Θεωρίες ( Νο 2. Ταρακούνημα )

Υπάρχει μια άλλη θεωρία που υποστηρίζει ότι 
για να εκτιμήσεις 
πρέπει να ταρακουνηθείς . 
Υποστηρίζω και τη θεωρία και το ταρακούνημα.
Θα ήθελα βέβαια να διαλέξω το ρυθμό του
και η διάρκειά του να είναι ορισμένη 
και όχι πάγια
εφ όρου ζωής.
Αλλά ακόμα και τα θέλω μας ταρακουνιούνται .
Αυτό που μένει είναι τρία γράμματα.
                                                                     

Θεωρίες (Νο 1. Tetris )

H ζωή είναι σαν ένα 
παιχνίδι tetris.
Εκεί που νομίζεις ότι τοποθέτησες το τελευταίο τουβλάκι 
όπως έπρεπε, 
ξεπροβάλλει άλλο ένα. 
Και αναζητά τη θέση 
ή τη διάλυση.

         






Και κατά ένα περίεργο τρόπο, 
δε θυμάμαι να κέρδιζα ποτέ 
σ'αυτό το παιχνίδι.

Αστέρι ψάχνει για παιδί

Μετράς και ξαναμετράς. Τα άστρα είναι στη θέση τους ,εσύ είσαι στη θέση σου...ή μήπως όχι; Πότε θα μάθουμε τις φυσικές αυτές του κόσμου ανατροπές, όπου μεταβλητή έστω χ ή ψ αλλάζει και όλα οδηγούν σε λάθος αποτέλεσμα. Μετράς και ξαναμετράς, τα βγάζεις χίλια, όχι αυτό το μέτρησες και πριν, το δίπλα του μέτρα. Ξανά απ'την αρχή. Μετράς και ξαναμετράς. Καίει αυτό το μέτρημα , κάποιος ζεστά τα έβγαλε από το φούρνο  σήμερα τα αστέρια, άσε τα στο πλάι να κρυώσουν. Πιάσε ένα τραγούδι, την ώρα να περάσεις. Αστέρι μου, φεγγάρι μου...Αυτό ήταν; Μια Μελίνα αρκετή να ξεχαστείς από το μέτρημα. Γιατί το άρχισες αλήθεια; Έρωτες και φουρτούνες, το φεγγάρι συνήθως οδηγεί τις πλημμυρίδες από τα μάτια σου να στάξουν...τα αστέρια όμως έχουν κι αυτά τις επιπτώσεις τους. Ερωτικά κι αυτά θα φλέγονται μαζί σου.Τι είναι αυτό που θα μπορούσε τις λεπτές ισορροπίες τους να τις κλονίσει; Να είσαι ερωτευμένος ή να αρνείσαι να το παραδεχτείς;Εσύ συνέχισε το μέτρημα, καλό σου κάνει κι έχεις δάκτυλα που βιάζονται να κάψουν τις κορφές τους.Μετράμε αστέρια όλοι, έτσι δεν είναι το αναμενόμενο από παιδιά;Να αναρωτηθούμε κάποτε τι μπάλες φωτεινές ραμμένες βρίσκονται εκεί ψηλά και ποιος αυτός που τη βελόνα του χαράμισε, τη στράβωσε κεντώντας ένα ένα τα λαμπάκια τα αμέτρητα.Κοιτάς ψηλά και άλλοτε σε ξάστερο ουρανό (σε ένα χωριό θυμάμαι καληνύχτα έλεγα κοιτώντας τον υπέροχο ουρανό γεμάτο ή μέσα στη θάλασσα βουτηγμένος και παραδομένος, δεν ξεχωρίζω τη βουτιά απ'την παράδοση) άλλοτε συννεφιασμένο ( όπως μέσα στην πόλη μας αξίζει αυτή η νύχτα η ανάστερη) και ψάχνεις τις ραφές. Να τις τινάξεις απ'τις άκρες κι ό,τι πέσει το κρατάς και το γυαλίζεις ή το θαμπώνεις, καμουφλάζ θέλουν και τα άστρα μη τα δουν μάτια αχόρταγα και τα ζηλέψουν. 

