τώρα η πολυκατοικία κοιμάται.δε βρίσκεις χέρι ελεύθερο να κρέμεται ή πόδι ξεσκέπαστο από μπαλκόνι κι από πάπλωμα. είναι η ώρα που κανείς δεν μπορεί να της την αφαιρέσει, μέχρι να έρθει πάλι το ξημέρωμα να την ταρακουνήσει σαν εγκέλαδος,μαζί με έγνοιες,τύψεις,φωνές και άγχος. μη μαγειρέψεις, άσε το τραπέζι άδειο,κανείς το μεσημέρι δε συμπληρώνει μια οικογένεια, κλείσε να μη βλέπεις τα ράφια του ψυγείου να ερημώνουν, μην αφήνεις κρύο να φωλιάζει που δεν μπορείς να εξοντώσεις. είναι φωνές που ευχόμαστε το βράδυ να εξολοθρεύσει. μέχρι το επόμενο βράδυ. κλειδώνουμε τις πόρτες γιατί ο κόσμος δεν ξεφεύγει από τα όρια τα τετραγωνικά του χώρου μας.όλα τα άλλα είναι γη μας άγνωστη,μια καλημέρα που ίσως πούμε με μάτια καχύποπτα και τσέπες στην καρδιά μας διπλοσφραγισμένες. δεν είμαστε γείτονες, είμαστε μόνο μεγάφωνα . κανένα μεγάφωνο δεν έμαθε ακόμα να ακούει το άλλο. κι όμως τώρα όλα τα σκοτάδια μας ρούφηξαν.αν μπορούσα αγκαλιές να μάζευα την ησυχία των διαδρόμων της πολυκατοικίας μου θα το έκανα , έτσι , να βρίσκεται σε ώρες κρίσιμες.
4 σχόλια:
πολυκατοικία, το καταραμένο όνειρο του 20ου αιώνα...
Ξενικός
Δυστυχώς οι εφιάλτες της καθημερινότητας δεν σταματάνε την ώρα του ύπνου... πολλές φορές βρίσκουν ευκαιρία και θεριεύουν,
γι αυτό το πρωινό μας βρίσκει ξανά μουντούς
να αποφεύγουμε την όποια επικοινωνία.
Εγώ δεν το κάνω... ή τουλάχιστον προσπαθώ να μην το κάνω!
@ Ξενικός : κομμένο και καταραμένο στα μέτρα μας . Ευχαριστώ!
@ Sweet truth : η ώρα του δικού μου ύπνου είναι τις περισσότερες φορές άλλου προσώπου, δεν αναγνωρίζω και πολλά εκεί μέσα. Σε ευχαριστώ πολύ.
Το αστείο είναι όταν λες καλημέρα, και δεν σου απαντάνε..Κοινωνικοποίησου και λίγο βρε άνθρωπε!
Δημοσίευση σχολίου