Post mourning

Περνώντας φευγαλέα δίπλα από το κρύο μου ψυγείο 

πέφτει το μάτι μου σε ένα χαρτί ζωγραφισμένο

από καιρό να με καλεί να πάρω μιαν απόφαση.

Τι να παθαίνουν τα παιχνίδια όταν τα βαρεθούμε,

να πέφτουν κι αυτά στην πλάνη και τον καταναγκασμό της ανακύκλωσης

 ή μήπως να κουρνιάζουν σε γωνιές που δεν αγγίζονται;

Δεν έδινα απάντηση,

μόνο άπλωνα το χέρι 

έπιανα το χυμό και το γιαούρτι, 

γύριζα το βλέμμα μου αλλού και έσβηνα το φως.

Και στο σκοτάδι της κουζίνας άκουγα πού και πού ένα λυγμό

ένα μικρό αχ τόσο ανεπαίσθητο

όπως ο θάνατος στις λάμπες φτερωτών εντόμων 

το καλοκαίρι .

Πάνω όμως στην ψυχρή αποθήκη προϊόντων 

που ίσως να καλύψουν πρόσκαιρα την πείνα μου

μια άλλη πείνα  αγωνιούσε .

Πεθαίνεις από θλίψη εσύ 

το παλιό μου παιχνίδι 

κι εγώ ένα κομμάτι θλίψης παραπάνω 

γύρω σου να νομίζω ότι ανάγκη δε σε έχω.

Παύση

Δύσκολο να καλωσορίσεις παύσεις.
Δύσκολο να επιλέξεις το πότε,το πόσο ,το που.
Και η μορφή τους να διαφέρει είναι μια πιθανότητα.
Άλλοτε γδάρσιμο που ξεκολλάς τα πράγματα ένα ένα από το μέσα σου δωμάτιο
και επιλέγεις διαφορετική διακόσμηση.
Όχι γιατί βαρέθηκες τα ίδια σου τα έπιπλα,
αλλά γιατί μάζεψες ήδη τόση σκόνη κάτω απ'τα χαλιά σου και σηκώθηκαν τα έπιπλα 
στο ύψος των ματιών σου φτάσαν.
Κρύβουμε όλοι λίγη σκόνη κάτω από τα πόδια μας κι ας την ποδοπατούμε να μη χαλάσει το οπτικό μας πεδίο.
Άλλοτε φρέσκος σου αέρας να μυρίσει επιθυμείς 
κοπανιστός όπως κι αν είναι ,είναι αέρας.
Και όσα έπιπλα στο δρόμο δε βρεθούν, ένα μερίδιο αέρα το χρειάζονται. 


Δεν βρίσκεις εύκολα μετά τις λέξεις να μιλήσεις για την παύση.
Ανεβαίνουν οι κόμποι στο λαιμό,
αναμειγνύονται τα πρόσωπα που σε πνίξαν κι αυτά που σε κλείδωσαν
οι πράξεις και οι αφορμές
τα όχι που αν είχες ξεστομίσει θα ήταν ένα μεγάλο ναι στα τώρα λόγια σου.


Να αρχίσω για ένα Μάρτη και να φανεί ότι το γδάρσιμό του με επηρέασε θα είναι σαν να προκαταβάλλω τις σκέψεις μου .
Να πω ότι έπαψα,άλλαξα ή έσχισα γραμμές απ'τα παρόντα μου θα είναι επίσης λίγο.
Σκέφτηκα να σβήσω τις γραμμές μου και να γράψω απ'την αρχή,
όχι σε τετράδια
αλλά εκεί που τα λόγια μου είναι φωνήματα, οι πράξεις μου υπαρκτές,
πόσες φορές δε σκέφτηκα να πάψω; 
Όχι να διορθώσω,δεν είμαι υπέρ του γυρίσματος στο χρόνο
αλλά της διακοπής,
του τέλους όταν ένα ποτήρι ξεχειλίζει και ποτίζει το έδαφος παράλληλα με εκείνο το γυάλινο παρόν. 