Μετράς και ξαναμετράς. Θα μου χαρίσεις ένα , σε ρωτούν περαστικοί κι εσύ γυρίζεις το κεφάλι σου αλλού, συγγνώμη σε μένα μιλούσατε; Όχι, δεν μετρούσα αστέρια, γιατί να το κάνω άλλωστε; Επειδή μου θυμίζει παιδικά καμώματα και σύνδεση με το χώμα; Όχι, πώς θα μπορούσα...υπολογισμούς έκανα, σαν επεισόδιο του Πρίγκηπα του Μικρού...έχουμε και λέμε το λοιπόν εφτά πλανήτες επί 12 τα στρέμματα το όνειρο, 84 τεμάχια ουτοπικής αναρώτησης. Δεν είν κακό...κι ό,τι πουλήσεις το φυτεύεις για το μέλλον το αβέβαιο. Μετά που φεύγουν οι περαστικοί συνεχίζεις το μέτρημα, όπως θα έκανε ο ήρωας του Λουντέμη που ήθελε τα γράμματα να τα κάνει δικά του.Ήρωας κι εσύ δίχως τις σελίδες, με το να μάθεις γράμματα κοιμάσαι και ξυπνάς, να μάθεις ξυπνήματα γράφεις και κοιμάσαι ή να ξυπνήσεις γραφές μαθαίνεις κοιμίσματα...ή τι σημασία έχει άλλο. Μέτρα και άσε να σκάσει ένα χαμόγελο. Όσα κι αν τα βρεις τα αστέρια και το μέτρημα δικά σου είναι και παντού τα κουβαλάς αν το θελήσεις. Αυτό το μόνο το ελάττωμα σ'αυτή την εξίσωση είναι τα χέρια που δειλά θα προσπαθήσουν νοερούς υπολογισμούς να κάνουν. Παιδιά δεν έχουμε τα αστέρια να μετρήσουν και είναι τόσο ορφανά του ουρανού τα στολίδια χωρίς κάποιον να τα θαυμάσει. Αν θες να παίξεις κάτι εσύ παιδί με το απέραντο γαλάζιο παίξε κι όταν το δεις να γίνει μπλε άλλαξες πίστα.

Πολύχρωμη

Ό,τι ο άνθρωπος κατάφερε ήταν (και πάντα αυτό θα'ναι) εξαιτίας του αέρα
αυτού που πάνω απ'το κεφάλι μας φυσά,που παίρνει τα μυαλά μας
αυτού που φυσαλίδες σχηματίζει στο στομάχι 
κόμπους και αναστεναγμούς, 
αέρα που πλάθεις όνειρα άσπρα και στη συνέχεια τα βάφεις ανεξίτηλα 
κι αυτό που ξεφυσάς από αγανάκτηση.
Κάπου εκεί ψηλά σκόρπιο υλικό είναι και το μπαλόνι σου. 
Γελάω κάθε φορά με αυτή τη σκέψη και την εικόνα της ταινίας
εκεί ένας ήρωας παιδικός με κόκκινο μπαλόνι από την πόλη δραπετεύει
κι εγώ θυμάμαι το μπαλόνι που μου ξέφυγε 
ένα μεσημέρι από το χέρι
στο παράθυρο της γιαγιάς μου. 
Πολύχρωμο μπαλόνι από ήλιον ταϊσμένο
το είδα να φεύγει από το χέρι μου και να ανεβαίνει ψηλά.
Ανέβαινε εκείνο κι εγώ το κοιτούσα. 
Έφυγε! της είπα
και εκείνη μου γέλασε, δεν έπρεπε να το αφήσεις, μου απάντησε 
τώρα θα απλωθεί σαν σκουπίδι στο διάστημα
αν δεν καταλήξει να σκάσει από του ήλιου την ανάσα και καταλήξει πάλι στη γη.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, κι αν γίνει σκουπίδι θα είναι πολύχρωμο.
'Εμεινα θυμάμαι να το κοιτάζω ώρα να απομακρύνεται όλο και πιο ψηλά
μέχρι που έγινε κουκκίδα.
Πολλά χρόνια μετά πέθανε κι εκείνη και κάπως μυστικά της είπα την ώρα της ταφής
τώρα γιαγιά θα βρεις εσύ το μπαλόνι μου.
Θα γίνεις κι εσύ πολύχρωμη.



