους στην τσέπη της για μένα.

Χθες άκουσα πάλι για κάποιον άνδρα που ανέβηκε σε μια ταράτσα, απειλώντας να πέσει στο κενό. Δεν έμαθα ο δικός του λαβύρινθος ποιος ήταν, από τι πολεμούσε να ξεφύγει. Από χρέη απλήρωτα, από αβεβαιότητα, ανασφάλεια, φόβο; Ίσως από τίποτα από αυτά ή απ'όλα αυτά μαζί. Αν ήμουν κάπου κοντά, θα έτρεχα να ζωγραφίσω στο κράσπεδο ένα πέρασμα, μια πόρτα που να οδηγεί στο φως , όπως συμβαίνει στα καρτούν, με την ελπίδα να μην τον σταματήσει βίαια. Ευτυχώς ο άνδρας αυτός μεταπείστηκε και κατέβηκε από την ταράτσα του πολυώροφου κτιρίου. Μάλλον κι ο ίδιος κατάλαβε πως δε φορούσε τα φτερά του ή πως δεν τα κόλλησε με το κερί καλά και πως θα λιώσουν. Το πιο πιθανό είναι αυτός ο άνθρωπος να κρύωνε και να μην είχε κάποιον να του ζωγραφίσει έναν ήλιο. Ο ήλιος έχει μάθει να είναι λίγο επιφυλακτικός με τους ανθρώπους. Ζεσταίνει μόνο όσους τον κοιτούν κατάματα. Δε φτάνει να τον ζωγραφίσεις. Και πάω στοίχημα, οι άνθρωποι που φεύγουν από ταράτσες έχουν σημάδια μαρκαδόρου στα χέρια τους.

αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις 2 Φεβρουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το τρίτο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 8 )

ότι η κιβωτός δε θα μας πάρει ποτέ μαζί της. και δε χρειάζεται να μας πάρει, δε θα χωρούσαμε ποτέ σ'ένα δωμάτιο, τόσοι άνθρωποι, τόσα βάρη και τόσες μάσκες. ας σωθούν τα ζώα, όπως ορίζει ο άγραφος νόμος και ας ακούσουμε μουσικές για παρηγοριά, όπως τις ακόλουθες :

Ennio Morricone - The Braying Mule / The troublemakers - Get misunderstood / Brenda Lee - All alone am i / Broken Bells - Your head is on fire / Irma - I know / Cat Stevens - Here comes my baby / John Legend - Who didi that to you ? / Duffy - Hard for the heart / Thom Hanreich - Shake it / Mika - Rain / Pet Shop Boys - Always on my mind / Hurts - Live like horses / Antony & the Johnsons - Cut the World / Audrey Hepburn - Moon River / Alice Gold - Runaway Love / Edward Sharpe & the Magnetic Zeros - Home / Henry Mancini - It had better be tonight / Charlotte Gainsbourg - Heaven can wait / Jodie Marie - I got you / Minor Project - Great / Aλκίνοος Ιωαννίδης - Μη φοβηθείς τη φωτιά / Dusty Springfield - I only want to be with you / Rolling Stones - She's like a rainbow / Φλέρυ Νταντωνάκη - Manha de Carnaval / Haerts - Wings / Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Όταν χαράζει / Soulsavers & Dave Gahan - Longest Day / Φοίβος Δεληβοριάς - Χωρίς / The civil wars - Dance me to the end of Love / Edith Piaf - Padam padam / Patti Smith - Because the night / Muse - Undisclosed Desires / A fidller on the roof - Sunrise sunset

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη κοντά / Σάββατο 02/03

suRE aBoUt Now / clIpaRtradIo.gr / 18.00 - 20.00

σιγουριά σαββάτου ( 7 )

ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν από έρωτα μονάχα στις ταινίες. στον έξω κόσμο οι έρωτες πεθαίνουν δίχως να παρασέρνουν θύματα στη νεκρική πομπή τους. όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς κατάλοιπα, μιας καταπιεσμένης μας θεατρικότητας. ακούσαμε και το πήραμε απόφαση : 

