κάτω από ένα δέντρο λεμονιάς

Κάθε καλοκαίρι στο νησί 

γέμιζα εικόνες το σακ βουαγιάζ  

κυρίως από μεσημέρια στην πίσω την αυλή 

κάτω από το πεύκο το πελώριο

που ήθελες τέσσερις αγκαλιές για να το σφιχταγκαλιάσεις 

να είμαι καθισμένος σε βουνά πευκοβελόνες που θέλουν μάζεμα

καθάρισμα

και να μην ξέρω αν πρέπει να αρχίσω

αφού θα πέσουν κι άλλες 

και ξάπλωνα πάνω τους

σ'αυτό το μαλακό το στρώμα   

και κέρδιζα μια αίσθηση που τη θυμάμαι ως τώρα 

που πεύκο δε βλέπω συχνά  , όλο αναπνοές όμως το κράτησα

σε μυρωδιά καφέ και υγρή βροχή.

Τα βράδια κοιτούσα την απέναντι πλαγιά την ολοσκότεινη

που κάπου κάπου άναβε ένα μάτι

από δωμάτιο σπιτιού και έλεγες υπάρχει

κι άλλος στη νύχτα κάπου φίλος.

Κι ας μην τον συναντούσες ποτέ, 

εσύ κοιτούσες το δικό του φως μέσα στη νύχτα

κι εκείνος το δικό σου.

Ένα από τα δύο κάποια στιγμή υποχωρούσε

ή έκαιγε όλη τη νύχτα που εσύ αποκοιμόσουν με το ραδιόφωνο ανοιχτό

και το μυαλό ποτέ ξεκούραση δεν έβρισκε 

όσο οι μελωδίες το τριβέλιζαν,

μόνο μάτια κλειστά 

και το φως απ'έξω αναμμένο για παρέα.

Τα πρωινά τα πέρναγα γυρίζοντας στα κτήματα

εκεί οπού μαζεύαμε σταφύλια 

κι εκεί που δεν προφταίναμε να κόβουμε καρπούς και τρόφιμα όλο χρώμα.

Στην ηλικία της εφηβείας 

όσα κι αν ζήσεις καλοκαίρια με γονείς και συγγενείς

δεν είναι εύκολο μετά να ξεχωρίσεις, 

γίνονται ίδια στο μυαλό σου,

μαζί και μ' όσες μυρωδιές τα πλύνεις.

Και τα φυλάς μετά έτσι ανάκατα 

κάποιο ντουλάπι θα ' ναι μέσα σου για εκείνα ιδανικό

και ίσως το κλειδώσεις, 

ίσως αφήσεις το κλειδί απάνω να το βρίσκεις εύκολα 

και ίσως ορθάνοιχτο αν τ'αφήσεις δε σε νοιάζει.

Το δικό μου το νόμιζα κλειστό από καιρό

κι όμως η κλειδαριά που είχε έσπασε 

και μία μία με επισκέπτονται οι σκέψεις.

Και σήμερα που τίποτα δεν είχα περιθώριο να σκεφτώ

μου γέμισε τη μύτη και το νου

η μυρωδιά απ'τα λεμόνια του χωριού

που έτρεχα στο δέντρο μας να κόψω.

Δεν έφτανα και πήδαγα ψηλά, τ'ακούμπαγα στις άκρες των δακτύλων μου

και έσεια τα κλαδιά για όσα πέσουν.

Μία φορά δε θα ξεχάσω πως τρυπήθηκα 

απ'τα κλαδιά τα μυτερά που προσπαθούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Κι έκατσα κάτω από το δέντρο δακρυσμένος

για κάμποσα λεπτά έκλαψα με αναφιλητά

και δε με ένοιαζε που θα με αναζητούσαν.

Δεν έκλαψα γιατί ήταν τόσος ο πόνος, 

αλλά γιατί στα χέρια μου κρατούσα ήδη κάμποσα.

Κίτρινα άστρα μυρωδάτα. 

Που όμως γυαλίζαν.