κι όλα αυτά συνειρμικά από ένα βίντεο τα ξεσκέπασα σήμερα.

0 - 18

...θα ξεκλειδώσεις την εξώπορτα να μπεις στον κόσμο σου - 1 Γενάρη. Ακόμα κι εκεί έμαθες πως δεν αρκεί να έχεις κόσμο. Πρέπει και να τον περιφρουρείς. Νέα χρονιά και νέα χαμόγελα. Φαγητό και φίλοι.οι ίδιοι που είναι πλέον συγγενείς. Να σε χορτάσουν οι στιγμές τους και κάθε γεύση να την ξέρεις. 2 Γενάρη. Ύπνος και όνειρα τρελά. Ξεκούραση. Να μη στον κλέψουν είναι κόστος , μα περισσότερο πονάει τον κόσμο σου να μάθουν. Βάζεις τα δυνατά σου να τον κρύψεις, αλλά και πάλι αντικλείδια του να έχεις μοιρασμένα σε ανθρώπους σου. Κάτω απ'το χαλί. 5 Γενάρη . Το ρόδι ακόμα στο μπαλκόνι, σκόρπιο το κόκκινο χρυσάφι. Για γούρι και για ομορφιά. Αν είχες λίγο θάρρος παραπάνω , ακόμα κι απ'το χώμα θα το έτρωγες το ρόδι σου. 

6 Γενάρη. Οι μέρες περνούν. Φώτα και σχέδια που θέλουν ακόμα το σκοτάδι τους. Έχει ένα σκοτάδι απόψε που κι αν κυλιστείς επάνω του πάλι θα σε ζεστάνει. Ξημερώνει γιορτή. 7 Γενάρη. Σε λένε και Γιάννη, το θυμάσαι κάτι τέτοιες στιγμές που παιδί σε φωνάζουν κοντά τους συγγενείς . Χαρτονομίσματα στις τσέπες και σκυμμένο κεφάλι. Η ντροπή είναι παιδικό άλλοθι. Μετά σκέτη ανάμνηση. 8 Γενάρη. Πλένεις πιάτα, ποτήρια, ό,τι απέμεινε απ΄τη γιορτή που σκάρωσες.Με ένα σώμα να παραπονιέται αλλά με την ψυχή να γελάει. Αγαπάς κι αυτό είναι ένα δώρο που δεν κατακτάς, σε κατακτά και ισοπεδώνει.

Ύπνος για λίγες ώρες. Τα Χριστούγεννα σε χαιρετούν, περνούν απ'το σαλόνι και υποκλίνονται. Με ένα φιλί στο μάγουλο κι εσύ τους δίνεις ραντεβού. Όταν γυρίσουν πίσω, θα στο επιστρέψουν.9 Γενάρη. Χορωδία. Τραγούδια. Ψίθυροι και αινίγματα. Παρέα και στις νότες, να διασκεδάζεις τα πεντάγραμμα που περιμένουν από σένα τη συνέπεια. 10 Γενάρη. Επιστροφή στα σχολεία, με τρακ σαν την πρώτη φορά. Ζέστανε το μέσα σου απ'τα λόγια τους. Ναι μου λείψατε κι εμένα, απαντάς και κρύβεις το χαμόγελο. Έτσι, να έχουμε πάντα κάτι να περιμένουμε. Φωτοτυπίες, πίνακες και κιμωλίες. Σε τιμωρώ μικρό παιδί μέσα στο ενήλικο το σώμα να κοιμάσαι.

