Φιτίλι

Σώμα λιωμένο που πριν σε φώτιζε, 

ένα κερί που μέσα του κατάπιε το φιτίλι, 

αυτό που δένει τη φωτιά με το δικό του λιώσιμο.

Σκοινί μικρό, που να το πιάσεις είναι δύσκολο έτσι απλά, 

συνήθως το αγνοείς όταν σβηστό το βλέπεις να ξεφεύγει απ'το κλουβί του

κι όταν πεθαίνει και μικραίνει 

κόκκινο και μαύρο αναμειγνύονται

σε θαμπώνει το δάκρυ σου κοντά στους καπνούς

σε καίνε τα δάκτυλα που πλησιάζουν του δράκου το στόμα.

Κι αυτό που μαθαίνεις , το ξεχνάς το επόμενο λεπτό, 

ότι κοντά στις αναπνοές βρίσκονται οι φλόγες.

Τσάι και προσπάθεια

Γουλιά γουλιά και χρώμα στη γουλιά,
όπως τα δάκτυλα ξεβάφουν από το φακελάκι αρώματος λεπτού 
και μιας στιγμής που ανακαλύπτεις στο πιατάκι σου. 
Με άρωμα ξεχνάς το πρόβλημα το αληθινό, 
μέντα και ο έρωτας μοιάζει σαν να μαλάκωσε, 
με γιασεμί από τη μύτη τρύπωσε το πάθος του και σε γονάτισε. 
Γουλιά με πορτοκάλι, φλούδα που τα μάτια σου δε βλέπουν 
μα τη μυρίζονται,
γουλιά με καραμέλα, χαρτί περιτυλίγματος και γεύση από γλύκα 
ανθρώπων που αγγίζονται.
Μη πιεις όλες μου τις γουλιές προτού προλάβω να σου πω τη γεύση μου,
μη περιμένεις να σου πω τη γεύση μου για να με δοκιμάσεις.
Όπως καρπός θα σου λυγίσει ένα χερούλι πορσελάνης να δαγκώσει
σκέψου το σώμα σου να ιδρώσει
από ατμούς και έλαια 
να σε προδώσει το φτωχό το κατακάθι
μέσα στα λάθη του τσαγιού που ξεγλιστρούσαν της σακούλας του
εκεί κρυμμένο στο φλιτζάνι το μυαλό μου
βραστό νερό να σιγοκαίει την απορία μου, 
αν σου αρκώ με το λαιμό ή με το σώμα
αν μοιραστώ στις απολαύσεις τις θερμές σου 
ή στις αστείες αφορμές σου.
Με καίει αυτό το ρόφημα, δεν κρύωσε απ'τα λάθη μου
μα δάχτυλα μου άλλαξε.
Γουλιά και πάλι. 