Mychael Danna & Rob Simonsen - A story of boy meets girl / Adele - Someone like you / Rufus Wainwright - Oh what a world / An Pierle - Where did it come from / Dan Wilson - Breathless / Nατάσσα Μποφίλιου - Οι ομπρέλες του Demy / Chris Isaak -Can't help falling in love / Bon Iver - Calgary / Abel Korzeniowski - Daydreamers / Florence & the machine - You've got the love / K.Bήτα - Χαζό παιδί / James - Senorita / Bjork - Bachelorette / Beirut - La Llorona / Μελίνα Μερκούρη -  Φαίδρα (Αγάπη μου) / Annie Lennox - No more i Love you's / Sting - Fragile / Anne Hathaway - I dreamed a dream / Damien Rice - The Blowers Daughter / Δημοσθένης Γρίβας - Σώσε με  (Το δηλητήριο) / Les parapluies de Cherburg - Love theme / Mono - Life in mono (Great expectations ost) / Radiohead - Like Spinning plates / Leona Lewis - Bleeding Love / Righteous Brothers - Unchained Melody / Joni Mitchell - A case of you / Άλκηστις Πρωτοψάλτη -Υδρόγειες σφαίρες / Cloud Atlas score - Finale     

Bonus Track : το σημερινό Podcast για επανάληψη

                                       SURE ABOUT NOW 21 - Clipartradio.gr (16-02-13)

Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 23/02

sUre aBouT nOw / cLipArtrAdio.gR / 18.00 - 20.00

Θερμοκρασία δωματίου:Άσφαλτος*

Η σχέση μου με την άσφαλτο κρύβει κάτι το μυστήριο. Την αντιπαθούσα από παιδί και με αντιπαθούσε. Καταλαβαινόμαστε. Θα ήθελα να την ξηλώσω, σαν κλωστή να κρέμεται και να την αφαιρέσω, να δω τι κρύβει από κάτω κι αν το χώμα θα μου πει ευχαριστώ για την απελευθέρωση. Η άσφαλτος υπομένει όμως, ατάραχη τα ουτοπικά σχέδιά μου. Δεν θα μπορούσε και πολλά να πράξει δηλαδή, μόνο να υπομένει. Με τη σιγουριά εκείνη που δεν ποτίζεται από τις βροχές, που δεν πλάθεται, που δεν φυτρώνει, που δεν αφήνει χαραμάδα να δεις κάτω από το πάπλωμά της. Και οι βροχές να προσπαθούν, να γλείφουν, να γλιστρούν, να μην μπορούν να ξεκλειδώσουν. Η πόλη έχει δώσει, από καιρό, αντιπαροχή το χώμα της.

Γυρίζοντας σπίτι κλειδώνω την πόρτα και φοβάμαι, μην τυχόν έρθει η άσφαλτος και μου κτυπήσει το κουδούνι, και μου ζητήσει τα ρέστα που την προσπερνώ, που την κατηγορώ πως δεν με ταξιδεύει, που πιάνω πότε-πότε ένα κουτάλι και τη σκάβω (για την ακρίβεια πετάω τα κουτάλια νικημένα). Φοβάμαι η άσφαλτος θα μου ζητήσει τετραγωνικά, να της παραδοθώ και να με καταπιεί. Και θα’ μαι ένα εξόγκωμα ακόμα στις επεκτατικές της διαθέσεις, σώμα σχεδόν αχώνευτο, σαν σαμαράκι να πατούν τα αυτοκίνητα. Να τα καθυστερώ – ούτως ή άλλως πουθενά δεν οδηγούνται, μοναχά πηγαινοέρχονται.
Ατυχώς, κανένα κουδούνι δε κτυπά ποτέ και μένω με τις σκέψεις μου, δίχως να τις ξεσπώ. Το θερμόμετρό μου ανεβάζει θερμοκρασία. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα περπατώ ξυπόλυτος στη λεωφόρο, με τους βόλους μου στο χέρι, έτοιμους για βουτιές και τα βήματά μου λασπωμένα. Και θα με κοιτάζουν και θα με δείχνουν σα γιγάντια κορίνα σε λάθος διάδρομο. Ύστερα, κοιτάζω απ’ το παράθυρο να δω, αν είναι η άσφαλτος στη θέση της ή από μόνη της αν αποφάσισε να με αφήσει στην ησυχία μου. Κι αυτή είναι πάντα εκεί. Αν το καλοσκεφτώ, στο βάθος τη λυπάμαι. Γιατί δεν έχει πουθενά να πάει. Δεν την περιμένει κανείς, δεν την υποδέχεται. Μας μοιάζει και σ’ αυτό.

