Καντάδα

Κοντά στο τώρα σου σκαρφάλωσα,
μπαλκόνι να με δεις και να μη νοιάζεσαι
που κρέμομαι στα πόδια σου
για όσα σου,
για πόσα σου.
Και η σκιά σου να'ναι πλαίσιο στο παράθυρο κι εγώ στο άπειρο τροχιά , στ' απροσδιόριστο , να σε πηγαίνω όπως θα φεύγεις απ'το σήμερα, να'ναι τα ήμερα οι φωνές μας τις φαντάστηκα που εξαγριώθηκαν , μοιάζουμε άγρια θηρία που ενώθηκαν κι είναι θηρίο οι ζωές όταν ενώνονται, γιατί να ενώνονται ; 


Κοντά στην ώρα σου ξημέρωσα,
μπαλκόνι να'μαι εγώ στον πρώτο ήλιο σου,
να λιάζομαι στα λόγια σου,
του κάποτε, 
του αν ποτέ. 
Και η σκιά σου να'ναι τρόπος να πληρώσω, να μη χρειάζεται φωνή για να της δώσω, να'σαι ανέξοδη, από σκιά σ' άλλη σκιά τι να διαφέρει, πολλοί οι έξοδοι κι όμως ο κόσμος ο μικρός δε σε συμφέρει, πάντα μια απόσταση ήλιου και δορυφόρου , ασθενοφόρου μια σειρήνα ο κόσμος όλος, να μας πηγαίνουν στα επείγοντα δωμάτια, γιατί δωμάτια; 


Kοντά στο δώμα σου ξενύχτησα,
μπαλκόνι να'μαι εγώ με την κιθάρα μου,
να βρει φιλί η λαχτάρα μου  
στο στόμα σου, 
στο χρώμα σου.
Και από τα δίπλα διαμερίσματα τα βλέμματα, εσύ σκιά κι εγώ με νότες και με αίματα, σ'ένα τραγούδι σου αφιέρωσα τα πάθη μου, όλα τα λάθη μου χορδές , δειλά χαμόγελα, ένα παράθυρο που άνοιξε και το'θελα, βράδυ κι αυτό όπου φτωχός κι η φαντασία του, η εξουσία του στον έρωτα ασήμαντη, θάλασσα πόθοι κι η φωνή μου πολυκύμαντη , να είμαι σίγουρος στεριά κι εσύ ξημέρωμα, απόψε γίνομαι για σένα αφιέρωμα.

Rene Magritte - The lovers 

* Δεν είδα πρόσωπα κι ήταν σαν να τους ήξερα. Απ'τις φωνές συναντιούνται οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν ή που οι ψυχές τους είναι έτοιμες να αγαπηθούν. Ένας νεαρός τραγουδούσε με την κιθάρα του για την κοπέλα του απέναντι διαμερίσματος, στην πλάτη του δικού μου, στο φωταγωγό που οι ζωές μας ανασαίνουν. Εγώ χαμογελούσα και σιγοψιθύριζα. Στην Ε. και στον Θ.