Λόγια ανακυκλωμένα

Δεν περιμένεις πάντα το διαφορετικό να ακούσεις , υπάρχουν μέρες που όλα νομίζεις είναι λέξεις που έχεις πει και σου έχουν πει. Σ'αγαπώ λες κι αυτό το κομμάτι από σάρκα λεκτική , είναι βαθύ , τόσο βαθύ για να το δίνεις έτσι τόσο αβίαστα. 
Το μετράς και το ξαναμετράς, 7 γράμματα σε δύο λέξεις ή 6 μαζί με μια απόστροφο, όχι για να αποστρέφεσαι το αντικείμενο της αγάπης σου αλλά για να ξεχωρίζεις κάπως το αντικείμενο από τη δική σου ενέργεια. Σε αγαπώ ή σε θέλω τόσο που αγάπη μάλλον θα το λένε.
ΑγαπΩ, α και ω, αρχή και τέλος, από αγάπη όλα  και σε αγάπη όλα. Μέρες με αγάπη και νύχτες χωρίς, όταν όλα τρέχουν να βρουν ταίρι και μένεις εσύ χωρίς,ή με το δικό σου σας χωρίζουν κόσμοι πιο μεγάλοι από τις λέξεις. Αν υπήρχε μερίδιο στις σκέψεις που σου γεννά μόνο μια λέξη,θα έπαιρνες το μεγαλύτερο.
Κι αν το μερίδιο αυτό έχει απόστροφο, κι εκεί δηλαδή αν χωρέσει μια αποστροφή στο αίσθημα , το ξεχωρίσεις από πρόσωπα και γίνει ένα γενικό πλαίσιο για σένα, μια αγάπη δηλαδή δίχως κατεύθυνση συγκεκριμένη, τότε θα πέσεις στην παγίδα, να μην ξέρεις που να απευθυνθείς και ποιος να γεμίσει τα κενά σου. 
Σίγουρα όχι  μια σαχλή μέρα του Φλεβάρη, ακόμα κι αν ο ουρανός στα φέρει έτσι να τη γιορτάσεις. Ούτε μια ούτε δύο υπενθυμίσεις στο κινητό, για μέρες γενεθλιών, μέρες συναντήσεων, επετείους και βλέμματα. Έρχονται και γκρεμίζονται τα ψέματα, τα λόγια που άλλαξαν χέρια που άλλαξαν σχήμα σε άλλα στόματα αλλά παρέμειναν ίδια. 
Όλοι τα ίδια λόγια μοιραζόμαστε,δεν είναι στενάχωρο να το σκεφτείς, εμείς που παλεύουμε για τη διαφορά μας, για την πρωτοτυπία, να παραδινόμαστε εύκολα στις δύο λέξεις που όλη η γλύκα τους είναι στα χείλη που τις προφέρουν και στα αυτιά που τις νανουρίζουν;
Τα γλυκερά που άλλοτε αναγνωρίζεις καταλήγεις να τα ζήσεις και το αντίστροφο είναι αυτό που πονάει πιο πολύ, αυτά που ζεις μετά να βρεις ανούσια ή λίγα μπροστά σε όσα περίμενες.
Έγραψα τα ''λόγια ανακυκλωμένα'' πάνω σε μια μελωδία που έκανε κύκλους στο μυαλό μου και έφερνε στα μάτια μου την εικόνα των ανθρώπων που φτωχά πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, γνωρίζονται με λέξεις που αγνοούν τη σημασία τους ή ακόμα κι αν τη γνωρίζουν τις χρησιμοποιούν καταχρηστικά. Είμαι κι εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος, των λέξεων χαζό φερέφωνο και της στοργής τους αποδέκτης και γεννήτορας. Αλλά στο συμπέρασμα που βγάζω η ανακύκλωση με στοιχειώνει.Κύκλους που τα λόγια κάνουν, τα λέω σε εσένα, εσύ σε κάποιον άλλον και κάποτε θα επιστραφούν σε μένα πάλι, αλλαγμένα, αλλά τόσο μα τόσο ίδια. Μέχρι γυμνοί να αναπολήσουμε τον τρόπο όλα να γίνουν πιο απλά στην επαφή μας.
Αφήνω λοιπόν το τραγούδι μας εδώ και εύχομαι να μοιραστεί κι αυτό κάτι μαζί σας. Όποιοι κι αν είστε, είστε κομμάτια αυτού του κύκλου. Ανακυκλώστε την αγάπη σας λοιπόν. 

Το εισιτήριο

Υπάρχουν μέρες που οι δρόμοι δεν έχουν πινακίδες, δεν έχουν ταμπέλες, μοιάζουν ίδιοι και ούτε που αναρωτιέμαι πώς γίνεται αυτό και γιατί άλλος δεν παραξενεύεται από αυτή την ομοιότητά τους. Περπατάω αργά, είτε από διάθεση να καθυστερήσω και να παρατηρήσω τα πάντα γύρω μου - άσχετα που ποτέ δεν το κάνω- είτε γιατί τα πόδια μου αρνούνται να συνεργαστούν. Δεν είναι τόσο σπάνιο να συμβεί, ένα χέρι λίγο να βαρεθεί , το δεύτερο θα ακολουθήσει την απεργιακή του κινητοποίηση . Το ίδιο ισχύει και για τα κάτω άκρα, μόνο που εκεί επιβραδύνουν αυτό που κι ο ίδιος αδυνατούσες να προγραμματίσεις να κάνεις.