Σήμερα την είδα πάλι. Πάνω της βρισκόταν ξαπλωμένη μια γυναίκα. Καταγής, καταμεσής, να βάζει τα κλάματα. Η άσφαλτος βρισκόταν σε αμηχανία, περίμενε μόνο τη γυναίκα να σηκωθεί και να πάει σε άλλη άσφαλτο να κλάψει. Παρόλο που είναι τόσες πολλές όμως οι άσφαλτοι, κρατούν την ίδια στάση απέναντι στη ζωή. Η αλληλεγγύη τους είναι ακόμα κάτι που αντιπαθώ. Τι ώθησε τη γυναίκα να ξαπλώσει στην άσφαλτο, αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Δίπλα της δεν βρισκόταν κανείς. Θα περίμενα να έχει δίπλα της, όχι ανθρώπους να την παρηγορούν, αλλά κι άλλους ξαπλωμένους. Να ‘χουν καλύψει κάθε σπιθαμή με τα δικά τους σώματα και η άσφαλτος να ασφυκτιά από το βάρος τους.

Γιατί το βάρος μας είναι το μόνο μας όπλο αν θέλουμε να την εξαφανίσουμε. Τα κιλά που τη ζυγίζουμε τη θλίψη μας και τα γραμμάρια, τα ψίχουλα, η ψυχή μας. Κι αν αναλογιστείς πόσες ψυχές ταΐστηκε η άσφαλτος, θα καταλάβεις γιατί την αντιπαθώ. Εκείνη η γυναίκα όμως, εκείνη, γύρω στα σαράντα, ήταν μόνη της. Και με τα δάκρυά της πάλευε να ποτίσει την άσφαλτο. Απ’ όσο θυμάμαι, η άσφαλτος δεν παίρνει από λόγια, ούτε από δάκρυα. Αυτό το ξέρω.

Δεν την πλησίασα ούτε κι εγώ. Μέσα μου τη θαύμαζα. Κατάφερνε με τον δικό της τρόπο κάτι, που λίγοι είχαν καταφέρει, ν’ αποκτήσει μια πιο προσωπική επαφή με την άσφαλτο. Αν τη ρωτούσα γιατί τώρα, γιατί έτσι, δεν θα μου έδινε απάντηση. Δεν περισσεύει χρόνος για απαντήσεις στη ζωή μας. Μόνο ερωτήσεις. Και η γυναίκα ερωτήσεις απήυθηνε στην άσφαλτο. Πού πάει η ζωή της, όταν αυτή δεν τα κουνάει τα πόδια της. Γιατί να νιώθει φυλακισμένη σε μια χώρα με άπειρους δρόμους, αλλά καθόλου εισιτήρια. Γιατί να έχει βαλίτσες κάτω απ’ το κρεβάτι της, αλλά τίποτα να τις γεμίσει.
Γιατί τα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία, τα ταξί, τα τρένα, γιατί τα μέσα τα μαζικά, τα μεταφορικά να έχουν ρόδες, αφού τίποτα στ’ αλήθεια δεν κυλά. Την ένιωθα. Τις κάνω και στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις. Δε σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω την άσφαλτο. Ίσως, όντως να μην κάνει σφάλματα και να έχει απαντήσεις, πάντως, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα τις μοιραστεί.

Δε φταίει κι αυτή. Έτσι την έφτιαξαν. Αμίλητη, γκρίζα, την άπλωσαν, για να σκεπάσουνε τις ρίζες μας. Την έστρωσαν για να μη βλέπουμε το χώμα που μας κρατά συμπαγείς, να μη διαλυόμαστε απ’ τις βροχές. Λες και δε νιώθουμε τις ρίζες μας να σκάνε κράσπεδα και να γιγαντώνονται. Μας έριξαν τσιμέντο παραπάνω, πουθενά να μην πάμε. Τιμωρημένοι. Όπως και να το δεις, η τιμωρία σου είναι οι δρόμοι σου να είναι ανοιχτοί και να μην έχεις πού να πας.