12 Γενάρη. Απεργίες, στάσεις, κλείνεσαι σπίτι. Ουφ κι αυτή η ανοχή σε υπερτοκίζει. Έρμαιος και δίχως αυτοκίνητο. Χάνεις το μάθημα.14 Γενάρη. Άλλο ένα σινεμά. Πολυθρόνα και χάνεσαι μέσα της .οργασμός σε βελούδινο κάθισμα. Αν μπορείς τεκνοποιείς στις αίθουσες εικόνες . 16 Γενάρη. Μοναστηράκι. Τουρίστας αιώνιος μες στο ψιλόβροχο. Βρέξε με και θα στα πω όλα. Με τη βροχή έχω παλέψει για να χάνω πάντα. Γυρίζεις βράδυ.  Γρατζουνάς την κιθάρα.Σε βλέπεις να καθρεφτίζεσαι στο ταμπλό της. Τα μάτια σκίζονται στις χορδές. Τα κλείνεις και αποκοιμάσαι. Ξημερώνει νέα εβδομάδα. 17 Γενάρη. Όλα τα βήματα μέχρι το τώρα. Φοβάσαι; Όχι, εδώ και καιρό. Περιμένεις; Όχι πάντα. Σηκώνεσαι.γελάς.γράφεις.ακούς ξανά Λιλιπούπολη και φρουτοπία.πλάτωνος και Δεληβοριά.καραίνδρου και gainsbourg. αν οι μήνες είχαν λόγια θα έλεγαν κι άλλο.

κι αν το άλλο σου είχε λέξεις θα έλεγε μείνε.

Τα αδιόρθωτα

''Ακίνητες οι βλεφαρίδες σου,

όπως και η καρδιά σου.''

