Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Καθρεφτόμοιο


Με τους καθρέφτες δεν τα βγάζω εύκολα πέρα
Μου δείχνουν κάτι που σπανίως αναγνωρίζω
Γελάω κι αυτοί αναίσθητοι γελούν μαζί μου
Ή όταν κλαίω μου αποσπούν την προσοχή κοιτάζοντας αναίτια το θέαμά Μου 
Να μορφάζεται και να μορφοστρεβλώνει
Είναι όμως μια χρησιμότητα που τους ως τώρα δίνουν
που με αποτρέπει απ’το να τους εξολοθρεύσω
είπα δειλά στον εαυτό μου τον κρυστάλλινο
είσαι μικρός , είσαι φθηνός κι ανακυκλώσιμος
κι αυτός μου το αντιγύρισε
δεν είναι αυτό το αλισβερίσι που με θόλωσε
είναι που μέσα μου το δίκιο του αναγνώρισα
ψημένη άμμος κι εγώ νους ακόμα άψητος
γνωρίζει κάτι από το βλέμμα μου 
που άλυτο μυστήριο μένει
είναι σαν χρώμα να του έδωσαν κι εγώ να είμαι το άχρωμο
εγώ το καθρεφτόμοιο το δικό του
είναι στιγμές που ασυναγώνιστα κινήσεις  αντιγράφουμε
πότε εγώ πότε εκείνος
και αργολαβαίνει το μυαλό πληροφορίες
αν είναι αυτός που πρώτος με οδηγεί 
ή να'μαι εγώ αυτός που εκδηλώνεται.
Κι έχω ακόμα απορία μέγιστη
Αν σπάσω κάμποσα κομμάτια τη ψυχρή του σάρκα
να μάθω κόκκινος  πρώτος ποιος θα βαφτεί.

3 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

τι ωραια λεξη καθρεπτομοιο
ωραια γραφη

Prisoned Soul είπε...

Εγώ δεν καταλαβαίνω ακόμη τη χρησιμότητα του καθρέπτη...
Τον χρησιμοποιώ σπάνια γιατί ακριβώς εκνευρίζομαι αν τύχει και δω κάτι άγνωστο...

Η απορία σου απορία του καθενός...
σε παρακαλώ όμως μην δώσεις απάντηση,
άστη να αιωρείται...!

marios104 είπε...

@ασωτος γιος : Σε ευχαριστώ πολύ.Καλά να είσαι.

@Sweet truth : Ενίοτε έχω μια απάντηση έτοιμη, αλλά την αποφεύγω εξίσου εγώ όσο κι αυτή.Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου αλήθεια, είσαι θησαυρός.