Να μένεις εκεί που αντέχει η τσέπη σου. Κι εγώ να επιμένω να μένω εκεί που αντέχει η φαντασία μου. Να έχω ένα δυο αυτοκινητάκια τσέπης πάντα μαζί μου, που η άσφαλτος είναι όλος ο κόσμος γι’ αυτά. Να τα’ ακουμπώ πάνω της, τις μέρες που παλεύω να κάνω συμφιλίωση, και να τα οδηγώ δίχως χάρτη. Να καμπουριάζω πάνω τους, ίσα να νομίζω ότι κάπου με πάνε. Κι αν συναντώ καταμεσής κάποιον ή κάποια ξαπλωμένους, να τους γυρίζω το κεφάλι να τους λέω «Μην κλαίτε. Θα βρέξετε με δάκρυα τα καθίσματα.» Και να χαρίζω στον καθένα ένα μικρό τετράτροχο μου ψέμα.

*αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις 27 Ιανουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το δεύτερο μιας σειράς άρθρων στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 6 )

ότι το μαύρο αγκαλιάζει όλα τα χρώματα. έτσι μας έμαθαν παιδιά απ'το σχολείο κι έτσι μονάχοι στη ζωή μας διαπιστώνουμε. σε μια αδιάκοπη άσκηση Φυσικής,άλυτη. μαύρες φωνές για συντροφιά σε μαύρες μέρες και σήμερα απόγευμα ακούσαμε τα παρακάτω : 

Louis Armstrong & Ella Fitzgerald - Dream a little dream of me / Billie Holiday - Who loves You / Count Basie -  One o'clock Jump / Sarah Vaughan - Fever /  Ella Fitzgerald - Black Coffee / John Lee Hooker - Boom Boom / Aretha Franklin - I say a little prayer / Otis Redding - Hard to Handle / Dinah Washington - Drinking Again / Aloe Blacc - I need a dollar / Ella Fitzgerald - Somewhere over the Rainbow / Bessie Smith - Need a little Sugar in my bowl / Chuck Berry - Route 66 / Nat King Cole - Nature Boy / Nina Simone - I put a spell on you / Bryn Christopher - The Quest / James Brown - Try me / Chuck Berry - You Never Can tell / The supremes - You Keep me hanging on / Ray Charles - Let the Good times roll / Cassandra Wilson - Fragile / Ben E.King - Stand by me / Louis Armstrong - What a wonderful World / Sammy Davis Jr. - The impossible Dream / Natalie Cole - Love / Ray Charles - Mess Around / The supremes - You can't hurry love / Gnarls Barkley - Crazy / James Brown - I feel Good / Robins - That old Black magic / Ike & Tina Turner - A fool in love / The temptation - My girl / Lena Horne - Stormy Weather / Billie Holiday - Strange Fruit / Nat King Cole - When I fall in love / The Shirelles - Will you still love me tomorrow / Nina Simone - Wild is the wind 

Bonus Track : το σημερινό podcast 

                                                   SURE ABOUT NOW 20 - Clipartradio.gr (09-02-13) 

Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 16/02

sUrE aboUt nOw / ClipArtRadio.Gr / 18.00 - 20.00 

Θερμοκρασία δωματίου:Αφετηρία *

Έκανα πάντα συλλογές. Μάζευα καπάκια από μπύρες, βόλους, ρετάλια υφασμάτων , χρησιμοποιημένους αναπτήρες, κόμικς και πλεϊμομπίλ, τουβλάκια και άδεια σωληνάρια οδοντόπαστας. Δεν είχα λόγο να τα μαζεύω, απλώς τα μάζευα. Τα κουβαλούσα μαζί μου από δωμάτιο σε δωμάτιο , ήταν ο θησαυρός μου και ήμουν ο φύλακάς του και τον μέτραγα με τα χέρια μέσα στις τσέπες. Προσπαθούσα να υπολογίσω πόσα κομμάτια έπιανε το χέρι μου, κάθε φορά που το βουτούσα μέσα στην τσέπη. Σπάνια κατάφερνα να βρω τον αριθμό. Αλλά δεν το έβαζα κάτω. Το βούταγα ξανά.