Ακίνητα όλα. Συναισθήματα σκεπασμένα κάτω από τόνους αναισθησίας και άνθρωποι κάτω από ρούχα πιο επώνυμα κι από τους ίδιους.Πρόσωπα δίχως βλέμματα...πώς γίνεται ο δίπλα μας , ο απέναντι, ο από κάτω να έχουν και άραγε κι εμείς αυτό το απλανές μοιραζόμαστε;Και να θέλεις πότε πότε να ανακαλύψεις, χρειάζεται να θυμηθείς πώς μοιάζει αυτό το πιο ζεστό που είχες κάποτε στο νου να βρεις τριγύρω-τώρα μπορεί και να βαρέθηκες να ψάχνεις.Και δεν μιλώ για ένα στενό κύκλο ανθρώπων , που ο καθένας από εμάς φορά στη μέση της ζωής του δακτυλίδι, χαραγμένα ονόματα όπως θα βρεις σε βέρες (όταν οι βέρες αξία αποκτούσαν σε αναστεναγμούς και όχι σε καράτια) .Εκεί στον κύκλο το δικό μας, όλα τα στραβά μοιάζουν μικρές αποκλίσεις του συνηθισμένου, ε και τι έγινε να έχουν όλοι λίγα νεύρα παραπάνω...οι φίλοι μου είναι οι καλύτεροι και η χαρά μου δεν αρκείται στο ελάχιστο, μεγάλη η χαρά μου και απλώνεται...Κατά ένα περίεργο τρόπο, ταυτόσημο με την άρνηση των ευθυνών μας, τα ελαττώματα κίτρινο φωσφορίζον χρώμα στο σκοτάδι γίνονται σε άλλους, όχι σε εμάς, όχι στους δικούς μας.Θα δεις τα πετρωμένα πρόσωπα στο δρόμο για τη δουλειά , όπου κανείς δεν αγαπά αυτό που κάνει - και το κανείς σαν καταχρηστικό και υπέρτατος οδοστρωτήρας ακόμα και τις εξαιρέσεις των ανθρώπων τις εκμηδενίζει, τις κάνει να αισθάνονται άσχημα για το αν απολαμβάνουν αυτό που χρήματα τους αποφέρει ή να ντρέπονται να το ομολογήσουν δυνατά- κι απλώς περιστασιακά εργάζεται, μέχρι το κάτι καλύτερο να προκύψει...αν το καλύτερο περιμένει αυτούς δεν υπάρχει απάντηση αρεστή σε όλους, ίσως όλα ξεκινούν από προγραμματισμό καιρού περασμένου και ξεχασμένου, όταν ένα μηχανογραφικό για να συμπληρωθεί έπρεπε πρώτα να ρωτήσει τη σύμφωνη γνώμη της τσέπης, του μπαμπά που πληρώνει τα έξοδα και ως πότε θα σε ταΐζει και της κοινωνίας της άτιμης που καλύπτει θέσεις ή γεννά πολλές αχρείαστες. Ότι κι αν πεις για το εργασιακό σε μια εποχή που μαζεύει φύλλα πεσμένα δίπλα σε εγωισμούς και όνειρα, είναι λίγο. Χαοτικός ο λόγος ακόμα και σε συζητήσεις φιλολογικές. Πέτρινα πρόσωπα λέμε παντού και υπερασπίζονται οι έχοντες παράσταση να ανεβάσουν, δίσκο να πουλήσουν, βιβλίο να τυπώσουν πόσο η Τέχνη, με Ταυ κεφαλαίο σαν τον Εσταυρωμένο θα σώσει τις ψυχές των ανθρώπων ''στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, μόνο με αντιβίωση-Χατζιδάκι-Μέγαρο και Νομπελίστες θα αγαλιάσει το μέσα κενό'' ή θα παρατηρήσεις το κενό να μεγαλώνει σαν πηγάδι δίχως χείλη, Καιάδας το πηγάδι. Χάπι για όλα η Τέχνη, λες και είδαμε δολοφόνους νηστικούς ή στερημένους από τον Νίτσε, Κούντερα, Λόρκα να γυρεύουν απαντήσεις στα προβλήματά τους,  ή μήπως δεν είδαμε εραστές των εικαστικών να βγαίνουν από τις γκαλερί και να γυρίζουν αλλού το βλέμμα στο ζητιάνο που απλώνει το χέρι και περιμένει.Τέχνη είναι κι αυτό. Το να ζεις, να δίνεις, να ελπίζεις. Α ένας ωραίος λαθρομετανάστης λες, να τον βάλω στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι ή να αλλάξω κουρτίνες πρώτα;Τι να την κάνεις την παράσταση αν δε σου χρησιμεύσει να γίνεις εσύ λιγότερο ηθοποιός στη ζήση σου;Αμέτρητες οι παραστάσεις, αμέτρητοι και οι θίασοι και πώς γίνεται επιτυχίες Μονόλογοι, δράματα και θέματα κοινωνικά , να αγγίζουν τους θεατές, να τρέχουν τα δάκρυα πιο γρήγορα κι από το Φπα στην ανηφόρα και ύστερα ακόμα οι φτωχοί μας να φτωχαίνουν, οι άστεγοι να πολλαπλασιάζονται - λες και ανοίγουν τα σπίτια τους στη νύχτα και εκείνη τους τραβάει έξω- , παιδιά στα φανάρια, ναρκομανείς, κυνηγητό στις πλατείες της Αθήνας με τους μετανάστες,όλα μαζί. Όλα συγκεχυμένα όπως έρχονται και στο νου μου. Δεν είναι τίποτα άσχετο των υπολοίπων, σε μεγάλο καζάνι βράζουμε και όσο κι αν τα υλικά διαφέρουν ,όλα μαζί θα ψηθούν. Αλλά πόση κοροϊδία να δεις ακόμη, πόση Τέχνη κατάπλασμα να φας (''να περνάμε καλά, να διασκεδάσουμε, αυτό θέλει ο κόσμος..΄΄΄Κουραφέξαλα.Βλέμματα θέλει ο κόσμος αληθινά. Και αν ήξερε και τι άλλο θέλει ο κόσμος θα το έψαχνε και λίγο μόνος του.) και πόσους δήθεν ποιοτικούς να αποφεύγουν τη ζωή για ένα μοναχά απείκασμα της.Λίγοι αυτοί που χαμογελούν εγκάρδια πια. άντε ένα δυο πιτσιρικάκια στο λεωφορείο, απ'αυτά με τη φωνή που γεμίζει το τροχοφόρο και εκνευρίζει...ακόμα κι αυτά λες και σώπασαν, κρίση και στη βαβούρα έπεσε μαχαίρι. Τι να διορθώσεις πια...Τα αδιόρθωτα είναι αυτά που βρίσκεις πάντα κάτω απ'το χαλί , σαν τη σκόνη που δεν προλαβαίνουν τα χέρια σου να πιάσουν . Τη βρίσκεις μόνο πάνω σε έπιπλα να στέκεται μέχρι εσύ να πλησιάσεις. Κι άντε και πλησίασες, άντε και τη μάζεψες. Δε θα μαζευτεί ξανά καινούργια; Ε μη τη μαζέψεις τότε, αν κόπος μεγάλος είναι να μαζεύεις συνεχώς.Βρίζεις έναν κι ακούς 15 να σου απαντούν, ο κόσμος έχει ανάγκη να βρίσει, να ξεσπάσει. Το βλέπεις κι αυτό στα λεωφορεία (φροντιστήριο ζωή σε εντατικά μαθήματα), να ανάβουν οι φιτιλιές για ένα κάθισμα, ένα παράθυρο και ξάφνου να φουντώνει το επιβατικό κοινό και να πιάνουν τον καυγά οι μισοί , το μίζερο μοιρολόι οι άλλοι μισοί. Πώς γίναμε, πώς μας έκαναν, πώς δε φταίγαμε και μας παρέσυραν...αφού έβαλαν όλοι το χεράκι μας. Αλλά είπαμε, λάθη όχι σ'εμάς, όχι σε φίλους, στους άλλους μόνο τα βλέπουμε.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες. Θα μπορούσα να σβήσω αυτή τη δίοδο έκφρασης . Γιατί ο κόσμος με τα πετρωμένα πρόσωπα δεν έχει ανάγκη τις δικές μου Τεχνοτροπίες και εικαστικές παρεμβάσεις, στίχους, όνειρα.. Χορτάσαμε ''Τέχνη''. Ας κάνουμε και κάτι Άτεχνο. Χειροπιαστό. 

