Τα λόγια περισσεύουν κι εγώ τα σπαταλώ
σκυφτός πάνω από μια οθόνη και έξω οι δρόμοι να στάζουν ασφυκτικά ,
τα λέμε και τα ξαναλέμε
οι καιροί αλλάζουν,
κεφάλια που παραπαίουν και σώματα μαριονέτες
και ένας διπλανός που φωνάζει όταν το δίκιο του μαραζώνει
και όχι όταν το δικό μου απειλείται.
Μια απ΄τα ίδια κι εγώ
να προσπερνώ πλακάτ που δεν τα έγραψα
να μην κοιτώ εκεί που μου είναι άγνωστοι οι κόποι των ανθρώπων
και να μετράω μέρες εργάσιμες και συνταξιοδοτήσιμες .
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι θεωρίες των μαζών
γράφονται για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε
όσο μας χειρίζονται.
Και άλλες πάλι αναρωτιέμαι γιατί τα δέντρα που θα γεννηθούν τετράδια
καύσιμη ύλη δεν τα αφήνουμε να γίνουν .
... μήπως πιάσω κι εγώ ένα σπίρτο
(αφού τα πλήκτρα όλων μας πήραν φωτιά ) .
3 σχόλια:
κείμενο ποιητικό, το χάρηκα.
το video : η άτιμη η κοινωνία μας...
Ξενικός
xenikos.blogspot.com
Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι...
μακάρι να έπαιρναν τα πλήκτρα φωτιά, μακάρι να έπαιρναν φωτιά σαν καρδιές επαναστάτριες...
που θα ξεχώριζαν από τη μάζα εκείνη,
που λογικό είναι να τρέπει ανθρώπους που μπορούν να σκεφτούν, σε φυγή, σε απείρου απόσταση...
Δημοσίευση σχολίου