Στην περασμένη μου ζωή είχα μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά να μετρώ μέχρι το 100, πρωτεύουσες και νομούς, τα θαύματα του κόσμου, τις δέκα εντολές. Δεν ξέρω αν με βοήθησαν όλα αυτά ή αν τα ξέχασα με τη μετάβασή μου στην ενήλικη ζωή. Θυμάμαι όμως με πόσο πείσμα τα έλεγα ξανά και ξανά τα παπαγαλίστικά μου, μέχρι να μάθω εντελώς το μάθημά μου. Όταν το μάθαινα με επιβράβευα με άλλο ένα αντικείμενο για τις συλλογές μου. Ένα τουβλάκι μπορεί να έχτιζε ένα μου μάθημα Θρησκευτικών, ένας μου βόλος να ισοπέδωνε μια χρονική μου αντικατάσταση στη γλώσσα. Όταν δεν  μάθαινα το μάθημά μου όπως έπρεπε, έλεγα στη μάνα μου να κρύψει το πιο αγαπημένο αντικείμενο της συλλογής μου και να μου το φανερώσει μόνο όταν γίνω καλύτερος. Σε τι; Σε όλα.

Ήταν τόσο σοφά δομημένος ο κόσμος μου  που απορώ πώς σήμερα κατέρρευσε. Ή σχεδόν κατέρρευσε. Θυμάμαι τους δασκάλους μου να πιστεύουν σε μένα, να μου χαϊδεύουν το κεφάλι και να λένε πώς κάποτε θα τους μοιάσω κι εγώ να χαίρομαι γιατί το να τους μοιάσω ήταν πιο πολύτιμο κι από τους βόλους μου. Θυμάμαι τη βροχή που ήταν παιχνίδι και ποτέ μπελάς και απορώ πώς σήμερα δεν βγαίνω στον δρόμο να την γιορτάσω. Θυμάμαι να κάθομαι στο πάτωμα και να κοιτάζω τη γιαγιά μου πάνω απ’ τη ραπτομηχανή της να στενεύει και να φαρδαίνει ρούχα και διαθέσεις. «Γιαγιά, σήμερα δεν έχω όρεξη. Δε με χωράν τα ρούχα μου» της έλεγα. Και μου χαμογελούσε λέγοντάς μου : «Τα ρούχα δεν είναι για να σε χωράνε, είναι για να τα χωράς .» Δεν καταλάβαινα πολλά από τα λόγια της. Πέρασαν χρόνια μέχρι να μπω τυχαία στο νόημά τους. Εγώ μάζευα τα κουρελάκια από τα υφάσματά της και σκεφτόμουν ότι κάποτε με όλα αυτά θα φτιάξω ένα σκέπασμα , να μπαίνω κάτω απ’ αυτό και να ζεσταίνω τη ζωή μου. Ευτυχώς τώρα δε ζει να δει αυτό που δεν κατάφερα.

Δεν είμαι ο μοναδικός. Κανείς γιατρός δεν θα με δεχτεί στα σοβαρά , γιατί τα συμπτώματά μου δεν είναι ατομικά, είναι συλλογικά. Βγαίνω απ’ το σπίτι και σκέφτομαι πόσες χιλιάδες σκεπάσματα έμειναν στη μέση και πόσες ζωές κρυώνουν. Έραψα στο πέτο του σακακιού μου ένα θερμόμετρο να βλέπω κάθε στιγμή τις συμπεριφορές των γύρω μου και πώς αυτό επηρεάζεται. Τις περισσότερες στιγμές ζούμε τον καύσωνα. Το θερμόμετρο πιάνει 40 , το νιώθω να ζεσταίνει το στήθος μου. Κουβέντες , νεύρα και πίεση. Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τις λέξεις που ξεστομίζουν, οι λέξεις τους θα ξεχάσουν τους ανθρώπους που πληγώνουν. Θα τσακωθούν στην ουρά, στο ταμείο, στο λεωφορείο, στη λαϊκή, στο σούπερ μάρκετ, για τις τιμές, για τις αυξήσεις, για το μέλλον, για το παρόν, για το απόν, για τη δική σου την ευθύνη και τις δικές σου οφειλές, κάποτε θα μιλήσουν και για τις δικές τους πράξεις, μόνο όμως όταν ξεμείνουν απ’ τις δικές σου. Βλέπω τα χέρια τους να κινούνται, έτοιμα να πιαστούν, να κρεμαστούν, να γρονθοκοπήσουν, να κολυμπήσουν στη θάλασσα που στεριά δεν έχει. Τα δικά μου τα χέρια τα κολλάω στο σώμα και σκέφτομαι «αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θησαυρούς στις τσέπες τους να κρατήσουν;» και πιάνω άλλη μια φορά σφιχτά τους βόλους στις δικές μου.