(η παραπάνω ζωγραφική απεικόνιση παρουσιάστηκε σε μένα ένα πρωινό που τριγυρνούσα στην ΑΣΚΤ και αφορά μια έκθεση του Γιάννη Κονταράτου στο About, κάπου στο Θησείο. Κάπου εκεί στο προαύλιο χώρο των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από ''Τέχνη''. Αλλά συναντάς το κάτι διαφορετικό. Πειραματισμό στο βλέμμα. Κάτι είναι κι αυτό.)

*Οι δύο στίχοι στην αρχή αυτού του παραληρηματικού κειμένου προέρχονται από την ταινία ΒΙUTIFUL του Alejandro González Iñárritu. Την είδα έχοντας επίγνωση ότι πρόκειται για έναν εξίσου βρώμικο και σκοτεινό κόσμο με το δικό μας. Εξαιρετική.

Back to you

Tα Δειλά μου 
και τα Ανείπωτα
τα λέω με αγγίγματα στο σώμα σου.
Σε προειδοποίησα
ότι γεννιέμαι απ'την αρχή
κι εσύ με καλωσόρισες.
Με βρέφους αγκαλιές ως το ξημέρωμα
φυσήματα πίσω από τα αυτιά σου
εικόνες του εαυτού σου που δεν μπορείς να έχεις
κλειδώσεις και σημεία μυστικά
εκεί Mε τόσα αγγίγματα χειλιών 
μεταμορφώθηκα 
και σε συνάντησα 
γέννα κι εσύ 
μέσα στου κόσμου τους τόσους θανάτους.

γιορτή

γιορτή 
είναι οι φίλοι 
που μαζεύονται στο σπίτι σου
και οι τοίχοι σου τα γέλια τους ρουφούν ...


