Σπηλιές *

ΣιωΠηλιά

Ακροβατώντας οι σιωπές μας γίνονται μήνας,

μέρες θολές που συναντάμε χείλη κλειστά,

μάτια που αδιάφορα κοιτούν τους λεπτοδείκτες...

Παίρνουν γιγάντια μορφή μιας νέας πείνας

που δε χορταίνουν άλλο οι άνθρωποι,

που όλοι στο ανίκανο και στο ανικανοποίητο στέκουν.

Τα δάκρυα πάψαν να γεννιούνται

όταν κατόρθωσε ο νους να τη στεγνώσει την πηγή

και να γελάσει στης εξέλιξης τη φόρα.

Πώς κατορθώσαμε μπροστά να βρούμε πάλι τις σπηλιές;

Με μουγκρητά αντί για λέξεις φτάσαμε πλέον να μιλάμε

κι αντί για αγάπη να σκαλίζουμε τους τοίχους.

Κι εκεί οι μήνες σαν νυχιές στης γης την πλάτη

που ανταλλάσσουμε βουβά αυτούς τους στίχους.

* το παραπάνω όπως τυπώθηκε/δημοσιεύτηκε στο Ποιητικό Ημερολόγιο των εκδόσεων Ιωλκός για την 4η Νοεμβρίου 2011