Γυρίζω σπίτι και έχω τόσα στο κεφάλι μου. Τις περισσότερες φορές θέλω η πόρτα να κλειδώσει και να μη μ’ αφήσει άλλη φορά έξω να βγω. Να μείνω μέσα στον μικρόκοσμό μου, τον αυτιστικό, με τα πλέιμομπιλ και το βιουμάστερ και να κοιτάζω τις ζωές απ’ το παράθυρο. Αυτές που καίγονται από οργή κι από θυμό. Δεν έχω ακόμα κατορθώσει την απόφαση. Ίσως γιατί μου λείπουν ακόμα ρετάλια για το σκέπασμα , ίσως γιατί στο σπίτι καταφέρνω το θερμόμετρο να το γλυκάνω, να το πάρω με το καλό και να υποχωρήσει, να φτάσει στα επιτρεπτά μου όρια. Αυτή η θερμοκρασία δωματίου, είναι που με κρατά ζωντανό. Να σκεφτώ αυτά που έξω με ξεπερνούν. Να απαντήσω σε αυτά που με αφήνουν άφωνο. Σήμερα που η ζωή απαξιώθηκε, μόνο με τους δικούς σου θησαυρούς μπορείς πια να την αγοράσεις. Τα απλώνω όλα στο πάτωμα λοιπόν. Και πιάνω ένα προς ένα τα παιχνίδια μου, να δω σε ποια θερμοκρασία ζωντανεύουν.

*αυτούσιο το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στις19 Ιανουαρίου στην περιοδική έκδοση στοχασμού http://www.intellectum.org . Πρόκειται για το πρώτο μιας σειράς άρθρων μου στη στήλη μου ''Θερμοκρασία Δωματίου''  που με αγάπη φιλοξενείται στον πολύ αξιόλογο διαδικτυακό αυτό τόπο.

σιγουριά σαββάτου ( 5 )

ότι τα τραγούδια είναι πάνω απ'όλα αισθήματα, είναι χαρά , είναι πληγές ανοικτές και άλλες κλειστές, είναι παιχνίδια που ακόμα και χωρίς τις οδηγίες χρήσης τους βρίσκεις την άκρη να τα κάνεις να δουλέψουν. σήμερα λοιπόν ακούσαμε ιταλικά κομμάτια (και μόνο) και ξεκλειδώσαμε τις οδηγίες χρήσης τους. αναπολώντας. 

Nino Rota - 8 1/2 / Gino Paoli - Sapore di sale / Patty Bravo - La Bambola / Little Tony - Cuore matto / Milva - La vita e rosa / Umberto Tozzi - Ti amo / Rita Pavone - Zucchero / Luccio Battisti - Anna / Adriano Celentano - Non esiste l'amore / Nada - Ma che freddo fa / Tony Renis - Quando, quanto, quanto / Sophia Loren -Americano / Edoardo Vianello - O mio signore / Έλλη Πασπαλά - Canzone Arrabiata / Edoardo Vianello - Guarda come dondolo / Ricchi E Poveri - Sara perche ti amo / Nico Fidenco - A casa d' Irene / Raffaela Carra - A far l'amore comincia tu / Bruno Lauzzi - E penso a te / Caterina Casseli - Nesumo mi puo' gioudicare / Jovanotti - Baciami Ancora / Ornella Vanoni - L'appuntamento / Rocky Roberts - Stasera mi butto / Laura Pausini - La solitudine / Nico Fidenco - Con te sulla spiaggia / Ricchi E Poveri -- Canzone d'amore / Pink Martini - Una notte a Napoli / Dean Martin - Mambo italiano / Adrianmo Celentano - Azzurro / Laura Pausini & James Blunt - Primavera Anticipada / Dalida - Bang bang / Claudio Villa - Luna Rossa / Jimmy Fontana - Il mondo / Al Bano & Romina Power - Felicita / Fergie - Be Italian 

Bonus Track : το podcast για εξάσκηση ιταλικών και αναμνήσεων

                                                             SURE ABOUT NOW 19 - by Μάριος Μάζαρης 

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 09/02

sUre AboUt nOw / cLiParTRadIo.Gr / 18.00 - 20.00 

σιγουριά σαββάτου ( 4 )

ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις απεργίες τους, δε μας κρατούν μονάχα μακρυά απ'τους προορισμούς μας, αλλά μας κάνουν να περνάμε χρόνο από κοντά,στο σπίτι μας, περιορίζοντας τις άσκοπες μετακινήσεις και χρησιμοποιώντας πόδια ανέξοδα και φαντασία.

