Ζόρικα τα πράγματα

''Ξέρεις τι έχεις, ξέρεις τι χρειάζεσαι, ξέρεις τι δε χρειάζεσαι. Αυτό λέγεται έλεγχος απογραφής''.

Ποιος ξέρει αλήθεια τι θέλει και τι χρειάζεται ; Ή ποιος έχει το κουράγιο να δει τι δε χρειάζεται, τι είναι άχρηστο και πρέπει να το αποβάλλει; 

Μιλώ με ανθρώπους, με φίλους και κομμάτια της ζωής μου , ακόμα και με μένα και βλέπω σύγχηση, να επιδιώκεις μιαν αλήθεια όταν αυτή είναι παγιδευμένη ή όταν δεν ξέρεις αν υπάρχει καν αλήθεια.

Άνθρωποι που είναι μαζί , ενώ δε θα'πρεπε. ενώ ο ένας βαριέται τον άλλον, βουτηγμένοι σε μια σύμβαση, σε μια συνύπαρξη, σε ένα γάμο ή σε μία κόλαση. Γιατί η δυστυχία που μοιράζονται να είναι μεγαλύτερη από το όνειρο που κάποτε είδαν για το μαζί τους ; Και κυρίως γιατί να είναι πιο ισχυρή στο να τους δένει αυτή η δυστυχία ...Δεν αρκεί μια λογική να τα χωρέσει όλα, ο καθένας μας απαντά με τα δικά του πρέπει τα μισόλογα και τα μισοφωτισμένα του θέλω. Αλλά στα μάτια τους βλέπεις μια θλίψη να στάζει, να γλιστρά κάτω από τα πόδια τους και εσύ να σκέφτεσαι πώς όπου να'ναι σ'αυτή τη θλίψη θα γλιστρήσουν και θα πέσουν και ας είσαι τουλάχιστον κάπου εκεί κοντά να τους σηκώσεις, βουβά , χωρίς να πεις τίποτα παραπάνω ... με ένα βλέμμα ανέκφραστο. 

Και είναι και οι άνθρωποι που θέλουν να είναι μαζί και δεν τους το επιτρέπουν , δεν έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Μου προξενεί εντύπωση μεγάλη πόσο εγκλωβισμένοι είναι οι γύρω μου και πόσο κι εγώ χάνω τα λόγια και τους τρόπους μπροστά στον έρωτα, λες και είναι κάτι μοναχικό που δε μαθαίνεται εύκολα το πώς θα το μοιραστείς . 

Ο έρωτας του ενός δεν είναι μόνο έρωτας, είναι θηλιά που κάθε μέρα σε σφίγγει γύρω από το λαιμό και όσο κι αν συνηθίζεις λίγο λίγο αυτό το σφίξιμο, δεν παύεις να σκέφτεσαι πως με μια κάποια αφορμή δε θα βρεθεί το παραπάνω περιθώριο να σφίξει. Όταν όμως πνιγείς δε θα πνιγείς ερωτευμένος αλλά μόνος. Όλα μόνοι μας τα ζούμε και τα βιώνουμε, αυτό ποιος θα βρεθεί να το αμφισβητήσει ; Ποιος είναι όμως αυτός που δε ζητά τη συντροφιά των φίλων του να το κοινοποιήσει. Γεμίζουμε ψέματα το χρόνο μας, το βλέπεις παντού και αυτό από μόνο του βαραίνει την ατμόσφαιρα. Και η αλήθεια; Είναι πάντοτε εκεί τριγύρω καταχωνιασμένη; ''Κανείς δεν ξεχνάει την αλήθεια , απλώς γινόμαστε καλύτεροι ψεύτες.'' 
Με τόσα που έχω στο κεφάλι η βροχή μοιάζει να ξέφυγε από μέσα μου προς τα έξω και να έπεσε ασταμάτητα στο παρόν μου, στο τώρα που ήταν ήδη τόσο υγρό και μουδιασμένο. Και πολεμούν οι άνθρωποι να αποδείξουν ότι είναι άνθρωποι, πώς το καλό τους το γνωρίζουν πρώτα οι ίδιοι, το γιατί και το πώς. Κανείς. Κανείς μας δεν ξέρει τίποτα . Όλα είναι τόσο άγνωστα σαν να υπήρχαν από πάντα οι γρίφοι , λες και τα ζωντανά μας ένστικτά δε συνάντησαν ποτές τη λογική μας . 
Τα ζώα ήταν και είναι πάντα πιο ευτυχισμένα από εμάς. Όχι γιατί στερούνται λογικής , απλώς γιατί αυτή τη γλώσσα που μιλούν δεν την καταλαβαίνουμε και δε στερούμαστε έτσι δικαιολογιών. Ενώ με τους ανθρώπους η γλώσσα δεν έφερε δυστυχώς την κατανόηση. Η κατανόηση δε θα έρθει ποτέ, είμαστε τόσο ανήμποροι. Τόσο ανήμποροι. 

(ο γάτος λέγεται Ζορό και είναι ακριβώς αυτό το ζόρι του που βλέπουμε παντού και όχι σε εκείνον. Εκείνος κοιμάται όταν όλοι οι υπόλοιποι ξυπνάμε. Ή το αντίθετο , εκείνος είναι ξύπνιος όταν όλοι μας κοιμόμαστε. )