όταν 
θα φύγουν
τα γέλια θα μείνουν μαζί σου.

''Ψαρεύω το φως...'' *

...Το φως εντός είναι Θεός μου

κι εκεί πιστεύω θα βουτήξω,

να βγω απ'τα σύνορα του κόσμου,

τείχη να ρίξω...

...Να βρεις μιλιά κόσμε στραβέ μου

φωνή να υψώσεις που να στάζει,

σκιά μεγάλη σου σταυρέ μου

και μας τρομάζει...

(Mαρία Λούκα - Της ψυχής το καράβι
στίχοι - μουσική : Δημήτρης Καρράς
*Από το παραπάνω τραγούδι παρμένος και ο τίτλος της ανάρτησης )

Ο χρόνος

(Ο Δημήτρης Πικιώνης αναζητούσε την ψυχή του στις πέτρες. Άλλοι στη θέση του αναζητούν τις πέτρες στην ψυχή τους.)

Χρόνος νέος, νεογεννηθείς
παροντικός ή μελλοντικός
όχι παρελθοντικός - εκεί θα κρύβεται η κάθε αμφιβολία μου τώρα 
και τα πιο μύχια συναισθήματα.
Χρόνος νέος σε τέσσερις αριθμούς απλωμένος
να τους τσακίσεις ,να τους καταπιείς θα σε γεράσουν λίγο παραπάνω ό,τι και να κάνεις 
θα σε γελάσουν κι εσύ αμέτοχος στο παιχνίδι τους
θα σε αριθμήσουν από το τώρα μέχρι το εκεί που είναι να φτάσεις
το πού κανείς τους δεν το ξέρει αριθμός , 
μόνο αναρίθμητος ο φόβος σου μη φύγεις από το παιχνίδι τους νωρίς
κι όμως
δεν παίζεις με αριθμούς, δεν έχουν μάτια να κοιτάξεις 
και τι εμπιστοσύνη να δείξεις σε κάτι που δεν έχει βλέμμα να εντρυφήσεις .
Έγκλιση οριστική.
όχι   ......   υποτακτική,
να σχεδιάσεις και να πράξεις,
να σκοντάψεις και να μη σηκωθείς
ή να σηκωθείς και να σκοντάψεις 
να ερωτευθείς παραπάνω, εκεί θα σκοντάφτεις δίχως όρια
και ποιος να σε κοιτάξει, όλοι στα δικά τους σκοντάφτουν 
και να τρομάξεις με τη μέρα που ξημερώνει πίσω από την πλάτη σου
και τη νύχτα που καβλώνει όποτε θελήσει
να καλοπιάσεις τα ζωντανά σου 
και τα πεθαμένα σου
να...και να...και να...και να 
να συμπληρώνεις τα κενά στη σκέψη που δεν έκανες
και στα πρόσωπα που δεν έμειναν κι άλλο,
σταυρόλεξο με άγνωστους σε σένα ορισμούς,
και όλα τα παραπάνω τα κάνεις και σε έγκλιση προστακτική
γέλα, ζήσε, κλάψε, μέτρα, 
πλήρωσε για να πονέσεις, πόνα για να πληρώσεις,
πλήρωσε ή πόνα σκέτο
όλα τα μαζί, τα βλέπεις και στο χώρια να υπάρχουν 
και οι αριθμοί το ίδιο
το 2 το 0 το 1 το 1
το μαζί λίγο πριν τις μονάδες 
και ανάμεσά τους το μηδέν
μια απόσταση που χάσκει και αντιφάσκει
και μια χρονιά που υπόσχεται και αποθαρρύνει. 
Χρόνος προσευχής και υπομονής 
με απαρέμφατα και μετοχές 
αλλά κι αμέτοχες υπάρξεις.
Πλένεις καλά το τραγούδι σου στη βρύση 
και δροσερό στο πρόσωπό σου απλώνεται 
πετσέτα ο χρόνος 
μα δεν πλένεται.