σήμερα βγάλαμε εισιτήριο και ταξιδέψαμε με συντροφιά τα παρακάτω :  

Τhe Puppini sisters - In the Mood / Elizabeth Mitchell - You 're my sunshine / Peggy Lee - Why don't you do Right / Asaf Avidn - Different Pulses / Iggy Pop - The passenger / Τάνια Τσανακλίδου - Ηλιαχτίδα / The Verve - Bittersweet symphony / Imelda May - Big bad Handsome man / Maia Vidal - Follow me / Lila Downs - La cumbia Del mole / Hurts - Miracle / Δήμητρα Γαλάνη - Αν / Michael Buble - Haven't met you yet / Oasis - Wonderwall / Lana Del Rey - Ride / Rita Hayworth - Amado mio / Jose Larralde - Quimey Neuquen (Chancha via Circuito remix) / Γιώργης Χριστοδούλου - Φάβα / Hazmat Modine - Bahamut / My head is an animal - Dirty Paws / Sixto Rodriguez - I wonder / Jack White - Love is Blindness / Jessie Ware - Wildest Moments / The Strokes -  One way trigger / The Vaccines - I always Knew / Μαρίζα Ρίζου - Μια άλλη ευτυχία / Sophia Loren - Americano / Tareq ft.Marietta Fafouti - Cin Cin / Morrissey - Moon River / Soulsavers & Dave Gahan - Longest Day   

Bonus Track : το σημερινό podcast προς γνώση και ακρόαση

SURE ABOUT NOW 18 - Clipartradio.gr (26-01-13) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 02/02

SuRe aBOut Now / cLipArtRadio.gr / 18.00 - 20.00

Μελοδύνη *

Μέρες πολλές μια μελωδία είχε κολλήσει στο μυαλό του. Του έβγαζε τη γλώσσα σαν σκανταλιάρικο παιδί. Δεν ήξερε ποια είναι, αν έχει όνομα, αν έχει ταυτότητα , πώς βρέθηκε εκεί, πού την άκουσε και πώς θα μπορούσε να τη διώξει. Γεννούσε μόνο συγκίνηση στα μάτια του και μια εικόνα. Εδώ και μέρες το μυαλό του είχε κολλήσει στη μελωδία, την έπαιζε πολλές φορές και κάθε φορά η τελευταία ήταν η επόμενη. H μελωδία γιγαντώνονταν και κατάπινε το μυαλό του. Τον κυνηγούσε επίμονα, διεκδικούσε όλο και περισσότερο την προσοχή του. Η προσοχή του ξέφευγε. Η μελωδία τον περίμενε σε κάθε γωνία. Έπαιζε ύπουλα.

Άλλαζε σταθμούς , έπεφτε συνεχώς πάνω σε διαφημίσεις. Παιχνιδοκαταστήματα, αντικλεπτικά αυτοκινήτου,διακοποδάνεια και σαλόνια ομορφιάς. Πάλευε να βρει κάτι να της μοιάζει. Τίποτα δεν τον βοηθούσε να την αναγνωρίσει, τα περισσότερα μάλλον τον απομάκρυναν . Κολυμπούσε, η Ιθάκη ξεμάκραινε. Οι σειρήνες τραγουδούσαν κι αυτές την ίδια μελωδία. Και του φώναζαν ''πιάσε μας,αν μπορείς''. Δεν τις έπιανε, ούτε καν τις πλησίαζε. Μπορούσε να τις δει ή να τις αισθανθεί μονάχα. Η μελωδία θέλει γερά πνευμόνια για κολύμπι.

Αποφάσισε να μην ανοίξει άλλο το ραδιόφωνο. Όχι από εκδικητικότητα, δεν ήξερε τι θέλει να εκδικηθεί. Ξεχνούσε πάντα ως και να το κλείσει στο παρελθόν. Άλλαζε σταθμούς με ταχύτητα δευτερολέπτων, άκουγε σκόρπιες φράσεις και σκοπούς, έπιανε στίχους και σχόλια και τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αφήσει να αφήσει τη βελόνα σταθερή σ'ένα σημείο.  Το άφηνε όλο το βράδυ ανοικτό κι αυτό του έταζε νανουρίσματα και όνειρα γλυκά. Τώρα του έταζε ερωτηματικά και έπαιρνε εκδίκηση.

