29 *

Ο Φλεβάρης με ταλαιπώρησε. Με κούρασε κι ας είναι μια σταλιά πάντα χειμώνας, ( μέρες 28 ή 29 και θα ‘ θελα κι άλλους μήνες να ξεκινούν με 2) με παίδεψε λες και του έκανα κακό, με έφερε λίγο στα όριά μου. Σωματικά πάντα μιλώντας. Κι ας είναι αδιευκρίνιστο πού φτάνουν τα όρια μέσα μου. Κρυώματα, ιώσεις, δέκατα, σοκ αλλεργικά και πάρε χάπια πρωί και βράδυ, και ακολούθα αυτή τη διατροφή και πέτα απ’ το ψυγείο σου τους τόσους εθισμούς λες κι είναι εύκολο να τρως αυτά που δε θυμίζουν εφηβεία, και γιατροί και φαρμακεία και βουλωμένες μύτες μην και τρυπώσει καμιά μυρωδιά που θα γυρίσω να την ψάξω. Κι αν θυμηθώ καλά , πολλοί Φλεβάρηδες με ταλαιπώρησαν εξίσου.

Είναι ο μήνας του έρωτα ; Εγώ ποτέ δεν τον εκτίμησα αυτόν τον έρωτα τον πλαστικό με την καρτούλα της ρεζέρβας και το αρκουδάκι με την καρδιά την κόκκινη στα χέρια. Είμαι σ’ αυτόν τον έρωτα αλλεργικός και φέτος μ’ εκδικήθηκε στ’ αλήθεια σε όλο μου το σώμα . Τον προσπερνώ όταν στο δρόμο συναντιόμαστε από απόσταση , εκείνος φιγούρα ιλουστρασιόν κι εγώ με σκούφους, γάντια και κασκόλ να θέλω κι άλλη βροχή να του χαλάσει τη γυαλάδα του  και όταν συνωμοτικά τα παιδιά μου εύχονται ‘’χρόνια πολλά κύριεεεεε για του αγίου Βαλεντίνουουουουουουουου’’ και κοκκινίζουν και μόνο που το ξεστομίζουν γιατί γι’ αυτά ακόμα ο έρωτας είναι μια λέξη που σε καίει στο στόμα. Μέχρι να μεγαλώσουν να καούν ολάκερα φιτίλια. Και το λέω εγώ, φιτίλι καμένο που όμως λίγο τινάζεις σκόνη από πάνω σου και λες όπου να’ναι πάλι θα ανάψω. Και θα καώ.  

Είναι ο μήνας της Καθαρής Δευτέρας ενίοτε. Κι αυτή τη Λευκή μου Δευτέρα την αγαπώ νομίζω. Δεν ξέρω αν είναι πια καθαρή από προτίμηση ή από ανάγκη, όμως ποια είναι η διαφορά; Δεν την έζησα πολύ σαν παιδί, ήμουν από εκείνα που ο χαρταετός σήμαινε χέρια ανίκανα να διαχειριστούν τέτοια ευθύνη . Όλο τα παράταγα, φοβόμουν να δω τον αετό να πέφτει στο χώμα, μην τον πονέσει η τόση μου αδεξιότητα. Κάποτε έβαλα τα κλάματα κι αν δεν ήταν πλαστικός ο αετός, θα ‘χε σκιστεί απ’ την αγάπη μου. Ακόμα φοβάμαι να πιάσω στα χέρια μου τέτοια ανάμνηση. Ακόμα φοβάμαι να πιάσω ευθύνη στα χέρια μου που η αγάπη μου μπορεί και να τη σχίσει. Θέλω όμως να υπάρχει κάπου μέσα μου αυτή η μέρα που ανοίγω το παράθυρο και βλέπω σκιές στον ουρανό. Οι σκιές με ταξιδεύουν, είμαι κι ο ίδιος μια σκιά του εαυτού μου, για όλα αυτά που δεν τολμώ ή αφήνω και με προσπερνούν. Γι’ αυτό συνήθως Καθαρές Δευτέρες απλά, νοσταλγικά, κάπου κάπου βροχερά και νοικοκυρεμένα τις θυμάμαι. Με χαρταετούς άλλων πολύχρωμους.

Είναι ο μήνας που σαν τελείωμα του χειμώνα , έστω και ημερολογιακά μόνο , πρέπει να αποχαιρετίσεις. Να χορτάσεις την πλεχτή κουβέρτα προτού την βάλεις πάλι κάπου ψηλά, φρεσκοπλυμένη ανάμνηση. Η κουβέρτα είναι πάντα μια ανάμνηση για μένα. Ανάμνηση παιδική από τότε που κουκουλωνόσουν και το κρύο έμενε απ’ έξω. Είχα πάντα τις δικές μου κουβέρτες, χρώμα και σχέδιο διαλεγμένο, που τώρα που μεγάλωσα γύρεψα πάλι στις ντουλάπες του πατρικού. Είναι κι αυτό ένα δικό μου πισωγύρισμα στην παιδική ηλικία που δεν αποχωρίστηκα ποτέ νομίζω. Για κάθε κουβέρτα που με σκέπασε έχω και ένα όνειρο που μπλέχτηκε στην πλέξη της και το φόρεσα εγώ στο τέλος μη χαθεί.

 Αν τα καταφέρω ποτέ, θα γράψω ημερολόγιο, μέρα προς μέρα, γιατί πολλά είναι αυτά που τα παρατηρώ και με παρατηρούν.  Και θα τα γράφω να τα διαβάζω και να κλαίω που παρατηρώ τον οδηγό του λεωφορείου να χωρίζει τον δεσμό του απ’ το τηλέφωνο, τέτοια στιγμή οδυνηρή κι εμείς στις χειρολαβές του να παίρνουμε τη στροφή και στο φανάρι να θέλω να του πω, να της μιλήσει από κοντά. Για κάτι τέτοια τηλεφωνήματα σε ανθρώπους που σωστά δεν αποχαιρετήσαμε φοβάμαι τους μήνες ή το να μεγαλώνουμε. Θα παρατηρώ όσο κάποιος άλλος παρατηρεί εμένα. Δεν είμαι στο μυαλό του για να ξέρω τι θα σκέφτεται για μένα κάποιος. Δεν είμαι πια κουβέρτα παιδική αλλά η ανάγκη της, δεν είμαι πια βρεγμένος χαρταετός, ούτε θερμόμετρο στο στόμα με τη μάνα μου να κάνει επιφωνήματα όσο ο πυρετός μου ανεβαίνει. Είμαι όμως μια δίσεχτη μέρα τις μη δίσεχτες χρονιές. Η τελευταία μέρα του Φλεβάρη είναι σαν την ανάσα πριν τη γέννα. Και αυτή η γέννα της μάνας μου την πρώτη Μάρτη του ‘83 ήταν ο Φλεβάρης που ξέφυγα . Και τον κουβαλώ. Κι ας είμαι Μάρτης.

Υ.Γ. Μαμά ξέρω πως διαβάζεις τις αναρτήσεις μου κι έτσι μπορώ κι από δω κάτι να σου στέλνω. Σ’ ευχαριστώ για τα 29 μου σήμερα .