Θα πω για το μούδιασμα του σώματος όταν η παύση είναι αναγκαία κατάσταση
επαναπροσδιορισμού.
Ανοίγεις τα χείλη διάπλατα, η φωνή εγκλωβίζεται, τα μάτια αναζητούν γύρω διέξοδο 
πριν δώσουν εντολή στα πόδια να τρέξουν
εσύ αναλογίζεσαι γιατί βρισκόσουν τόσο καιρό σ'αυτά τα λάθη 
σαν τη λέαινα να τα υπερασπίζεσαι μέχρι θανάτου
κι αυτά να σε κοιτάζουν σαρκοβόρα.
Και τότε έρχεται η επέμβαση του αστάθμητου πάντοτε παράγοντα
τα λάθη να σε καίνε και τη φωτιά τους να θες να αποφύγεις .
Φεύγεις με μια πελώρια παύση 
και αυτή σκόνη που τινάζεις από πάνω σου
φροντίζεις να τη βγάλεις και κάτω απ'τα χαλιά σου.

Χαραεκτός

Έλα να πιάσουμε την άκρη.όχι αυτή του αετού από χαρτί,όχι αυτή. του εαυτού μας την άκρη. Από τα πόδια να σε γυρίσεις πριν σε πετάξεις από την ουρά να σε δέσεις. Να βρεις αυτό που σε δένει και να το τυλίξεις γύρω από την παλάμη σου. έμεινε χώρος στην παλάμη ή γέμισε κι αυτή με τα μπαλόνια που ονειρευόσουν;να σε πετάξεις μέχρι όσο ο ουρανός σε αντέχει μπας κι αλλάξεις τα μυαλά και τον αέρα σου.
πάλι με χάρτινα στολίζουμε τη διάθεσή μας, μέχρι να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι το χάρτινο είναι το πιο πολύτιμο από τα υλικά μας . Κι αν είναι έτσι, πλούσιοι ακόμη και σήμερα λίγοι φάνηκαν. Δεν είδα να πετούν πολλοί τη μέρα τους, το κρύο νίκησε το κρύο νίκησε το κρύο το...όλοι προσγειωμένοι και τόσο χάρτινοι - ίσα να μη σκιζόμαστε.
Και όταν για χάρτινα μιλώ, δεν αναφέρομαι στα χρήματα, σε σημειώματα, στιχάκια και λέξεις γραμμένες. κι αυτά σε χάρτινα συγκαταλέγονται αλλά σε δισδιάστατα . Μιλώ για χάρτινα όπως τα λόγια , τα αναπάντεχα υπονοούμενα, οι υπεκφυγές. Εδώ και μέρες MIA καθαρότητα ψάχνουμε , μια καθαρότητα στις επαφές που να τη λες για καθαρότητα και όχι για μιζέρια, για τα νεύρα σου που οι άλλοι φταίνε, μια καθαρότητα να κάνεις να φανεί πιο καθαρή κι από σένα τον ίδιο.
κι αυτή επιστρέφει TOΣO συννεφιασμένη που ΔEN THN γιορτάζεις ME τραπέζι,δε θέλει το τραπέζι σου αυτή η συννεφιά AΛΛA ένα πλυντήριο να βάλεις στη ζωή σου 
να ξεχωρίσεις χρώματα κι ασπρόρουχα γιατί κοντεύουν λίγα να απομείνουν να απλώνεις.
Απλώνω σημαίνει απλά επιβιώνω,
όσο με χέρια ανοικτά σε χτυπάει το ρεύμα,εσύ δε σκέφτεσαι πολλά ούτε σε ποσότητα αρκετή- ίσα που να σε νυχτώνει και ίσα που να σε ξημερώνει.Ίσως εκεί να βρίσκεται ένα αγκάθι στις ζωές που να το πλησιάσουμε φοβόμαστε, προτού μας ξεφουσκώσει τα μπαλόνια τις ζωές μας, ένα αγκάθι στο δρόμο εμποδίζει να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να επιβιώνουμε.
Άντε να πετάξουμε μόνο κάναν αετό, γιατί τα πόδια μας βαρίδια μας γειώνουν , άντε να φάμε παραπάνω από το άγχος μη τελειώσουν οι τροφές και μείνουν μόνο τα στομάχια, άντε να πιούμε πριν προλάβουν τα λαρύγγια να λένε αλήθειες να τις μεθύσουμε , να κάνουμε και κανένα όνειρο ότι θα βρούμε χρώματα να μας βάψουν τις μέρες τις γκρίζες, χώματα να ματώσουν τα γόνατα όταν τρέχουμε να πετάξουμε τον αετό μας και OΣO KAI NA MH ΘEΣ NA TO ΠIΣTEΨEIΣ,ΣAN TON χαρταετό είναι και τα όνειρά μας δεμένα ME TA επίγεια πλάσματα.κόψε επιτέλους TA σκοινιά NA πέσουν ανθρώπινα τα όνειρα στο έδαφος.