Βγήκε στο δρόμο, σχεδόν υποφέροντας. Γύρω του δεκάδες περαστικοί κι αυτοί σχεδόν να παίζουν ρόλο στο μυαλό του. Δεν είχαν κάτι ξεκάθαρο επάνω τους , να το απομνημονεύσει. Σχεδόν άνθρωποι, σχεδόν παρόντες, σχεδόν περαστικοί, σχεδόν καθόλου παρατηρούντες. Η μελωδία από την άλλη είχε αναπτύξει έναν μηχανισμό να τον παρατηρεί , πότε τυλίγεται και πότε αφήνεται, πότε ντυμένο και πότε γδυτό, πότε μόνο και πότε διπλό. Εκείνος κι αυτή γίνονταν ένα ώρα με την ώρα. Και κάθε φορά ήταν η τελευταία. Μπορούσες πλέον να το δεις, το τραγούδι σχεδόν λευκό, στίχοι να κρέμονται απ'τα μάτια του και στις φλέβες του ο μετρονόμος να δίνει ρυθμό.

Η ζωή του όλη εκεί , να ερμηνεύει το κομμάτι του. Κανείς δε βρήκε λίγο κουράγιο ή λίγη θέληση να τον πλησιάσει, εκεί στο πεζοδρόμιο που στάθηκε, ξάπλωσε και άρχισε να τραγουδά. Κανείς δε βρήκε το κουράγιο να τον κάνει να σταματήσει. Το τραγούδι είχε την ληξιαρχική του πράξη γέννησης και εκείνος τη μελωδία του. Τραγουδούσε ώρες ατελείωτες, μέχρι που σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση πια το τραγούδι του. Τα βήματά τους δίπλα του δεν έσβηναν τη φωνή του.Δεν υπήρχαν μπαταρίες να αδειάσουν. Του κόσμου όλου οι μπαταρίες δεν αρκούσαν να πάψουν τη μελωδία του.

* όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού

http://clipartradio.gr

σιγουριά σαββάτου ( 3 )

ότι οι ανέφελοι καιροί έχουν για τα καλά περάσει. παρόλα αυτά κακό δε μας κάνει να ανατρέχουμε πού και πού σ'αυτούς, έτσι για χάζι και παράδειγμα. ακούσαμε ταγούδια που ως επί το πλείστον έκαναν θραύση τη δεκαετία του 80' (και αρκετά κοντά απ'αυτήν) και αντί για χορό, κουνήσαμε για λίγο το  κεφάλι μας : 

Live is life - Opus / Girl just want to have fun - Cyndi Lauper / I need a hero - Bonnie Tyler /  Part time Lover - Stevie Wonder / Πάρε πασά μου - Λ.Παπαδόπουλος & Ε.Δήμου / Wake me Up before you Go-go - Wham / Call me - Blondie / That's the way i Like it - KC & the Sunshine Band / Papa don't Preach - Madonna / Sweet Dreams - Eurythmics /  Staying Alive - Bee Gees / Πες το κι έγινε - Χάρις Αλεξίου / Voyage Voyage - Desireless / Maria Magdalena - Sandra / Footsteps - The Motels / I'm so Excited - The pointer sisters / I wanna dance with somebody - Whitney Houston / The eye of a Tiger - Survivor / Another Brick in the Wall - Pink Floyd / Κάπου την έχουμε πατήσει - Λουκιανός Κηλαηδόνης / So sad - Marianne Faithfull / Enola Gay - Omd / Maniac - Flashdance / Billie Jean - Michael Jackson / Uptown Girl - Billy Joel / Africa - Toto / Every Breath you take - The Police / Η νύχτα - Αφροδίτη Μάνου / The Show must go on - Queen 

Bonus :  Εφεξής οι σιγουριές είναι και ηχογραφημένες, για να ακούμε τα λάθη μας, τα σαρδάμ μας και τα χαμόγελα.Κοπιάστε : 

SURE ABOUT NOW 17 - Clipartradio.gr (19-01-13) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 26/01

SuRe AbOuT noW /  cLipArtRadIo.gR / 18.00 - 20.00