Οι δρόμοι δίχως πινακίδες μα εσύ θέλεις κάπου να πας. Εγώ θέλω κάπου να πάω, κάπου να φτάσω.

Ίσως όχι γρήγορα, ίσως όχι σήμερα, αλλά το θέλω. Και ύστερα θα το λησμονήσω πάλι, κάπου στα δωμάτια του μυαλού μου θα το καταχωνιάσω, πίσω από ντουλάπες με σκονισμένες υποχρεώσεις και ράφια με στοιβαγμένα πρέπει. Κι αν το καταχωνιάσω, θα ξέρω ότι κάπου μέσα μου υπάρχει αυτό το θέλω. Το ήξερα και θα το ξέρω. Οι χρόνοι λίγες φορές συνεργάζονται τόσο αρμονικά, όσο τώρα για να μου υπενθυμίζουν ένα θέλω μου.

Το σκέφτομαι, ξέρω για απόψε τουλάχιστον αυτό το θέλω μου που έχει προορισμό. Προς τα κάτω θέλω. Όσο πιο κάτω. Κι αν χρειαστεί όλες τις σκάλες θα κατέβω.Ίσως να τις ανέβω μετά , ίσως και όχι. Κάποτε ακόμα και οι σκάλες προς τα κάτω είναι μονόδρομος. Και δεν μιλάω για κυλιόμενες που την αντίστροφη πορεία αποκλείουν. Μιλάω για συμβατικά, τσιμεντένια σκαλοπάτια , που τα κατεβαίνεις ή τα ανεβαίνεις και το πέλμα σου τη δύναμή τους βρίσκει κόντρα. 

Ένα προς ένα κι ύστερα δύο δύο ή και περισσότερα. Κατεβαίνεις . Κατεβαίνεις και κοιτάς τα παπούτσια των υπολοίπων γύρω σου. Χρώματα στα πόδια τους, με όση φαντασία δεν έχουν στη ζωή τους, αρκετή να δώσουν χρώμα εκεί που χώμα θα το εκτιμήσει μόνο.

Στην τσέπη μου έχω ένα εισιτήριο, πολυκαιρισμένο, της παλιάς τιμής , γιατί η διαδρομή μου εμένα δεν άλλαξε τιμή, είναι μια διαδρομή που η αξία της είναι αλλού και όχι στο απόκομμα.

Παίρνω το μετρό κάτι τέτοιες μέρες και πάντα μια σκέψη φτάνει εκεί στα υπόγεια αν θα καταφέρω να δω το φως της επιφάνειας μετά, αν το τρένο θα φτάσει σε αποβάθρα ή θα χαθεί σε κάποιο άλλο τούνελ αχαρτογράφητο. Κι ας μη ξέρω το μετά, ξέρω λίγο από αυτό το αχαρτογράφητο.

Θεωρίες ( Νο 3. Επιβίωση )

Η επικρατέστερη θεωρία επιβίωσης σχετίζεται με τη μνήμη.

Μας διδάσκει ότι για να επιβιώσεις χρειάζεται να εξασκείς τη μνήμη σου

στο να θυμάται

αλλά κυρίως στο να ξεχνά.

Γιατί μπορεί τα λάθη να χρειάζονται επαγρύπνηση 

ώστε μία φορά μόνο να γίνουν,

αλλά όσα βιώνουμε χρειάζονται τη λήθη μας 

για να τα φορτωθούμε και να τα ξεφορτωθούμε.

Δεν ξέχασα τον λόγο που έγραψα τις τρεις τελευταίες αναρτήσεις,

αλλά αδυνατώ να επαναφέρω τον εαυτό μου μερικές μέρες πριν.

Επομένως επαληθεύεται κι αυτή.

Καλό μας μήνα.